Regionalny System Innowacyjny versus Narodowy System
Transkrypt
Regionalny System Innowacyjny versus Narodowy System
1 DOLNOŚLĄSKIE CENTRUM STUDIÓW REGIONALNYCH Ocena wdraŜania DSI Regionalny System Innowacyjny versus Narodowy System Innowacyjny prof. dr hab. Jacek Sroka dr Leszek Kwieciński Uniwersytet Wrocławski WROCŁAW, 2007 Projekt współfinansowany przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Społecznego oraz budŜetu Państwa w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego. 2 Spis treści: Wstęp…………………………………………………………………………………………3 1. Wymiary regionalizmu…………………………………………………………………….5 1.1. Region jako polityczna nisza działania……………………………………………….6 1.2. Region jako społeczno-kulturowa i ekonomiczna nisza działania……………………7 2. Typologia regionów……………………………………………………………………….9 3. Narodowy (Krajowy) System Innowacyjny – ujęcie teoretyczne………………………12 4. Narodowy System Innowacyjny w Polsce………………………………………………17 5. Regionalny System Innowacyjny – ujęcie teoretyczne………………………………….23 6. Regionalne Systemy Innowacyjne na przykładzie załoŜeń DSI…………………………25 Literatura……………………………………………………………………………………..28 3 Wstęp Od ostatnich dekad XX wieku rządy większości rozwiniętych i rozwijających się państw starają się działać na rzecz wzmocnienia konkurencyjności a zarazem innowacyjności narodowych gospodarek. Od początku tej dekady trwa takŜe dyskusja dotycząca właściwej skali oraz poziomów odpowiednich dla pro-innowacyjnych działań politycznych. W wiodących koncepcjach europejskich wskazuje się na trzy uzupełniające się płaszczyzny administracyjnych interwencji, a zarazem wspierania innowacji – unijny, narodowy oraz regionalny. Jest zarazem dość oczywistym, Ŝe administracyjna centralizacja, choć zwykle niezbyt ‘lubiana’, niezmiennie posiada niewątpliwe zalety. Jej przewaga tkwi przede wszystkim w moŜliwości koncentracji zasobów. Co więcej, na naszych oczach, w dość zaskakujący sposób, nowe technologie z jednej strony ‘wyzwalają’ działania obywatelskie, przyczyniając się między innymi do wzmocnienia lokalnych forów opinii społecznej, z drugiej zaś, stają się potęŜnym narzędziem administracji centralnej, w której archiwach oraz serwerach zbiegają się rozmaite informacje. Niekiedy twierdzi się nawet stwierdzić, Ŝe w tym kontekście trafne mogą się wydawać naukowe przewidywania oraz artystyczne wizje sprzed lat, pokazujące moŜliwość pojawienia się władczego panopticonu, w obrębie którego niemal wszystkie działania obywateli są stale obserwowane, rejestrowane i katalogowane przez scentralizowany aparat publiczny. Współcześnie coraz częściej mamy do czynienia z paradoksem polegającym na tym, Ŝe poszerzaniu szeroko rozumianej wolności jednostek towarzyszy zarazem wzrost kontroli ich społecznych aktywności, którego celem jest zwiększenie skuteczności publicznych działań korekcyjnych. MoŜemy więc w sposób coraz bardziej wolny przemieszczać się przez administracyjne granice, wyraŜać swoje poglądy, organizować się, wywierać presję na ośrodki władzy, czy realizować swoje innowacyjne przedsięwzięcia ekonomiczne. Jednocześnie jednak mamy świadomość, iŜ nasze działania są coraz częściej administracyjnie rejestrowane. Musimy zatem postępować ściślej według uznanych wartości, obowiązujących norm, wytyczonych zasad i procedur, a nierzadko równieŜ w zgodzie z organizacyjnymi rytuałami, których celem jest m.in. utrwalanie hierarchicznych pozycji poszczególnych ról. Paradoks społecznej współczesności, wyraŜający się w jednoczesnym zwiększaniu wolności a zarazem wzroście kontroli, znalazł równieŜ swój wyraz w relacjach łączących administracyjne centra z regionalnymi ‘peryferiami’, co siłą rzeczy uwidacznia się w szeregu polityk sektorowych, w tym równieŜ w polityce innowacyjnej. Współczesnemu 4 demokratycznemu państwu zaleŜy zarówno na wzroście wolności i zasobności obywateli, jak i na zwiększeniu skuteczności działań kontrolnych i korekcyjnych. Jednostkowa wolność podmiotów generuje społeczny i ekonomiczny postęp, o który władza musi dbać chcąc być uznawaną. Z kolei działania kontrolne oraz korekcyjne umoŜliwiają rządowi realizację załoŜonego kursu, a zarazem legitymizują jego działania w oczach wolnych podmiotów. Warunkiem pojawienia się tego typu legitymizacji jest stosowanie przez ośrodki decyzyjne moŜliwie szerokiego wachlarza narzędzi kontrolnych oraz środków korekcyjnych. WaŜne jest przy tym równieŜ i to by miały one charakter zarówno kar, jak i zachęt oraz nagród. Mówiąc innymi słowy, działania prewencyjne powinny przeplatać się z działaniami korekcyjnymi i perswazyjnymi. Warto zarazem dodać, Ŝe istotnym wzmocnieniem ostatniego z wymienionych czynników, tj. perswazji, jest we współczesnych demokracjach wzrost znaczenia deliberacyjnych (konsultacyjnych) form podejmowania decyzji publicznych. W scharakteryzowany pokrótce sposób wolność, w tym równieŜ wolność gospodarcza, przeplata się z władczą interwencją. W gruncie rzeczy nie ma w tym nic szczególnie zaskakującego, gdyŜ demokracje od dawna starają się realizować ten specyficzny melanŜ centralizmu i decentralizacji. Dla nas waŜne jest jednak to, Ŝe na przestrzeni ostatnich 20 lat do grona politycznie ‘wolnych’ graczy zaczęły dołączać europejskie regiony. W ślad za tym procesem zaczęła rozwijać się dyskusja dotycząca nowego rozumienia regionalizmu oraz jego relacji do centralizmu. W jej tle pojawił się postulat zastąpienia paradygmatu tradycyjnego, który nakazywał lokowanie analiz polityk sektorowych w perspektywie działań państwa narodowego, paradygmatem nowym, ukazującym, uwypuklającym potencjał regionów1. WzmoŜeniu uległa zarazem debata o charakterze współczesnego państwa oraz roli UE, równieŜ w kontekście rozwoju polityki innowacyjnej2. Generalnie w dyskusji tej wskazuje się na dwie moŜliwe drogi kontynuacji europejskiej polityki innowacyjnej3: • poprzez jej wspólnotową centralizację, co najpewniej skutkowałoby osłabieniem roli zarówno państw narodowych, jak i regionów, choć moŜliwy (lecz mało prawdopodobny) byłby wariant, w którym zamiast wspólnotowej centralizacji pojawiłaby się ‘jedynie’ administracyjna koncentracja działań na poziomie unijnym, zaś główny cięŜar wykonawstwa spocząłby na regionach, 1 Zob. Dolata U., 2005, Reflexive Stimulation or Disjoined Incrementalism? Readjustments of National Innovation and Technology Policy, Science, Technology and Innovation Studies, vol. 1. 2 Zob. np. Majone G., 1999, The Regulatory State and its Legitimacy Problems, West European Politics, vol. 22. 3 Zob. Grande E., 2001, The Erosion of State Capacity and the European Innovation Policy Dilemma. A Comparison of German and EU Information Technology Policies, Research Policy, vol. 30. 5 • poprzez decentralizację, w dwóch wariantach – w pierwszym wiodącą rolę odgrywałyby administracje państw członkowskich, zaś w drugim większą autonomię zyskiwałyby regiony. Mając na uwadze interesujące implikacje wariantu decentralizacyjnego, zakładającego wzrost znaczenia regionów, w tej części opracowania przyjrzymy się nieco bliŜej naukowym modelom autonomizacji regionów. W rozwaŜaniach tych przydatna będzie reinterpretacja pojęcia regionalizmu. 1. Wymiary regionalizmu Mając na uwadze treść naszego trzeciego raportu dla DCSR4 zamierzamy wskazać na moŜliwości rozwinięcia proponowanej tam perspektywy badawczej poprzez wskazanie na poszczególne wymiary regionalizmu. Jak argumentowaliśmy, uwarunkowania rodzimego systemu politycznego, w tym takŜe jego formalnoprawna konstrukcja ustrojowa, uniemoŜliwiają uznanie regionu (województwa) za autonomiczny system, lecz nakazują postrzegać go jako jeden z podsystemów politycznego systemu państwa narodowego5. Dostrzegając natomiast istnienie niepowtarzalnych konfiguracji róŜnorodnych zasobów, uwarunkowań społecznych, ekonomicznych oraz powiązań o charakterze sieciowym6 moŜna zauwaŜyć, Ŝe polskie regiony stanowią quasi autonomiczne areny działań. Nawiązując zaś do tradycji analiz systemowych w naukach społecznych powiemy, Ŝe regiony są wyodrębnionymi przestrzennymi niszami większej systemowej całości. Starając się zrozumieć charakter tychŜe subsystemowych nisz powinniśmy zwrócić uwagę na: • aktywnych w ich obrębie aktorów, • zachodzące w nich procesy, • rezultaty interakcji aktorów oraz procesów. Zachowując w pamięci tę sugestię pragniemy zarazem zastrzec, Ŝe naszym celem nie jest sporządzanie szczegółowej listy wspomnianych aktorów, katalogu procesów, czy charakterystyki rezultatów interakcji, lecz wskazanie na takie modelowe warianty splotu 4 Zob. Sroka J., Kwieciński L., 2006, Ocena wdraŜanie DSI. Region administracyjny jako terytorialny system administracyjno-społeczny. Implikacje dla tworzenia regionalnego systemu innowacyjnego, Dolnośląskie Centrum Studiów Strategicznych, Wrocław. 