Regulacje prawne odnoszące się do gospodarki w strefie nadbrzeżnej

Transkrypt

Regulacje prawne odnoszące się do gospodarki w strefie nadbrzeżnej
Przeglądem objęto następujące akty prawne:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
Konstytucja RP;
Konwencja o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego
Ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane
Ustawa z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych
Ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach
Ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne
Ustawa z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej
Ustawa z dn. 20.12.1996r o portach i przystaniach morskich
Ustawa z dn. 28 marca 2003 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Program ochrony brzegów
morskich
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska.
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
Ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych
Rozporządzenie RM z dn. 2 marca 2004 w sprawie Słowińskiego Parku Narodowego
Rozporządzenie RM z dn. 29.04.2003 r w sprawie określenia minimalnej i maksymalnej szerokości pasa
technicznego i ochronnego oraz sposobu wyznaczania ich granic
Rozporządzenie RM z dnia 18 czerwca 2001 r. w sprawie ustalenia morskich i stałych lotniczych przejść
granicznych oraz rodzaju ruchu dozwolonego przez te przejścia
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 7 maja 2004 r. w sprawie sposobu uwzględniania w zagospodarowaniu przestrzennym potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony
ptaków Natura 2000
KONSTYTUCJA RP
Art. 87.
1. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.
2. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów,
które je ustanowiły, akty prawa miejscowego.
Art. 94.
Organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach
upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania
tych organów. Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa .

KONWENCJA o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, sporządzona
w Helsinkach dnia 9 kwietnia 1992 r. ratyfikowana przez Polskę 29.12.1999 r (Dz. U. Nr 28 z 14. 04. 2000)
Artykuł
1
Obszar działania konwencji
Niniejsza konwencja ma zastosowanie do obszaru Morza Bałtyckiego. W rozumieniu niniejszej konwencji "obszar Morza Bałtyckiego" obejmuje Morze Bałtyckie właściwe oraz wejście na Morze Bałtyckie ograniczone równoleżnikiem 57°44.43' szerokości geograficznej północnej, przechodzącym przez Skaw w Skagerraku. Obejmuje
on wody wewnętrzne, tj. w rozumieniu niniejszej konwencji wody po lądowej stronie linii podstawowych, od
których mierzy się szerokość morza terytorialnego, aż do granicy lądowej zgodnie z tym, jak to zostało oznaczone przez Umawiające się Strony.
Artykuł
3
Podstawowe zasady i zobowiązania
1. Umawiające się Strony podejmą indywidualnie lub wspólnie wszelkie właściwe ustawodawcze, administracyjne i inne odpowiednie środki zapobiegające i eliminujące zanieczyszczenia w celu popierania odnowy ekologicznej obszaru Morza Bałtyckiego i zachowania jego równowagi ekologicznej.
Artykuł
4
Zastosowanie
1. Niniejsza konwencja ma zastosowanie do ochrony środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, które
obejmuje wodę i dno morskie łącznie z ich żywymi zasobami i innymi formami życia w morzu.
Artykuł
6
Zasady i zobowiązania dotyczące zanieczyszczania ze źródeł lądowych
1. Umawiające się Strony zobowiązują się zapobiegać i eliminować zanieczyszczenia obszaru Morza Bałtyckiego
ze źródeł lądowych stosując, między innymi, Najlepszą Praktykę Ekologiczną dla wszystkich źródeł i Najlepszą
Dostępną Technologię dla źródeł punktowych. Bez uszczerbku dla swej suwerenności, każda Umawiająca się
Strona podejmie w tym celu odpowiednie środki na obszarze zlewni Morza Bałtyckiego.
Artykuł
7
Ocena oddziaływania na środowisko
1. W przypadku, gdy prawo międzynarodowe lub ponadnarodowe przepisy mające zastosowanie do Umawiającej się Strony, w której zanieczyszczenie ma swoje źródło, wymagają oceny oddziaływania na środowisko projektowanej działalności, która może wywrzeć znaczący ujemny wpływ na środowisko morskie obszaru Morza
Bałtyckiego, to ta Umawiająca się Strona powiadomi Komisję i każdą Umawiającą się Stronę, która może być
dotknięta przez transgraniczne oddziaływanie na obszar Morza Bałtyckiego.
Artykuł
Ochrona przyrody i różnorodność biologiczna
15
Umawiające się Strony podejmą, indywidualnie i wspólnie, wszelkie właściwe środki w odniesieniu do obszaru
Morza Bałtyckiego i jego przybrzeżnych ekosystemów, na które wpływ wywiera Morze Bałtyckie, w celu zachowania środowisk przyrodniczych i różnorodności biologicznej oraz ochrony procesów ekologicznych. Środki
takie zostaną również podjęte w celu zapewnienia zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych na
obszarze Morza Bałtyckiego. W tym celu Umawiające się Strony będą dążyć do przyjęcia dalszych dokumentów
zawierających odpowiednie wytyczne i kryteria.
UWAGA: Konwencja helsińska stanowi postawę międzynarodowych uzgodnień zawartych w zaleceniach
przyjętych przez Komisję Helsińską ( HELCOM) dotyczących stref brzegowych poszczególnych państw;
Zalecenie 15/1 o ochronie pasa brzegowego - przed działalnością prowadzącą do trwałej zmiany przyrody i krajobrazu w ochronnym pasie brzegowym o szerokości 100-300m poza terenami miejskimi oraz utworzenia przybrzeżnej strefy planowania rozciągającej się od średniej linii wody w kierunku lądu na co najmniej
3000m;
Zalecenie 15/5 o systemie morskich i brzegowych obszarów chronionych (BSPA – Balic Sea Protected Areas) – ochrona morskich i brzegowych obszarów o najwyższej wartości przyrodniczej w skali całego
Bałtyku. Z Polski zgłoszono do Bałtyckiego Systemu Obszarów Chronionych (BSPA) Woliński Park Narodowy,
Słowiński Park Narodowy, Nadmorski Park Krajobrazowy, Park Krajobrazowy Mierzeja Wiślana, Ławica Słupska,
rezerwat przyrody „Kępa Redłowska”.
Zalecenie 17/3 o informowaniu i konsultacji w związku ze wznoszeniem nowych konstrukcji
oddziałujących na Morze Bałtyckie – informowanie HELCOM-u o inwestycjach, które mogą negatywnie oddziaływać na Morze Bałtyckie, sporządzania ocen oddziaływania na środowisko i konsultowania takich inwestycji z
państwami – stronami konwencji mogącymi odczuć następstwa tych inwestycji;
Zalecenie 21/3 o zrównoważonej i przyjaznej dla środowiska turystyce w obszarach przybrzeżnych Morza Bałtyckiego – oparcie rozwoju i zarządzania turystyką na kryterium zrównoważenia, co oznacza, że
turystyka powinna być nieszkodliwa dla środowiska w perspektywie długoterminowej oraz zorientowana na
cele, zasady i zobowiązania Konwencji o różnorodności biologicznej z 1992 r;
Zalecenie 21/4 o ochronie poważnie zagrożonych lub zagrożonych całkowitym zniszczeniem morskich i
przybrzeżnych biotopów;
Zalecenia 17/2 i 19/2 o ochronie morświnów i populacji dzikiego łososia na obszarze Morza Bałtyckiego

Ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. Nr 80, poz. 717)(Zmiany: Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 41 i Nr 141, poz. 1492; z 2005 r. Nr 113, poz. 954 i Nr 130, poz. 1087 oraz z 2006
r. Nr 45, poz. 319)
Art. 1. 1. Ustawa określa:
1) zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu teryt. i organy administracji rządowej,
2) zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad
ich zagospodarowania i zabudowy - przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych
działań.
2. W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:
1) wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury;
2) walory architektoniczne i krajobrazowe;
3) wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych;
4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych;
6) walory ekonomiczne przestrzeni;
7) prawo własności;
8) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;
9) potrzeby interesu publicznego.
Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
(…)
5) "inwestycji celu publicznego" - należy przez to rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543, z 2001 r. Nr 129,
poz. 1447 i Nr 154, poz. 1800, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 126, poz. 1070, Nr 130, poz. 1112, Nr
153, poz. 1271, Nr 200, poz. 1682 i Nr 240, poz. 2058 oraz z 2003 r. Nr 1, poz. 15);
6) 7) "obszarze problemowym" - należy przez to rozumieć obszar szczególnego zjawiska z zakresu gospodarki przestrzennej lub występowania konfliktów przestrzennych wskazany w planie zagospodarowania
przestrzennego województwa lub określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy;
10) "dobrach kultury współczesnej" - należy przez to rozumieć niebędące zabytkami dobra kultury, takie jak
pomniki, miejsca pamięci, budynki, ich wnętrza i detale, zespoły budynków, założenia urbanistyczne i krajobrazowe, będące uznanym dorobkiem współcześnie żyjących pokoleń, jeżeli cechuje je wysoka wartość
artystyczna lub historyczna;
11) "terenie zamkniętym" - należy przez to rozumieć teren zamknięty, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy z
dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, ze zm);
15) "standardach" - należy przez to rozumieć zbiory i zakresy wymagań dotyczących opracowań i dokumentów planistycznych oraz zasady stosowania w nich parametrów dotyczących zagospodarowania przestrzennego;
16) (…)
Art. 3. 1. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
(…)
3. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej w województwie, w tym uchwalanie planu zagospodarowania przestrzennego województwa, należy do zadań samorządu województwa.
(…)
Art. 4. 1. Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów
zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
1a. (1) W odniesieniu do obszarów morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej przeznaczenie terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz sposób zagospodarowania i
warunki zabudowy terenu określa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach
morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502 ze zm…
Rozdział 2, Planowanie przestrzenne w gminie
Art. 9. 1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".
2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim
opracowaniem.
3. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy.
4. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.
5. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.
