Pytania i odpowiedzi

KADRY I PŁACE
3
Pytania i odpowiedzi
Pytanie 1: Czy nauczycielka uzupełniająca etat w innej szkole
ma prawo do urlopu dla poratowania zdrowia i czy roczny urlop
dla poratowania zdrowia może wykorzystać w dwóch częściach
po 1/2 roku?
Zgodnie z przepisami art. 73 Karty Nauczyciela, nauczycielowi
zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu zajęć na czas nieokreślony,
po przepracowaniu co najmniej 7 lat w szkole, dyrektor szkoły udziela
urlopu dla poratowania zdrowia, w wymiarze nieprzekraczającym
jednorazowo roku.
Natomiast kolejnego urlopu dla poratowania zdrowia można
udzielić nie wcześniej niż po upływie roku od dnia zakończenia
poprzedniego urlopu dla poratowania zdrowia, przy czym łączny wymiar
urlopu dla poratowania zdrowia nie może przekroczyć 3 lat w okresie
całego okresu zatrudnienia nauczyciela.
Oznacza to, że nauczycielka, o której mowa w pytaniu może
ubiegać się o urlop dla poratowania zdrowia w wymiarze 1/2 roku,
a po rocznej przerwie o kolejny urlop półroczny.
W przypadku, gdy nauczycielka uzupełnia etat w innej szkole
w oparciu o art. 22 ust. 1 Karty Nauczyciela, nie ma przeszkód
do udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia. Udziela go dyrektor
szkoły, która jest podstawowym miejscem pracy nauczycielki,
powiadamiając o tym fakcie dyrektora szkoły, w której uzupełnia etat.
Pytanie: Wójt gminy zwrócił się do dyrektora szkoły z propozycją
zorganizowania opieki nad dziećmi w wieku do 3 lat w formie żłobka
na zasadach, jakich funkcjonują oddziały przedszkolne działające
w szkołach podstawowych. Dyrektor zapytuje, czy takie rozwiązanie
jest możliwe pod względem formalno – prawnym?
Z dniem 4 kwietnia 2011 r. wchodzą w życie przepisy ustawy
z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3
(Dz. U. Nr 45, poz. 235), zwanej potocznie ustawą żłobkową.
Zgodnie z art. 8 tej ustawy żłobki może tworzyć i prowadzić m.in.
gmina w formie jednostek budżetowych, działających na podstawie
odrębnego statutu i regulaminu organizacyjnego.
GOSPODARKA FINANSOWA
14
Okresowe kontrole stanów majątkowych
Ustawa o rachunkowości w art. 26 w ustępie 1 nakazuje
przeprowadzić „na ostatni dzień każdego roku obrotowego inwentaryzacje
(...) rzeczowych składników aktywów obrotowych, środków trwałych (...)
drogą spisu ich ilości z natury, wyceny tych ilości, porównania wartości
z danymi ksiąg rachunkowych oraz wyjaśnienia i rozliczenia ewentualnych
różnic.
Ustęp 3 pkt 3 tego artykułu umożliwia przeprowadzenie raz na cztery
lata inwentaryzacji środków trwałych znajdujących się na terenie
strzeżonym. Zapis ten powszechnie stosuje się w odniesieniu do rzeczowych
składników aktywów obrotowych (do których zalicza się wyposażenie
jednostki „w używaniu”), co powoduje, że pełna inwentaryzacja realizowana
co 4 lata nie daje wystarczającej i bieżącej wiedzy o rzeczywistym stanie
majątku powierzonego jednostce.
Kontrola zarządcza w zakresie ochrony zasobów narzuca konieczność
przeprowadzania okresowych porównań rzeczywistego stanu zasobów
z zapisami w księgach inwentarzowych i innych rejestrach oraz
wyjaśniania różnic. Częstotliwość tych porównań powinna być
odpowiednia do ryzyka związanego z daną grupą zasobów.
W tym celu należy ustalić i wdrożyć odpowiednie mechanizmy
kontrolne (procedury), które pozwolą na maksymalne skrócenie
i uproszczenie czynności sprawdzających przez co zostanie zwiększona ich
efektywność i skuteczność.
Okresowe porównania powinny ograniczać się do weryfikacji stanów
ilościowych (bez wyceny składników). Dla podniesienia skuteczności należy
je przeprowadzać wyrywkowo i bez uprzedzenia.