5 Zob. ibidem. 6 Zob. Sroka J., Kwieciński L., 2006, Ocena wdraŜanie DSI. Sieciowy model instytucji wspierających innowacje. Metodyka oceny wdraŜania DSI, Dolnośląskie Centrum Studiów Strategicznych, Wrocław. 6 tychŜe czynników, które przesądzałyby o regionalnym typie administracyjnie wyodrębnionego terytorium. Naszym zdaniem, z uwagi na tzw. racjonalistyczny charakter polskich województw7, podobne uogólnienia są w Polsce wciąŜ potrzebne. Mogą one być wykorzystywane w argumentacjach uzasadniających rozwój bardziej autonomicznych regionalnych polityk sektorowych. Nawiązując do rozumienia regionu jako niszowej przestrzenni działania, mieszczącej się w większej całości systemowej, dość łatwo wskazać na złoŜony charakter tejŜe niszy: polityczny oraz społeczno-kulturowo -ekonomiczny8. W prezentowanym przez nas podejściu na znaczeniu zyskuje jej wymiar polityczny. Przyczyną tego stanu rzeczy nie jest wyłącznie nasze politologiczne nastawienie, lecz równieŜ fakt, iŜ polityka, w szerokim rozumieniu tej kategorii, zawiera w sobie moŜliwości działania sprawczego. Rozumianą w ten sposób moŜliwość sprawstwa naleŜy rozumieć jako zarazem przyczynę, jak i przesłankę wszelkich świadomych i autonomicznych działań. W tym zaś przypadku chodzi o uwypuklenie znaczenia politycznej ramy dla działań sprawczych podejmowanych na poziomie regionu, w zakresie realizacji polityki innowacyjnej. Nietrudno zarazem zauwaŜyć, Ŝe mamy tu do czynienia ze sprzęŜeniem zwrotnym, gdyŜ zmienny w czasie kształt wspomnianych ram zaleŜy od czynników ‘zewnętrznych’ (systemu centralnego), ale równieŜ od ‘pozapolitycznych’ uwarunkowań wewnętrznych o charakterze kulturowym, społecznym i ekonomicznym. 1.1. Region jako polityczna nisza działania W sposób najbardziej jednoznaczny rozległość politycznej autonomii regionu określają regulacyjne, dystrybucyjne oraz redystrybucyjne uprawnienia władz lokalnych. W tej perspektywie istnieją trzy wiodące warianty rozwiązań: unitarny (jak w np. Polsce), semifederalny (w przypadku regionów hiszpańskich i brytyjskich) oraz federalny (jak w Austrii, Belgii, czy Niemczech). Są one na tyle dobrze znane, Ŝe ich omawianie nie wydaje 7 W teorii administracji publicznej wskazuje się na historyczne oraz racjonalistyczne jednostki administracyjno terytorialne (zob. np. Izdebski H., Kulesza M., 1998, Administracja publiczna. Zagadnienia ogólne, Liber, Warszawa). Te pierwsze, których klasycznym przykładem jest angielska parafia, charakteryzuje dziejowa ciągłość i głębokie zakorzenienie w tradycji. Drugie zaś, podobne do francuskich departamentów, tworzy się w oderwaniu od tradycji historycznej, za to przy zastosowaniu kryteriów o charakterze demograficznym, ekonomicznym, komunikacyjnym lub polityczno-administracyjnym. Nietrudno zarazem zauwaŜyć, Ŝe w praktyce podział racjonalistyczny nie zawsze okazuje się racjonalnie uzasadniony. 8 Por. Schmitt-Egner P., 2002, The concept of ‘region’: theoretical and methodological notes on its re construction, European Integration, vol. 24, ss. 192-195. 7 się potrzebne. Ciekawsze wydaje się wskazanie na parametry moŜliwych działań na poziomie regionów. Starając się oszacować ‘pojemność’ wspomnianych nisz, w ich politycznym wymiarze, powinniśmy postarać się udzielić odpowiedzi na pytania o: • instytucjonalne uwarunkowania regionalnego podsystemu politycznego, na które składają się zarówno uwarunkowania formalno-ustrojowe, jak i miejscowe konotacje kulturowe, związane np. z etnicznością, • wzorce rywalizacji politycznej, które w uproszczeniu moŜna sprowadzić do zagadnień związanych ze wzajemnymi relacjami działań konfrontacyjnych z działaniami zorientowanymi na osiąganie kompromisów, • rozmiary politycznych zasobów mobilizacyjnych, zaleŜne m.in. od takich czynników, jak przynaleŜność partyjna, poziom uzwiązkowienia, przynaleŜność do organizacji pozarządowych, aktywność polityczna, wyraŜająca się m.in. we frekwencji wyborczej, • regionalne uwarunkowania systemu partyjnego wyraŜające się m.in. w strukturze powiązań międzypartyjnych a takŜe powiązań partii z innymi podmiotami obywatelskimi, • wzorce rekrutacji lokalnych elit politycznych, w szczególności te które przesądzają regionalnym charakterze tych elit, • dominujące w regionie wzorce zachowań wyborczych. Analiza czynników wpływających na parametry interesującej nas niszy systemu politycznego powinna prowadzić do wskazania na przewaŜające w regionie sposoby rozwiązywania lokalnych problemów oraz zarządzania szeroko rozumianymi zasobami. JeŜeli sposoby te charakteryzuje wysoki poziom samodzielności, wówczas moŜna twierdzić, Ŝe istnieją przesłanki rozwoju autonomicznych działań w ramach polityk sektorowych. 1.2. Region jako społeczno-kulturowa i ekonomiczna nisza działania Jak juŜ przekonywaliśmy w naszych wcześniejszych raportach dla DCSR, zagadnienia społeczne naleŜy postrzegać jako ściśle powiązane z kwestiami ekonomicznymi a zarazem wobec nich pierwotne. Z tego teŜ powodu tę część charakterystyki regionu, jako niszy działania, wypada rozpocząć od próby sformułowania pytań pomocnych w uzyskaniu społecznego obrazu województwa. Powinny się one odnosić się zarówno do danych ilościowych, jak i jakościowych. 8 W przypadku tych pierwszych naleŜałoby m.in. nawiązać do regionalnych uwarunkowań demograficznych, takich jak: przyrost naturalny, struktura wieku, struktura płci, migracje, struktura wykształcenia, występowanie mniejszości (np. Romów), struktura chorób zawodowych, regionalny układ tzw. kwestii społecznych (związanych m.in. uzaleŜnieniami, czy ubóstwem), a takŜe danych nt. poziomu zurbanizowania regionu. Ogniskując zaś uwagę na danych jakościowych naleŜałoby odnieść się do konfiguracji regionalnych toŜsamości grupowych, które przesądzałyby o istnieniu regionalnej niszy kulturowej. Wiązałoby się to m.in. z potrzebą oszacowania ilości, liczebności oraz spoistości poszczególnych grup społecznych, wyodrębnionych na podstawie kryteriów innych niŜ etniczne – na podstawie wykonywanego zawodu, wyznania, systemu wartości, rodzaju upośledzenia lub wykluczenia społecznego itp. Jedną z kluczowych kwestii byłoby równieŜ zagadnienie siły oddziaływania toŜsamości regionalnej, jeśli taka istnieje, a takŜe toŜsamości subregionalnych oraz lokalnych. Na trzecim poziomie analizy uwarunkowań społecznych przedmiotem badań powinny stać się kulturowo-instytucjonalne wzorce słuŜące wzmacnianiu i kultywowaniu toŜsamości regionalnych, a takŜe formalne (prawnie rejestrowane) oraz nieformalne organizacyjne wcielenia tychŜe wzorców. Najkrócej rzecz ujmując, chodziłoby tu o wskazanie na uwarunkowania toŜsamości regionalnych zakorzenione w historii i tradycji. Uzasadniałyby one afirmację regionalizmu w skoordynowanych i celowych działaniach. Przybierałyby one rozmaite formy – od odświętnej ‘festiwalizacji’ toŜsamości lokalnych, przejawiającej się m.in. w organizowaniu festynów, obchodzeniu lokalnych świąt oraz organizowaniu imprez kulturalnych – do zrzeszania się w lokalnych, subregionalnych oraz regionalnych podmiotach organizacyjnych (w najbardziej rozwiniętej formie byłyby to kultywujące regionalizm organizacje społeczne formułujące cele polityczne). Uogólniając powiemy, Ŝe na regionalne uwarunkowania kulturowe składać się będą elementy związane z czynnikami: • terytorialno-środowiskowymi, określanymi przez ‘miejsce zamieszkania’ wraz z jego geograficznym połoŜeniem, parametrami naturalnymi i szeroko rozumianą ekologią, • emocjonalnymi, zakorzenionymi w jednostkowych oraz grupowych doświadczeniach związanych z ‘miejscem’ (regionem), • historycznymi, stanowiącymi uogólnioną doświadczeń i dziejów regionalnych wspólnot, interpretację grupowych 9 • kognitywnymi, na które składają się jednostkowe i grupowe interpretacje oraz reinterpretacje doświadczeń historycznych i emocjonalnych, • symbolicznymi, odzwierciedlającymi aktualną konfigurację znaczeń nadawanych miejscom, zdarzeniom, aktorom Ŝycia społecznego etc. Analizę uwarunkowań ekonomicznych równieŜ wypadałoby rozpocząć