Art. 10. 1. W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z:
1) dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu;
2) stanu ładu przestrzennego i wymogów jego ochrony;
3) stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej, wielkości i jakości zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) stanu dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) warunków i jakości życia mieszkańców, w tym ochrony ich zdrowia;
6) zagrożenia bezpieczeństwa ludności i jej mienia;
7) potrzeb i możliwości rozwoju gminy;
8) stanu prawnego gruntów;
9) występowania obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych;
10) występowania obszarów naturalnych zagrożeń geologicznych;
11) występowania udokumentowanych złóż kopalin oraz zasobów wód podziemnych;
12) występowania terenów górniczych wyznaczonych na podstawie przepisów odrębnych;
13) stanu systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym stopnia uporządkowania gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej oraz gospodarki odpadami;
14) zadań służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych.
2. W studium określa się w szczególności:
1) kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów;
2) kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod
zabudowy;
3) obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody, krajobrazu kulturowego i
uzdrowisk;
4) obszary i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) kierunki rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
6) obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym;
7) obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, zgodnie z
ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa i ustaleniami programów, o których mowa
w art. 48 ust. 1;
8) obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
na podstawie przepisów odrębnych, w tym obszary wymagające przeprowadzenia scaleń i podziału nieruchomości, a także obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2.000 m2 oraz
obszary przestrzeni publicznej;
9) obszary, dla których gmina zamierza sporządzić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w tym
obszary wymagające zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;
10) kierunki i zasady kształtowania rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej;
11) obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi i osuwania się mas ziemnych;
12) obiekty lub obszary, dla których wyznacza się w złożu kopaliny filar ochronny;
13) obszary pomników zagłady i ich stref ochronnych oraz obowiązujące na nich ograniczenia prowadzenia
działalności gospodarczej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady (Dz. U. Nr 41, poz. 412 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 153, poz. 1271);
14) obszary wymagające przekształceń, rehabilitacji lub rekultywacji;
15) granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;
16) inne obszary problemowe, w zależności od uwarunkowań i potrzeb zagospodarowania występujących w
gminie.
Art. 14. 1. W celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej "planem miejscowym", z zastrzeżeniem
ust. 6.
Art. 15. 1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający
część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.
2. W planie miejscowym określa się obowiązkowo:
1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach
zagospodarowania;
2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;
3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;
6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy,
gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy;
7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych;
8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;
9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;
10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;
12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4.
3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb:
1) granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości;
2) granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej;
3) granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;
4) granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 8;
5) granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych;
6) granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące prowadzenia na ich
terenie działalności gospodarczej, określone w ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych
hitlerowskich obozów zagłady.
Art. 17. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do
sporządzania planu miejscowego kolejno:
(…)
6) uzyskuje opinie o projekcie planu:
a) gminnej lub innej właściwej, komisji urbanistyczno-architektonicznej,
b) wójtów, burmistrzów gmin albo prezydentów miast, graniczących z obszarem objętym planem, w zakresie
rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym;
7) uzgadnia projekt planu z:
a) wojewodą, zarządem województwa, zarządem powiatu w zakresie zadań rządowych i samorządowych,
b) właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków,
c) organami właściwymi do uzgadniania projektu planu na podstawie przepisów odrębnych,
d) właściwym zarządcą drogi, jeżeli sposób zagospodarowania gruntów przyległych do pasa drogowego lub
zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na ruch drogowy lub samą drogę,
e) właściwymi organami wojskowymi, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,
f) dyrektorem właściwego urzędu morskiego w zakresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani,
g) właściwym organem nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,
h) właściwym organem administracji geolog. w zakr. terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych,
i) ministrem właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej;
8) uzyskuje zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane

(Tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016) (Zmiany: Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 41, Nr 92, poz. 881, Nr 93, poz. 888 i Nr 96, poz.
959; z 2005 r. Nr 113, poz. 954, Nr 163, poz. 1362 i 1364, Nr 169, poz. 1419 oraz z 2006 r. Nr 12, poz. 63)
Art. 1. Ustawa - Prawo budowlane, zwana dalej "ustawą", normuje działalność obejmującą sprawy projektowania, budowy, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz określa zasady działania organów administracji
państwowej w tych dziedzinach.
Art. 2.1. Ustawy nie stosuje się do wyrobisk górniczych.
2. Przepisy ustawy nie naruszają przepisów odrębnych, a w szczególności:
1) prawa geologicznego i górniczego - w odniesieniu do obiektów budowlanych zakładów górniczych,
2) prawa wodnego - w odniesieniu do budowli hydrotechnicznych,
3) o ochronie dóbr kultury i o muzeach - w odniesieniu do obiektów zabytkowych i obszarów objętych ochroną
konserwatorską.
Art. 80.1. Ustanawia się państwowy nadzór budowlany jako:
1) nadzór architektoniczno-budowlany,
2) specjalistyczny nadzór budowlany.
2. Państwowy nadzór budowlany sprawują:
1) Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji jako naczelny organ administracji rządowej w sprawach nadzoru architektoniczno-budowlanego i specjalistycznego nadzoru budowlanego, z wyjątkiem spraw, o których
mowa w art. 85 ust. 1 pkt 3 i 4,
2) Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego jako centralny organ administracji rządowej w sprawach nadzoru
architektoniczno-budowlanego i specjalistycznego nadzoru budowlanego, z wyjątkiem spraw, o których mowa
w art. 85 ust. 1 pkt 3 i 4,
Art. 83.1. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wykonuje swoje zadania przy pomocy Głównego Urzędu
Nadzoru Budowlanego i wchodzących w jego skład terenowych biur inspekcyjno-kontrolnych.
Art. 84.1. Terenowymi organami nadzoru architektoniczno-budowlanego są:
1) wojewoda,
2) kierownik urzędu rejonowego.
2. Organem pierwszej instancji w sprawach wynikających z ustawy jest kierownik urzędu rejonowego, chyba że
ustawa stanowi inaczej.
Art. 85.1. Specjalistycznym nadzorem budowlanym obejmuje się obiekty i roboty budowlane w dziedzinie:
5) budownictwa morskiego - usytuowane na terenie pasa technicznego, portów i przystani morskich, morskich
wód wewnętrznych i morza terytorialnego, a także innych terenach przeznaczonych do utrzymania ruchu i
transportu morskiego,
6) inżynierii wodnej - hydrotechniczne piętrzące, upustowe, regulacyjne, przeciwpowodziowe, melioracji podstawowych oraz kanały i inne obiekty służące kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, wraz z
obiektami towarzyszącymi,
7) dróg publicznych - wraz z obiektami i urządzeniami służącymi do utrzymania tych dróg i transportu drogowego, a w odniesieniu do dróg ekspresowych i autostrad - wraz z obiektami i urządzeniami obsługi podróżnych,
pojazdów i przesyłek,

USTAWA z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych
(Tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266) (Zmiany: Dz. U. z 2004 r. Nr 49, poz. 464; z 2005 r. Nr 175, poz. 1462 oraz z 2006 r. Nr
12, poz. 63)
Rozdział 1, Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa reguluje zasady ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji i poprawiania wartości
użytkowej gruntów.
Art. 2. 1. Gruntami rolnymi, w rozumieniu ustawy, są grunty:
1) określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne,
2) pod stawami rybnymi i innymi zbiornikami wodnymi, służącymi wyłącznie dla potrzeb rolnictwa,
7) pod urządzeniami: melioracji wodnych, p-powodziowych i p-pożarowych, zaopatrzenia rolnictwa w wodę,
kanalizacji oraz utylizacji ścieków i odpadów dla potrzeb rolnictwa i mieszkańców wsi,
9) torfowisk i oczek wodnych,
2. Gruntami leśnymi, w rozumieniu ustawy, są grunty:
1) określone jako lasy w przepisach o lasach,
2) zrekultywowane dla potrzeb gospodarki leśnej,
3) pod drogami dojazdowymi do gruntów leśnych.
Art. 3. 1. Ochrona gruntów rolnych polega na:
1) ograniczaniu przeznaczania ich na cele nierolnicze lub nieleśne,
2) zapobieganiu procesom degradacji i dewastacji gruntów rolnych oraz szkodom w produkcji rolniczej, powstającym wskutek działalności nierolniczej,
3) rekultywacji i zagospodarowaniu gruntów na cele rolnicze,
4) zachowaniu torfowisk i oczek wodnych jako naturalnych zbiorników wodnych.
2. Ochrona gruntów leśnych polega na:
1) ograniczaniu przeznaczania ich na cele nieleśne lub nierolnicze,
2) zapobieganiu procesom degradacji i dewastacji gruntów leśnych oraz szkodom w drzewostanach i produkcji
leśnej, powstającym wskutek działalności nieleśnej,
3) przywracaniu wartości użytkowej gruntom, które utraciły charakter gruntów leśnych wskutek działalności
nieleśnej,
4) poprawianiu ich wartości użytkowej oraz zapobieganiu obniżania ich produkcyjności.
Art. 5. 1. Jeżeli przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej, właściwym w sprawach ochrony gruntów
rolnych jest starosta, a gruntów leśnych - dyrektor regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, z wyjątkiem obszarów parków narodowych, gdzie właściwym jest dyrektor parku.
2. Zadania starosty, o których mowa w ustawie, są zadaniami z zakresu administracji rządowej.
3. Zadania marszałka województwa, z art. 7 ust. 2 i 4 są zadaniami z zakresu administracji rządowej.
Art. 5a. Ustawy nie stosuje się do gruntów rolnych i leśnych objętych decyzjami o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej, z tym że określone w ustawie należności oraz jednorazowe odszkodowania w razie dokonania przedwczesnego wyrębu drzewostanu w odniesieniu do gruntów leśnych i zadrzewionych przeznacza się na Fundusz Leśny w Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych - z tytułu wyłączenia gruntów Skarbu Państwa,
Art. 7. 1. Przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o
której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w
trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
2. Przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne:
1) gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 0,5 ha - wymaga zgody Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej,
2) gruntów leśnych stanowiących własność Skarbu Państwa - wymaga uzyskania zgody Ministra ds. Środowiska lub upoważnionej przez niego osoby,
3) gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas IV, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha,
4) gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas V i VI, wytworzonych z gleb pochodzenia organicznego i
torfowisk, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha,
5) pozostałych gruntów leśnych
- wymaga uzyskania zgody marszałka województwa wyrażanej po uzyskaniu opinii izby rolniczej.