Dodatkowym efektem niespodziewanych działań sprawdzających
jest zwiększenie obowiązkowości i odpowiedzialności pracowników
odpowiedzialnych służbowo za nadzór nad mieniem.
Księgi rachunkowe i inne rejestry stanów majątkowych powinny być
prowadzone w sposób przejrzysty, stosując wymogi art. 17 ust. 2
pkt 1 i 2 ustawy o rachunkowości.
Czynności sprawdzające można dodatkowo uprościć przez
umieszczenie w widocznych miejscach informacji o znajdujących się
w pomieszczeniach składnikach wyposażenia (tzw. wywieszki).
Stosowanie wywieszek nie jest obowiązkowe (może je nakazać organ
prowadzący), natomiast ich brak znacznie wydłuża proces weryfikacji
stanów rzeczywistych z centralnie prowadzoną ewidencją.
Dokumentację można ograniczyć do prostych zapisów stanów
ilościowych (np. na standardowych arkuszach spisowych), natomiast
każdą kontrolę warto odnotować w książce kontroli wewnętrznej.
BAZA LOKALOWA
16
Aranżacja biura a psychologia – część III
Oddziaływanie koloru
Od wielu lat niesłabnącym zainteresowaniem cieszy się badanie
wpływu kolorów na nasze samopoczucie, nastroje, stan psychiki, ale też
na życie zawodowe i rodzinne.
Kolory emitują różną energię. Dzięki tej energii możemy określić
je jako ciepłe lub zimne, słabe lub zdecydowane, wysokie lub niskie.
Czerwony, żółty, pomarańczowy to kolory ciepłe, energetyczne.
Natomiast zimnymi kolorami są: fiolet, granat, srebrny, szary, czarny.
Pełne blasku kolory mają cieplejszą i wyższą energię niż łagodne,
blade i chłodne pastele. Niektóre nas ogrzewają, inne nudzą swoją
częstotliwością. Każda barwa wpływa inaczej na nasz nastrój psychiczny,
na wrażenie ciepła i odległości, a także na nasz nastrój. Im większe jest
nasycenie barwy, tym silniejszy ma ona wpływ na usposobienie. Barwy
ciemne przygnębiają. Przy kolorach jasnych mamy natomiast wrażenie
czystości. Poza tym odbijają one światło.
Z pewnością spotkaliście się już Państwo z teorią, że np. kolor
czerwony działa pobudzająco, rozgrzewająco i podwyższa ciśnienie,
a dla odmiany błękit, czy biel obniżają aktywność i stymulują pracę
mózgu. Fakty te umiejętnie wykorzystywane są przez specjalistów
od reklamy, projektantów wnętrz, czy też wreszcie przez osoby kierujące
zasobami ludzkimi.
Czy zwróciliście Państwo uwagę na fakt, że np. w barach typu
Mc.Donalds dominuje kolor pomarańczowy, który jako wysoko
energetyczny wzmaga uczucie łaknienia i apetytu a także wywołuje
zniecierpliwienie? Z kolei kolor żółty dominuje w wielu reklamach
i bilbordach, gdyż ułatwia porozumienie i kontakt z klientem – dzięki
czemu pomoże sprzedać dany produkt.
Coraz częściej w biurach pojawia się również kolor fioletowy
wzmagający intuicję i zdolność empatii, co czyni go pożądanym
w gabinecie szefa bądź lekarza.
Wykorzystanie psychologii koloru rośnie z każdym dniem, toteż
warto temu zagadnieniu poświęcić trochę uwagi, zwłaszcza, że może
to mieć istotny wpływ na jakość i efektywność naszej pracy.
Dobry szef powinien sobie zdawać sprawę z faktu, iż umiejętne
wykorzystanie wiedzy o kolorze może wpłynąć znacząco tak na
pracownika, jak i klienta.
Pracownik ubrany w czarny garnitur będzie nam się jawił
jako osoba zdyscyplinowana i o silnej woli, w brąz – jako praktyczna,
ORGANIZACJA I ZARZĄDZANIE
20
Nowe zasady kancelaryjne cz. II
Omawiając zasady kancelaryjne określone rozporządzeniem
Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2011 r. należy przypomnieć,
że w/w rozporządzenie nie stanowi podstawy prawnej do opracowania
instrukcji kancelaryjnej, jednolitego rzeczowego wykazu akt i
instrukcji archiwalnej w jednostkach organizacyjnych takich jak
przedszkola, szkoły, placówki oświatowe i inne jednostki.