od danych ilościowych. Kompletne dane statystyczne, z którymi w Polsce bywa pewien kłopot, powinny zawierać kompleksowe charakterystyki regionalnych gospodarek – począwszy od ilości podmiotów, poprzez ich sektorowe i branŜowe (sekcjonalne) rozlokowanie, poziom oraz strukturę zatrudnienia, zasoby ludzkie i zasoby społeczne, mobilność pracowników i kapitału finansowego, poziom oraz charakter inwestycji, rozmiar regionalnego długu publicznego oraz lokalnych długów publicznych (w aglomeracjach regionu). W tym kontekście nie sposób nie odnieść się do takich uwarunkowań infrastrukturalnych, jak: transport i komunikacja, linie przesyłowe, terytorialne rozlokowanie podmiotów gospodarczych, ewentualne istnienie lokalnych, subregionalnych, bądź regionalnych monokultur przemysłowych, podobnych do tej, która rozwinęła się w zagłębiu miedziowym na Dolnym Śląsku. Charakterystykę uwarunkowań ekonomicznych dopełnią informacje dotyczące kształtu oraz rezultatów działań regionalnych administracji oraz instytucji pozarządowych ukierunkowanych na rozwój gospodarczy, wspieranie przedsiębiorczości i aktywności badawczo rozwojowej przedsiębiorstw, transfer wiedzy oraz promocję innowacji. Działania te są zwykle sprzęŜone z państwowo-instytucjonalnym kontekstem, jednak odwołując się do europejskich przykładów moŜna stwierdzić, Ŝe realizacja rozległych przedsięwzięć w tym zakresie moŜliwa jest nie tylko w warunkach terytorialnego federalizmu i semifederalizmu, ale równieŜ w państwach unitarnych. 2. Typologia regionów Biorąc pod uwagę wskazane wymiary regionalizmu podejmiemy próbę sformułowania modelowej typologii regionów (Tabela 1). MoŜe ona być pomocna w określaniu moŜliwości rozwoju samodzielnych działań w obszarach poszczególnych polityk sektorowych, w tym oczywiście równieŜ w polityce innowacyjnej. Poszczególne typy regionów wyodrębnione zostały w sposób niedoskonały. Warto zarazem podkreślić, Ŝe wskazując na nie mieliśmy na uwadze zespół dominujących cech. Zakładamy, Ŝe kaŜdy z nich 10 posiada podobny zestaw parametrów, które jednak układają się w odmienne konfiguracje pozwalające go przyporządkować do jednego z modelowych typów. Tabela 1. Typologia regionów rozumianych jako nisze działania Typ regionu Dominujący Relacje Wiodący efekt aktorzy wewnętrzne i funkcjonowania relacje ‘mechanizmu’ zewnętrzne regionalnego Region Aktorzy Dominacja Reprodukcja identyfikacji społeczni relacji kulturowa z kulturowej wewnętrznych rozwiniętą symboliką identyfikacji Wiodące zasoby regionalne Zasoby kulturowe symboliczne Obiekty badań empirycznych W wariancie wyrazistym: niektóre regiony hiszpańskie, np. Katalonia i Baskonia. W wariancie umiarkowanym: regiony belgijskie – Flandria i Walonia Region Aktorzy Równowaga Reprodukcja Zasoby Kraje polityczny polityczni relacji własnych odmian instytucjonalne związkowe w wewnętrznych wzorców i mobilizacyjne państwach i instytucjonalnych jednolitych zewnętrznych etnicznie, np. landy niemieckie i austriackie Region Aktorzy Przewaga Reprodukcja Zasoby Regiony w administracyjny administracyjni relacji podporządkowanego administracyjne modelu aparatu i merytoryczne prefekturalnym, zewnętrznych centrum (dominacja administracyjnego np. francuskie centrum) departamenty, polskie województwa Źródło: oprac. własne na podst. Schmitt-Egner P., 2002, The concept of ‘region’: theoretical and methodological notes on its reconstruction, European Integration, vol. 24; Sroka J., 2002, Zasoby organizacji grup interesu, (w:) K. Dziubka, B. Rogowska, C. Lewandowski, J. Tomaszewski (red.), W kręgu historii i politologii, Wyd. U.Wr., Wrocław. i Nietrudno zauwaŜyć, Ŝe w przedstawionej perspektywie niewiele miejsca pozostawia się procesom ewolucyjnym, polegającym na przechodzeniu z jednego typu do drugiego. Potencjalnie podobny ‘ruch’ jest oczywiście moŜliwy, jednak naleŜałoby go obserwować na przestrzeni dziesiątek lat lub stuleci, co u niektórych regionalnych patriotów mogłoby wywoływać frustracje. Remedium na nie moŜe okazać się spojrzenie zaprezentowane w Tabeli 2. 11 Tabela 2. Region jako nisza działań pro-innowacyjnych Typ regionu Dominujący aktorzy Przestrzeń działań Region ‘uczący się’ Regionalne instytucje decyzyjne, formalni i nieformalni aktorzy społeczeństwa obywatelskiego, partnerzy społeczni, koncerny, małe i średnie przedsiębiorstw a, dystrykty przemysłowe, klastry etc., instytucje wsparcia Regionalne instytucje konsultacyjne, częściowo ‘sponsorowane’ przez ośrodki władzy publicznej instytucje wsparcia, organizacje pozarządowe Przestrzeń regionalna, pozostająca wyraźnym związku poziomem centralnym Region pozbawiony centrum (centreless) lub region ‘zglobalizowany ’ w z ‘Zglobalizowan a’ przestrzeń regionalna Wiodący efekt funkcjonowani a ‘mechanizmu’ regionalnego Regionalne programy polityk sektorowych, w tym m.in. spójny i efektywny regionalny system innowacji Wiodące zasoby regionalne Cele nadrzędne Zasoby merytoryczne, kapitał ludzki, kapitał społeczny, sieci gospodarcze i sieci polityczne ZrównowaŜony rozwój, konkurencyjnoś ć, innowacyjność, rozwój regionalnych wcieleń społeczeństwa obywatelskiego Elastyczna regionalna ‘agenda’ działań proinnowacyjnych, a takŜe funkcjonowanie konkurencyjneg o, regionalnego rynku innowacji pozostającego w kontakcie z odpowiednimi niszami rynków globalnych Zasoby merytoryczne, rozłoŜyste sieci róŜnorodnych powiązań regionalnych, międzyi ponadregionaln ych, zaawansowana ‘sieciowa’ infrastruktura technologiczna Rozwój społeczeństwa wiedzy, orientacja na podnoszenie szeroko rozumianej jakości Ŝycia, wzrost znaczenia wartości postmaterialnyc h, deliberacyjne formy uzgadniania decyzji publicznych Źródło: oprac. własne na podst. Gertner M.S., Wolfe D.A., Garkut D., 2000, No place like home? The embeddedness of innovation in a regional economy, Review of International Political Economy, vol. 7; SchmittEgner P., 2002, The concept of ‘region’: theoretical and methodological notes on its reconstruction, European Integration, vol. 24; Teece D., 2006, Reflections on “Profiting from Innovation”, Research Policy, vol. 35. Typologia przedstawiona w Tabeli 2 ma charakter predyktywny, choć w poszczególnych zakątkach Europy pojawiają się juŜ pierwsze wcielenia regionów ‘uczących się’. Zdecydowanie bardziej dyskusyjne jest ewentualne pojawienie się regionów ‘zglobalizowanych’. Jeśli podmioty takie w ogóle powstaną, to w trudnej do określenia przyszłości. Dla Dolnego Śląska atrakcyjnym scenariuszem rozwojowym byłaby perspektywa ewolucji w kierunku regionu ‘uczącego się’. Z duŜym prawdopodobieństwem moŜna 12 stwierdzić, iŜ ewentualnemu wejściu na tę ścieŜkę mogłyby pomóc korekty w obrębie m.in.: profilów kształcenia, ścieŜek karier zawodowych i profesjonalnych, wzorców motywacji i wynagradzania, czy sponsorowania działalności badawczo-rozwojowej9. O wielu z nich więcej lub mniej powiedziano zarówno w NSI, jak i w RSI, do których odniesiemy się w kolejnych częściach niniejszego opracowania. 3. Narodowy (Krajowy) System Innowacyjny – ujęcie teoretyczne Od końca lat osiemdziesiątych w krajach UE prowadzone były pogłębione badania nad systemowym ujęciem nowej polityki publicznej nazywanej, zaleŜnie od kraju, polityką badawczo-rozwojową (research and developement policy), polityką innowacyjną (innovation policy) czy polityką technologiczną (technology policy). I chodź kładziono w tych badaniach akcenty na róŜne elementy procesu badawczo-rozwojowego czy postępu naukowotechnologicznego, to zawsze formułowano wytyczne odnośnie komponentu policy, a więc roli i zakresu działania państwa i wszystkich jego agend. W wyŜej wymienionym zakresie polityka innowacyjna definiowana była jako polityka regulacyjna, polityka za pomocą której kształtowano strukturę instytucjonalną w jej sektorowym aspekcie W tym ujęciu moŜna zatem mówić o poziomie mezo, branŜowym. Rzecz jasna opisując politykę innowacyjną nigdy nie abstrahowano od jej poziomu makro i mikro. Poziom makro moŜna traktować zarówno jako analizę tej polityki na szczeblu narodowym, ale takŜe ponadnarodowym, a w przypadku UE, wspólnotowym. W kontekście analizy makro nie naleŜy naturalnie zapominać o niepodwaŜalnym wpływie procesów obiektywnych, czyli globalizacji i regionalizacji, których efekty mają znaczący wpływ na formułowanie ‘narodowych polityk publicznych’ w tym rozumieniu, Ŝe mogą te polityki ukierunkowywać i ograniczać. Poziom mikro odnosi się do relacji na linii centrum-peryferie, z tym, Ŝe peryferie mogą być tu ujmowane zarówno jako regiony, jak i subregiony czy społeczności lokalne. W metodologii nauk politologicznych odniesieniem do tych trzech poziomów jest analiza systemowa makro, średniego rzędu i mikro. śadna polityka publiczna nie moŜe być dobrze wdraŜana i zarządzana, jeŜeli nie jest wpisana w system instytucjonalno-prawny. Model kaŜdego państwa demokratycznego odnosi się do określonego procesu procedowania i implementowania polityk publicznych. Zazwyczaj 9 Zob. Gittelman M., 2006, National institutions, public-private knowledge flows, and innovation performance: A comparative study of biotechnology industry in the US and France, Research Policy, vol. 35. 