3. Wyrażenie zgody, o której mowa w ust. 2 pkt 1-5, następuje na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta
miasta). Do wniosku dotyczącego gruntów leśnych stanowiących własność Skarbu Państwa wójt (burmistrz,
prezydent miasta) dołącza opinię dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, a w odniesieniu do gruntów parków narodowych - opinię dyrektora parku.
4. Do wniosku dotyczącego gruntów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, marszałek województwa dołącza
swoją opinię i przekazuje wniosek odpowiedniemu ministrowi w terminie do 30 dni od chwili złożenia wniosku
przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta).
5. (…).
6. W sprawach dotyczących wyrażania zgody, o której mowa w ust. 2 pkt 3 i 4, organem wyższego stopnia
jest minister właściwy do spraw rozwoju wsi.
Rozdział 3 Wyłączanie gruntów z produkcji rolniczej lub leśnej
Art. 11. 1. Wyłączenie z produkcji użytków rolnych wytworzonych z gleb pochodzenia mineralnego i organicznego, zaliczonych do klas I, II, III, IIIa, IIIb, oraz użytków rolnych klas IV, IVa, IVb, V i VI wytworzonych z
gleb pochodzenia organicznego, a także gruntów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2-10, oraz gruntów leśnych, przeznaczonych na cele nierolnicze i nieleśne - może nastąpić po wydaniu decyzji zezwalających na takie
wyłączenie. W decyzji określa się obowiązki związane z wyłączeniem.
2. W odniesieniu do gruntów wchodzących w skład parków narodowych decyzje, o których mowa w ust.
1, wydają dyrektorzy tych parków, z zastrzeżeniem art. 7 ust. 5.
Art. 15. 5. W razie wystąpienia z winy właściciela innych form degradacji gruntów, o których mowa w ust. 1, w
tym również spowodowanej nieprzestrzeganiem przepisów o ochronie roślin uprawnych przed chorobami,
szkodnikami i chwastami, wójt w drodze decyzji nakazuje właścicielowi gruntów wykonanie w określonym terminie odpowiednich zabiegów. W razie niewykonania decyzji, wójt zleca wykonanie zastępcze tych zabiegów na
koszt właściciela gruntów, wykorzystując do czasu zwrotu kosztów wykonania zastępczego środki Funduszu
Ochrony Gruntów Rolnych.
Art. 34. W stosunku do gruntów, na których znajdują się zabytki archeologiczne, wojewódzki konserwator zabytków może określić, w drodze decyzji, zakres i sposób eksploatacji takich gruntów.

USTAWA z dnia 28 września 1991r. o lasach
Tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435) (Zm: Dz. U. z 2005 r. Nr 157, poz. 1315, Nr 167, poz. 1399, Nr 175, poz. 1460 i 1462)
Przepisy
ogólne
Art. 1. Ustawa określa zasady zachowania, ochrony i powiększania zasobów leśnych oraz zasady gospodarki
leśnej w powiązaniu z innymi elementami środowiska i z gospodarką narodową.
Art. 2. Przepisy ustawy stosuje się do lasów, bez względu na formę ich własności.
Art. 3. Lasem
w
rozumieniu
ustawy
jest
grunt:
1) o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) - drzewami i
krzewami
oraz
runem
leśnym
lub
przejściowo
jej
pozbawiony:
a)
przeznaczony
do
produkcji
leśnej
lub
b) stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo
c)
wpisany
do
rejestru
zabytków;
2) związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle,
urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia
turystyczne.
Art. 4. 1. Lasami stanowiącymi własność Skarbu Państwa zarządza Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, zwane dalej "Lasami Państwowymi".
Art. 5. 1. Nadzór nad gospodarką leśną sprawują:
1) minister właściwy do spraw środowiska - w lasach stanowiących własność Skarbu Państwa;
2) starosta - w lasach niestanowiących własności Skarbu Państwa.
2. W przypadku lasu, który obejmuje obszar więcej niż jednego powiatu, właściwy miejscowo jest starosta
powiatu, na którego terenie znajduje się większa część tego lasu. Starosta ten może powierzyć, w drodze porozumienia, prowadzenie w jego imieniu spraw z zakresu nadzoru, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w tym wydawanie decyzji administracyjnych w pierwszej instancji, dyrektorowi regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych.
(…)
4. Dyrektor regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych i nadleśniczy prowadzą powierzone przez starostę sprawy, o których mowa w ust. 2 i 3, po zapewnieniu przez powierzającego środków finansowych na te cele.
5. Zadania starosty, o których mowa w art. 13 ust. 3 pkt 2, art. 16 ust. 1a, art. 22 ust. 2 i art. 38a ust. 2, są zadaniami z zakresu administracji rządowej.
Art. 5a. Minister właściwy do spraw środowiska może powierzyć, w drodze decyzji administracyjnej, dyrektorowi regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych wykonywanie zadań poza terenami jego działania w zakresie związanym z funkcjonowaniem i ochroną obszarów Natura 2000.
Art. 13. 2. Zmiana lasu na użytek rolny jest dopuszczalna w przypadkach szczególnie uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów.
3. W sprawach, o których mowa w ust. 2:
1) w stosunku do lasów stanowiących własność Skarbu Państwa decyzję wydaje dyrektor regionalnej dyrekcji
Lasów Państwowych, na wniosek nadleśniczego;
2) w stosunku do lasów niestanowiących własności Skarbu Państwa decyzję wydaje starosta na wniosek właściciela lasu.
Art. 14. 1. Powiększanie zasobów leśnych następuje w wyniku zalesienia gruntów oraz podwyższania
produkcyjności lasu w sposób określony w planie urządzenia lasu.
2. Do zalesienia mogą być przeznaczone nieużytki, grunty rolne nieprzydatne do produkcji rolnej i grunty
rolne nieużytkowane rolniczo oraz inne grunty nadające się do zalesienia, a w szczególności:
1) grunty położone przy źródliskach rzek lub potoków, na wododziałach, wzdłuż brzegów rzek oraz na obrzeżach jezior i zbiorników wodnych;
2) lotne piaski i wydmy piaszczyste;
3) strome stoki, zbocza, urwiska i zapadliska;
4) hałdy i tereny po wyeksploatowanym piasku, żwirze, torfie i glinie.
2a. Wielkość zalesień, ich rozmieszczenie oraz sposób realizacji określa krajowy program zwiększania lesistości opracowany przez ministra właściwego do spraw środowiska, zatwierdzony przez Radę Ministrów.
3. Grunty przeznaczone do zalesienia określa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Art. 20. 1. W miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się ustalenia planów
urządzenia lasu dotyczące granic i powierzchni lasów, w tym lasów ochronnych.

USTAWA z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne
(Tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019) (Zmiany: Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2255)
DZIAŁ I Zasady ogólne, Rozdział 1 Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Ustawa reguluje gospodarowanie wodami zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, a w
szczególności kształtowanie i ochronę zasobów wodnych, korzystanie z wód oraz zarządzanie zasobami wodnymi.
1a. Ustawa reguluje sprawy własności wód oraz gruntów pokrytych wodami, a także zasady gospodarowania tymi składnikami w odniesieniu do majątku Skarbu Państwa.
2. Gospodarowanie wodami jest prowadzone z zachowaniem zasady racjonalnego i całościowego traktowania zasobów wód powierzchniowych i podziemnych, z uwzględnieniem ich ilości i jakości.
3. Gospodarowanie wodami uwzględnia zasadę wspólnych interesów i jest realizowane przez współpracę
administracji publicznej, użytkowników wód i przedstawicieli lokalnych społeczności tak, aby uzyskać maksymalne korzyści społeczne.
4. Gospodarowanie wodami jest prowadzone w taki sposób, aby działając w zgodzie z interesem publicznym, nie dopuszczać do wystąpienia możliwego do uniknięcia pogorszenia ekologicznych funkcji wód oraz pogorszenia stanu ekosystemów lądowych i terenów podmokłych bezpośrednio zależnych od wód.
Art. 2. 1. Zarządzanie zasobami wodnymi służy zaspokajaniu potrzeb ludności, gospodarki, ochronie wód i
środowiska związanego z tymi zasobami, w szczególności w zakresie:
1) zapewnienia odpowiedniej ilości i jakości wody dla ludności;
2) ochrony zasobów wodnych przed zanieczyszczeniem oraz niewłaściwą lub nadmierną eksploatacją;
3) utrzymywania lub poprawy stanu ekosystemów wodnych i od wody zależnych;
4) ochrony przed powodzią oraz suszą;
5) zapewnienia wody na potrzeby rolnictwa oraz przemysłu;
6) zaspokojenia potrzeb związanych z turystyką, sportem oraz rekreacją;
7) tworzenia warunków dla energetycznego, transportowego oraz rybackiego wykorzystania wód.
2. Instrumenty zarządzania zasobami wodnymi stanowią:
1) planowanie w gospodarowaniu wodami;
2) pozwolenia wodnoprawne;
3) opłaty i należności w gospodarce wodnej;
4) kataster wodny;
5) kontrola gospodarowania wodami.
Art. 3. 1. Zarządzanie zasobami wodnymi jest realizowane z uwzględnieniem podziału państwa na obszary
dorzeczy i regiony wodne.
