Konkurs poetycki - opis

Jehuda Amichaj i Wisława Szymborska:
polsko-izraelski projekt wideo.
Dlaczego poezja?
Dlatego, że poezja działa na młodzież. To jest właśnie wiek, intensywnych przeżyć. Czym jest poezja?
Intensywnym przeżyciem. Gdy dodamy do tego zbiór wybitnych powojennych poetów, którzy posługiwali
się w swych utworach ironią i czarnym humorem, otrzymujemy przekaz, który przemawia do młodzieży i
pozwala im osobiście się zaangażować.
Oczywiście znajdą się uczniowie—szczególnie chłopcy, którzy będą udawać, że są „za fajni” na chodzenie
do szkoły, którzy będą szydzić z poezji. Ale zrozumieliśmy, że wielu z nich, gdy już zacznie czytać poetów
takich jak Ginsberg, O’Hara, Miłosz, Swir, Amichaj i naszą ulubioną Szymborską, „załapie”. Pomysły będą
przychodzić im do głów.
Narodziny projektu
Projekt powstał w 2010 roku z inicjatywy Melanie Shaul, nauczycielki języka angielskiego w izraelskim
mieście Hadera. Melanie chciała rzucić wyzwanie swoim uczniom w taki sposób, by mogli połączyć swą
miłość do tworzenia własnych filmów z potrzebą uczenia się języka angielskiego. Chciała, by powstał
projekt, z którego nie tylko mogliby być dumni, ale którym mogliby się dzielić z uczniami z innych krajów. W
ten sposób mieli możliwość porozmawiać na zwyczajne tematy i dzięki projektowi przełamywać lody. „Jak
długo oni mówią i piszą po angielsku i są zaangażowani - powiedziała nam Melanie - wykonuję dużą część
swojej pracy.”
Dziesiątki tysięcy młodych Izraelczyków odwiedza Polskę każdego roku i wiemy, że są to wizyty szczególnie
związane z tematyką Holokaustu. Ale Melanie postanowiła włączyć do nich inny temat- współczesną
poezję.
Słyszała i czytała o polskiej laureatce Nagrody Nobla - Wisławie Szymborskiej. Jej wiersze okazały się bardzo
prawdziwe, bliskie codzienności i wszystkie przepełnione ironią.
Melanie powiedziała: „Ironia Szymborskiej mogłaby przemówić do moich uczniów. Nawet w tłumaczeniu,
nadal mówi ich językiem.” Dlatego właśnie, na zasadzie eksperymentu, Melanie zadała studentom zadanie:
rozdała im tuzin wierszy Szymborskiej i zapytała, którzy z uczniów mogliby na bazie tych utworów stworzyć
własne filmy.
Usiedli w klasie i zaczęli czytać. Śmiali się, tłumaczyli sobie wzajemnie ironię w tych tekstach, zastanowili się
chwilkę, a pomysły zaczęły przychodzić im do głów.
Rezultaty zaskoczyły Melanie. „Naprawdę się do tego zabrali. Rzucili się na to. Pokochali Szymborską i - tak,
pokochali jej ironię. Film to było coś, co mogli zrobić samodzielnie, a ich znajomość języka angielskiego
poprawiła się, zwłaszcza gdy musieli ćwiczyć i ćwiczyć czytanie wierszy, które były prezentowane w filmie.”
Melanie rzuciła zaczepnie „Jedna rzecz jest pewna: Jehuda Amichaj, wspaniały pisarz izraelski, często bywa
nazywany izraelskim odpowiednikiem Szymborskiej, więc mam nadzieję, że znajdziemy polskich
nauczycieli, którzy także rzucą wyzwanie swoim uczniom.”
Poniżej znajdują się linki do dwóch filmików stworzonych przez uczniów z Izraela, opartych na poezji
Wisławy Szymborskiej:
“True Love”
http://www.youtube.com/watch?v=pBnEeeeBsZw&feature=youtu.be
True love. Is it normal
is it serious, is it practical?
What does the world get from two people
who exist in a world of their own?
Placed on the same pedestal for no good reason,
drawn randomly from millions but convinced
it had to happen this way - in reward for what?
For nothing.
The light descends from nowhere.
Why on these two and not on others?
Doesn't this outrage justice? Yes it does.
Doesn't it disrupt our painstakingly erected principles,
and cast the moral from the peak? Yes on both accounts.
Look at the happy couple.
