Problemy dermatologiczne

PRZEWODNIK...
WETERYNARIA W PRAKTYCE
dr Regina Wagner, specjalista dermatolog
Dysplazja mieszkowa włosów czarnych
Nużyca
Grzybica skóry
Zapalenie skóry – przestrzeni międzypalcowych
Młodzieńcze ropne zapalenie skóry
Karłowatość przysadkowa u owczarka niemieckiego
Problemy
dermatologiczne
u szczeniąt
W praktyce weterynaryjnej małych
zwierząt bardzo często mamy do czynienia ze szczeniętami i kociętami
różnych ras. Dość często już młode
zwierzęta cierpią na poważne schorzenia skóry. Ze względu na ich młody wiek informacje, jakie uzyskujemy
w wywiadzie, są ograniczone.
Bardzo często choroby te są zoonozami,
ale w tych przypadkach zazwyczaj mamy
jakieś wskazówki wynikające z wywiadu.
Czasami choroby te są wynikiem wad genetycznych, które ujawniają się od urodzenia. Jednak w wielu przypadkach jest
to po prostu choroba skóry, do której
młode zwierzęta są predysponowane.
Wrodzone dermatozy są nieprawidłowościami występującymi w obrębie skóry,
które występują (przynajmniej w pewnym
stopniu) już w czasie narodzin. Ich etiologia nie zawsze jest znana, ale większość to
efekt wad genetycznych, które powstają
spontanicznie. Dziedziczne wady rozwojowe nie występują w momencie urodzenia, lecz pojawiają się później.
Ichtyosis (rybia łuska) psów
Ichtyosis psów charakteryzuje się nagromadzeniem dużych łusek na całej powierzchni
66
LIPIEC-SIERPIEŃ • 4/2007
www.weterynaria.elamed.pl
ciała. Choroba stwierdzana jest już w trakcie
narodzin i zaostrza się z czasem. Na opuszkach łap tworzą się warstwy twardej keratyny. Chore psy stopniowo łysieją i może
pojawić się świąd. Czas odnowy komórek
epidermalnych jest bardzo skrócony.
Łysienie dziedziczne i hipotrychoza
Łysina jest to brak włosów w miejscach,
gdzie fizjologicznie powinny występować, a hipotrichoza to stan, w którym jest
mniej włosów niż fizjologicznie. Klasyfikacja łysienia dziedzicznego jest kontrowersyjna, ale pozwala na uwzględnienie
wielu różnych objawów. Należy rozróżnić
wadę dziedziczną, np.: grzywacz chiński
i nagi pies meksykański.
Wątłość skóry
Syndrom Ehlers-Danlos jest również nazywany dermatosporaxis lub syndromem
„gumowego szczenięcia”. Jego przyczyną są strukturalne wady kolagenu. Choroba ta została opisana u wielu ras psów
i również u kotów. Jest to jednostka dziedziczna i wykazano, że jest autosomalną
cechą dominującą. Syndrom Ehlers-Danlos może mieć ciężki przebieg o różnym
stopniu nasilenia i może pozostać niezauważony u zwierząt z łagodnymi objawami. Skóra jest nadmiernie rozciągliwa
i zwiotczała. Co ważniejsze, jest ona bar-
dzo wrażliwa, a u chorych zwierząt obserwuje się powtarzające się uszkodzenia i rozległe blizny.
Obrzęk chłonny
Jest to obrzęk kończyn powstały w wyniku nieprawidłowego nagromadzenia płynu w tkance podścieliskowej. Pierwotny
obrzęk chłonny powstaje w wyniku nieprawidłowości rozwojowych. Charakteryzuje się miękkim, tworzącym wgłębienie przy ucisku, bezbolesnym obrzękiem
jednej lub więcej kończyn. Najczęściej
nieprawidłowość ta obserwowana jest
przez hodowców od narodzin do 12. tygodnia życia zwierzęcia.
Karłowatość przysadkowa
Odkąd karłowatość przysadkowa psów
została po raz pierwszy opisana w Niemczech we wczesnych latach 40. XX wieku, znane są doniesienia o tej chorobie
dotyczące nie tylko owczarków niemieckich, ale wielu innych ras. Choroba jest
przenoszona jako autosomalna cecha recesywna. Objawy kliniczne wywoływane
są przez niedobory hormonu wzrostu
i – czasami – innych hormonów. Psy są
karłowate, a ich umysłowość jest zaburzona (strach, agresja). Wyrzynanie się
stałych zębów jest opóźnione, a odpowiedź immunologiczna – przytłumiona.
PRZEWODNIK...
WETERYNARIA W PRAKTYCE
Zachowana zostaje szczenięca okrywa
włosowa i psy łysieją, a ich skóra ulega
hiperpigmentacji. Chore szczenięta są
zazwyczaj miniaturami swojego zdrowego rodzeństwa.
Dysplazja mieszkowa
włosów czarnych
Jest to zaburzenie występujące u psów
o umaszczeniu czarno-białym, trójkolorowym lub brązowo-niebiesko-białym.
