D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Sygn. akt IX Ka 1078/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 maja 2016 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Marek Sobkowicz
Sędziowie: SO Izabella Rzewuska
SR (del.) Edyta Snastin (spr.)
Protokolant: sekr. sąd. Karolina Rogala
przy udziale Prokuratora Doroty Miszkurki - Sokół
po rozpoznaniu w dniu 12.05.2016r.
sprawy:
R. C., syna Z. i S. zd. S., urodz. (...) w K.
oskarżonego o czyn z art. 284 § 2 k.k.
R. K., syna J. i T. zd. P., urodz. (...) w W.
oskarżonego o czyn z art. 270 § 1 k.k. i inne
na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego R. K. i obrońcę oskarżonego R. C.
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Żoliborza w Warszawie
z dnia 17 marca 2015r., sygn. akt III K 2173/06
orzeka:
1. zmienia zaskarżony wyrok wobec R. C. i podstawie art. 435 kpk wobec D. D. w ten sposób, że uniewinnia
oskarżonych R. C. i D. D. od popełnienia przypisanych im czynów;
2. w pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. B. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych podwyższoną o stawkę
podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu R. C. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
4. zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego R. K. 300 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz pozostałe
koszty sądowe postępowania odwoławczego;
5. koszty procesu w części uniewinniającej oskarżonych R. C.
i D. D. ponosi Skarb Państwa.
Sygn.aktIX Ka 1078/15
UZASADNIENIE
R. K. został oskarżony o to, że:
I. w dniu 8 lipca 2005 r. na terenie posesji przy ul. (...) w Ł. pomagał R. C. i D. D. w ukryciu samochodu marki V. (...)
o nr. rej. (...) o wartości 71.338 zł, wiedząc, że pojazd ten pochodzi z przestępstwa przywłaszczenia mienia na szkodę
(...) Sp. z o.o.;
tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.
II. w okresie pomiędzy 7 kwietnia 2005 r. a 8 lipca 2005 r., w nieustalonym miejscu nabył a następnie ukrywał poprzez
zmianę tablic rejestracyjnych na nr (...) (...) na terenie posesji przy ul. (...) w Ł. samochód marki B. o nr. rej. (...) o
wartości 50.100 zł, pochodzący z kradzieży na szkodę S. L.;
tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.
III. w okresie pomiędzy 7 kwietnia 2005 r. a 8 lipca 2005 r. w Ł. przerobił oznakowania identyfikacyjne samochodu
marki B. o nr. rej. (...), w ten sposób, że w miejsce oryginalnego oznakowania nadwozia oraz silnika naniósł numery
przyporządkowane do samochodu marki B. o nr. rej. (...);
tj. o czyn z art. 306 k.k.
IV. w dniu 18 marca 2006 r. posłużył się jako autentyczną sfałszowaną fakturą VAT z dnia 13 marca 2005 r.
wystawioną przez nieistniejącą firmę (...), przesyłając ten dokument do Prokuratury Rejonowej Warszawa Żoliborz,
celem potwierdzenia legalności samochodu marki B.;
tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.
R. C. został oskarżony o to, że w okresie od 24 lutego 2005 r. do 11 lipca 2005 r. w Ł., działając wspólnie i w
porozumieniu z D. D. przywłaszczył sobie powierzony mu samochód marki V. (...) o nr. rej. (...)
0 wartości 71.338,77 zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o.; tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.
D. D. został oskarżony o to, że w bliżej nie ustalonym czasie, w okresie o 24 lutego 2005 r. do lipca 2005 r. w
miejscowości Ł., działając wspólnie
1 w porozumieniu z R. C. przywłaszczył pochodzący z leasingu samochód marki V. (...) o nr. rej. (...) o wartości
71.338,77 zł, w ten sposób,
że rozporządził nim jako swoim mieniem, zlecając zdemontowanie przedmiotowego pojazdu na części, czym działał
na szkodę (...) Sp. z o.o.; tj. o czyn z art. 284 §2k.k.
