DLACZEGO W WYCHOWANIU DZIECI PRZYKŁAD I MIŁOŚĆ SĄ

DLACZEGO W WYCHOWANIU DZIECI PRZYKŁAD I MIŁOŚĆ SĄ
KONIECZNE, ALE NIE WYSTARCZAJĄCE ?
Miłość jest czymś najważniejszym, co możemy ofiarować naszym
dzieciom. Drugą ważną rzeczą jest dawanie im dobrego przykładu. Na tych
dwóch filarach możemy oprzeć naszą pracę wychowawczą.
„Bez miłości i dobrego przykładu nie ma wychowania”
Są dzieci, które potrzebują wyłącznie miłości i dobrego przykładu swoich
rodziców, by stać się rozsądną, odpowiedzialną, godną miłości szczęśliwą osobą.
Takim dzieciom rozum pozwala odpowiednio wcześnie nauczyć się bez
sprzeciwu akceptować wyznaczone granice, chętnie podejmować obowiązki –
krótko mówiąc, nie sprawiają one swoim rodzicom wiele kłopotu. Miłość i
przykład są bezwarunkowo konieczne. Ale nie wystarczają! Rodzice potrzebują
dodatkowych narzędzi, którymi mogliby w razie potrzeby się posługiwać. Jak
można przeszkodzić dzieciom w robieniu rzeczy, których nie powinny robić?
I odwrotnie, w jaki sposób skłonić dzieci, by robiły rzeczy, których nie chcą robić
– czyli „ nieciekawe” zadania i obowiązki, które my uważamy za ważne i
niezbędne? Co możemy zrobić, gdy wszystkie nasze dobre słowa pozostają bez
echa?
Chcemy wychowywać dzieci bez bicia, bez surowego karania, bez strachu
i zastraszania i bez niedomówień w sprawach płciowych. Wychowanie oparte na
strachu przed karą przed trzydziestu laty było powszechnie akceptowane. Dzisiaj
przyznajemy dzieciom prawo do rozwoju ich osobowości, pomagamy w
kształtowaniu zdolności, zapewniamy im coraz większy materialny dobrobyt,
stosujemy coraz więcej zachęt, wszystkiego więcej, niż my sami
doświadczaliśmy jako dzieci.
Wychowanie stało się dziś bardziej jawne. Wielu rodziców jest
bardziej samokrytycznych. Nie wstydzą się już powierzyć swoich problemów
psychologowi czy lekarzowi dziecięcemu. Chcą być dobrze poinformowani i
dojrzali do swoich zadań. Dlatego chodzą na wykłady, czytają książki o
wychowaniu dzieci oraz spotykają się z innymi rodzicami i wymieniają
doświadczenia.
Tak wiele zaangażowania ze strony rodziców i mimo to tak wiele
problemów z wychowaniem dzieci?
Własna niepewność rodziców odbija się na postępowaniu z dziećmi.
Strach przed tym, by nie zrobić czegoś źle, pozbawia pewności. Kiedy rodzice
sami nie wiedzą, czego chcą, i wzdrygają się przed zdecydowanym,
konsekwentnym działaniem, wtedy dzieci przejmują rządy. Obojętnie, czy mają
sześć miesięcy, czy dziesięć lat: dzieci czują niepewność rodziców. Czują, że
mogą uzyskać od rodziców to, czego chcą.
Kiedy rodzice nie działają w sposób celowy i świadomy, tylko
reagują na zachowanie dziecka ogarnięci jedyną myślą: „ Żeby tylko przestało
płakać”, albo „ Grunt, żeby nie było tylko przedstawienia”, wtedy łatwo wpaść w
błędne koło zależności. Dziecko staje się coraz bardziej wymagające, a rodzice
coraz bardziej ustępliwi. Nie mama i tata decydują o przebiegu dnia, lecz
dziecko. Nie prowadzi to w żadnym wypadku do spokoju i harmonii, lecz
powoduje na dłuższą metę nowe konflikty. Czasami rodzice ustępują dziecku
tylko na jednym polu. Próby sił przy wieczornym chodzeniu spać są klasycznym
tego przykładem. Często jednak do stresów i „przedstawień” dochodzi z
powodu każdego drobiazgu – jedzenia, sprzątania, postępowania z
rodzeństwem. Czasami te codzienne problemy utrwalają ekscentryczne
zachowania, prowadząc do kłopotów w przedszkolu i w szkole.
Bez miłości, przykładu, dobrego słowa oraz nauki niezbędnych reguł nie
ma wychowania.
Drodzy Rodzice!
Najważniejsze, żebyście przyjęli dziecko takie, jakie jest, kiedy tylko
przyjdzie na świat, nawet gdy jest ciężko albo chronicznie chore. Nikt nie
może Was wyręczyć w trudnym i odpowiedzialnym zadaniu, które polega na
ustaleniu celów wychowawczych, jakie będą osiągalne i sensowne dla
waszego dziecka na każdym kolejnym etapie jego rozwoju.
DRODZY RODZICE KOCHAJCIE MĄDRZE SWOJE DZIECI !