2. Ustala się następujące obszary dorzeczy:
1) obszar dorzecza Wisły obejmujący, oprócz dorzecza Wisły znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, również dorzecza Słupi, Łupawy, Łeby, Redy oraz pozostałych rzek uchodzących bezpośrednio
do Morza Bałtyckiego na wschód od ujścia Słupi, a także wpadających do Zalewu Wiślanego;
2) obszar dorzecza Odry obejmujący, oprócz dorzecza Odry znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, także dorzecza Regi, Parsęty, Wieprzy oraz pozostałych rzek uchodzących bezpośrednio do Morza Bałtyckiego na zachód od ujścia Słupi, a także wpadających do Zalewu Szczecińskiego;
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób ewidencjonowania przebiegu granic obszarów dorzeczy;
2) przyporządkowanie zbiorników wód podziemnych oraz wód przybrzeżnych - do właściwych obszarów dorzeczy;
3) regiony wodne;
4) regionalne zarządy gospodarki wodnej, wskazując regiony wodne objęte zasięgiem terytorialnym ich działania oraz siedziby poszczególnych regionalnych zarządów gospodarki wodnej;
5. W celu zapewnienia prawidłowego gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy zarządzanie zasobami wodnymi wymaga koordynowania działań określonych programem wodno-środowiskowym kraju oraz
planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy:
1) z właściwymi władzami państw członkowskich Unii Europejskiej, na których terytoriach znajdują się pozostałe części dorzeczy, o których mowa w ust. 2;
2) z właściwymi władzami państw leżących poza granicami Unii Europejskiej, na których terytoriach znajdują
się pozostałe części dorzeczy, o których mowa w ust. 2.
Art. 4. 1. Organami właściwymi w sprawach gospodarowania wodami są:
1) minister właściwy do spraw gospodarki wodnej;
2) Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej - jako centralny organ administracji rządowej, nadzorowany przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej;
3) dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej - jako organ administracji rządowej niezespolonej,
podlegający Prezesowi Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej;
4) wojewoda;
5) organy jednostek samorządu terytorialnego.
3. Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej pełni funkcję organu wyższego stopnia w rozumieniu
Kodeksu postępowania administracyjnego w stosunku do wojewodów i dyrektorów regionalnych zarządów
gospodarki wodnej, w sprawach określonych ustawą.
4. Do właściwego wojewody wnosi się odwołania od decyzji wydanych przez starostę realizującego:
1) zadania z zakresu administracji rządowej, określone w ustawie;
2) kompetencje organu właściwego do wydania pozwolenia wodnoprawnego.
5. Zadania marszałka województwa, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 2 i art. 140 ust. 2, są zadaniami z
zakresu administracji rządowej.
Art. 4a. W celu zapewnienia prawidłowego gospodarowania wodami, w tym w szczególności ochrony zasobów wodnych oraz ochrony ludzi i mienia przed powodzią, uzgodnienia z właściwym dyrektorem regionalnego zarządu gospodarki wodnej wymaga:
1) studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz strategia rozwoju województwa w zakresie zagospodarowania obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi;
2) miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i plan zagospodarowania przestrzennego województwa
w zakresie zagospodarowania stref ochronnych ujęć wody, obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych i obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi;
3) decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w rozumieniu ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm. 2)) oraz decyzja o warunkach zabudowy - dla przedsięwzięć wymagających uzyskania pozwolenia wodnoprawnego, do wydania którego organem właściwym jest wojewoda.
Art. 5. 1. Wody dzielą się na powierzchniowe i podziemne.
2. Wody, z wyjątkiem wód morza terytorialnego i morskich wód wewnętrznych, są wodami śródlądowymi.
3. Śródlądowe wody powierzchniowe dzielą się na:
1) płynące, do których zalicza się wody:
a) w ciekach naturalnych, kanałach oraz w źródłach, z których cieki biorą początek,
b) znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych o ciągłym bądź okresowym naturalnym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych,
c) znajdujące się w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących;
2) stojące, do których zalicza się wody znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych niezwiązanych bezpośrednio, w sposób naturalny, z powierzchniowymi wodami płynącymi.
4. Przepisy o wodach stojących stosuje się odpowiednio do wód znajdujących się w zagłębieniach terenu
powstałych w wyniku działalności człowieka, nie będących stawami.
5. Dla potrzeb gospodarowania wodami wody dzieli się na:
1) jednolite części wód powierzchniowych, z wyodrębnieniem sztucznych lub silnie zmienionych jednolitych
części wód powierzchniowych;
2) jednolite części wód podziemnych.
6. Przepisów ust. 3 pkt 1 lit. b oraz lit. c nie stosuje się dla potrzeb badania i oceny stanu wód powierzchniowych, prowadzonych w ramach monitoringu wód.
Art. 6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, granice między śródlądowymi wodami powierzchniowymi a morskimi wodami wewnętrznymi i wodami morza terytorialnego, kierując się znaczeniem
gospodarczym oraz sposobem wykorzystywania tych wód.
Art. 7. 1. Przepisy ustawy mają zastosowanie do wód śródlądowych oraz morskich wód wewnętrznych,
z wyłączeniem morskich wód wewnętrznych Zatoki Gdańskiej.
2. Przepisy ustawy mają zastosowanie również do wód morza terytorialnego oraz morskich wód wewnętrznych Zatoki Gdańskiej w zakresie ochrony przed zanieczyszczeniem ze źródeł lądowych oraz przed powodzią, a w pozostałym zakresie - w przypadkach w niej określonych.
3. Przepisów ustawy nie stosuje się do morskich wód wewnętrznych oraz do wód morza terytorialnego w
zakresie, w jakim korzystanie z tych wód uregulowane jest odrębnymi przepisami.
4. Ustawa nie narusza przepisów ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej
Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502, z późn. zm.3)) w zakresie kompetencji organów administracji morskiej.
Art. 15. 1. Linię brzegu dla cieków naturalnych, jezior oraz innych naturalnych zbiorników wodnych stanowi krawędź brzegu lub linia stałego porostu traw albo linia, którą ustala się według średniego stanu wody z
okresu co najmniej ostatnich 10 lat.
2. Linię brzegu ustala, w drodze decyzji, na wniosek mającego interes prawny lub faktyczny:
1) właściwy terenowy organ administracji morskiej - dla morskich wód wewnętrznych wraz z morskimi wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego;
2) właściwy wojewoda - dla wód granicznych oraz śródlądowych dróg wodnych,
2) właściwy marszałek województwa - dla wód granicznych oraz śródlądowych dróg wodnych;
3) właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej - dla pozostałych wód.
Art. 140. 1. Organem właściwym do wydawania pozwoleń wodnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 2, jest
starosta, wykonujący to zadanie jako zadanie z zakresu administracji rządowej.
2. Wojewoda wydaje pozwolenia wodnoprawne ( do 31.12. 2007):
2. Marszałek województwa wydaje pozwolenia wodnoprawne (od 1.01 2008):
1) jeżeli szczególne korzystanie z wód, wykonywanie urządzeń wodnych lub eksploatacja instalacji bądź urządzeń wodnych są związane z przedsięwzięciami lub instalacjami, o których mowa w art. 378 ust. 2 pkt 1
lit. a i pkt 2 ustawy - Prawo ochrony środowiska;
1a) o których mowa w art. 122 ust. 1, jeżeli dotyczą korzystania z wód i wykonywania urządzeń wodnych w
sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących, będących przedsięwzięciem, dla
którego sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest wymagane;
2) na wykonanie urządzeń wodnych zabezpieczających przed powodzią;
3) na przerzuty wody i wykonanie niezbędnych do tego urządzeń wodnych;
4) na wprowadzanie do wód powierzchniowych substancji hamujących rozwój glonów;
5) o których mowa w art. 122 ust. 2;
5a) na wydobywanie z wód powierzchniowych kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów;
5b) na wprowadzanie do urządzeń kanalizacyjnych ścieków przemysłowych zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska określone w przepisach wydanych na podstawie art. 45a ust. 1 pochodzących z eksploatacji instalacji związanej z przedsięwzięciami, o których mowa w pkt 1;
5c) wszystkie, o których mowa w art. 122, wymagane dla przedsięwzięcia, jeżeli jest organem właściwym do
wydania jednego z tych pozwoleń;
5d) na wspólne korzystanie z wód, o którym mowa w art. 130, jeżeli jest organem właściwym do wydania
pozwolenia wodnoprawnego dla jednego z zakładów;
6) jeżeli szczególne korzystanie z wód lub wykonanie urządzeń wodnych odbywa się na terenach zamkniętych
w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo ochrony środowiska.

USTAWA z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej
(Tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502), (Zmiany: Dz. U. z 2003 r. Nr 170, poz. 1652; z 2004 r. Nr 6, poz. 41, Nr 93, poz. 895 i Nr
273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 203, poz. 1683)
Dział I Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Ustawa określa położenie prawne obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej, pasa nadbrzeżnego oraz organy administracji morskiej i ich kompetencje.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest
stroną, stanowi inaczej.
Art. 2. 1. Obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są:
1) morskie wody wewnętrzne,
2) morze terytorialne,
3) wyłączna strefa ekonomiczna
- zwane dalej "polskimi obszarami morskimi".
2. Morskie wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Zwierzchnictwo terytorialne Rzeczypospolitej Polskiej nad morskimi wodami wewnętrznymi i morzem
terytorialnym rozciąga się na wody, przestrzeń powietrzną nad tymi wodami oraz na dno morskie wód wewnętrznych i morza terytorialnego, a także na wnętrze ziemi pod nimi.
Art. 3. 1. Jeżeli wymagają tego potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa:
1) na morskich wodach wewnętrznych oraz na morzu terytorialnym mogą być ustanawiane strefy zamknięte
dla żeglugi i rybołówstwa;
2) poza morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym mogą być ogłaszane strefy niebezpieczne
dla żeglugi lub rybołówstwa.
2. Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz
ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ustanawia, w drodze rozporządzenia, strefy, o których
mowa w ust. 1 pkt 1, ….)
Dział II Polskie obszary morskie
Rozdział 1 Morskie wody wewnętrzne
Art. 4. Morskimi wodami wewnętrznymi są:
1) część Jeziora Nowowarpieńskiego i część Zalewu Szczecińskiego (..), oraz rz. Odra pomiędzy Zalewem
Szczecińskim a wodami portu Szczecin;
2) część Zatoki Gdańskiej zamknięta linią podstawową biegnącą od punktu o współrzędnych 54°37'36" szerokości geograficznej północnej i 18°49'18'' długości geograficznej wschodniej (na Mierzei Helskiej) do
punktu o współrzędnych 54°22'12'' szerokości geograficznej północnej i 19°21'00'' długości geograficznej
wschodniej (na Mierzei Wiślanej);
3) część Zalewu Wiślanego, znajdująca się na południowy zachód od granicy państwowej między Rzeczpospolitą Polską a Federacją Rosyjską na tym Zalewie;
4) wody portów określone od strony morza linią łączącą najdalej wysunięte w morze stałe urządzenia portowe, stanowiące integralną część systemu portowego.
Rozdział 2 Morze terytorialne
Art. 5. 1. Morzem terytorialnym Rzeczypospolitej Polskiej jest obszar wód morskich o szerokości 12 mil
morskich (22.224 m), liczonych od linii podstawowej tego morza.
2. Linię podstawową morza terytorialnego stanowi linia najniższego stanu wody wzdłuż wybrzeża lub zewnętrzna granica morskich wód wewnętrznych.
3. Zewnętrzną granicę morza terytorialnego stanowi linia, której każdy punkt jest oddalony o 12 mil morskich od najbliższego punktu linii podstawowej, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Redy, na których odbywa się normalnie załadunek, wyładunek i kotwiczenie statków, położone całkowicie lub częściowo poza obszarem wód morskich określonym zgodnie z ust. 1 i 3, są włączone do morza terytorialnego.
5. Granice red, o których mowa w ust. 4, określa Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.
Rozdział 8 Pas nadbrzeżny
Art. 36. 1. Pasem nadbrzeżnym jest obszar lądowy przyległy do brzegu morskiego.
2. W skład pasa nadbrzeżnego wchodzą:
1) pas techniczny - stanowiący strefę wzajemnego bezpośredniego oddziaływania morza i lądu; jest on obszarem przeznaczonym do utrzymania brzegu w stanie zgodnym z wymogami bezpieczeństwa i ochrony środowiska;
2) pas ochronny - obejmujący obszar, w którym działalność człowieka wywiera bezpośredni wpływ na stan
pasa technicznego.
3. Pas nadbrzeżny przebiega wzdłuż wybrzeża morskiego.
4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa minimalną i maksymalną szerokość pasa technicznego i ochronnego oraz sposób wyznaczania ich granic, kierując się uwarunkowaniami lokalnymi, rzeźbą terenu, formą jego zabudowy oraz uwzględniając oddziaływanie żywiołu morskiego na brzeg morski.
5. Dyrektor właściwego urzędu morskiego, w drodze zarządzenia, określa:
1) granice pasa technicznego, po uprzednim zasięgnięciu opinii właściwych rad gmin, a na terenach będących
w zarządzie jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej - po zasięgnięciu opinii
tych jednostek oraz wyznacza granice pasa technicznego w terenie;
2) granice pasa ochronnego w uzgodnieniu z właściwym wojewodą i właściwymi radami gmin, a na terenach
będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej - po zasięgnięciu opinii tych jednostek oraz wyznacza granice pasa ochronnego.
Art. 37. 1. Pas techniczny może być wykorzystywany do innych celów niż wymieniony w art. 36 ust. 2 pkt
1 za zgodą właściwego organu administracji morskiej, który jednocześnie określa warunki takiego wykorzystania.
2. Zabrania się tworzenia obwodów łowieckich na obszarze pasa technicznego.
3. Pozwolenia wodnoprawne, decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decyzje o pozwoleniu na budowę oraz decyzje w sprawie zmian w zalesianiu, zadrzewianiu, tworzeniu obwodów łowieckich,
a także projekty studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego i planów zagospodarowania przestrzennego województwa, dotyczące pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani, wymagają uzgodnienia z dyrektorem
właściwego urzędu morskiego.
4. Wszystkie plany i projekty związane z zagospodarowaniem morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego są zatwierdzane przez organy administracji morskiej w uzgodnieniu z właściwymi gminami nadmorskimi.
Rozdział 9
Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne obszarów morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej
Art. 37a. 1. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw gospodarki morskiej, rolnictwa, środowiska, spraw wewnętrznych
oraz Ministrem Obrony Narodowej może przyjąć, w drodze rozporządzenia, plan zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, uwzględniając
ustalenia określone w ust. 2 oraz wydane ważne pozwolenia, o których mowa w art. 23 i art. 23a.
2. Plan, o którym mowa w ust. 1, rozstrzyga o:
1) przeznaczeniu obszarów morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej;
2) zakazach lub ograniczeniach korzystania z obszarów, o których mowa w pkt 1, z uwzględnieniem wymogów
ochrony przyrody;
3) rozmieszczeniu inwestycji celu publicznego;
4) kierunkach rozwoju transportu i infrastruktury technicznej;
5) obszarach i warunkach ochrony środowiska i dziedzictwa kulturowego.
Art. 37b. 1. Projekt planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej sporządza dyrektor właściwego dla obszaru objętego planem urzędu
morskiego.
2. Do projektu planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej sporządza się prognozę oddziaływania na środowisko.
3. Koszty sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz opracowania prognozy oddziaływania na środowisko obciążają budżet państwa albo inwestora realizującego inwestycję, jeżeli ustalenia tego planu są bezpośrednią konsekwencją realizacji tej inwestycji.
4. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze
rozporządzenia, wymagany zakres planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych,
morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w części tekstowej i graficznej, uwzględniając w szczególności wymogi dotyczące materiałów planistycznych, rodzaju opracowań kartograficznych, stosowanych
oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych.
Dział III Administracja morska
Rozdział 1 Ustrój organów administracji morskiej
Art. 38. 1. Organami administracji morskiej są:
1) minister właściwy do spraw gospodarki morskiej - jako naczelny organ administracji morskiej;
2) dyrektorzy urzędów morskich - jako terenowe organy administracji morskiej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej sprawuje nadzór nad działalnością dyrektorów urzędów morskich w zakresie uregulowanym w niniejszej ustawie oraz w przepisach odrębnych.
Art. 39. 1. Dyrektor urzędu morskiego podlega ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej.
4. Dyrektor urzędu morskiego wykonuje swoje kompetencje przy pomocy urzędu morskiego, który jest
państwową jednostką budżetową.
5. W skład urzędu morskiego wchodzą w szczególności:
1) inspekcja morska, inspekcja bandery, inspekcja portu - przy pomocy których dyrektor urzędu morskiego
realizuje swoje zadania w zakresie inspekcji statków;
1a) Służba Kontroli Ruchu Statków (Służba VTS) - przy pomocy której dyrektor urzędu morskiego realizuje
swoje zadania w zakresie monitorowania ruchu statków i przekazywania informacji;
2) kapitanaty i bosmanaty portów - przy pomocy których dyrektor urzędu morskiego wykonuje swoje kompetencje w portach i przystaniach morskich;
3) Biuro Spraw Obronnych Żeglugi - do realizacji zadań, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 1a.
Art. 40. 1. Urzędy morskie tworzy i znosi minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w drodze rozporządzenia.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej po zasięgnięciu opinii właściwych wojewodów, w drodze rozporządzenia, określa terytorialny zakres działania dyrektorów urzędów morskich i siedziby urzędów.
(…)
Rozdział 2 Kompetencje i terytorialny zakres działania
Art. 42. 1. Do organów administracji morskiej należą sprawy z zakresu administracji rządowej związane z
korzystaniem z morza w zakresie unormowanym niniejszą ustawą i innymi ustawami.
2. W szczególności do organów administracji morskiej należą sprawy:
1) bezpieczeństwa żeglugi morskiej;
1a) ochrony portów morskich i żeglugi morskiej, w tym związane z wykonywaniem zadań obronnych oraz zadań o charakterze niemilitarnym, w szczególności zapobieganie aktom terroru oraz likwidacji skutków zaistniałych zdarzeń;
2) korzystania z dróg morskich oraz portów i przystani morskich;
3) (skreślony);
4) bezpieczeństwa związanego z badaniami, rozpoznawaniem i eksploatacją zasobów mineralnych dna morskiego;
5) ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem wskutek korzystania z morza oraz przez zatapianie
odpadów i innych substancji w zakresie nieuregulowanym przepisami prawa geologicznego i górniczego;
6) ratowania życia, prowadzenia prac podwodnych i wydobywania mienia z morza;
7) (skreślony);
8) (skreślony);
9) nadzoru przeciwpożarowego w polskich obszarach morskich oraz morskich portach i przystaniach;
10) uzgadnianie decyzji w sprawie wydawania pozwoleń wodnoprawnych i pozwoleń budowlanych na obszarze pasa technicznego, morskich portów i przystani, morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego,
jak również wszelkich innych decyzji dotyczących zagospodarowania tego pasa;
10a) (uchylony);
11) budowy, utrzymywania i ochrony umocnień brzegowych, wydm i zalesień ochronnych w pasie technicznym;
12) wyznaczania dróg morskich, kotwicowisk i badania warunków ich żeglowności;
13) oznakowania nawigacyjnego dróg morskich i kotwicowisk w portach i przystaniach morskich oraz na wybrzeżu;
14) nakładania grzywien w postępowaniu mandatowym za wykroczenia w trybie przewidzianym w przepisach
o postępowaniu w sprawach o wykroczenia;
15) wydawania oraz uzgadniania decyzji wynikających z przepisów ustawy o portowych urządzeniach do odbioru odpadów i pozostałości ładunkowych ze statków;
16) sporządzania planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej;
17) wykonywania kontroli w zakresie zgodności z zasadniczymi wymaganiami wprowadzonych do obrotu
wyrobów w odniesieniu do wyposażenia morskiego;
18) nadawania nazw statkom morskim;
19) organizacji pilotażu morskiego;
20) budowy i utrzymywania obiektów infrastruktury zapewniającej dostęp do portów i przystani morskich;
21) zarządzania portami niemającymi podstawowego znaczenia dla gospodarki narodowej i przystaniami
morskimi, w których nie powołano podmiotu zarządzającego w trybie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia
1996 r. o portach i przystaniach morskich (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 967, Nr 166, poz. 1361 i Nr 200,
poz. 1683), w zakresie przewidzianym w tych przepisach;
22) planowania rozwoju portów i przystani morskich, o których mowa w pkt 21;
23) monitorowania i informowania o ruchu statków;
24) ewidencji ładunków i pasażerów;
25) nadzoru nad wprowadzonymi do obrotu wyrobami w zakresie wyposażenia morskiego, o którym mowa w
przepisach ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. Nr 166, poz. 1360, .);
26) zarządu nad morzem terytorialnym i morskimi wodami wewnętrznymi oraz nad gruntami pokrytymi tymi wodami, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. Nr 115…
27) kontroli paliwa u dostawców paliwa dostarczanego na statki.