Wyrokiem z dnia 17 marca 2015r., sygn. akt III K 2173/06 Sąd Rejonowy dla Warszawy - Żoliborza w Warszawie :
I. oskarżonego R. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu, który stanowi
występek z art. 291 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 roku włącznie tj. przed wejściem w życie
ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - kodeks karny, ustawy - kodeks postępowania karnego, ustawy
- kodeks karny wykonawczy, ustawy - kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. 2009.206.1589)
w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 roku włącznie
w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;
II. oskarżonego R. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt IV aktu oskarżenia czynu, który stanowi
występek z art. 270§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 roku włącznie tj. przed wejściem w życie
ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - kodeks karny, ustawy - kodeks postępowania karnego, ustawy
- kodeks karny wykonawczy, ustawy - kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. 2009.206.1589)
w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 roku włącznie
w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;
III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punktach I i II wyroku jednostkowe kary
pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu R. K. karę łączną 1 (jeden) roku i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia
wolności;
IV. oskarżonego R. C. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, iż w nieustalonym dokładnie dniu
przypadającym w okresie pomiędzy dniem 24 lutego 2005 r. a dniem 8 lipca 2005 r. w Ł. przywłaszczył powierzony mu
na podstawie umowy leasingu samochód marki V. (...) o nr. rej. (...) o wartości 71.338,77 zł, w ten sposób, iż przekazał
przedmiotowy pojazd D. D. w celu uregulowania długu go obciążającego wynikającego z zawartej między nimi ustnej
umowy pożyczki, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., którym to zachowaniem wypełnił znamiona
występku z art. 284 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 roku włącznie tj. przed wejściem w
życie ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - kodeks karny, ustawy - kodeks postępowania karnego,
ustawy - kodeks karny wykonawczy, ustawy - kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U.
2009.206.1589) w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia
7.06.2010 roku włącznie w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;
V. na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 roku
włącznie wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. C. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3
(trzy) lat próby;
VI. oskarżonego D. D. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, iż w nieustalonym dokładnie dniu
przypadającym w okresie pomiędzy dniem 24 lutego 2005 r. a dniem 8 lipca 2005 r. w Ł. przywłaszczył przekazany
mu przez R. C., wbrew umowie leasingu zawartej przez tego ostatniego z właścicielem tego samochodu (...) Sp. z o.o. z
siedzibą w Polsce, samochód marki V. (...) o nr. rej. (...) o wartości 71.338,77 zł, w ten sposób, że rozporządził nim jak
swoim mieniem, zlecając zdemontowanie tego pojazdu w celu jego pomalowania i dokonania innych napraw, czym
działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., którym to zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 284§1
k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 roku włącznie tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 5
listopada 2009 roku o zmianie ustawy - kodeks karny, ustawy - kodeks postępowania karnego, ustawy - kodeks karny
wykonawczy, ustawy - kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2009.206.1589) w zw. z art. 4 §
1 k.k. i za to na podstawie art. 284§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 roku włącznie w zw. z art. 4
§ 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;
VII. na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§ 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 roku
włącznie wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. D. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres
2 (dwa) lat próby;
VIII. na podstawie art. 71 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 roku włącznie wymierzył
oskarżonemu D. D. karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33§3
k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych);
IX. oskarżonego R. K. uniewinnił od popełnienia czynów zarzuconych mu w pkt I i III aktu oskarżenia.
Sąd Rejonowy orzekł także o wynagrodzeniu dla obrońców z urzędu i kosztach sądowych.
Apelację od w/w wyroku wywiedli oskarżony R. K. i obrońca oskarżonego R. C.. Wyrok wobec oskarżonego D. D.
uprawomocnił się.
Oskarżony R. K. kwestionując swoje sprawstwo w zakresie przypisanych mu czynów, wniósł o uniewinnienie
ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Pismo procesowe,
nazwane „Uzupełnienie apelacji", formułujące zarzuty wniósł także obrońca z wyboru oskarżonego, ustanowiony na
etapie postępowania odwoławczego.