13 proces ten oparty jest o dyskusję i wyraŜanie postulatów, nadawanie tym postulatom kształtu ustawodawczego w formie aktów normatywnych, a na końcu wykonywanie danej polityki poprzez instytucje do tego powołane. W tym klasycznym ujęciu procesu demokratycznego nie naleŜy oczywiście zapominać o rosnącym wpływie róŜnego rodzaju formalnych i nieformalnych dyskursów publiczno-prywatnych. Jest oczywiste, Ŝe wszystkie te elementy muszą dokonywać się w oparciu porządek prawno-decyzyjny, a więc systemowy. Z tego ‘obowiązku’ nie są równieŜ zwolnione instytucje zajmujące się polityką innowacyjną, które powinny ją tworzyć i wykonywać właśnie w oparciu o system innowacji. Koncepcja systemu innowacyjnego stanowi nowe podejście do problematyki innowacji przekładające obserwacje o nieliniowości i sieciowości procesu innowacyjnego na funkcjonowanie gospodarki, a szerzej państwa. Koncepcja ta sytuuje ściśle określony zakres polityki gospodarczej państwa jako sieć wzajemnie powiązanych podmiotów gospodarczych i instytucji warunkującą zajście synergicznych efektów współpracy. Dlatego teŜ poza instytucjami generującymi wiedzę i innowacje jak przedsiębiorstwa, sfera badawczo-rozwojowa czy instytucje pośredniczące w transferze innowacji dostrzega ona znaczenie róŜnorakich interakcji zachodzących między nimi. Pojęcie systemu innowacyjnego zostało uŜyte po raz pierwszy przed około dwudziestu laty przez Christophera Freemana10. Według Ch. Freemana narodowy system innowacyjny obejmuje całokształt powiązanych ze sobą czynników instytucjonalnych i strukturalnych mających wpływ na generowanie, selekcjonowanie i wchłanianie innowacji zarówno technicznych, jak i pozatechnicznych. W połowie lat dziewięćdziesiątych komplementarną w stosunku do propozycji Ch. Freemana definicję narodowego system innowacji przedstawił S. Metcalfe. Według tego badacza NSI winien być definiowany jako kompleks wyodrębnionych instytucji, które wspólnie lub indywidualnie wnoszą wkład w rozwój nowej ekonomii, tzw. ekonomii wiedzy, tworząc jednocześnie otoczenie (bazę), w ramach którego rząd formułuje i realizuje politykę innowacyjną11. MoŜna zatem powiedzieć, Ŝe NSI jest elementem instytucjonalnym w realizowanej przez dane państwo polityce innowacyjnej. 10 Freeman C., 1982, Technology, Progress and the Quality of Life, Science Public Policy, Issue 18, No. 6, s. 407-408. 11 Matusiak K.B., Stawasz E., 2001, Otoczenie instytucjonalne małych firm innowacyjnych, [w:] K.B. Matusiak, E. Stawasz, A. Jewtuchowicz (red.), Zewnętrzne determinanty rozwoju innowacyjnych firm, Łódź, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, s. 51-52. Zobacz takŜe: Okoń – Horodyńska E., 1998, Narodowy system innowacji w Polsce, Katowice, AE; Freeman C., 1987, Technology and Economic Performance: Lessons from Japan, London, Print Publisher; Metcalfe S., 1995, The Economic Foudations of Technology Policy: Equailibrium and Evolutionary Perspektives, [w:] P. Stoneman (ed.) Handbook of The Economics of Innovation 14 Uwypuklone przez S. Metcalfe’a podejście systemowe ukazuje politykę innowacyjną w nowym świetle, przesuwając punkt cięŜkości w kierunku wzajemnych relacji pomiędzy instytucjami i interakcji w procesie tworzenia i komercjalizacji wiedzy. Prezentowane ujęcie pozwala na lepsze poznanie znaczenia uwarunkowań, regulacji prawnych i pozostałych elementów polityki konkurencyjności państwa, przedsiębiorstw w szerokim i kontekście gospodarki funkcjonowania narodowej12. Elementy rynku, systemu innowacyjnego danego kraju kształtowane są pod wpływem cech specyficznych konkretnego państwa, takich jak: doświadczenia historyczne, systemy wartości, kultura, kapitał społeczny, uwarunkowania prawno-instytucjonalne, itp. Zgodnie z załoŜeniem analizy systemowej, kluczem do zrozumienia funkcjonowania i efektywności NSI jest pojęcie interakcji, oznaczającej wzajemne, powtarzalne oddziaływanie na siebie co najmniej dwóch składników systemu społecznego. Zjawisko interakcji odnosi się zarówno do oddziaływań zachodzących wewnątrz systemu, a więc między aktorami systemu podejmującymi grę o realizację określonych interesów, jak i pomiędzy systemem a jego otoczeniem, w tym głównie otoczeniem międzynarodowym. Te wzajemne interakcje między systemem, w tym przypadku NSI, a otoczeniem moŜliwe są dzięki otwartości systemu. Wszystko to powoduje, Ŝe NSI musi być systemem otwartym, który pod wpływem otoczenia przekształca się. Odnosząc zagadnienia funkcjonowania NSI do integracyjnej teorii rozwoju społecznego moŜna potwierdzić zatem za T. Parsonsem, Ŝe tego typu system, który jest jednym z funkcjonalnych podsystemów w systemie społecznym, pełni funkcję integracyjną13. W powiązaniu z analizą systemową niezbędne, dla rzetelnego zobrazowania sprawności prakseologicznej kaŜdego NSI, będzie takŜe zastosowanie sprzęŜonych z nią metod: instytucjonalno-prawnej, decyzyjnej oraz neoinstytucjonalnej14. W literaturze przedmiotu przyjmuje się, Ŝe systemy innowacyjne na poziomie krajowym powinien cechować tzw. podaŜowy aspekt innowacji. Rząd i instytucje centralne and Technical Change, London, Blackwell; Lundvall B.-A., 1992, National Systems of Innovation, London, Pinter Publisher; Nelson R., Rosenberg N., 1993, National Innovation System, Oxford, Oxford University Press. 12 Matusiak K.B., Stawasz E., op. cit., s. 52. 13 T. Parsons wymienia cztery podsystemy funkcjonalne w systemie społecznym, a jednym z nich jest właśnie podsystem ekonomiczny i technologiczny, który pełni funkcję integracyjną. Na ten temat patrz szerzej: Antoszewski A., 1996, System polityczny jako kategoria analizy politologicznej, [w:] A.W. Jabłoński, L. Sobkowiak (red.), Studia z teorii polityki, tom I, Wrocław, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, s. 6163. 14 O zagadnieniach tych pisaliśmy szeroko w Raporcie nr 1, Sroka J., Kwieciński L., 2006, Sieciowy model instytucji wspierających innowacje. Metodyka wdraŜania DSI, Wrocław, s. 10-16. 15 winny zatem kłaść nacisk głównie na problemy organizacji i finansowania nauki i badań, politykę horyzontalną (ujęcie holistyczne) oraz współpracę międzynarodową15. W oparciu o powyŜsze zmienne wyróŜniono pięć modeli systemów innowacyjnych (patrz tab.1). Tabela 1: Główne modele systemów innowacyjnych System System System System System rynkowy europejski społecznow mezokorporacyjny demokratyczny transformacji Wielka Niemcy Finlandia Japonia Polska Brytania Francja Szwecja Węgry USA Włochy Norwegia Czechy Holandia Słowacja Kanada Australia Belgia Litwa Irlandia Dania Łotwa Austria Estonia Hiszpania Źródło: Weresa M.A., 2006, Narodowy system innowacyjny i polityka innowacyjna Niemiec – wnioski dla krajów Europy Środkowej i Wschodniej, [w:] I. Bil, K. Cisz, B. Brocka-Palacz, M. Gomułka, F. Kamiński, M.A. Weresa, Gospodarka Niemiec a kraje Europy Środkowej i Wschodniej, Warszawa, SGH, s. 69. Modele te róŜnicuje się, po pierwsze, poprzez odmienną specjalizację sektorową, po drugie, przez róŜny stopień otwartości i internacjonalizacji, a po trzecie poprzez zakres regulowania rynku pracy. Model rynkowy charakteryzuje się znacznym liberalizmem rozwiązań legislacyjno-ekonomicznych oraz elastycznością. Preferowane branŜe to przemysł kosmiczny, nauki biologiczne oraz przemysł farmaceutyczny. Znaczącą rolę w tym modelu odgrywa system edukacyjny silnie powiązany z potrzebami rynku pracy, a szerzej sfery produkcji. Cechą charakterystyczną systemu mezokoropracyjnego jest z kolei są silne powiązania NSI innych krajów. Ponadto w modelu tym zauwaŜalna jest koncentracja na badaniach stosowanych. Czynnikiem przyspieszającym dyfuzję innowacji wewnątrz tego systemu jest wysoka mobilność na rynku pracy. W modelach europejskich występuje duŜe zróŜnicowanie, niemniej jednak moŜna wskazać kilka wspólnych cech. Jedną z nich jest koncentracja wysiłków innowacyjnych na naukach ścisłych (chemia, fizyka, matematyka), co przekłada się na rozwijanie branŜ budowy maszyn, elektrotechnikę czy przemysł chemiczny. W procesie badawczo-rozwojowym dominują badania podstawowe przy jednoczesnym znaczącym udziale środków publicznych. W krajach skandynawskich mamy do czynienia z szeroką internacjonalizacją badań, specjalizacja technologiczna obejmuje gałęzie tzw. 15 Matusiak K.B., Nowakowska A., 2005, Zasiadły K., Budowa krajowego i regionalnych systemów innowacji, [w:] P. Głodek, K. Gulda, E. Koprowska-Skalska, K.B. Matusiak, M. Matusiak, A. Nowakowska, A. Wilmańska, K. Zasiadły, Ośrodki innowacji w Polsce. Analiza krajowych instytucji wspierających innowacyjność i transfer technologii, Warszawa, PARP, s. 17-47. 