3. Do organów administracji morskiej należy także wykonywanie zadań w dziedzinie współpracy międzynarodowej w zakresie spraw określonych w ust. 1 i 2.
4. Wydawanie decyzji w sprawach, o których mowa w ust. 2 pkt 10 i 11, następuje po zasięgnięciu opinii właściwego organu samorządu terytorialnego
Art. 44. 1. Organy administracji morskiej działają na polskich obszarach morskich, w portach i przystaniach morskich oraz w pasie technicznym, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Art. 45. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) granice portów morskich od strony morza i ich red, z wyłączeniem portów wojennych, z zastrz art. 5 ust. 4,
2) po zasięgnięciu opinii właściwych rad gmin - granice portów morskich od strony lądu
- z uwzględnieniem współrzędnych geograficznych lub granicznych punktów geodezyjnych.
2. Dyrektorzy urzędów morskich, po zasięgnięciu opinii właściwych rad gmin oraz organów ochrony granicy państwowej, określają granice przystani morskich.
3. Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej,
określi, w drodze rozporządzenia, granice portów wojennych, z uwzględnieniem w szczególności wymogów
obronności oraz wskazaniem dokładnych współrzędnych geograficznych tych portów.
 Ustawa z dn. 20.12.1996r o portach
(tekst jedn. Dz. U. z 2002 r, Nr 110, poz. 967, z późn. zm.)
i przystaniach morskich
Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) gminie - rozumie się przez to gminę lub gminy, w których granicach jest położony port lub przystań morska,
2) porcie lub przystani morskiej - rozumie się przez to akweny i grunty oraz związaną z nimi infrastrukturę portową, znajdujące się w granicach portu lub przystani morskiej,
3) portach o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej - rozumie się przez to porty morskie w Gdańsku, Gdyni, Szczecinie i Świnoujściu,
4) infrastrukturze portowej - rozumie się przez to znajdujące się w granicach portu lub przystani morskiej
akweny portowe oraz ogólnodostępne obiekty, urządzenia i instalacje, związane z funkcjonowaniem portu,
przeznaczone do wykonywania przez podmiot zarządzający portem zadań, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5,
4a) użytkowniku infrastruktury portowej - rozumie się przez to każdą osobę fizyczną lub prawną lub jednostkę
organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej korzystającą z tej infrastruktury,
5) infrastrukturze zapewniającej dostęp do portów lub przystani morskich – rozumie się przez to prowadzące
do portu lub przystani morskiej oraz położone w granicach portu lub przystani morskiej tory wodne, wraz ze
związanymi z ich funkcjonowaniem obiektami, urządzeniami i instalacjami,
6) podmiocie zarządzającym - rozumie się przez to, utworzony na podstawie niniejszej ustawy, podmiot powołany do zarządzania portem lub przystanią morską,
7) jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa - rozumie się przez to Zarząd Portu Gdańsk SA w Gdańsku, Morski
Port Handlowy Gdynia SA w Gdyni, Zarząd Portu Szczecin-Świnoujście SA w Szczecinie (…)
Art. 5.
1. Własność akwenów portowych, własność infrastruktury zapewniającej dostęp do portów lub przystani morskich przysługuje Skarbowi Państwa i jest wyłączona z obrotu.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, obiekty, urządzenia i
instalacje wchodzące w skład infrastruktury zapewniającej dostęp do portu o podstawowym znaczeniu dla
gospodarki narodowej z uwzględnieniem usytuowania obiektów, urządzeń i instalacji oraz w zależności
od ich rodzaju, ilości lub wymiarów.
2a. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, dla każdego portu o
podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej akweny portowe oraz ogólnodostępne obiekty, urządzenia
i instalacje wchodzące w skład infrastruktury portowej, uwzględniając usytuowanie obiektów, urządzeń i instalacji oraz ich rodzaj, liczbę lub wymiary.
(…)
Rozdział 5 Inne porty i przystanie morskie
Art. 23.
1. O formie prawno-organizacyjnej zarządzania portami nie mającymi podstawowego znaczenia dla gospodarki
narodowej oraz przystaniami morskimi decyduje gmina, jeżeli nieruchomości gruntowe, na których jest położony port lub przystań morska, stanowią mienie komunalne.
(…).
3. W portach i przystaniach morskich, o których mowa w ust. 1, budowa, modernizacja i utrzymanie infrastruktury zapewniającej dostęp do portów i przystani morskich są finansowane ze środków budżetu państwa, w
wysokości określonej w ustawie budżetowej.

USTAWA z dn. 28 marca 2003 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Program
ochrony brzegów morskich” (Dz.U. nr 67, poz. 621).
Poziom morza wzdłuż polskiego wybrzeża w okresie ostatnich 200 lat systematycznie wzrasta. Zmiany w okresie ostatnich 50 lat są silniejsze od zmian globalnych. Prognozowany średni wzrost poziomu morza o 60 cm na
100 lat stwarza nowe zagrożenia dla brzegów morza i ich niskiego zaplecza. W wyniku tego podjęte zostały
działania mające na celu zabezpieczenie polskiego wybrzeża przed zagrożeniami sztormowymi i powodziowymi
– w postaci realizacji wieloletnich zamierzeń ochrony. Działania te mają objąć budowę, rozbudowę i utrzymanie
systemów zabezpieczeń przeciwpowodziowych terenów nadmorskich, stabilizację linii brzegowej (według stanu
z 2000r), zapobieganie zanikowi plaż oraz monitorowanie brzegów morskich i ich ratowanie. Na obszarze województwa pomorskiego program ten objął łącznie 27 odcinków i 159,1 km brzegu (tabela 1).
Tabela 1. Odcinki brzegu morskiego i planowane nakłady na realizację zadań ochronnych „Program ochrony
brzegów morskich „ (baza GIS posiada taką warstwę)
Lp.
1.
2.
Kilometraż
brzegu
107,3
– 114,5
134,6
Odcinek brzegu
Osłonino - Puck
Karwia
Obszar
morski
Zatoka
Gdańska
otwarte
Typ brzegu
zagrożenia
ZADANIA
klifowy aktywny, mieszany
erozja plaż i klifów,
osuwiska
sztuczne zasilanie
wydmowy,
erozja
sztuczne
wydmy,
zasilanie,
3.
231,0
– 233,5
Ustka
otwarte
morze
klifowy, klifowy
aktywny
zaplecze depresyjne,
zatapianie zaplecza
bardzo silna erozja
brzegu
4.
80,0 – 82,0
Orłowo
klifowy aktywny
erozja klifu
5.
Puck - Gnieżdżewo
mieszany
erozja
brzegów,
zatapianie zaplecza
modernizacja umocnień brzegowych
6.
114,5
– 117,8
60,4 – 65,0
wydmowy
silna erozja brzegu
sztuczne zasilanie
7.
20,5 – 23,5
Jastarnia - Jurata
Zatoka
Gdańska
Zatoka
Gdańska
Zatoka
Gdańska
Półwysep
Helski
sztuczne
zasilanie,
sztuczne zasilanie
wydmowy
sztuczne zasilanie
8.
180,0
– 183,0
Łeba
otwarte
morze
wydmowy
zatoki
erozyjne,
erozja brzegu, wysunięte wydmy
zatapianie zaplecza,
erozja brzegu
9.
9,5 – 13,5
Kuźnica
wydmowy
erozja plaż i wydm,
zatapianie zaplecza
10.
96,6
– 100,0
60 – 102
(pomorskie)
Mechelinki - Rewa
Półwysep
Helski
Zatoka
Gdańska
Zalew
Wiślany
klifowy, mieszany
erozja wydm, zatapianie zaplecza
sztuczne zasilanie
nizinny, klifowy
powódź lub zalanie,
erozja brzegu, zniszczenia inf.
12.
13,5 – 20,5
Kuźnica - Jastarnia
wydmowy
zatoki
erozyjne,
depresyjne zaplecze
13.
Rowy
wydmowy
erozja wydmy
sztuczne zasilanie
14.
216,0
–
217,5
82,0 – 85,0
Redłowo – Kamienna Góra
Półwysep
Helski
otwarte
morze
Zatoka
Gdańska
sztuczne
zasilanie,
modernizacja umocnień
brzegowych,
monitoring i badania
stanu
sztuczne zasilanie
klifowy, klifowy
aktywny
sztuczne zasilanie
15.