Obrońca oskarżonego R. C., na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 kpk zaskarżył wyrok w całości w zakresie
dotyczącym R. C. i na podstawie art. 427 § 1 i 2 i art. 438 pkt 1, 2, 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:
a) art. 2 par. 2 kpk poprzez naruszenie zasady prawdy materialnej z uwagi na dokonanie wybiórczej analizy
materiału dowodowego zebranego w sprawie, art. 7 kpk poprzez dokonanie przez Sąd dowolnej oceny dowodów
zgromadzonych w sprawie, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie i w
konsekwencji uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, w szczególności: -bezzasadne
odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, iż nie miał zamiaru przywłaszczenia
samochodu marki V. (...),
błędnym uznaniu, iż działał na szkodę Leasingodawcy, albowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika
jednoznacznie, iż samochód został oddany do Leasingodawcy,
-pominięcie okoliczności, że przez okres obowiązywania umowy leasingowej, dokonywano spłat rat leasingowych,
pominięcie okoliczności, iż oskarżony dokonał przy zawarciu umowy leasingu zapłaty kwoty 16.393, 44 zł oraz faktu,
iż zawarł umowę w związku z przeznaczeniem przedmiotu leasingu na taksówkę,
pominięcie okoliczności, iż po otrzymaniu wezwania oskarżony wystosował do Leasingodawcy pismo informujące o
przyczynach braku spłaty raty, w którym zobowiązał się do jej uiszczenia,
b) błędna wykładnia art. 284 par. 2 kk polegająca na ustaleniu przez Sąd, iż działanie oskarżonego wyczerpuje
znamiona ustawowe tego czynu podczas gdy faktycznie oskarżony nie miał zamiaru przywłaszczenia pojazdu, a
samochód został zwrócony do Leasingodawcy.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Jednocześnie wniósł o zasądzenie
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej oświadczając, że
koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.
Sąd Okresowy zważył co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego R. C. jest zasadna, skutkowała zatem zmianą zaskarżonego wyroku wobec tego
oskarżonego i uniewinnieniem go od popełnienia przypisanego mu czynu.
Sąd Rejonowy w ramach zarzucanego oskarżonemu R. C. czynu uznał go za winnego, tego, że w nieustalonym
dokładnie dniu przypadającym w okresie pomiędzy dniem 24 lutego 2005 r. a dniem 8 lipca 2005 r. w Ł. przywłaszczył
powierzony mu na podstawie umowy leasingu samochód marki V. (...) o nr. rej. (...) o wartości 71.338,77 zł, w ten
sposób, iż przekazał przedmiotowy pojazd D. D. w celu uregulowania długu go obciążającego wynikającego z zawartej
między nimi ustnej umowy pożyczki, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., którym to zachowaniem
wypełnił znamiona występku z art. 284 § 2 k.k. Wskazać należy, iż Sąd Okręgowy nie kwestionuje ustaleń faktycznych
dokonanych przez Sąd I instancji. Z uzasadnienia wyroku w tej części wynika, iż Sąd Rejonowy ustalił, że R. C.
przedmiotowy pojazd przekazał D. D. do użytkowania, zdając sobie sprawę, iż zgodnie z umową leasingu nie ma prawa
tego uczynić. Sąd I instancji ustalił ponadto, iż w dniach 26.04.2005r. i 27.06.2005r. podczas użytkowania doszło do
uszkodzenia pojazdu i o powyższych zdarzeniach został powiadomiony V. (...), ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie
na jego rzecz z tytułu pierwszego zdarzenia, a w odniesieniu do drugiego odmówił wypłaty odszkodowania. Bezsporne
jest również to, iż w dniu 30 czerwca 2005r. do R. C. skierowano ostateczne wezwanie do zapłaty, które odebrał w
dniu 1 lipca 2005r. Wskazano,
iż w przypadku braku spłaty zaległości w terminie 7 dni pismo to stanowić będzie wypowiedzenie umowy leasingu
i oskarżony winien natychmiast zwrócić pojazd. W dniu 8 lipca 2005r. funkcjonariusze policji zabezpieczyli pojazd,
ujawniony przypadkowo w toku czynności procesowych i w dniu 11 lipca 2005r. został on zwrócony właścicielowi.