16 zaawansowanych technologii (high-tech), a działalność badawczo-rozwojowa jest w zdecydowanie większym stopniu finansowana ze środków prywatnych. Odrębną kategorię stanowią NSI określane jako system w transformacji, z tym przypadkiem mamy do czynienia w większości nowych państw członkowskich UE, w tym takŜe w Polsce. NSI w transformacji cechują się dość niską otwartością, znacznym udziałem państwa w prowadzeniu i organizacji polityki innowacyjnej (blisko 70% wydatków na innowacje to wydatki budŜetu), a takŜe preferencją nauk ścisłych. Dodatkowo w krajach tej grupy występuje zjawisko tzw. luki technologicznej. Za pomocą zjawiska luki technologicznej moŜna wyjaśnić dlaczego nowe gałęzie przemysłu powstają w krajach zajmujących czołową pozycję pod względem zdolności innowacyjnej, a tradycyjne gałęzie przesuwają się do technologicznych peryferii. W wyniku istnienia luki technologicznej kraje stanowiące innowacyjne centrum (np. Finlandia, Niemcy) mają przewagę komparatywną w zakresie dóbr zaawansowanych technologicznie nad pozostałymi państwami (np. Polska). Innowacyjne centrum wytwarza zatem nowe produkty, natomiast nieinnowacyjne peryferie imitują innowacje z pewnym opóźnieniem16. Trzeba jednak zaznaczyć, Ŝe w Polsce NSI budowany jest od kilku lat, natomiast w Niemczech i Finlandii funkcjonują rozwinięte systemy innowacyjne mające około 20-25 lat. Zakłada się, Ŝe polski NSI będzie ewoluował raczej w stronę modelu europejskiego niŜ w stronę społeczno-demokratycznego. Kolejny podział typów NSI przedstawiony jest w opracowaniach OECD.. W tej klasyfikacji podzielono kraje na cztery główne kategorie i dziesięć podgrup pod względem ich interakcji na linii sektor B+R a gospodarka. Główne kryteria tego podziału odnoszą się do udziału sektora publicznego w działalności B+R, z uwzględnieniem sposobu organizacji badań, tj. znaczenia badań uniwersyteckich i pozauniwersyteckich. Nie przedstawiając rozbudowanego katalogu wyodrębnionych grup NSI, naleŜy zaznaczyć, iŜ Polska została zaliczona do grupy państw charakteryzujących się duŜym udziałem sektora publicznego w finansowaniu i prowadzeniu działalności B+R, przy czym akcentuje się, Ŝe w polskim NSI działalność B+R jest prowadzona przez liczne instytucje. Nic natomiast nie mówi się o spójności efektywności tych struktur17. Jeszcze inny podział NSI zaproponowali K. Pavitt i P. Patel. Według koncepcji tych dwóch autorów moŜna wyróŜnić dwa typy NSI: radykalny (nieciągły oraz dynamiczny. W 16 Weresa M.A., 2006, Narodowy system innowacyjny i polityka innowacyjna Niemiec – wnioski dla krajów Europy Środkowej i Wschodniej, [w:] I. Bil, K. Cisz, B. Brocka-Palacz, M. Gomułka, F. Kamiński, M.A. Weresa, Gospodarka Niemiec a kraje Europy Środkowej i Wschodniej, Warszawa, SGH, s. 68-69 oraz 114-115. 17 Ibidem, s. 69-70. 17 pierwszym modelu mamy do czynienia z działalnością skoncentrowaną na zawansowanych technologiach, a struktury innowacyjne są spolaryzowane, wysoce wyspecjalizowane i bazują na zaawansowanych technologicznie firmach. W drugim przypadku rozwijane są tradycyjne gałęzie przemysłowe, a zdecydowanie większą wagę przywiązuje się do dyfuzji innowacji w ramach poszczególnych elementów NSI, zarówno wewnątrz, jak i zewnątrz takiego systemu. PowyŜej przedstawione typologie NSI są tylko wycinkiem badań prowadzonych przez badaczy wielu róŜnych dyscyplin naukowych. Według wszelkich klasyfikacji polski NSI jest zliczany, jako ten w fazie tworzenia, z duŜa ingerencją państwa oraz słabym, a co waŜniejsze niespójnym systemem instytucjonalno-decyzyjnym. Kluczową determinantą dla kreowania polskiego systemu innowacji jest moŜliwość absorpcji środków strukturalnych na działania związane z szeroko pojętą innowacyjnością. Naszym zdaniem jest to oczywiście o wiele za mało, aby mówić o polskim NSI, jako o rzeczywistej, prakseologicznej konstrukcji. 4. Narodowy System Innowacyjny w Polsce Przystępując do analizy polskich rozwiązań w zakresie NSI naleŜy stwierdzić, Ŝe są to dopiero zaląŜki tworzenia takowego systemu i odpowiadającej temu systemowi, polityki innowacji. ZauwaŜyć moŜna nawet, Ŝe Polska realizuje juŜ politykę innowacji nie mając na razie zorganizowanego systemu. MoŜna powiedzieć, Ŝe jak na razie jedyną przesłanką, a jeŜeli nie jedyną to na pewno mającą absolutnie decydujące znaczenie, która skłania polskich decydentów do kreowania rozwiązań w te sferze, jest integracja Polski z UE i płynące stąd moŜliwości finansowe. PoniŜej wymieniono kilka najistotniejszych zdaniem autorów cech polskiego NSI. Pierwszą cechą jest preferowanie pobudzania procesów innowacyjnych przez wspierania ośrodków naukowych (tzw. linearny model innowacji), dodatkowo z dramatycznie niskim wsparciem finansowym i ze stosunkowo niską aktywnością państwa w zakresie pobudzania sektora prywatnego do inicjowania i korzystania z wyników procesów innowacyjnych. W Polsce nakłady na sferę B+R wyniosły w 2006 r. 0,68% PKB18, a dla porównania w 2004 r. w Finlandii 3,55% PKB, a w Niemczech 2,49% PKB19. Zjawisko to pogarsza dodatkowo niekorzystna i nieprzystająca do zasad nowej ekonomii, struktura tych 18 Dane pochodzą z dokumentu pn. „Wędka Technologiczna” sporządzonego przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów i Międzyresortowy Zespół do spraw Rozwoju Sektorów Wysoko Zaawansowanych Technologii, Warszawa 2006, s. 6. 19 Statistics in focus, Science and Technology, Nr 6/2006, Brussels, European Commission, s. 2. 18 nakładów w Polsce, gdyŜ aŜ 65% środków przeznaczane jest badania podstawowe, mające mały wpływ na zastosowanie ich w praktyce. Dokładnie odwrotnie jest w rozwiniętych państwach UE, gdzie na prace rozwojowe, a więc te które dotyczą wdroŜeń, patentów i komercjalizacji technologii, rządy przeznaczają powyŜej 50% (w Niemczech) i powyŜej 60% (w Finlandii). Z całą pewnością moŜna takŜe powiedzieć, Ŝe w polskim NSI występują problemy infrastrukturalne, w tym głównie jeŜeli chodzi o infrastrukturę komercjalizacji nauki i technologii, co stanowi drugą cechę rodzimego systemu. Niski poziom tej infrastruktury zniechęca do podejmowania współpracy na linii nauka-gospodarka, ale takŜe zniechęca do budowy powiązań sieciowych między samymi przedsiębiorstwami, np. w formie klastrów (dodatkowy ujemny czynnik to niski poziom zaufania społecznego, który odgrywa kluczową rolę przy budowie struktur sieciowych, a szerzej kreowaniu kapitału społecznego). Ponadto brak jest rozwiniętego rynku usług finansowych (głównie instytucji wysokiego ryzyka)20. Trzecia cecha związana jest z brakiem koncepcji holistycznego ujęcia polityki innowacyjnej jako nowego rodzaju polityki publicznej. Ta sytuacja powoduje brak koordynacji i wyznaczania kierunków strategicznych dla rozwoju gospodarczego kraju, w tym dla procesów restrukturyzacji i modernizacji gospodarki. Dotychczasowe procesy prywatyzacji i restrukturyzacji praktycznie nie zakładały przyszłej konkurencyjności przedsiębiorstw, a eksponowały bezpieczeństwo socjalne oraz maksymalizację wpływów budŜetowych21. W tym miejscu zaznaczyć naleŜy, Ŝe w warunkach polskich, czyli NSI in statu nascendi, moŜna zastosować do jego analizy, w miejsce holistycznego ujęcia, zdezagregowane ujęcie proponowane przez neoinstytucjonalistów. Takie ujęcia pozwala na przedstawienie NSI, w postaci formalnych struktur i oficjalnych procedur, ale takŜe w postaci milczących porozumień i konwencji, które przekraczają granice między organizacjami i to zarówno w obrębie sektora publicznego, jak i poza nim. Instytucje danego systemu uznaje się za zróŜnicowane w tym sensie, Ŝe nie muszą być wcale zharmonizowane ze sobą, Anie stanowić rozwiązań poŜądanych z funkcjonalnego punktu widzenia. Są one zróŜnicowane równieŜ i w tym sensie, Ŝe ucieleśniają układy sił, faworyzując pewne sposoby działania, włączając pewnych aktorów społecznych, a wykluczając innych. Kolejne źródło owej 20 Na temat koncepcji rozwoju struktur klastrowych, które są uzupełnieniem koncepcji sieci patrz szerzej: Innowacyjność 2006. Stan innowacyjności, metody wspierania, programy badawcze, 2006, A. śołnierski (red.), Warszawa, PARP, s. 77-79. 