Convert Painting “Stanislaw Ignacy Witkiewicz self

Painting “Stanislaw Ignacy Witkiewicz self­
portrait”
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Author Stanisław Ignacy Witkiewicz Date of production July 15/16, 1930 Place of creation Zakopane, Poland Dimensions height: 63.3 cm, width: 45.7 cm Author's designation T.C + Co / + C + Co / + Conv / + Waleriana / + H.S. / 15/16 VII / 1930 / Witkacy ID no. S/4680/MT Museum The Dr. Tytus Chałubiński Tatra Museum in Zakopane Subjects painted, famous people Technique pastel, painting Material paper, pastel Object copyright The Dr. Tytus Chałubiński Tatra Museum in Zakopane Digital images copyright public domain Digitalisation RDW MIC, Małopolska's Virtual Museums project • Tags Stanisław Ignacy Witkiewicz, pastel, autoportret, Firma Portretowa S.I. Witkiewicz, 2D, Witkacy, audiodeskrypcja On “unity in plurality”: about the artist and his face
The portrait has been and still is one of the most frequent themes in paintings and sculptures. It was known as early as in ancient Mexico and Peru, and artists from Mesopotamia, Egypt and China, as well as Greece and Rome were also familiar with this aspect of art. For years it performed manifold functions. First of all, it was saved from oblivion: it was like amber where the image of a strong ruler, a beautiful woman, a great thinker, or a talented artist was forever preserved. It also conveyed propaganda messages and, with the help of certain attributes, informed the viewers whom they were meeting in the painting. The self­portrait is a specific form of a portrait, hence its development was parallel to the development of the portrait.
For centuries artists remained in the shadows of their patrons. The situation started to change slowly together with the disappearance of the notion of the creator as a craftsman. Self­portraits were usually not made upon order, so they often have this intimate and private character. The artist was accompanied by his working tools. They could have allowed the viewers to peer into their studio or house.
When we see a grey cardboard with an image made with pastels and signed “Witkacy,” what first comes to mind is the “S.I. Witkiewicz Portrait Company.” The company was basically founded for the recipients, for all those who wished to order their portrait from a well­known and slightly eccentric painter. This is clearly manifested by the Company’s Regulations. “Motto: The Client must be satisfied. All misunderstandings are out of the question. The Regulations are printed so as to save the company the necessity to say the same things over again.” The artist presented his offer in a dozen or so paragraphs in an intelligible and witty way. He proposed several types of portraits (marked from A to E), set the conditions in which a “session” could be held, and then quoted the rates for each of the proposed types.
The collections from the Tatra Museum have three self­portraits of Stanisław Ignacy Witkiewicz, including one that depicts the artist in the company of two of his friends. The discussed painting dates back to July 1930. When signing his image, Witkacy used the notions mentioned in the Regulations (he stated the type as C). Moreover, he announced the consumption of a substance that could have affected the shape of depiction (valerian, among others).
“In paintings I am now a psychological portrait painter and not an artist, as I understand it, that is a creature constructing some form. Having once left psychology in my compositions, I have stumbled onto it again. I abandoned oil painting 12 years ago because during the war I did not have the opportunity to work with this technique for very long. Now I work with charcoal, pencil, chalk and pastels”. Self­
portraits differ from other images made by the Company upon order. One may say that the artist has more freedom here. He did not have to concentrate on the achievement of the best combination of physical similarity and internal mood – just a few strokes, a limited colour scheme that attracts attention with a combination of black, fiery red, intensive yellow and pink. The lines are nervous, even tangled at some places. On the one hand, the portrait is a sort of dreamy vision. The face is hanging in grey, outlined by the red­and­black contour, casting yellow and white rays on the left. On the other hand, it is a mask. The intensively red mouth and cheeks are evocative of a carnival costume.
Witkacy enjoyed putting on various masks and creating look­alikes. He even sent his wife Jadwiga letters written by his alleged assistant. In the portraits one can find signatures of Witkacy, Witkacjusz, Witkasiewicz..., but who knows which is the true one? Maybe they all are. In fact, everyone has several masks, several look­alikes...and each costume is fitted to a different occasion.
Elaborated by Julita Dembowska (The Dr. Tytus Chałubiński Tatra Museum in Zakopane), © all rights reserved
Autoportret i moda na „selfie”… Zagadka autoportretu.
Obecnie panuje moda na autoportrety popularnie zwane selfie. Może je zrobić każdy za pomocą już nawet nie aparatu fotograficznego, a telefonu. Jest w nas narcystyczna potrzeba pokazywania i oglądania swojego wizerunku. Kiedyś, tworzenie autoportretu było procesem. Autoportret malarski stwarzał możliwość uwiecznienia swojego wizerunku pełniąc zarazem funkcję narzędzia samopoznania i autorefleksji. Służył zgłębieniu swojego „ja”, zakodowaniu informacji o sobie lub pewnego rodzaju grze z konwencją, ukrywaniu się za jakimś wizerunkiem (Stanisław Ignacy Witkiewicz). Przybierał różne formy. Przykładem autoportretu wielokrotnego jest obraz Poli Dwurnik Litości!
. Z naszkicowanego w tle tłumu wyłaniają się dwadzieścia cztery wizerunki artystki: na każdym jest ona w innym nastroju i stanie psychicznym.
Najwcześniejszy znany autoportret powstał prawdopodobnie w Egipcie ok. 2650 roku p.n.e. (Ni­ankh­
Ptah). Autoportret był zjawiskiem rzadkim w starożytności (autoportret Fidiasza na tarczy Ateny Partenos w Partenonie w Atenach). W średniowieczu powstawały autoportrety idealizowane; twórca malował często siebie jako asystującego w scenie religijnej. Samodzielny autoportret pojawił się w renesansie wskutek podniesienia prestiżu artysty i zwiększenia roli indywidualności człowieka. Zgodnie z renesansowym humanizmem, artysta stał się kimś wyjątkowym, dlatego często malował siebie samego zwróconego w stronę widza (np. Albrecht Dürer).
Wielu artystów malowało autoportrety niemal przez całe swoje życie, tworząc w ten sposób cykle swoich podobizn, m.in. Olga Boznańska, Stanisław Wyspiański. W przypadku Olgi Boznańskiej autoportrety są nie tylko odzwierciedleniem upływu czasu, ale również zmieniającej się osobowości artystki. Autoportret Józefa Mehoffera jest wiernym zapisem chwili, nastroju; oddaje intymny charakter sytuacji. Można wręcz odnieść wrażenie, że ma formę szkicu. Nietypową formę autoportretu wybrał Julian Fałat, wpisując swoją podobiznę w panoramę Krakowa. Jan Matejko namalował swój autoportret na podłożu malarskim w kształcie koła.
Artyści ukazują siebie samych w bardzo różny sposób. Typowe jest przedstawienie przy pracy, w pracowni, albo z rodziną lub przyjaciółmi (Stanisław Wyspiański z żoną). Zdarza się także, że przedstawiają się jako postaci historyczne, biblijne albo mitologiczne (Maurycy Gottlieb). Mistrzem w takim sposobie autoprezentacji był Jacek Malczewski, autor największej liczby autoportretów w dziejach sztuki polskiej. Oglądając je, trudno nie posądzić go o narcyzm, lecz może to tylko wyrafinowana gra z widzem, rodzaj zaplanowanego spektaklu?
Opracowanie: Redakcja WMM, CC­BY 3.0 PL