- Nazaretanki

„Zabawy Skamandrytów”
Skamander to grupa literacka założona w 1918 roku przez poetów: Juliana Tuwima,
Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Kazimierza Wierzyńskiego oraz Jana Lechonia.
Swoją nazwę, Skamandryci zawdzięczają mitycznej rzece przepływającej przez Troję,
Skamander, a inspirację do jej stworzenia- wybitnemu polskiemu poecie, Leopoldowi Staffowi.
Jak już wcześniej wspominałyśmy, Skamandryci mieli swoje dwa ulubione miejsca spotkań.
Pierwszym z nich był „stolik na półpiętrze” w Ziemiańskiej, drugim zaś kawiarnia Pod Picadorem.
Głównym założeniem grupy było dotarcie do współczesnego człowieka poprzez poezję.
W związku z tym, w wyżej wymienionych kawiarniach oraz innych miejscach publicznych,
często odwiedzanych przez ludzi w tym okresie, recytowali wiersze i czytali próbki swoich
najnowszych dzieł. Fascynowało ich społeczeństwo, powiązanie z nowoczesnością i życiem
codziennym, którym się zachwycali. Interesowali ich zwykli, „szarzy” ludzie, których mianowali
bohaterami swoich dzieł.
Skamandryci nie mieli określonego programu, którym się posługiwali, gdyż uważali,
że ogranicza on poezję. Sami nazywali się wolnymi ludźmi, którzy nic nie muszą. Chcieli pokazać
tylko, że poeta jest osobą aktywnie biorącą udział w życiu społeczeństwa. Mimo tego, że działali
grupą, to propagowali rozwijanie indywidualnych talentów.
Swoją poezję Skamandryci wiązali z ówczesnymi wydarzeniami politycznymi, czyli ogólnie
z teraźniejszością. Nie liczyła się dla nich ani przeszłość, ani przyszłość. Dodatkowo łączyli ze sobą
różne formy wypowiedzi i domagali się klasycznych reguł wiersza, które wiązali z mową potoczną.
Nawiązywali do poprzednich epok, zwłaszcza do założeń Henriego Bergsona, francuskiego pisarza
i filozofa, tradycji oraz dorobku kultury.
Historię grupy można podzielić na trzy okresy:

INTEGRACJA GRUPY – 1916-1919:
Formowanie się grupy na Uniwersytecie Warszawskim wokół czasopisma „Pro Arte et Studio”. Nie ma
jeszcze samoświadomości grupy, ale przy pracy w redakcji rysuje się podobieństwo poetów i ich odrębność
od innych grup (głównie na gruncie opozycji anty-modernistycznej). W dniu 29 listopada 1918 roku otwarta
zostaje kawiarnia poetów „Pod Picadorem”. To głównie podczas tutejszych występów ukształtowała
się „wielka piątka”.

DZIAŁALNOŚĆ WŁAŚCIWA – 1919- 1226/ 1928:
Grupa w najpełniejszy sposób przybiera swoją formę. Skupiona wokół miesięcznika „Skamander” osiąga
jednomyślność.

DEZINTEGRACJA GRUPY – 1929- 1939:
Zanikają tak charakterystyczne dla Skamandra tendencje optymistyczno- witalistyczne oraz zaczyna słabnąć
więź grupowa. Dochodzi do tego głównie na tle stosunku poszczególnych poetów do obozu sanacyjnego –
zamachu majowego i autorytarnych rządów Piłsudskiego oraz rozpadu obozu sanacji po śmierci Marszałka.
Pomimo to w świadomości społecznej znacznie dłużej utrzymuje się przeświadczenie o ścisłym powiązaniu
grupy.
CZASOPISMO „SKAMANDER” –MIESIĘCZNIK POETYCKI
Czasopismo literackie ukazujące się w latach 1920-1928. Trzon zespołu redakcyjnego stanowiła piątka czołowych poetów grupy Skamander, czyli Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Julian
Tuwim i Kazimierz Wierzyński.
W początkowym okresie profil pisma ściśle związany był z działalnością skamandrytów – stanowiło ono ich
trybunę, występując w opozycji do innych grup literackich tego okresu. W "Skamandrze" publikowane były
teksty krytyczno- literackie oraz recenzje – również z dziedziny teatru, sztuk plastycznych, muzyki i filmu.
Pismo, mimo iż z nazwy miesięcznik poetycki, poświęcało sporo uwagi również prozie i dramatowi, drukowane w nim były fragmenty powieści polskich i zagranicznych.
Na zdjęciu poniżej (od lewej): płk. Wieniawa- Długoszowski, Jan Lechoń, Julian Tuwim, Antoni
Słonimski.