Wypadanie włosów z czarnych miejsc zaczyna się wcześnie, po urodzeniu, i postępuje aż do wyłysienia. Ten rodzaj dysplazji włosa jest podobny do wyłysienia
rozjaśniającego (wyłysienia kolorowych
mutantów) w badaniu mikroskopowym
włosa oraz badaniu histologicznym –
makromelanosomy.
Zapalenie skórno-mięśniowe
Jest chorobą dziedziczną skóry i mięśni
młodych psów. U owczarków collie syndrom ten jest dziedziczny jako autosomalna cecha dominująca. U większości
szczeniąt mięśnie zostają objęte procesem chorobowym po tym, jak pojawią się
zmiany skórne, i ma to w pewnym stopniu
związek z nasileniem przebiegu zapalenia
skóry. Zmiany skórne zazwyczaj powstają między 7. tygodniem a 6. miesiącem życia. Zmiany te mogą ustąpić spontanicznie w czasie dojrzewania lub postępować.
Pierwszymi objawami rumieniowatego
zapalenia skóry z tworzeniem pęcherzyków są: wypadanie włosów zaczynające
się od grzbietu nosa, okolicy wokół ust, na
koniuszkach uszu i ogona oraz na narażonych na uszkodzenia częściach kończyn.
Następnie może pojawić się łuszczenie
i tworzenie się strupów, czego rezultatem
może być bliznowacenie. Rzadko obserwowane są wrzody w jamie ustnej i na
opuszkach palców. Natężenie zmian może
nasilać się i maleć.
Liszajec (powierzchowne krostkowe
zapalenie skóry)
U młodych szczeniąt obserwuje się „podrogowe” żółte krosty na podbrzuszu i fałdach pachwinowych. W większości przypadków rezultaty przynosi stosowanie
szamponów przeciwbakteryjnych, ale
zdarza się, że choroba rozwija się w bakteryjne zapalenie mieszków włosowych.
Zapalenie wielokomórkowe
szczeniąt starszych
(Juvenile cellulitis)
Choroba ta znana jest również jako trądzik
ropny szczeniąt lub ropne zapalenie skóry szczeniąt starszych. Występuje często
u szczeniąt od 3-tygodniowych do 12-miesięcznych. Podżuchwowe węzły chłonne
są powiększone. Na wargach, powiekach
i małżowinach usznych pojawia się gwałtownie powiększający się obrzęk, grudki
i krosty. W zmienionych miejscach pojawia
się surowiczy, ropny wysięk. W krótkim
czasie może również rozwinąć się ropne zapalenie ucha zewnętrznego. Zdarza się, że
węzeł chłonny pęka i dochodzi do wypływu krwistego, ropnego wysięku. Na skórze
okolic narządów płciowych, odbytu i palców mogą w niektórych przypadkach pojawiać się zmiany oraz może dojść do uogólnionego powiększenia węzłów chłonnych
lub zapalenia wielokomórkowego kończyn.
W jednej trzeciej przypadków poza zapaleniem wielokomórkowym występuje również gorączka i jadłowstręt.
NAJCZĘŚCIEJ WYSTĘPUJĄCE
CHOROBY SKÓRY U SZCZENIĄT
Nużyca
Występuje głównie w formie miejscowej
u młodych psów. Małe, okrągłe, łyse miejsca często prowadzą do błędnego rozpoznania grzybicy skórnej, mimo iż nużeńce można znaleźć w głębokiej zeskrobinie.
Ważne jest rozróżnienie formy miejscowej
i uogólnionej, ponieważ, w odróżnieniu
od tej pierwszej, forma uogólniona wymaga leczenia.
Grzybice skóry
Są zoonozami, co oznacza, że na podstawie wywiadu możemy założyć, iż inne
zwierzęta lub członkowie rodziny mogą
być zarażeni. Również w przypadku tych
chorób powstają małe, okrągłe, łyse miejsca, lecz obserwuje się także łuski, strupy, wałeczki pęcherzykowe lub wałeczki
z prosówkowym zapaleniem skóry. W celu diagnostyki choroby niezbędna jest hodowla grzyba. Wynik pozytywny hodowli
nie wystarczy, należy również zidentyfikować gatunek grzyba naskórnego.
Alergie
Należy wziąć pod uwagę alergię u szczeniąt
w wieku aż do 6 miesięcy, a w szczególności alergię pokarmową. Dość często już
bardzo młode szczenięta cierpią na alergię
lub nietolerancję pokarmową. Głównym
objawem jest świąd bez charakterystycznych miejsc predylekcyjnych. Dodatkowo u niektórych psów występuje wtórne
ropne zapalenie skóry. Zatem ze względu
na kryzki naskórkowe małe, łyse, okrągłe
miejsca są widoczne i stanowi to główną
różnicę między dwiema wspomnianymi
wcześniej chorobami.
‰
Artykuł opublikowany
dzięki uprzejmości firmy Laboklin
dr Regina Wagner
Laboklin Linz
A-4040 Linz-Urfahr, Rosenstr. 1
e-mail: [email protected]
LIPIEC-SIERPIEŃ • 4/2007
www.weterynaria.elamed.pl
67