W dalszej części uzasadnienia wyroku Sąd I instancji wykazując, iż oskarżony R. C. swoim zachowaniem wyczerpał
znamiona czynu z art. 284§ 2 kk wskazał, że zdaniem Sądu oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że
przekazując samochód D. D. dopuszcza się czynu sprzecznego z treścią zawartej przez niego umowy z leasingodawcą,
tym samym postąpił z pojazdem jak właściciel. Z drugiej zaś strony Sąd I instancji prawidłowo powołuje się
na orzecznictwo Sądu Najwyższego i ugruntowane stanowisko, iż dla ustalenia znamion strony podmiotowej
niezbędne jest wykazanie, że sprawca postępując z rzeczą w sposób sprzeczny z uzgodnieniami poczynionymi z
właścicielem, działał w celu włączenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej
własności (vide: k. 20 uzasadnienia). Zatem dla przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony
podmiotowej konieczne jest wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia cudzą rzeczą przez sprawcę, jego
działaniu towarzyszył zamiar tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej
osoby, bez żadnego ku temu tytułu. Zdaniem Sądu Odwoławczego, w realiach niniejszej sprawy nie sposób poczynić
takich ustaleń, czego de facto nie czyni również Sąd meriti. Sąd Odwoławczy podziela stanowisko wyrażone w wyroku
Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 listopada 2015 r., sygn. akt II AKa 420/15, iż jako przywłaszczenie mienia
nie może być traktowane oddanie przedmiotów leasingu w podnajem, nawet gdy zakaz taki wynika z umowy, jeśli nie
towarzyszy temu zamiar tzw. animus rem sibi habendi. Tymczasem Sąd Rejonowy swoje rozważania oparł jedynie na
ustaleniu, iż oskarżony R. C. przekazał pojazd w trakcie trwania umowy leasingu w użytkowanie. Nie zostało wykazane,
by miał zamiar trwałego pozbawienia właściciela własności samochodu. V. (...) był informowany o tym, iż samochód
został uszkodzony, uzyskał odszkodowanie, z tego wynika, iż R. C. nie ukrywał pojazdu przed jego właścicielem. Poza
tym nie sposób zgodzić się z ustalonym przez Sąd meriti okresem, w jakim sprawca miał dopuścić się przestępstwa
przywłaszczenia. Przyjęto okres „w nieustalonym dokładnie dniu przypadającym w okresie pomiędzy dniem 24 lutego
2005 r. a dniem 8 lipca 2005 r.". Wówczas przecież umowa leasingu nadal łączyła jej strony, a na oskarżonym nie
ciążył obowiązek zwrotu przedmiotu leasingu. Oskarżony R. C. pismo z dnia 30 czerwca 2005r. otrzymał w dniu 01
lipca 2005r., zatem do 8
lipca 2005r. tj. do dnia zabezpieczenia pojazdu przez funkcjonariuszy policji, nie doszło do rozwiązania umowy.
Rozważania jakby z pojazdem postąpił R. C. po dniu 08 lipca 2005r. byłyby czysto hipotetyczne i zupełnie nieprzydatne
czy nawet niedopuszczalne przy ocenie zachowania oskarżonego w okresie przypisanym w zaskarżonym wyroku.
Reasumując tą część rozważań wskazać trzeba, iż w ocenie Sądu Odwoławczego, skoro sam fakt przekazania
przedmiotów leasingu w użytkowanie innej osobie nie może być jeszcze uznany za dostateczny dowód na wyczerpanie
znamion przestępstwa przywłaszczenia mienia, w okresie przypisanym w zaskarżonym wyroku nie doszło do
rozwiązania umowy leasingu, na oskarżonym nie ciążył obowiązek zwrotu przedmiotu leasingu, a co najistotniejsze,
w świetle wyjaśnień oskarżonego R. C. i zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób przyjąć,
iż oskarżony w jakikolwiek sposób uzewnętrznił cel swojego działania jakim musiałaby być wola zerwania więzi
łączącej właściciela z przedmiotowym pojazdem i definitywnego włączenia go do swojego majątku, a tym samym by
zamanifestował swój zamiar przywłaszczenia tego pojazdu, nie można przyjąć, iż wyczerpał on swoim zachowaniem
znamiona przestępstwa z art. 284§2 kk. O zamiarze przywłaszczenia może świadczyć zarówno odmowa zwrotu cudzej
rzeczy, jak i zaprzeczenie jej posiadania, sprzedaż czy też darowanie innej osobie, a nawet zniszczenie jej, w których
to zachowaniach przejawia się zamiar zatrzymania ww. rzeczy na własność. Do takich zachowań w przedmiotowej
sprawie nie doszło. W świetle powyższych rozważań stwierdzić należy, że nie sposób, w ocenie Sądu Odwoławczego,
uznać winę oskarżonego R. C. w zakresie przypisanego mu czynu, a dokonana prawidłowa ocena całokształtu
materiału dowodowego skutkować musiała uznaniem, że nie doszło przez niego do wyczerpania znamion występku
z art. 284 § 2 k.k., zatem Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego w rozumieniu art. 438
pkt 1 kpk tj. 284 § 2 kk, i tym samym należało wyrok w zaskarżonej części zmienić i uniewinnić oskarżonego R. C. od
popełnienia przypisanego mu czynu.