W tej sytuacji za podstawę prawną należy uznać art. 6 ust. ustawy
o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, zgodnie z kphjtórym
każdy organ państwowy i samorządowy oraz każda jednostka
organizacyjna:
obowiązane są zapewnić odpowiednią ewidencję, przechowywanie oraz
ochronę przed uszkodzeniem, zniszczeniem bądź utratą:
1) powstającej w nich dokumentacji, w sposób odzwierciedlający
przebieg załatwiania i rozstrzygania spraw;
2) nadsyłanej i składanej do nich dokumentacji, w sposób, o którym
mowa w pkt. 1.
Aby spełnić wymogi określone powyżej, każda jednostka organizacyjna
musi posiadać wewnętrzne zasady kancelaryjne, o których mowa na
wstępie, przy czym należy pamiętać o obowiązku zatwierdzenia
opracowanych instrukcji przez archiwum państwowe (art. 6 ust. 2
ustawy):
•
W
organach
państwowych,
państwowych
jednostkach
organizacyjnych
i
samorządowych
jednostkach
organizacyjnych, z wyłączeniem wymienionych w ust. 2a,
instrukcje
określające
zasady
i
tryb
postępowania
z dokumentacją, o której mowa w ust. 1, wymagają zatwierdzenia
przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych. Naczelny
Dyrektor Archiwów Państwowych może upoważnić dyrektorów
archiwów państwowych do zatwierdzania instrukcji.
Zgodnie z treścią w/w ust. 2a, obowiązek ten nie dotyczy
gminnych, powiatowych i wojewódzkich organów samorządowych, które
stosują od stycznia b.r. zasady kancelaryjne wprowadzone
w/w rozporządzeniem z 18 stycznia b.r.
NOWA SZKOŁA
46
Metody aktywizujące. Jak nauczyć uczniów
uczenia się?
„Jedyny rodzaj uczenia się, jaki znacząco wpływa
na zachowanie, to uczenie się przez odkrywanie
– prawda jest wówczas przyswajana
na drodze doświadczania”
Carl R. Rogers
Określenia „metody aktywne” i „metody aktywizujące” na dobre
zadomowiły się w języku oświatowym. Warto w tym miejscu
przypomnieć, iż nazwa „metody aktywizujące” pojawiła się w literaturze
dydaktycznej w latach siedemdziesiątych i miała zupełnie inne
znaczenie.1
Współcześnie oba te pojęcia często stosowane są zamiennie,
jako tożsame, co jest daleko idącym uproszczeniem i prowadzi do wielu
nieporozumień. Które z tych określeń jest właściwe? To jeden
z problemów, które wymagają rozstrzygnięcia.
Innymi wymagającymi odpowiedzi pytaniami są:
1. Dlaczego tak wiele uwagi przywiązuje się w ostatnim czasie
właśnie do metod nauczania – uczenia się, kryjących się pod
wymienionymi wcześniej nazwami?
2. Czym różnią się one od innych metod zwanych „podającymi”?
3. Na czym polega istota metod „aktywizujących” („aktywnych”)?
4. Kogo lub co mają one aktywizować?
5. Jak je stosować?
6. Czy wystarczy jedynie znajomość wszelkiego rodzaju technik
pobudzających uczniów do nauki, stosowanie ich od czasu
do czasu, by zyskać miano nauczyciela realizującego nowoczesny
model nauczania?
7. Jakie przesłanki leżą u podłoża nowoczesnego podejścia
do nauczania?
Doświadczenie wyniesione z rozlicznych spotkań z kadrą
oświatową i obserwacja szkolnej rzeczywistości prowadzą do wniosku,
iż wprowadzane od 1999 roku reformy systemu edukacji oświaty
w warstwie programowej polegają głównie na wypełnianiu z mniejszym
lub większym zrozumieniem i zadowoleniem coraz to nowych
rozporządzeń dotyczących tworzenia szkolnych programów nauczania,
1
B. Dłużniewski, Metody aktywizujące w kształceniu zawodowym. Warszawa 1971.