Rewia mody ruskiej
Transkrypt
Rewia mody ruskiej
Rewia mody ruskiej By poczuć się jak prawdziwy mieszkaniec osady, warto odwiedzić stoisko nr 70 i przywdziać jeden z tradycyjnych strojów pochodzących z dawnych czasów. W tym roku - ze względu na temat festynu - można tam znaleźć tradycyjne stroje z XII-wiecznej Rusi. Możliwość przymierzenia tak wielu wspaniałych strojów jest efektem pracy nie tylko pracowników muzeum, ale również uczniów ze szkoły plastycznej w Supraślu, którzy przygotowywaniem biskupińskich szat zajmują się od wielu lat. Jak mówi Wiesława Gawrysiak, opiekunka stoiska i projektantka dawnych ubiorów, uczniów tych cechuje duża pilność, staranność i przede wszystkim talent. Rekonstrukcje strojów dokonane zostały na podstawie książki Historia ubioru Marii Gutowskiej-Rychlewskiej oraz wzorów strojów białoruskich, które otrzymała pani Wiesława. Gdy w 988 r. Ruś przyjęła chrzest, znalazła się pod wpływem kultury bizantyjskiej. W związku z tym cenione były na Rusi tkaniny bizantyjskie, zwane pawołoki, poszukiwane na tradycyjne ubiory książąt i bojarów. Pomimo częstego używania na tuniki - a szczególnie na płaszcze - drogich tkanin jedwabnych, krój ubiorów książęcych na Rusi pozostawał prosty i wygodny. Dominujące wśród strojów tamtego okresu kolory to czerwony (kolor ten świadczył również o pozycji społecznej) i złoty. Ponadto charakterystyczne dla strojów pochodzących z Rusi były bogate hafty, niejednokrotnie wyszywane złotą nicią. Na co dzień noszono prosty komplet składający się ze spódnicy, bluzki i haftowanego fartucha (wersja dla kobiet). Mężczyźni natomiast zakładali proste spodnie, koszulę i płaszcz spinany fibulą. Znakiem rozpoznawczym owych strojów był również kołnierz ze stójką. Bizancjum, pod którego wpływem pozostawała ówczesna Ruś, charakteryzowało się natomiast kołnierzami półokrągłymi. Stroje zakła- Z tradycji weselnej Czymże byłoby wesele bez tańców? Dzisiaj przedstawiamy tradycyjny taniec weselny, z którego wywodzi się obrząd oczepin. Zoja Majstrowicz, która do Biskupina przyjechała wraz z zespołem Żemerwa, opowiada nam o tańcu weselnym, który w tradycji ruskiej istniał zanim na weselach zaczęła odbywać się znana nam wszystkim współczesna wersja oczepin. Warto również wspomnieć, że samo słowo oczepiny wzięło się z tradycji zakładania pannie młodej białego czepca. Taniec, o którym mowa, nosi nazwę Welon i tańczony był pierwszego ranka zaraz po weselu. Po zabawie weselnej pannę młodą prze- wożono do domu pana młodego. Podczas tej ceremonii bardzo ważny był fakt, iż panna młoda musiała być ubrana w suknię ślubną i welon, których to pod żadnym pozorem nie mogła zdejmować podczas trwania wesela. Po przybyciu do domu liczne druhny zdejmowały oblubienicy welon i ustawiały się w kółku. Młoda żona przyczepiała swój weselny welon po kolei każdej druhnie, po czym z każdą z nich musiała również zatańczyć. Martyna Michalik Na zdjęciu uczniowie szkoły w Toruniu w strojach charakterystycznych dla XII-wiecznej Rusi fot. Martyna Michalik dane przez Rusinów na specjalną okazję były niezwykle okazałe i bardzo bogato haftowane w różnych miejscach: u dołu spódnicy, na rękawach i przy kołnierzu. Suknie często zakładano również jedna na drugą. Oznaką władzy na Rusi była okrągła czapka książęca z główką czerwoną lub żółtą, ujęta u dołu sobolową opuszką. Przy odtwarzaniu dawnych strojów pomogły także znalezione w Czekanowie koło Drohiczyna wzory tradycyjnych haftów. Świadczy to również o wpływach ruskich na pograniczu. Owe wzory niejednokrotnie wykorzystywane były do noszonych na Rusi przepasek złotolitych, które były bogato ha- ftowane. Stosowano na nich zarówno wzory koliste pochodzące z Bizancjum, jak i wzory geometryczne charakterystyczne dla Rusi. Te wzory w różnej postaci przetrwały do dzisiaj. Jako dodatek do stroju stosowano również - jak i dzisiaj - biżuterię. Główną ozdobą ruskiego stroju, a zarazem odznaczeniem rozdawanym przez kniazia, była hrywna. Był to stary ruski klejnot w kształcie sztywnej, srebrnej lub złotej obręczy, nieco grubszej i szerszej na przodzie, ozdobionej najczęściej motywem sznurowanych skrętów. Technika wykonania i motywy zdobienia staroruskiej hrywny nie były wyszukane, pomimo to była ona cenio- na jako ozdoba. Duże znaczenie w tych czasach miały szlachetne metale. Forma sztywnego naszyjnika ruskiego nawiązywała do bizantyjskich złotych naszyjników, wysadzanych kamieniami i wykonanych efektowną techniką złotniczą. Dla Rusi typowe były wyjątkowo okazałe zausznice, najczęściej noszone piętrowo. Ruś w tamtym czasie była również producentem szklanych paciorków, jak również szklanych bransolet. Mężczyźni natomiast nosili misternie wykonane plecione grzywny, których istota polegała na tym, iż zazwyczaj składały się one z żelaznego pręta owijanego srebrem, bądź złotą blaszką. Martyna Michalik