Rodzaje materiałów rzeźbiarskich: 1. Rzeźba w wosku
Transkrypt
Rodzaje materiałów rzeźbiarskich: 1. Rzeźba w wosku
Rodzaje materiałów rzeźbiarskich: 1. Rzeźba w wosku- służyła głównie do bozzetti i modelli; często obkładana pakułami, stosowana do techniki enkaustyki (enkaustyka, ant. technika mai., w której spoiwem nakładano szpachlami ogrzewanymi (cauterium) lub na gorąco pędzlami; farby enkaustyczne cechuje trwałość barwy, odporność na wilgoć, ulegają jednak ujemnym wpływom zbyt wysokiej temperatury; technika znana i doprowadzona do doskonałości (portrety sepulkralne z Fajum) w Egipcie, I i II w. n.e., w Grecji i Rzymie, zarzucona prawie całkowicie w średniowieczu; do malowideł ściennych używana przypuszczalnie rzadko. W sztuce nowoż. e. próbowano wskrzesić w renesansie; ponowne próby w kręgu encyklopedystów franc. w XVIII w. oraz w XIX w. nie dały pomyślnych wyników) Wosk stosowany też do kamei, portretów (szkło + wosk barwiony), w XVII/XVIII ołtarze domowe z wosku, figury z wosku i naturalnie maski pośmiertne od starożytności. Tani materiał. 2. Rzeźba w glinie. Glina podsuszana, wypalana, bądź z glazurą. glina, skała składająca się z iłu, piasku, i żwiru, zabarwiona najczęściej tlenkami żelaza; najczystszą postacią i podstawowym składnikiem g. jest kaolin. Ugnieciona z wodą staje się spoista i piast.; wypalona w temp. ok. 900°C traci plastyczność, zyskując twardość i trwałość nadanej formy oraz odporność na zmiany temp.; równocześnie zmienia zabarwienie (obecność tlenków żelaza daje kolor czerwony, wapnia - żółtawy). G. ma szerokie zastosowanie w sztukach piast, bądź jako surowa w stanie piast., bądź wypalona. W budownictwie służy do wyrobu cegły, dachówek, płyt okładzinowych i posadzkowych; w stanie surowym używana niekiedy do wypełniania szkieletu drewn. chałupy. W rzeźbie g. surowa służy jako tworzywo przy modelowaniu pierwowzoru dzieła odlewanego w gipsie. 3. Rzeźba z kości słoniowej. chryzelefantyna, technika rzeźb., polegająca na stosowaniu złota i kości słoniowej w posągach montowanych na drewn. konstrukcji; złota blacha (np. inkrustowanakamieniami półszlachetnymi, pastą szklaną, polichromowana) stanowiła okładzinę szat, włosów i akcesoriów, a płytki z kości słoniowej - twarzy i obnażonych części ciała; rozpowszechniona w staroż. Grecji w okresie klas. i stosowana gł. w kolosalnych posągach kultowych, prawie zarzucona w 1 w. p.n.e. W średniowieczu i w czasach nowoż. ch. stosowano sporadycznie do małych rzeźb, niekiedy w wyrobach rzemiosła artystycznego. <gr. chrysós 'złoto' + elephanłinos 'z kości słoniowej'}