Prof. dr hab. inż. Monika Hardygóra ŻYCIORYS Z Politechniką

Prof. dr hab. inż. Monika Hardygóra
ŻYCIORYS
Z Politechniką Wrocławską związana jestem przez całe moje dorosłe życie. Tutaj skończyłam Wydział Górniczy, tutaj również
uczył się mój mąż Roman, wtedy student Wydziału Inżynierii Sanitarnej, tutaj także doktoryzowałam się i tu miałam przyjemność
naukowej współpracy z moim mentorem – profesorem Tadeuszem Żurem – twórcą polskiej szkoły przenośników taśmowych.
Karierę naukową kontynuowałam we Freibergu, gdzie obroniłam habilitację na Wydziale Nauk Technicznych w Akademii
Górniczej oraz w Krakowie, w którym Rada Wydziału Górniczego AGH wnioskowała dla mnie o tytuł profesora. Na stanowisku
profesora zwyczajnego pracuję od sześciu lat. Wspomniane doświadczenia procentują do dzisiaj, przynoszącą pożytek
Politechnice współpracą z tymi uczelniami.
Moje zainteresowania naukowe to badania teoretyczne i eksperymentalne w zakresie taśm przenośnikowych i ich połączeń.
Jestem autorem lub współautorem ponad 160 prac, w tym 2 książek oraz ponad 200 prac badawczych wykonanych na potrzeby
przemysłu, głównie wydobywczego. Jednym z ostatnich moich sukcesów było to, że opracowana przez kierowany przeze mnie
zespół ekologiczna technologia łączenia taśm przenośnikowych została wdrożona w kopalni Bełchatów, dzięki czemu kopalnia
otrzymała nagrodę Ekolidera 2007. Wielką osobistą radość przyniosło mi zorganizowanie Laboratorium Transportu Taśmowego,
którego jestem kierownikiem, a które od trzech lat jest laboratorium akredytowanym PCA.
Podczas pracy w Politechnice odbywałam kilkakrotnie staże naukowe i przemysłowe w kraju i za granicą. Roczne staże odbyłam
w Uniwersytecie w Hannowerze i Uniwersytecie w Newcastle, w Australii. W roku 1989 pracowałam w Kopalni Węgla
Brunatnego "Bełchatów", gdzie uzyskałam zatwierdzenia dozoru górniczego. Prowadziłam wykłady z transportu
przenośnikowego w uniwersytetach: Newcastle (Australia), Cagliary (Włochy), w Hanowerze, w Akademii Górniczej we
Freibergu, oraz na europejskim kursie EGEC. W międzyczasie uzyskałam też stopień generalnego dyrektora górniczego.
W Politechnice Wrocławskiej przeszłam przez wszystkie stopnie kariery naukowej od doktoranta do prof. zwyczajnego, wszystkie
stanowiska akademickie od kierownika zakładu i kierownika laboratorium, po dyrektora instytutu, dziekana i prorektora.
W Senacie Politechniki zasiadam nieprzerwanie od 15 lat. W tym czasie byłam m.in. przewodniczącą komisji ds. badań
naukowych i wiceprzewodniczącą dwóch innych komisji. Mimo niechęci do oceniania i osądzania innych ludzi, zgodziłam się
także pełnić funkcję przewodniczącej uczelnianej komisji dyscyplinarnej dla nauczycieli akademickich. Na swoim macierzystym
wydziale byłam także koordynatorem studiów doktoranckich, pełnomocnikiem ds. programów międzynarodowych oraz
przewodniczącą wydziałowej Komisji Jakości Kształcenia. Te zdobywane krok po kroku doświadczenia nauczyły mnie
samokontroli, rzetelności, wytrwałości w dążeniu do celu, odporności na stres, a nade wszystko umiejętności pracy z ludźmi
i kierowania zespołami.
Staram się także pracować w różnych gremiach mogących mi pomóc w naukowym rozwoju i takich, w których udział może
przysłużyć się Politechnice. Trzecią kadencję jestem członkiem Komitetu Górnictwa PAN. Obecnie jestem również
członkiem prezydium Komitetu oraz członkiem Sekcji Mechanizacji Górnictwa i Sekcji Górnictwa Odkrywkowego. W latach 1999
– 2006 byłam członkiem komisji Nagród Prezesa Rady Ministrów, gdzie przewodniczyłam zespołowi IV ds. nagród za wybitne
osiągnięcia naukowo-techniczne. W kadencji 1996-2002 byłam członkiem Komisji ds. Bezpieczeństwa przy Prezesie Wyższego
Urzędu Górniczego. W KBN-ie a obecnie w MNiSzW pełniłam i pełnię szereg funkcji: pracowałam w sekcjach PO-4 , T-12, byłam
w zespołach do projektów celowych, byłam w zespołach oceniających realizacje projektów, obecnie jestem członkiem zespołu
interdyscyplinarnego do programu WKP SPO ze środków strukturalnych. W Urzędzie Marszałkowskim jestem członkiem
komitetu monitorującego Regionalnego Programu Operacyjnego.
Staram się także być aktywna na forum międzynarodowym. Jestem członkiem między innymi: Światowego Towarzystwa
Profesorów Górników - Society of Mining Professors, Europejskiego Towarzystwa Profesorów Transportu - Europäische
Konferenz Fördertechnik Professoren, amerykańskiego Society of Mining, Metallurgy, and Exploration, oraz niemieckiego
towarzystwa naukowego Leibniz-Sozietät w Berlinie jak również SITG, PTMTiS oraz Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego.
Ponadto jestem współorganizatorem i koordynatorem Europejskiego programu edukacyjnego EGEC (European Geotechnical
and Environmental Course) . Członkiem komitetu sterującego FEMP (Federation of European Mineral Programs) federacji
europejskich programów edukacyjnych w zakresie nauk górniczych i geologicznych. W 2004 roku byłam organizatorem
światowej konferencji Mine Planing and Equipment Selection a pięciokrotnie wiceprzewodniczącą tej konferencji w Indiach,
Kanadzie, Australii, Tajlandii i Włoszech. W ubiegłym roku koordynowałam organizację wrocławskiej konferencji Europejskiego
Stowarzyszenia Uniwersytetów (EUA) z udziałem ponad 300 rektorów z całego kontynentu – była to największa impreza
akademicka w historii naszego kraju.
Gdy teraz czytam ten swój życiorys, to mam wrażenie, że jest w nim wspomnianych tyle zajęć, tyle funkcji i dokonań, że aż brzmi
to niewiarygodnie – ale to wynika z prostego faktu – ja uwielbiam aktywność, a najlepiej czuję się w wirze zajęć. Nawet gdy
wypoczywam, to intensywnie – zwiedziłam ponad siedemdziesiąt krajów na pięciu kontynentach, wspięłam się na pięć
pięciotysięczników: w Himalajach, Andach i środkowej Afryce. Nurkowałam na sześciu rafach koralowych, a co roku staram się
choć chwilę spędzić na nartach. Moi znajomi śmieją się ze mnie, że swoją energią mogłabym obdzielić kilka osób i co chwila
robię lub osiągam coś, co pozornie wydaje się niemożliwe. Tyle, że w moim przypadku takie niemożliwe wyzwania określają
sens mego życia.