21 Matusiak K.B., Nowakowska A., Zasiadły K., Budowa krajowego, op. cit., s. 27-28. 19 dyferencjacji wiąŜe się z tym, Ŝe instytucje takie nie są nigdy w pełni zamknięte czy kompletne. Reguły instytucjonalne ewoluują w nieprzewidywalny sposób, gdy aktorzy próbują sobie poradzić w nowych czy niejasnych sytuacjach, ignorują lub nawet łamią istniejące reguły gry, albo starają się je zaadoptować, by słuŜyły własnym interesom aktorów. Kiedy dochodzi do prób celowego wprowadzania zmian instytucjonalnych, a taką sytuacją mamy do czynienia obecnie w Polsce, stare i nowe reguły mogą istnieć równolegle, rządząc interakcjami w róŜnych częściach albo na róŜnych poziomach systemów politycznych22. Wreszcie, szeroki zakres oraz kompleksowość procesu wymaga zinstytucjonalizowanej współpracy pomiędzy ministerstwami, a takŜe zaakceptowanego przez wszystkie podmioty lidera procesu, który ma bezpośrednie przełoŜenie na prowadzoną politykę gospodarczą. Za przykład mogą słuŜyć rozwiązania przyjęte w Finlandii, a głównie działalność Rady Polityki Nauki i Technologii. W tym miejscu warto odnotować, Ŝe w 2004r. pojawił się w Polsce pomysł utworzenia Rady ds. Innowacyjności o duŜym zakresie uprawnień23. Utworzenie takie Rady wpisano nawet do projektu ustawy o działalności innowacyjnej. Podobne rady istnieją juŜ w wielu krajach (Finlandia, Holandia, Portugalia) i ich działalność przynosi pozytywne rezultaty. Zakres zadań Rady nie powinien ograniczać się tylko do podnoszenia świadomości społecznej, ale powinien obejmować takŜe koordynowanie i stawianie priorytetowych celów. Przewodniczącym Rady powinien być Premier, a członkami przedstawiciele Rady Ministrów odpowiedzialni za Gospodarkę, Naukę i Edukację. Ponadto członkami Rady powinni być prezesi polskich firm, w tym innowacyjnych, jak równieŜ najlepsi naukowcy posiadający jednocześnie sukcesy we wdraŜaniu swoich prac do praktyki przemysłowej. W pierwszej kolejności wchodzący w skład Rady członkowie Rady Ministrów powinni opracować wstępną wersję statutu Rady ds. Innowacyjności określającego zasady członkostwa, zakresy obowiązków i zadań oraz tryb pracy. Jednak w wyniku braku świadomości i zrozumienia istoty problemu, zapis o powołaniu Rady ds. Innowacyjności ostatecznie wykreślono z przyjętej przez Sejm w dniu 29 lipca 2005r. ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej24. 22 Marsh D., Stoker G., (red.), 2006, Teorie i metody w naukach politycznych, Kraków, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, s. 99. 23 Ewolucja krajowego systemu innowacyjnego w Polsce, 2004, Warszawa, MGPiPS, dokument przygotowany przez Departament Innowacyjności MGPiPS oraz niderlandzką firmę konsultingową Ecorys w ramach programu pomocowego rządu Holandii „Wzmocnienie polityki rządowej oraz spójności instytucjonalnej w celu zwiększenia innowacyjności gospodarki przed akcesją Polski do Unii Europejskiej”. 24 MoŜna załoŜyć, Ŝe jest to pierwsza polska ustawa w całości odnosząca się do zagadnień polityki innowacyjnej. Zob. Ustawa o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej, Dz. U. z 2005 r., nr 179, poz. 1484. 20 W docelowym modelu NSI za kreowanie rozwiązań systemowych odpowiedzialne mają być dwa resorty25. Jest to zatem sytuacja przypominająca rozwiązania niemieckie. Korzystając z przyjętych i wdraŜanych w Niemczech rozwiązań działania Ministerstwa Gospodarki powinny koncentrować się na działalności innowacyjnej przedsiębiorstw (zwłaszcza małych i średnich oraz obecnych jednostek badawczo-rozwojowych). Polityka innowacyjna, koordynowana przez MG, powinna tworzyć konieczne zasoby uzupełniające (np. kapitał finansowy), wspierać przedsiębiorczość oraz ochronę własności intelektualnej. Do obszarów polityki innowacyjnej zaliczyć naleŜy np. politykę wspierania klastrów, transferu technologii, komercjalizacji badań, politykę patentową, upowszechnianie technologii, powiązań nauki i przemysłu, promocji nowych firm technologicznych, wspierania inkubatorów technologii, rozwoju kapitału wysokiego ryzyka. Z kolei działania Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa WyŜszego powinny koncentrować się na wspomaganiu działalności naukowej. Polityka naukowa dotyczy przede wszystkim nauk podstawowych, a zatem pomija w zasadzie kompetencje technologiczne i produkcyjne. Przedmiotem oddziaływania polityki naukowej są bezpośrednio publiczne i prywatne placówki naukowe koncentrujące swoją działalność na badaniach naukowych, uniwersytety, instytuty rządowe, a tylko pośrednio komórki B+R w przedsiębiorstwach26. W wypełnianiu wyŜej wymienionych funkcji oba ministerstwa wspierają specjalnie do tego powołane instytucje, których zadania i usytuowanie w systemie przedstawia poniŜszy schemat. 25 Program „Wędka technologiczna” oparty na koncepcji budŜetu zadaniowego, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów i Międzyresortowy Zespół do spraw Rozwoju Sektorów Wysoko Zaawansowanych Technologii, Warszawa 2006, s. 7. 26 Kozłowski J. (red.), 2005, BudŜetowe instrumentu finansowania B+R w Polsce – propozycja na lata 20052015, Warszawa, Krajowa Izba Gospodarcza, Instytut Społeczeństwa Wiedzy. Znaczna część podobnych sugestii co do funkcjonowania instytucji publicznych w zakresie polityki innowacji (choć nie tylko) znajduje się w przygotowanym przez Radę Ministrów opracowaniu pn.:„Dokument implementacyjny Krajowego Programu Reform na lata 2005-2008 na rzecz realizacji Strategii Lizbońskiej”, Warszawa czerwiec 2006. Z kolei dokument pn.:„Krajowy Program Reform na lata 2005-2007” został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 27.12.2005. 21 Schemat 1: Instytucjonalizacja polskiego NSI – stan na lipiec 2007r. Rada Ministrów – ogólne Ministerstwo Gospodarki kierownictwo w zakresie formułowania i wdraŜania Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości: publiczna agencja konsultingowa w zakresie zarządzania środkami strukturalnymi UE, realizacji zadań polityki Agencja Rozwoju Przemysłu S.A.: Wsparcie restrukturyzacji przedsiębiorstw, udzielanie pomocy finansowej, nadzór na specjalnymi strefami Źródło: opracowanie własne. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa WyŜszego Narodowe Centrum Badań i Rozwoju: realizacja zadań polityki naukowej i innowacyjnej, komercjalizacja i transfer Krajowa Rada Nauki: funkcje doradcze i opiniodawcze w ustalaniu polityki naukowej i prac Agencja Badań Poznawczych: realizacja zadań polityki naukowej odnoszących się do prac 22 Biorąc pod uwagę rozwiązania instytucjonalne stosowane z rozwiniętych NSI (Finlandia, Szwecja, Niemcy, Holandia) wyraźnie brakuje w polskim modelu Rady ds. Innowacyjności, umiejscowionej przy Premierze RP, publicznego funduszu venture capital czy szerszego udziału instytucji pozarządowych. W zdecydowanie zbyt małym stopniu w procesowanie i wdraŜanie zadań polityki innowacyjnej państwa włączeni są przedstawiciele biznesu, w tym nie tylko polskiego. Cały system jest mocno zbiurokratyzowany. Reasumując moŜna stwierdzić, Ŝe Polska ma przed sobą bardzo długą drogę odnośnie budowy NSI i realizacji w oparciu o ten system narodowej polityki innowacji. Zastosowane rozwiązania i ich wyniki w wielu państwach UE, pokazują, Ŝe ta sfera działalności państwa zyskuje coraz bardziej na znaczeniu. Wcześniej czy później polskie władze będą musiały się z tym problemem zmierzyć, jeŜeli myślą o nowoczesnym państwie czy sprawnym zarządzaniu publicznym. Opierając się na wzorach juŜ zastosowanych i sprawdzonych trzeba jednak pamiętać o specyfice narodowych uwarunkowań. Nie naleŜy zapominać takŜe o tym, iŜ z wdroŜeniem sprawnego NSI wiąŜe się konieczność przedefiniowania struktury wydatków finansów