36,8 – 38,0
89,1 – 96,5
Półwysep
Helski
Zatoka
Gdańska
wydmowy
16.
cypel półwyspu –
miasto Hel
Oksywie - Mechelinki
erozja klifu, przelewy, niszczenie rezerwatu
erozja wydmy
klifowy, klifowy
aktywny
erozja plaż i klifów,
osuwiska
17.
69,2 – 79,0
Nowy Port - Sopot
wydmowy,
mieszany
erozja brzegu, zatapianie zaplecza
18.
50,9 – 59,3
Jastarnia - Kuźnica
Zatoka
Gdańska
Półwysep
Helski
sztuczne
zasilanie,
sztuczne zasilanie
mieszany
erozja i powodzie
sztormowe
19.
4,5 – 9,5
Chałupy - Kuźnica
wydmowy
przelewy
20.
59,3 – 65,0
Kuźnica - Chałupy
Półwysep
Helski
Półwysep
Helski
wydmowy
erozja brzegu, powodzie morskie
21.
59,2 – 59,4
Ujście Wisły Śmiałej
Zatoka
Gdańska
b. d.
erozja brzegu, niszczenie
wałów
i
powodzie zaplecz
22.
100,0
– 107,3
Rewa - Osłonino
Zatoka
Gdańska
mieszany
zatapianie i powodzie sztormowe
23.
125,0
– 134,6
Władysławowo
Jastrzębia Góra
otwarte
morze
klifowy, klifowy
aktywny
erozja klifu,
osuwiska
24.
59,4 – 60,4
Górki Zachodnie
Zatoka
Gdańska
wydmowy
25.
0 – 4,5
Władysławowo
Półwysep
Helski
wydmowy
erozja
brzegów,
przerwanie wału
przelewy
– 144,4
11.
Stogi
Zalew Wiślany
–
morze
mieszany
silne
sztuczne
zasilanie,
sztuczne zasilanie
budowa umocnień
brzegowych
modernizacja
i
budowa umocnień
brzegowych
sztuczne zasilanie
modernizacja
i
budowa umocnień
brzegowych
modernizacja
i
budowa umocnień
brzegowych, sztuczne zasilanie
sztuczne
zasilanie,
sztuczne
zasilanie,
odwodnienie klifu,
sztuczne zasilanie
system przesyłowy
przy porcie i sztuczne
zasilanie
26.
56,9 – 59,2
Górki Wschodnie
Zatoka
Gdańska
wydmowy
27.
47,9 – 48,3
Ujście Wisły - Przekop
Zatoka
Gdańska
b. d.

erozja brzegu, przerwanie
wydmy,
zatapianie zaplecza
erozja brzegów i
stożka usypowego,
powodzie
sztuczne zasilanie
modernizacja
i
budowa umocnień
brzegowych
USTAWA z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska.
(Dz.U. Nr 62, poz. 627 z późn zm.)
DZIAŁ VII, OCHRONA ŚRODOWISKA W ZAGOSPODAROWANIU PRZESTRZENNYM I PRZY REALIZACJI INWESTYCJI
Art. 71. 1. Zasady zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska stanowią podstawę do sporządzania i
aktualizacji koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, strategii rozwoju województw, planów zagospodarowania przestrzennego województw, studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.
2. W (…) planach i studiach, o których mowa w ust. 1, w szczególności:
1) określa się rozwiązania niezbędne do zapobiegania powstawaniu zanieczyszczeń, zapewnienia ochrony
przed powstającymi zanieczyszczeniami oraz przywracania środowiska do właściwego stanu,
2) ustala się warunki realizacji przedsięwzięć, umożliwiające uzyskanie optymalnych efektów w zakresie
ochrony środowiska.
3. Przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenu powinny w jak największym stopniu zapewniać zachowanie jego walorów krajobrazowych.
Art. 72. 1. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i
racjonalną gospodarkę zasobami środowiska, w szczególności przez:
1) ustalanie programów racjonalnego wykorzystania powierzchni ziemi, w tym na terenach eksploatacji złóż
kopalin, i racjonalnego gospodarowania gruntami,
2) uwzględnianie obszarów występowania złóż kopalin oraz obecnych i przyszłych potrzeb eksploatacji tych
złóż,
3) zapewnianie kompleksowego rozwiązania problemów zabudowy miast i wsi, ze szczególnym uwzględnieniem gospodarki wodnej, odprowadzania ścieków, gospodarki odpadami, systemów transportowych i
komunikacji publicznej oraz urządzania i kształtowania terenów zieleni,
4) uwzględnianie konieczności ochrony wód, gleby i ziemi przed zanieczyszczeniem w związku z prowadzeniem gospodarki rolnej,
5) zapewnianie ochrony walorów krajobrazowych środowiska i warunków klimatycznych,
5a) uwzględnianie potrzeb w zakresie zapobiegania ruchom masowym ziemi i ich skutkom,
6) uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby, ziemi, ochrony przed hałasem,
wibracjami i polami elektromagnetycznymi.
2. W studium u i kz p gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, przy przeznaczaniu terenów na poszczególne cele oraz przy określaniu zadań związanych z ich zagospodarowaniem w strukturze wykorzystania terenu, ustala się proporcje pozwalające na zachowanie lub przywrócenie na nich równowagi przyrodniczej i prawidłowych warunków życia.
3. W studium u i kz p gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego określa się
także sposób zagospodarowania obszarów zdegradowanych w wyniku działalności człowieka, klęsk żywiołowych oraz ruchów masowych ziemi.
4. Wymagania, o których mowa w ust. 1-3, określa się na podstawie opracowań ekofizjograficznych, stosownie do rodzaju sporządzanego dokumentu, cech poszczególnych elementów przyrodniczych i ich wzajemnych powiązań.
5. Art. 73. 1. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu uwzględnia się w szczególności ograniczenia wynikające z:
1) ustanowienia w trybie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego, obszaru chronionego krajobrazu, obszaru Natura 2000, zespołu przyrodniczo-krajobrazowego, użytku ekologicznego, stanowiska dokumentacyjnego, pomników przyrody
oraz ich otulin,
2) utworzenia obszarów ograniczonego użytkowania lub stref przemysłowych,
2a) wyznaczenia obszarów cichych w aglomeracji oraz obszarów cichych poza aglomeracją,
3) ustalenia w trybie przepisów ustawy - Prawo wodne warunków korzystania z wód regionu wodnego i
zlewni oraz ustanowienia stref ochronnych ujęć wód i obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych.
2. Linie komunikacyjne, napowietrzne i podziemne rurociągi, linie kablowe oraz inne obiekty liniowe
przeprowadza się i wykonuje w sposób zapewniający ograniczenie ich oddziaływania na środowisko, w tym:
1) ochronę walorów krajobrazowych,
2) możliwość przemieszczania się dziko żyjących zwierząt.
3. W granicach administracyjnych miast oraz w obrębie zwartej zabudowy wsi jest zabroniona budowa
zakładów stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, a w szczególności zagrożenie wystąpienia poważnych awarii. Rozbudowa takich zakładów jest dopuszczalna pod warunkiem, że doprowadzi ona do ograniczenia zagrożenia dla zdrowia ludzi, w tym wystąpienia poważnych awarii.
3a. Przepis ust. 3 nie dotyczy budowy i rozbudowy zakładów na obszarach określanych w miejscowych
planach zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone do działalności produkcyjnej, składowania
i magazynowania, jeżeli plany te nie zawierają ograniczeń dotyczących zakładów stwarzających zagrożenie dla
życia lub zdrowia ludzi.
4. Zakłady stwarzające zagrożenie wystąpienia poważnych awarii powinny być lokalizowane w bezpiecznej
odległości od siebie, od osiedli mieszkaniowych, od obiektów użyteczności publicznej, od budynków zamieszkania zbiorowego, od obszarów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, od upraw wieloletnich, od dróg krajowych
oraz od linii kolejowych o znaczeniu państwowym.
DZIAŁ III
DROGI, LINIE KOLEJOWE, LINIE TRAMWAJOWE, LOTNISKA ORAZ PORTY
Art. 173. Ochronę przed zanieczyszczeniami powstającymi w związku z eksploatacją dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych (lt), lotnisk oraz portów zapewnia się przez:
1) stosowanie rozwiązań technicznych ograniczających rozprzestrzenianie zanieczyszczeń, a w szczególności:
a) zabezpieczeń akustycznych,
b) zabezpieczeń przed przedostawaniem się zanieczyszczonych wód opadowych do gleby lub ziemi,
c) środków umożliwiających usuwanie odpadów powstających w trakcie eksploatacji dróg, linii kolejowych,
linii tramwajowych, lotnisk oraz portów,
2) właściwą organizację ruchu.
Art. 174. 1. Eksploatacja dróg, linii kolejowych, lt, lotnisk oraz portów nie może powodować przekroczenia standardów jakości środowiska.
2. Emisje polegające na:
1) wprowadzaniu gazów lub pyłów do powietrza,
2) wprowadzaniu ścieków do wód lub ziemi,
3) wytwarzaniu odpadów,
4) powodowaniu hałasu,
powstające w związku z eksploatacją drogi, linii kolejowej, linii tramwajowej, lotniska oraz portu, nie mogą, z
zastrzeżeniem ust. 3, spowodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza terenem, do którego
zarządzający tym obiektem ma tytuł prawny.
3. Jeżeli w związku z eksploatacją drogi, linii kolejowej, lt lub lotniska utworzono obszar ograniczonego
użytkowania, eksploatacja nie może spowodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza tym obszarem.
Art. 175. 1. Zarządzający drogą, linią kolejową, it, lotniskiem lub portem, z zastrzeżeniem ust. 2, jest obowiązany do okresowych pomiarów poziomów w środowisku substancji lub energii wprowadzanych w związku z
eksploatacją tych obiektów.