Poza podmiotowym zakresem zaskarżenia pozostawała sprawa D. D., który zaskarżonym wyrokiem w ramach
zarzuconego mu czynu został uznał za winnego tego, iż w nieustalonym dokładnie dniu przypadającym w okresie
pomiędzy dniem 24 lutego 2005 r. a dniem 8 lipca 2005 r. w Ł. przywłaszczył przekazany mu przez R. C., wbrew
umowie leasingu zawartej przez tego ostatniego z właścicielem tego samochodu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce,
samochód marki V. (...) o nr. rej. (...) o wartości 71.338,77 zł, w ten sposób, że rozporządził nim jak swoim mieniem,
zlecając zdemontowanie tego pojazdu
w celu jego pomalowania i dokonania innych napraw, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., którym
to zachowaniem miał wypełnić znamiona występku z art. 284§ 1 k.k. Wyrok w tej części uprawomocnił się. Jednak w
ocenie Sądu Odwoławczego, w świetle art. 435 kpk wyrok tej treści nie może się ostać. Zgodnie z treścią art. 435 kpk Sąd
odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego,
jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te same względy
przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych. Sąd Okręgowy opowiada się w tym zakresie za szeroką
interpretacją art. 435 k.p.k., który odwołuje się do pojęcia współoskarżonych, a nie współsprawców i powinien mieć
zastosowanie także do osób, których przestępstwo pozostaje w ścisłym związku z przestępstwem sprawcy, który wyrok
zaskarżył. I taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Zgodnie z ustaleniami Sądu
I instancji D. D. przywłaszczył samochód marki V. (...) o nr. rej. (...) w ten sposób, że rozporządził nim jak
swoim mieniem, zlecając zdemontowanie tego pojazdu w celu jego pomalowania i dokonania innych napraw.
Pojazd został przekazany mu przez R. C. i w związku z tym zachowaniem R. C. został skazany zaskarżonym
wyrokiem, zatem niewątpliwie przestępstwo przypisane D. D. pozostaje w ścisłym związku z przestępstwem
przypisanym oskarżonemu R. C.. W świetle powyższych rozważań odnośnie strony podmiotowej i przedmiotowej
przestępstwa z art. 284 kk, których Sąd Odwoławczy nie będzie w całości powielać, podkreślić należy, iż wprawdzie
przywłaszczenie rozumieć należy jako rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym
prawem majątkowym z wykluczeniem osoby uprawnionej, jednak niezbędnym składnikiem przywłaszczenia jest pod
względem podmiotowym zamiar sprawcy pozbawienia właściciela mienia stanowiącego jego własność, a znajdującego
się w posiadaniu sprawcy i zatrzymanie tego mienia wbrew woli właściciela. Samo tylko bezprawne zatrzymanie
cudzego mienia i nawet używanie go chociażby w celu osiągnięcia zysku, bez zamiaru jego zatrzymania nie stanowi
przestępstwa przywłaszczenia" (wyrok SA w Lublinie z dnia 6 października 1998 r.,
II AKa 108/98, KZS 1999, z. 6-7, poz. 71). Sąd I instancji przyjął, że zlecając
zdemontowanie pojazdu D. D. postąpił z nim jak właściciel i taką argumentację
uznał za wystarczającą do przypisani oskarżonemu popełnienia czynu z art. 284§1 kk. Takie
rozumowanie jest błędne. Podkreślić należy, iż w toku postępowania sądowego nie zostało
wykazane by D. D. miał zamiar włączenia pojazdu do swojego majątku czy też
postąpienia z nim jak z własnym w inny sposób, w konsekwencji czego miałoby dojść
do definitywnego pozbawienia właściciela własności pojazdu. Przecież Sąd I instancji ustalił, że w dniu 27.06.2005r.
podczas użytkowania doszło do uszkodzenia pojazdu, a ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania oraz,
że rozebranie samochodu nie miało na celu późniejszej sprzedaży poszczególnych jego części. W ocenie Sądu
Odwoławczego Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego w rozumieniu art. 438 pkt 1 kpk tj.
284 § 1 kk, i tym samym należało wyrok, w trybie art. 435 kpk, w zaskarżonej części zmienić i także oskarżonego D.