publicznych, radykalna reforma systemu edukacji, administracji państwowej i wymiaru sprawiedliwości, reforma podatkowa oraz modernizacja infrastruktury. Konieczna coraz bardziej staje się potrzeba skoncentrowania się na realizacji celów długookresowych i odejściu od strategii realizacji krótkookresowych celów polityczno-społecznych (w tym m.in. od realizacji róŜnego rodzaju programów sektorowych). Jednak tak jak w przypadku wdraŜania kaŜdego programu gospodarczego, w krótkim okresie, takŜe i w odniesieniu do polityki innowacji, będą zarówno jego beneficjenci, jak i grupa osób, która będzie walczyła za utrzymaniem status quo. Do tej grupy naleŜą przede wszystkim osoby o niskich kwalifikacjach zawodowych, w tym beneficjenci obecnych sektorowych programów pomocowych (przede wszystkim rolnicy, sektorowe grupy zawodowe). NaleŜy się równieŜ liczyć z brakiem poparcia programu przez duŜą część pracowników administracji i systemu edukacji. W rezultacie wdraŜanie systemu wymagać będzie pozyskania szerokiego politycznego poparcia, co dziś wydaje się zadaniem niezwykle trudnym do realizacji.. Innym kluczowym czynnikiem sukcesu będzie konsekwencja we wdraŜaniu przyjętych załoŜeń27. W czerwcu 2007r. OECD opublikowała raport z badań nad polskimi rozwiązaniami w zakresie polityki innowacji. W raporcie tym sformułowano kilka wytycznych, których 27 Innowacyjność 2006. Stan innowacyjności, op. cit., s. 110-111. 23 realizacją winien zająć się Rząd RP w najbliŜszym czasie. Do najistotniejszych zaleceń naleŜą: • rozwój zasobów długookresowego planowania w zakresie sfery publicznych badań i innowacji, • zwiększenie znaczenia polityki innowacji na najwyŜszym szczeblu politycznym, • zwiększenie zaangaŜowania sektora biznesu w polityce B+R. Szczególnie istotne jest włączenie przedstawicieli środowiska biznesu w specjalnie tworzone organy w szkołach wyŜszych, które mają zajmować się działalnością B+R, • rozwój instytucjonalny w zakresie koordynacji, tworzenia i implementacji polityki innowacyjnej, • ewaluacja jako kluczowy element polityki naukowej i innowacyjnej, • rozwój baz danych niezbędnych dla oceny w/w polityk poprzez rozbudowę statystyki patentów i systemu analiz28. 5. Regionalny System Innowacyjny – ujęcie teoretyczne W literaturze przedmiotu obok NSI wyróŜnia się takŜe Regionalne Systemy Innowacyjne (RSI), które w przeciwieństwie do NSI powinny być zorientowane na popytowy aspekt innowacji. Wychodzi się bowiem z załoŜenia, Ŝe władze i instytucje regionalne mają większe moŜliwości oddolnego stymulowania procesów rozwojowych poprzez rozwijanie mechanizmów sieciowych. W praktyce RSI powinny być nastawione na tworzenie nowych podmiotów gospodarczych, wspieranie potencjału innowacyjnego małych i średnich firm, inicjowanie transferu technologii oraz rozwijanie sieci współpracy. Obudowa instytucjonalna, na bazie której zaczęły się rozwijać na przełomie lat 80. i 90. regionalne systemy innowacji, zaczęła powstawać równolegle w róŜnych regionach w latach 60. i 70. WyróŜnić moŜna dwa etapy konsolidacji systemów29: 1. Rozwój instytucji pomostowych, 2. Konsolidacja i koordynacja, formalizacja zadań i odpowiedzialności. Dla efektywnego rozwoju regionalnych systemów innowacyjnych istotną rolę mają instytucje 28 pozarządowe30, podejmujące zadania o charakterze społecznym lub Pilat D., Cervantes M., Oh T.-S., 2007, Working party on innovation and technology policy. Polish mix for innovation in Poland – key issues and policy recommendations, Warsaw, OECD, s. 32-33. 29 Matusiak K.B., Stawasz E., 2001, op. cit., s. 63. 24 infrastrukturalnym, w oderwaniu od interesu publicznego czy prywatnego. Stanowią one szczególną formę i wyznacznik aktywności, a w następstwie partycypacji społecznej lub obywatelskiej przy lub poza zbiurokratyzowanymi strukturami instytucji publicznych. Tworzenie tego typu instytucji jest postrzegane jako synonim i potrzeba zmian. Organizacje pozarządowe powstają jako wynik określonego zapotrzebowania społecznego i dają moŜliwość zaspokojenia nietypowych potrzeb. Zazwyczaj tworzenie sektorowo zorientowanych tego typu instytucji jest wynikiem szerokiego konsensusu wokół danej strategii. Przy czym istotne jest, aby instytucje te tworzyły się oddolnie, a wsparcie instytucji publicznych (samorządowych) powinno mieć jedynie charakter komplementarny i subsydiarny. Regionalizacja systemów innowacyjnych wynika z trzech zasadniczych przesłanek31: 1. Interakcji – odstąpienie od linearnego modelu procesu innowacyjnego na korzyść modelu integratywnego, w którym biznes, nauka i administracja wywierają jednocześnie nacisk (push) i ssanie (pull). 2. Zgrupowania – afery najbardziej dynamicznego rozwoju gospodarczego są gęsto powiązane sieciami firm, instytucji naukowych, kapitału ryzyka i publicznych agencji rozwoju biznesu, współpracujących ze sobą. 3. Sieci – niezhierarchizowana, pozarynkowa koordynacja działalności gospodarczej, wynikająca ze wspólnoty celów, wzajemności i zaufania. W ramach sieci innowacyjnych kluczową rolę w ich trwałości i sprawności odgrywa komunikacja, koordynacja i kooperacja pomiędzy uczestnikami procesu innowacyjnego. Dziś nacisk kładziony jest na interakcje między podmiotami i instytucjami, a drugoplanowe znaczenie posiada infrastruktura, będąca jedynie środkiem do osiągania celu. W zaleŜności od rozwoju instytucjonalnego, poziomu rozwoju gospodarczego, posiadanych zasobów, kultury przedsiębiorczości, zakresem partycypacji i współdziałania między aktorami, regionalne systemy innowacyjne mogą orientować się na zadania z zakresu wspierania przedsiębiorczości (tak jest w przypadku regionów słabiej rozwiniętych), albo rozwijać transfer technologii i nowe gałęzie przemysłu i usług (regiony silne gospodarczo)32. 30 W odniesieniu do tego typu podmiotów coraz częściej, choć z duŜą wstrzemięźliwością, zaczyna się wyodrębniać trzeci sektor, określany róŜnymi pojęciami: sektor społeczny, obywatelski, non-profit lub organizacje pozarządowe nie nastawione na zysk. 31 Matusiak K.B., Stawasz E., 2001, op. cit., s. 65-66. 32 Ibidem, s. 66. 25 6. Regionalne Systemy Innowacyjne na przykładzie załoŜeń DSI W Polsce mamy do czynienia z brakiem lub bardzo słabo rozwiniętymi regionalnymi systemami innowacji, gdyŜ proces ich tworzenia został rozpoczęty dopiero przed kilkoma laty. Istniejący w Polsce niedorozwój regionalnych systemów innowacji dotyczy zwłaszcza wymiaru organizacyjno-instytucjonalnego oraz mało dojrzałej i przejrzystej krajowej oraz regionalnej polityki innowacyjnej33. Za regionalne systemy innowacyjne uznaje się zazwyczaj systemy wyodrębnione administracyjnie. Regiony takie powinny być wyznaczane na bazie historycznie ukształtowanego poczucia toŜsamości regionalnej, czy uwarunkowań geograficznych. Administracyjny, regionalny system innowacji będzie się pokrywał z rzeczywistym systemem regionalnym jeśli o wiele więcej interakcji będzie zachodzić między elementami tego systemu niŜ między elementami systemu i elementami znajdującymi się poza tym systemem. Często kumulacja współzaleŜności nie pokrywa się z granicami administracyjnymi. Jednocześnie, w ramach poszczególnych regionalnych systemów innowacji, moŜliwe jest występowanie podsystemów czy teŜ „biegunów innowacji”, gdzie szczególnie silne są współzaleŜności łączące skoncentrowane przestrzennie podmioty i instytucje. Tymi biegunami innowacji mogą być klastry innowacyjne czy platformy technologiczne. W opisywanych przez nas ujęciach teoretycznych, RSI poszczególnych województw powinny mieć wątki systemowe, a więc wpisywać się w Narodowy System Innowacyjny. W DSI kontekst narodowy został uwzględniony, co nie jest praktyką powszechnie stosowaną w pozostałych strategiach. Te relacje DSI-NSI (region-centrum) zostały jednak opisane jedynie poprzez sferę dokumentów rządowych, związanych z absorpcją funduszy strukturalnych (Narodowy Plan Rozwoju 2007-2013, Narodowa Strategia Rozwoju Regionalnego, ZałoŜenia polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa do 2020r., Proponowane kierunki rozwoju społeczeństwa informacyjnego w Polsce do 2020 r.)34. Poszczególne RSI, dotyczy to równieŜ DSI, w śladowym stopniu uwzględniają ogólnokrajowy horyzont (instytucjonalny, finansowy, społeczny, kulturowy), co w efekcie moŜe utrudniać wykreowanie polskiego NSI, działającego chociaŜby w oparciu o doświadczenia niemieckie czy skandynawskie. W DSI zupełnie takŜe pominięto zakres instytucjonalny w relacjach NSI-DSI, co uniemoŜliwia włączenie województwa w ramy sprawnego i efektywnego NSI. Z drugiej 33 34 Matusiak K.B. (red.), 2005, Innowacje i transfer technologii. Słownik pojęć, Warszawa, PARP. Dolnośląska Strategia Innowacji, Wrocław kwiecień 2006, s. 13-15. 