Jego wielką miłością był język niemiecki, chociaż znał także

Jego
wielką miłością był język niemiecki, chociaż znał także
angielski i francuski.
Drugą pasją była praca z młodzieżą. Gdy choroba Mu to
uniemożliwiła, wyznał, że najbardziej Mu tego brakuje, aby po prostu
wejść do klasy i poprowadzić lekcję. Dlatego znajdował w sobie siły, aby
walczyć i odzyskać zdrowie – dla rodziny, dla uczniów, koleżanek
i kolegów – dla szkoły, z którą związał swoje życie zawodowe jako
nauczyciel a także wieloletni wicedyrektor.
„Wszystko ma swój czas
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem.
Jest czas rodzenia i czas umierania.”
A choć wiemy, że śmierć wpisana jest w ludzkie życie, choć
uznajemy prawdy zawarte w „Księdze Koheleta”, to ta śmierć przyszła za
wcześnie.
W dniu 6 lutego 2011r. odszedł na zawsze mgr Zygmunt
Pawlicki.
Nie będzie Go fizycznie wśród nas, ale pozostanie w naszej pamięci
jako wspaniały nauczyciel, serdeczny Kolega, a nade wszystko człowiek
ciepły i pogodny, o wyjątkowo wysokiej kulturze osobistej.
Kochał książki. Lubił zmierzyć się z lekturą wymagającą wiedzy
i dużego doświadczenia czytelniczego. Cenił ciekawą kompozycję i piękny
język, dlatego mógł na równi z polonistą wskazywać, na czym polega
poprawność gramatyczna i stylistyczna.
Te wszystkie przymioty charakteru, walory intelektualne
i niezwykły osobisty urok sprawiły, że mógł się ubiegać o intratne funkcje
i stanowiska.
Zwyciężyła jednak miłość do szkoły i młodzieży, do kształtowania
jej serc i umysłów, do wskazywania dróg życiowych.
Jako wychowawca wnikał czasami w wyjątkowo trudne sytuacje
życiowe i znajdował dla nich rozwiązanie. Jako wicedyrektor nie szczędził
sił ani czasu dla dobra szkoły, bo kochał to, co robił.
Teraz wiemy, ile prawdy jest w słowach Jonathana Carrolla:
„Zdałem sobie sprawę, że prawdziwą wartość drugiego człowieka
odkrywamy dopiero wtedy, kiedy już go nie ma”.
Jak skarb, który trzymało się w dłoni,
ale bezwiednie pozwoliło mu się wyśliznąć przez palce”.