Fragment - AlmaPress

MASA
KALIBER
Masa własna dział artylerii polowej miał bezpośredni wpływ na ich skuteczność we
wspieraniu operacji militarnych. Lżejsze działa można było szybciej wprowadzić do akcji
i podjąć efektywny ostrzał, natomiast te masywniejsze wymagały w większym stopniu
zaangażowania służb zaopatrzeniowych i transportowych.
Działa większego kalibru charakteryzowały się większą donośnością, co często odbywało się kosztem zwiększenia masy własnej
i trudnościami w sprawnym wprowadzaniu tych dział do walki. Optymalne zrównoważenie siły ogniowej i mobilności nastręczało
wielkie trudności, a konstruktorzy broni uznali w końcu za najlepsze działa polowe o kalibrze od 75 mm do 105 mm.
QF 25-pdr Mk II (87,6 mm)
1800 kg
Działo Typ 38 (75 mm)
1910 kg
Haubica M2A1 (105 mm)
1934 kg
10,5 cm leFH 18(M) (105
mm) – 1985 kg
Wz 1942 (76,2 mm)
QF 25-pdr Mk II (87.6 mm)
Działo Typ 38 (75 mm)
76,2 mm
87,6 mm
75 mm
Kaliber i masa bojowa
u QF 25-pdr Mk II – 87,6 mm
u leFH 18(M) – 105 mm
u Haubica M2A1 – 105 mm
u Wz. 1942 – 76,2 mm
u Typ 38 – 75 mm
Wz. 1942 (76,2 mm)
1120 kg
Artyleria polowa (1)
Haubica M2A1 (105 mm)
105 mm
Zarówno w działaniach zaczepnych, jak
i obronnych artyleria często odgrywała
rozstrzygającą rolę na polu bitewnym.
Zastosowanie artylerii polowej umożliwiało wojskom
transportowanie ruchomego wsparcia ogniowego
w czasie długotrwałych kampanii zbrojnych. Do
czasu wybuchu drugiej wojny światowej artyleria
zyskała status kluczowego czynnika we wszelkich
militarnych operacjach lądowych.
Pierwsze niemieckie haubice 10,5 cm leFH 18
kal. 105 mm miały dużą masę, w tym koła ze
stali i jak się przekonano, nie nadawały się do
wykorzystania w wojnie manewrowej. Późniejsze
modyfikacje, jakim poddano tę konstrukcję
zakładów Rheinmetall, przyniosły znaczne
zredukowanie masy tego jednego z głównych dział
Wehrmachtu. Z kolei Japończycy wykorzystując
działo Kruppa pochodzące z początku XX
stulecia, skonstruowali działo polowe Typu 38
kal. 75 mm. Brytyjskie szybkostrzelne działo QF
25-pdr (25-funtowe) kal. 87,6 mm łączyło w sobie
cechy armaty polowej i haubicy i odznaczyło się
bardzo na polach bitewnych Afryki Północnej.
Niewiele egzemplarzy wersji Mk I znalazło się na
froncie zachodnim w 1940 roku i przepadło pod
Dunkierką. Jednak zaopatrzony w nowe podwozie
wariant Mk II okazał się wszechstronną bronią
wsparcia i przeciwpancerną. Od frontu włoskiego
po Normandię i wyspy Pacyfiku haubica M2A1 kal.
105 mm była najważniejszym amerykańskim
działem polowym tej wojny, natomiast
w Armii Czerwonej wiodącą rolę odegrała
armata wz. 1942 kal. 76,2 mm,
wykorzystywano jako działo
polowe, przeciwpancerne,
a także, po odpowiednim
zaadaptowaniu,
czołgowe.
10,5 cm leFH 18(M)
(105 mm)
105 mm
Z PRAWEJ: Radzieckie działo polowe wz. 1942 kal. 76,2
mm wprowadzono jako lżejszą, przystosowaną lepiej do
działań manewrowych wersję działa wz. 1939. Działo wz.
1942 to wyprodukowany w największej ilości typ działa
polowego z czasów drugiej wojny światowej.
16
BROŃ DRUGIEJ WOJNY ŚWIATOWEJ – PORÓWNANIA
Artyleria i pociski rakietowe
17