02-02 Ofiarowanie Panskie

2 lutego – Ofiarowanie Pańskie
Hbr 2,14–18
Łk 2,22–40
Ponieważ dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i Je­zus także bez żadnej
różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył
władzę nad śmier­cią, to jest diabła (Hbr 2,14).
Syn Boży zdecydował się w pełni podjąć ludzkie życie z całym jego
ciężarem. Rodząc się jako Człowiek, podejmuje nasz los. Całkowicie
poddaje się wychowaniu przez rodziców, co uświadamia nam scena, gdy
pozostał w świątyni w wieku 12 lat. Potem musi pracować na swoje
utrzymanie. Dalej musi czekać na swoją publiczną działalność do
odpowiedniego wieku. Poddaje się ludzkiemu sądowi, bez jakiegokolwiek
protestu lub użycia swojej Boskiej mocy. Ostatecznie poddaje się śmierci.
Ale właśnie dzięki temu Jego życie staje się dla nas wzorem i przykładem
w pełni ludzkiego życia.
Dzisiejsze święto dotyczy odwiecznego żydowskiego religijnego
gestu ofiarowania pierworodnego syna Bogu. Ten gest nabiera w
przypadku Jezusa nowego sensu. O ile w Prawie był on związany z czcią
należną Bogu, któremu trzeba oddawać to, co najlepsze, czego pierworodne
zarówno dziecko, jak i zwierzę są symbolem, o tyle w przypadku Jezusa
Ewangelista nazywa ten obrzęd nie ofiarowaniem, ale przedstawieniem.
Prawdziwa ofiara nastąpi później, na końcu życia, natomiast tutaj mamy
raczej do czynienia z przygotowaniem albo raczej wybraniem do takiej
ofiary i jednocześnie zapowiedzią wielkiej łaski, jakiej dostąpią wszystkie
narody za pośrednictwem tego Dziecka. Jeżeliby ten obrzęd umieścić na
planie Mszy świętej, to byłby on odpowiednikiem procesji i przygotowania
darów ofiarnych. Wypowiadane podczas tego rytuału słowa kapłana bardzo
dobrze oddają sens samej sytuacji:
Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, bo dzię­ki Twojej hojności
otrzymaliśmy chleb, który jest owo­cem ziemi i pracy rąk ludzkich; Tobie go
przy­no­si­my, aby stał się dla nas chlebem życia.
I chociaż zewnętrznie tego nie widać, jednak Symeon pod
natchnieniem Ducha Świętego wypowiada taki sens całego obrzędu:
Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na pow­stanie wielu w Izraelu i na znak,
któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2,34).