D. uniewinnić od popełnienia przypisanego mu czynu.
Natomiast apelacja oskarżonego R. K. nie jest zasadna, tym samym nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd pierwszej instancji w tym zakresie przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, drobiazgowy
i dokładny. Okoliczności zdarzenia zostały wyjaśnione w sposób wszechstronny. W sprawie zgromadzony został
kompletny materiał dowodowy, który słusznie został uznany za wyczerpujący i wystarczający do wydania
rozstrzygnięcia. W opinii Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy dokonał kompleksowej i logicznej oceny dowodów,
która w całości pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza nie dostrzegła błędów w logicznym
rozumowaniu tego Sądu czy też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy.
Kierując się powyższym Sąd Rejonowy wywiódł trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego w zakresie
przypisanych mu czynów. Wskazać należy, iż Sąd I instancji wykazał na stronie 9 uzasadnienia wyroku na jakiej
podstawie uznał winę oskarżonego i te rozważania Sąd Okręgowy w całości podziela. Oskarżony nie kwestionował
faktu nabycia pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), co więcej nie kwestionował także, że nabył elementy pojazdu B. (...)
- wskazując jedynie, że nie jest to cały pojazd, do czego Sąd Odwoławczy odniesie się w dalszej części uzasadnienia.
Ustalono ponadto, iż dokonano połączenia nieuszkodzonych części z w/w pojazdów, umieszczono skrzynię biegów i
radioodbiornik pochodzące z pojazdu B. (...) i do tak powstałego samochodu oskarżony dokręcił tablice rejestracyjne
o numerze (...) (vide: wyjaśnienia k. 870). Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 291 § 1 k.k. polega
na nabyciu, pomocy do zbycia, przyjęciu lub pomocy do ukrycia rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego.
Zatem dla zrealizowania znamienia skutku paserstwa muszą zostać spełnione dwa elementy. Po pierwsze rzecz musi
uzyskana być za pomocą czynu zabronionego. Po drugie zachowanie sprawcy musi polegać na jednej z czterech w.w.
form. W niniejszej sprawie taka sytuacja
miała miejsce. Niewątpliwie, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, stwierdzić trzeba, iż oskarżony
nabył samochód marki B. o nr rej. (...), pochodzący z kradzieży. Sąd meriti ustalił, że oskarżony nabył nadwozie,
silnik i inne elementy składające się na całość samochodu marki B. (...) - w tym skrzynię biegów, radioodbiornik,
zatem tak istotne części, iż nie można negować nazwania, że nabył samochód. Oskarżony podnosił, że chciał zawieźć
funkcjonariuszy policji do miejsca gdzie nabył ww pojazd. W ocenie Sądu Odwoławczego słusznie nie przychylono
się do jego próśb czy też wniosków, gdyż oskarżony nie wykazał by ustalenie miejsca zakupu miało znaczenie dla
rozstrzygnięcia sprawy. Oskarżony sam wyjaśnił, że nabył w/w elementy od osoby z ogłoszenia, w okolicach P.,
i te wyjaśniania Sąd I instancji przyjął. Jednak najistotniejsze dla oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego,
jak słusznie wskazuje Sąd Rejonowy, były okoliczności nabycia oraz postąpienie z nabytymi elementami w sposób
opisany przez Sąd I instancji, a wynikający również z opinii biegłych. Skarżący ponadto twierdził, że jest w branży
samochodowej od 15 lat, zatem ma ogromne doświadczenie w tym jak wygląda rynek sprzedaży części samochodowych
czy samochodów, powinien zatem dodatkowo zabezpieczyć się przed zakupem pojazdów pochodzących z kradzieży.
Podnoszone przez niego argumenty, iż nigdy nie sporządza się umowy kupna - sprzedaży, idąc do sklepu nie żąda
się wykazania pochodzenia towaru są nielogiczne i nie są trafione w sytuacji, gdy nabywa się części czy pojazd
nieznanego pochodzenia od nieznanych osób. Oskarżony wskazywał również, że przecież dostał fakturę na przejazd z
zakupionym samochodem, którą wystawił mu właściciel „szrotu", jednak w świetle ustaleń Sądu Rejonowego odnośnie
autentyczności faktury VAT z dnia 13.03.2005r., które także Sąd Odwoławczy podziela, okoliczność podnoszona przez
oskarżonego nie została potwierdzona wiarygodnymi dowodami. Sąd I instancji ustalił, że na zlecenie oskarżonego
dokonano połączenia nieuszkodzonych części z powyżej wskazanych samochodów marki B. (...) i B. (...) jest, iż to
oskarżony miał interes w takim działaniu, ponadto sam wyjaśnił, że auto zostało zespawane i uzbrojone (k. 285 - 286).