26 strony naleŜy zaznaczyć, Ŝe dotychczasowy kształt polskiego NSI nie tworzy przestrzeni dla aktywności regionów w zakresie przygotowywania i wdraŜania polityki innowacyjnej kraju. Idąc logiką rozumowania neoinstytucjonalistów wspomina się w DSI o nieformalnych regułach w zakresie powiązania regionu z centrum politycznym. Jak napisano: „WaŜnym zadaniem (dla implementacji DSI – przyp. autorzy) jest teŜ wypracowywanie i lobbing rozwiązań prawnych, które muszą być przyjęte w skali kraju. Tematyka działań proinnowacyjnych powinna teŜ stać się przedmiotem regionalnej debaty, sprzyjającej współpracy róŜnych samorządów, wymianie doświadczeń i propagowaniu najlepszych rozwiązań”35. NaleŜy wspomnieć, iŜ z postulowanych rozwiązań instytucjonalnych, mających być szkieletem dla Dolnośląskiego Systemu Innowacji, funkcjonują jedynie dwie z czterech inicjatyw i to obie na zasadzie projektów, a nie ukonstytuowanych instytucji. Chodzi tu mianowicie o Biuro WdraŜania DSI, działające w strukturach UMWD oraz Dolnośląskie Centrum Studiów Regionalnych. Jak do tej pory nie udało się zawiązać: Dolnośląskiego Funduszu „Stawka na innowatora” oraz Dolnośląskiej Rady Innowacyjnej przy Marszałku Województwa. W przekonaniu autorów niniejszego raportu, w ograniczonym stopniu moŜliwa jest realizacja postulatu zawartego w DSI, mówiąca o stworzeniu Regionalnego Systemu Innowacyjnego funkcjonującego na zasadach organicznego rozwoju sterowanego. Wskazać tu moŜna na kilka przyczyn. Po pierwsze, mająca regulować tę kwestię DSI posiada liczne niedoprecyzowania. W niewystarczającym stopniu koncentruje się ona na rzeczywistych endogenicznych zasobach regionu, a zamiast tego zawiera postulaty i pojedyncze przedsięwzięcia. Po drugie, przy szczupłych środkach przeznaczanych na samorząd jest ona zbiorem Ŝyczeń, a nie podstawą konkretnych działań, pomija takŜe wymiar współpracy interi intraregionalnej. Po trzecie, w mglisty sposób porządkuje ona relacje na linii DSI-NSI. Udział administracji samorządowej w programowaniu polityki rządu w rozwoju regionu jest Ŝaden, a dodatkowo poszczególne resorty centralne mają własne agendy w regionach i działają ponad nimi. NaleŜy oczywiście stanowczo podkreślić brak odpowiednich mechanizmów współpracy na linii centrum-regiony, które powinny być inicjowane przez rząd czy odpowiednie agendy publiczne. Efektem tego stanu moŜe być relatywnie silne zróŜnicowanie potencjałów i moŜliwości rozwoju 16 województw, a co za tym idzie 16 systemów regionalnych. W konsekwencji moŜe to powodować brak moŜliwości rozwoju 35 Ibidem, s. 10. 27 przez władze publiczne spójnego, efektywnego NSI. Fakt ten moŜe skutkować tym, co zresztą juŜ staje się widoczne, iŜ w tworzeniu inicjatyw regionalnych władze regionalne muszą się skłaniać raczej do uŜywania narzędzi mechanicznego rozwoju sterowanego36. 36 Por. Kwieciński L., 2006, Parki technologiczne jako element polityki badawczo-rozwojowej w Polsce i w krajach Unii Europejskiej, Wrocław, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, s. 84-97. 28 Literatura: Antoszewski A., 1996, System polityczny jako kategoria analizy politologicznej, [w:] A.W. Jabłoński, L. Sobkowiak (red.), Studia z teorii polityki, tom I, Wrocław, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego. Dolata U., 2005, Reflexive Stimulation or Disjoined Incrementalism? Readjustments of National Innovation and Technology Policy, Science, Technology and Innovation Studies, vol. 1. Dolnośląska Strategia Innowacji, Wrocław kwiecień 2006. Ewolucja krajowego systemu innowacyjnego w Polsce, 2004, Warszawa, MGPiPS, dokument przygotowany przez Departament Innowacyjności MGPiPS oraz niderlandzką firmę konsultingową Ecorys w ramach programu pomocowego rządu Holandii „Wzmocnienie polityki rządowej oraz spójności instytucjonalnej w celu zwiększenia innowacyjności gospodarki przed akcesją Polski do Unii Europejskiej”. Freeman C., 1982, Technology, Progress and the Quality of Life, Science Public Policy, Issue 18, No. 6. Freeman C., 1987, Technology and Economic Performance: Lessons from Japan, London, Print Publisher. Gertner M.S., Wolfe D.A., Garkut D., 2000, No place like home? The embeddedness of innovation in a regional economy, Review of International Political Economy, vol. 7. Gittelman M., 2006, National institutions, public-private knowledge flows, and innovation performance: A comparative study of biotechnology industry in the US and France, Research Policy, vol. 35. Grande E., 2001, The Erosion of State Capacity and the European Innovation Policy Dilemma. A Comparison of German and EU Information Technology Policies, Research Policy, vol. 30. Izdebski H., Kulesza M., 1998, Administracja publiczna. Zagadnienia ogólne, Liber, Warszawa. Kwieciński L., 2006, Parki technologiczne jako element polityki badawczo-rozwojowej w Polsce i w krajach Unii Europejskiej, Wrocław, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego. Lundvall B.-A., 1992, National Systems of Innovation, London, Pinter Publisher. Majone G., 1999, The Regulatory State and its Legitimacy Problems, West European Politics, vol. 22. Marsh D., Stoker G., (red.), 2006, Teorie i metody w naukach politycznych, Kraków, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. Matusiak K.B. (red.), 2005, Innowacje i transfer technologii. Słownik pojęć, Warszawa, PARP. Matusiak K.B., Nowakowska A., 2005, Zasiadły K., Budowa krajowego i regionalnych systemów innowacji, [w:] P. Głodek, K. Gulda, E. Koprowska-Skalska, K.B. Matusiak, M. Matusiak, A. Nowakowska, A. Wilmańska, K. Zasiadły, Ośrodki innowacji w Polsce. Analiza krajowych instytucji wspierających innowacyjność i transfer technologii, Warszawa, PARP. Matusiak K.B., Stawasz E., 2001, Otoczenie instytucjonalne małych firm innowacyjnych, [w:] K.B. Matusiak, E. Stawasz, A. Jewtuchowicz (red.), Zewnętrzne determinanty rozwoju innowacyjnych firm, Łódź, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. Metcalfe S., 1995, The Economic Foudations of Technology Policy: Equailibrium and Evolutionary Perspektives, [w:] P. Stoneman (ed.) Handbook of The Economics of Innovation and Technical Change, London, Blackwell. Nelson R., Rosenberg N., 1993, National Innovation System, Oxford, Oxford University Press. Okoń – Horodyńska E., 1998, Narodowy system innowacji w Polsce, Katowice, AE. Pilat D., Cervantes M., Oh T.-S., 2007, Working party on innovation and technology policy. Polish mix for innovation in Poland – key issues and policy recommendations, Warsaw, OECD. Program „Wędka technologiczna” oparty na koncepcji budŜetu zadaniowego, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów i Międzyresortowy Zespół do spraw Rozwoju Sektorów Wysoko Zaawansowanych Technologii, Warszawa 2006. Schmitt-Egner P., 2002, The concept of ‘region’: theoretical and methodological notes on its re construction, European Integration, vol. 24. Sroka J., 2002, Zasoby organizacji grup interesu, w:) K. Dziubka, B. Rogowska, C. Lewandowski, J. Tomaszewski (red.), W kręgu historii i politologii, Wyd. U.Wr., Wrocław. Sroka J., Kwieciński L., 2006, Ocena wdraŜanie DSI. Region administracyjny jako terytorialny system administracyjno-społeczny. Implikacje dla tworzenia regionalnego systemu innowacyjnego, Dolnośląskie Centrum Studiów Strategicznych, Wrocław. Sroka J., Kwieciński L., 2006, Ocena wdraŜanie DSI. Sieciowy model instytucji wspierających innowacje. Metodyka oceny wdraŜania DSI, Dolnośląskie Centrum Studiów Strategicznych, Wrocław. Statistics in focus, Science and Technology, Nr 6/2006, Brussels, European Commission. Teece D., 2006, Reflections on “Profiting from Innovation”, Research Policy, vol. 35. Ustawa o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej, Dz. U. z 2005 r., nr 179, poz. 1484. Weresa M.A., 2006, Narodowy system innowacyjny i polityka innowacyjna Niemiec – wnioski dla krajów Europy Środkowej i Wschodniej, [w:] I. Bil, K. Cisz, B. Brocka-Palacz, M. Gomułka, F. Kamiński, M.A. Weresa, Gospodarka Niemiec a kraje Europy Środkowej i Wschodniej, Warszawa, SGH.