Couldn't they at least try to hide it,
fake a little depression for their friends' sake?
Listen to them laughing - its an insult.
The language they use - deceptively clear.
And their little celebrations, rituals,
the elaborate mutual routines it's obviously a plot behind the human race's back!
It's hard even to guess how far things might go
if people start to follow their example.
What could religion and poetry count on?
What would be remembered? What renounced?
Who'd want to stay within bounds?
True love. Is it really necessary?
Tact and common sense tell us to pass over it in silence,
like a scandal in Life's highest circles.
Perfectly good children are born without its help.
It couldn't populate the planet in a million years,
it comes along so rarely.
Let the people who never find true love
keep saying that there's no such thing.
Their faith will make it easier for them to live and die.
“Here is Going Home”
http://www.youtube.com/watch?v=6YcUnC5Yasw
Going Home
He came home. Said nothing.
It was clear, though, that something had gone wrong.
He lay down fully dressed.
Pulled the blanket over his head.
Tucked up his knees.
He's nearly forty, but not at the moment.
He exists just as he did inside his mother's womb,
clad in seven walls of skin, in sheltered darkness.
Tomorrow he'll give a lecture
on homeostasis in metagalactic cosmonautics.
For now, though, he has curled up and gone to sleep.
Załączamy także wybrane wiersze Jehudy Amichaja:
I Don't Know If History Repeats Itself
I don't know if history repeats itself
But I do know that you don't.
I remember that city was divided
Not only between Jews and Arabs,
But between me and you,
When we were there together.
We made ourselves a womb of dangers
We built ourselves a house of deadening wars
Like men of far north
Who build themselves a safe warm house of deadening ice.
The city has been reunited
But we haven't been there together.
By now I know
That History doesn't repeat itself,
As I always knew that you wouldn't.
Endless poem
In a modern museum
In an old synagogue
In the synagogue
I
Within me
My heart
Within my heart
A museum
Within a museum
A synagogue
Within it
I
Within me
My heart
Within my heart
A museum
God has pity on kindergarten children
God has pity on kindergarten children,
He pities school children -- less.
But adults he pities not at all.
He abandons them,
And sometimes they have to crawl on all fours
In the scorching sand
To reach the dressing station,
Streaming with blood. [this means soldiers in a battle]
But perhaps
He will have pity on those who love truly
And take care of them
And shade them
Like a tree over the sleeper on the public bench.
Perhaps even we will spend on them
Our last pennies of kindness
Inherited from mother,
So that their own happiness will protect us
Now and on other days.
A man in his life
A man doesn't have time in his life
to have time for everything.
He doesn't have seasons enough to have
a season for every purpose. Ecclesiastes
Was wrong about that.
A man needs to love and to hate at the same moment,
to laugh and cry with the same eyes,
with the same hands to throw stones and to gather them,
to make love in war and war in love.
And to hate and forgive and remember and forget,
to arrange and confuse, to eat and to digest
what history
takes years and years to do.
A man doesn't have time.
When he loses he seeks, when he finds
he forgets, when he forgets he loves, when he loves
he begins to forget.
And his soul is seasoned, his soul
is very professional.
Only his body remains forever
an amateur. It tries and it misses,
gets muddled, doesn't learn a thing,
drunk and blind in its pleasures
and its pains.
He will die as figs die in autumn,
Shriveled and full of himself and sweet,
the leaves growing dry on the ground,
the bare branches pointing to the place
where there's time for everything.
What Kind Of A Person
"What kind of a person are you," I heard them say to me.
I'm a person with a complex plumbing of the soul,
Sophisticated instruments of feeling and a system
Of controlled memory at the end of the twentieth century,
But with an old body from ancient times
And with a God even older than my body.
I'm a person for the surface of the earth.
Low places, caves and wells
Frighten me. Mountain peaks
And tall buildings scare me.
I'm not like an inserted fork,
Not a cutting knife, not a stuck spoon.
I'm not flat and sly
Like a spatula creeping up from below.
At most I am a heavy and clumsy pestle
Mashing good and bad together
For a little taste
And a little fragrance.
Arrows do not direct me. I conduct
My business carefully and quietly
Like a long will that began to be written
The moment I was born.
Now I stand at the side of the street
Weary, leaning on a parking meter.
I can stand here for nothing, free.
I'm not a car, I'm a person,
A man-god, a god-man
Whose days are numbered. Hallelujah.