W ocenie Sądu Okręgowego gdyby oskarżony nie miał świadomości nielegalności pochodzenia nieuszkodzonych części
pojazdu B. (...) to nie doszło by do przerobienia numerów identyfikacyjnych w taki sposób by pasowały do danych
samochodu nabytego legalnie. Podkreślić trzeba, iż do czynności wykonawczych czynu z art. 291 §1 kk należy nabycie
rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego, natomiast jej ukrywanie i sposób tego ukrywania może świadczyć
właśnie o świadomości sprawcy, tak jak było w realiach niniejszej sprawy. Sąd I instancji dokonał także prawidłowej
oceny opinii biegłych, które były sporządzane w niniejszej
sprawie. Skarżący polemizuje jedynie z wnioskami wynikającymi z opinii i przedstawia własną interpretacje ustaleń,
w pewnym zakresie także niezgodną ze stanem faktycznym. Autor apelacji nie wykazał by wobec opinii z zakresu
mechanoskopii zachodziły okoliczności wskazane w art. 201 kpk. Biegły H. B. , zdaniem oskarżonego, nie wskazał
metody swej pracy, jednak podkreślić trzeba, iż decyzja co do doboru metod badawczych należy do biegłych i
to oni decydują, jakimi metodami się posłużą dla udzielenia odpowiedzi na pytanie postawione w postanowieniu
organu procesowego. Pomimo składania uzupełniającej opinii ustnej przez biegłego strony nie zadawały pytań w
tym zakresie, nie podnoszone było by zastosowana przez biegłego metoda jest kwestionowana. Biegły zawarł w swej
pisemnej opinii sformułowanie : „z danych uzyskanych od producenta". Nie sposób przyjąć, by informacja ta była
nieprawdziwa, a niebudzącym wątpliwości jest fakt, iż po ponad 6 latach od sporządzenia przedmiotowej opinii biegły
pewnych okoliczności mógł nie pamiętać np. tego czy do badań był wyjmowany silnik. Biegły nie wykluczył tego, a
samo twierdzenie oskarżonego, iż jest to niemożliwe ze względu na wagę silnika jest gołosłowne, wobec możliwości
technicznych i stanowiska biegłego. Kolejna okoliczność, na którą wskazuje skarżący to informacja, iż kierując się
numerem skrzyni biegów bądź poduszki powietrznej nie można ustalić numeru nadwozia samochodu, ale przecież
biegły B. ustaleń tych dokonał, co wynika z opinii pisemnej, po numerze radioodbiornika. Skarżący twierdził ponadto,
iż wymieniane były całe elementy bez ingerencji w numery , są to bowiem części wymienne, jednak z opinii, która
została uznana prawidłowo przez Sąd I instancji za wiarygodną wynika jasno, że występujące na nadwoziu numery
VIN i PKN nie są fabrycznie do przynależne do pojazdu (B. (...)) - w danym przypadku wycięto fragment karoserii,
na którym zostały wybite, a w to miejsce wspawano fragmenty z aktualnymi oznaczeniami, także numer silnika nie
był nieoryginalny - wykonany przez osobę nieuprawnioną. Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się sprzeczności pomiędzy
ekspertyzą Laboratorium Kryminalistycznego (...) a opinią biegłego sądowego H. B.. Biegły ustalił bowiem numer
radioodbiornika i po tym numerze numer nadwozia, takich ustaleń nie dokonywał R. G.. Stwierdzenie w opinii tego
ostatniego, że oznakowania nie noszą śladów przerabiania dotyczyło znaków składających się na numer , co nie
oznacza, że całe numery nie zostały usunięte. Skarżący w tym zakresie właśnie manipuluje faktami i ustaleniami
dokonanymi przez opiniujących. Kwestionując treść opinii biegłego z zakresu mechanoskopii H. B. jednocześnie
skarżący nie kwestionuje faktu, iż nabyte przez niego elementy składające się na pojazd pochodzą z pojazdu B. m rej.
(...) co wynika z tego, iż w uzasadnieniu apelacji powołuje się na treść zeznań świadka
S. L. i wskazywany przez niego stan pojazdu w momencie kradzieży, co de facto zupełnie nie wyklucza jego stanu w
chwili nabycia przez oskarżonego.
Odnośnie czynu z art. 270 § 1 kk, stwierdzić także trzeba, iż poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne
mieszczą się w ramach swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej
analizy ujawnionych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest
ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wskazać należy, iż okolicznością istotną dla ustalenia winy
oskarżonego była data wystawienia faktury (przed datą kradzieży pojazdu) i jej treść (dot. pojazdu (...), gdy kupował
elementy pojazdu(...)), więc fakt, iż firma, która miała być wystawcą faktury nie istniała nie miał kluczowego znaczenia,
gdyż jak słusznie podnosił skarżący mógł o tej okoliczności nie wiedzieć. Skoro, jak twierdził oskarżony, faktura miała
być wystawiona tylko na przejazd z zakupionym pojazdem, to niewątpliwie data jej wystawienia była ważna, a przecież
nie była prawdziwa. Sąd Odwoławczy nie widzi konieczności wyjaśniania motywacji oskarżonego - dlaczego sam
miałby przesłać do prokuratury fakturę która była sfałszowana - hipotetycznie przyjąć można, iż myślał, że nawet
gdy prokurator zorientuje się, iż wystawca faktury nie istnieje, to przedstawi swoją linię obrony która choć okazała
się nietrafiona to opierała się właśnie na założeniu, iż oskarżony dochował staranności przy nabywaniu samochodu
uzyskując dowód legalnego jego nabycia.
Uwadze Sądu Odwoławczego nie uszło, iż świadek D. S. - brat oskarżonego R. K., przesłuchiwany przed Sądem nie
został pouczony o treści art. 182 §1 kpk, jednak w ocenie Sądu Okręgowego to uchybienie nie miało wpływu na
treść orzeczenia (vide: art. 438 pkt 2 kpk). Sąd I instancji, w oparciu o zeznania tego świadka, nie dokonał ustaleń
niekorzystnych dla oskarżonego.
Prawidłowo Sąd Rejonowy rozstrzygnął równie w zakresie wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i
kary łącznej, które w żadnej mierze nie noszą cech surowości. Sąd Odwoławczy uznał, że przy wymiarze kary
należycie zostały uwzględnione dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 kk. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd
Rejonowy wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary, okoliczności łagodzące, obciążające i wymierzył oskarżonemu
kary jednostkowe adekwatne do stopnia winy i szkodliwości społecznej zarzuconych mu czynów. Za przypisane
oskarżonemu czyny Sąd Rejonowy orzekł kary w wymiarze zdecydowanie odbiegającym od maksymalnego
ustawowego zagrożenia i w uzasadnieniu wyroku szczegółowo wskazał, jakie względy zdecydowały o wysokości
wymierzonych kar. Sąd Rejonowy słusznie ocenił uprzednią karalność oskarżonego jako
okoliczność obciążającą. Poza tym wskazać trzeba, iż z danych o karalności wynika, iż oskarżony dopuścił się już
czynu z art. 291 § 1 kk i wyrok w tej sprawie zapadł w 2015r. Nie sposób w tych okolicznościach postawić wobec
oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną na przyszłość, nawet w świetle treści wywiadu kuratora, który
przecież nie wskazuje na okoliczności nadzwyczajne. W ocenie Sądu II instancji Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył
wszelkie okoliczności sprawy i wymierzona przez niego kara łączna jest karą sprawiedliwą.
Nie dopatrując się żadnych innych uchybień ze strony Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy wyrok w zaskarżonej części
utrzymał w mocy.
Ze względu na udział w postępowaniu odwoławczym obrońcy z urzędu oskarżonego R. C., Sąd orzekł odnośnie kosztów
obrony oskarżonego w trakcie postępowania przed Sądem II Instancji.
Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 634 kpk, zasądził od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty za
postępowania odwoławcze, uznając, iż ich uiszczenie nie będzie dla niego zbytnią dolegliwości z uwagi na jego sytuację
materialną.
Zgodnie z treścią art. 632 pkt 2 kpk koszty procesu w części uniewinniającej oskarżonych R. C. i D. D. ponosi Skarb
Państwa.
Mając wszystko powyższe na względzie Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.