2. W razie eksploatacji obiektów o określonych cechach lub kategoriach wskazujących na możliwość
wprowadzania do środowiska substancji lub energii w znacznych ilościach zarządzający drogą, linią kolejową, lt,
lotniskiem lub portem jest obowiązany do ciągłych pomiarów ich poziomów w środowisku.
3. W razie przebudowy drogi, linii kolejowej, lt, lotniska lub portu, zmieniającej w istotny sposób warunki
eksploatacji, zarządzający jest obowiązany do przeprowadzenia pomiarów poziomów w środowisku substancji
lub energii wprowadzanych w związku z eksploatacją tych obiektów.
(…)
6. Na podstawie wyników wykonywanych okresowych pomiarów poziomów hałasu, o których mowa w
ust. 1, i innych niezbędnych danych, zarządzający drogą, linią kolejową lub lotniskiem sporządza mapę akustyczną terenów położonych wokół tych obiektów.
(…)
Art. 179. 1. Zarządzający drogą, linią kolejową lub lotniskiem zaliczonymi do obiektów, których eksploatacja może powodować negatywne oddziaływanie akustyczne na znacznych obszarach, sporządza co 5 lat mapę
akustyczną terenu, na którym eksploatacja obiektu może powodować przekroczenie dopuszczalnych poziomów
hałasu w środowisku.
2. (…)
4. Zarządzający drogą, linią kolejową lub lotniskiem przedkłada, niezwłocznie po wykonaniu:
1) fragment mapy akustycznej obejmującej określony powiat - właściwemu wojewodzie i staroście,
2) fragment mapy akustycznej obejmującej określone województwo - właściwemu wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.
5. Zarządzający drogą, linią kolejową lub lotniskiem jest obowiązany sporządzić po raz pierwszy mapę
akustyczną terenu w terminie 1 roku od dnia, w którym zostały one zaliczone do obiektów, których eksploatacja
może powodować negatywne oddziaływanie akustyczne na znacznych obszarach
Tytuł VII, DZIAŁ I
ORGANY ADMINISTRACJI DO SPRAW OCHRONY ŚRODOWISKA
Art. 376. Organami ochrony środowiska, z zastrzeżeniem art. 377, są:
1) wójt, burmistrz lub prezydent miasta,
2) starosta,
3) wojewoda,
4) minister właściwy do spraw środowiska.
Art. 377. Organy Inspekcji Ochrony Środowiska działające na podstawie przepisów ustawy o Inspekcji
Ochrony Środowiska wykonują zadania w zakresie ochrony środowiska, jeżeli ustawa tak stanowi.
Art. 378. 1. Organem ochrony środowiska właściwym w sprawach, o których mowa w art. 48 ust. 2 pkt
1(uzgodnienie warunków realizacji przedsięwzięcia) art. 51 ust. 3 pkt 1 (postanowienia o sporządzeniu raportu
ooś przedsięwzięcia), art. 106 (uzgodnienie warunków rekultywacji), art. 115a ust. 1 (decyzje o dopuszczalnym
poziomie hałasu), art. 149, art. 150 (pomiaru wielkości emisji), art. 152 ust. 1, art. 154 ust. 1, art. 178, art. 183,
art. 237 i art. 362 ust. 1 i 3, jest starosta.
2. Wojewoda jest właściwy w sprawach:
1) przedsięwzięć i zdarzeń:
a) na terenach zakładów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako przedsięwzięcie
mogące znacząco oddziaływać na środowisko, dla którego sporządzenie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko jest obowiązkowe,
b) na terenach zamkniętych,
2) przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, dla którego sporządzenie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko jest obowiązkowe, realizowanego na terenach innych niż
wymienione w pkt 1.
3. W przypadku zwykłego korzystania ze środowiska przez osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami
wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest właściwy w sprawach:
1) wydawania decyzji, o których mowa w art. 150 ust. 1(wielkość emisji) i art. 154 ust. 1(wielkości emisji nie
wymagające pozwolenia),
2) przyjmowania wyników pomiarów, o których mowa w art. 149 i 150,
3) przyjmowania zgłoszeń, o których mowa w art. 152 ust. 1.
Art. 379. 1. Marszałek województwa, starosta oraz wójt, burmistrz lub prezydent miasta sprawują kontrolę przestrzegania i stosowania przepisów o ochronie środowiska w zakresie objętym właściwością tych organów.
2. Organy, o których mowa w ust. 1, mogą upoważnić do wykonywania funkcji kontrolnych pracowników
podległych im urzędów marszałkowskich, powiatowych, miejskich lub gminnych lub funkcjonariuszy straży
gminnych.
3. Kontrolujący, wykonując kontrolę, jest uprawniony do:
1) wstępu wraz z rzeczoznawcami i niezbędnym sprzętem przez całą dobę na teren nieruchomości, obiektu
lub ich części, na których prowadzona jest działalność gospodarcza, a w godzinach od 6 do 22 - na pozostały teren,
2) przeprowadzania badań lub wykonywania innych niezbędnych czynności kontrolnych,
3) żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do
ustalenia stanu faktycznego,
4) żądania okazania dokumentów i udostępnienia danych mających związek z problematyką kontroli.
(…)
Art. 381. 1. Organem ochrony środowiska właściwym w sprawach postępowania w sprawach oceny oddziaływania na środowisko dla planów i programów, o których mowa w ustawie, jest:
1) minister właściwy do spraw środowiska - w stosunku do postępowań przeprowadzanych przez centralny
organ administracji rządowej,
2) wojewoda - w stosunku do pozostałych postępowań.
2. (uchylony).
Art. 382. 1. Jeżeli przepis ustawy nie stanowi inaczej, właściwy miejscowo do prowadzenia sprawy, w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, jest organ właściwy ze względu na położenie nieruchomości, na której terenie planuje się lub realizuje przedsięwzięcie związane z przedmiotem postępowania.
2. Jeżeli nieruchomość, o której mowa w ust. 1, położona jest na terenie działania więcej niż jednego organu, właściwy jest organ, na którego terenie działania znajduje się większa część nieruchomości; organ ten
wydaje przewidziane prawem decyzje w uzgodnieniu z pozostałymi właściwymi organami.
Art. 383. 1. Wymogu uzgodnienia lub opiniowania przez organ ochrony środowiska nie stosuje się, jeżeli
organ właściwy do prowadzenia postępowania w sprawie jest jednocześnie organem uzgadniającym lub opiniującym.
2. Wymogu uzgodnienia lub opiniowania przez organ ochrony środowiska nie stosuje się, jeżeli organem
właściwym do prowadzenia postępowania w sprawie jest wojewoda, a organem uzgadniającym lub opiniującym jest starosta.
3. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli organem uzgadniającym lub opiniującym jest organ opracowujący projekt dokumentu lub wprowadzający zmiany do przyjętego dokumentu.
(…)
 USTAWA z dnia 16 kwietnia
(Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.)
2004 r. o ochronie przyrody
Rozdział 1 Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu.
Art. 2. 1. Ochrona przyrody, w rozumieniu ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu
oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody:
1) dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów;
2) roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową;
3) zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia;
4) siedlisk przyrodniczych;
5) siedlisk zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów;
6) tworów przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i zwierząt;
7) krajobrazu;
8) zieleni w miastach i wsiach;
9) zadrzewień.
2. Celem ochrony przyrody jest:
1) utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów;
2) zachowanie różnorodności biologicznej;
3) zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego;
4) zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin, zwierząt i grzybów, wraz z ich siedliskami, przez ich utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony;
5) ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień;
6) utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także pozostałych
zasobów, tworów i składników przyrody;
7) kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody przez edukację, informowanie i promocję w
dziedzinie ochrony przyrody.
Rozdział 2 Formy ochrony przyrody
Art. 6. 1. Formami ochrony przyrody są:
1) parki narodowe;
2) rezerwaty przyrody;
3) parki krajobrazowe;
4) obszary chronionego krajobrazu;
5) obszary Natura 2000;
6) pomniki przyrody;
7) stanowiska dokumentacyjne;
8) użytki ekologiczne;
9) zespoły przyrodniczo-krajobrazowe;
10) ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.
Art. 7. 1. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody jest celem publicznym w rozumieniu ustawy z dn 21.08.1997 r o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 Nr46, poz. 543,zm).
2. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody obejmujące obszary, które
stanowią nieruchomości nie będące własnością Skarbu Państwa, następuje za zgodą właściciela, a w razie braku
jego zgody - w trybie wywłaszczenia określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Art. 8. 1. Park narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1.000 ha, na którym ochronie
podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe.
2. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników
przyrody oraz odtworzenia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt lub siedlisk
grzybów.
3. Park narodowy jest państwową jednostką budżetową w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.
(…).
Art.10.4. Administrowanie obszarami morskimi położonymi w granicach parku narodowego odbywa się na
podstawie działu III ustawy z dnia 21.03.1991 o obszarach morskich R P …(Dz.U. z 2003 r. Nr153, poz 1502).
Art10.6. Projekty studiów uwarunkowań i kzp gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego,
planów zp województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza
terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej parku narodowego i jego otuliny wymagają
uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny
wpływ na ochronę przyrody parku narodowego.
Art. 11. 1. Na obszarach graniczących z parkiem narodowym wyznacza się otulinę parku narodowego.
2. W otulinie może być utworzona strefa ochronna zwierząt łownych ze względu na potrzebę ochrony
zwierząt w parku narodowym.
(…)
Art. 12. 1. Obszar parku narodowego jest udostępniany w celach naukowych, edukacyjnych, kulturowych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych w sposób, który nie wpłynie negatywnie na przyrodę w parku narodowym.
2. W planie ochrony parku narodowego, lub - w zadaniach ochronnych ustala się miejsca, które mogą być udostępniane, oraz maksymalną liczbę osób mogących przebywać jednocześnie w tych miejscach.
Art. 13. 1. Rezerwat przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym,
ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz
twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.
2. Na obszarach graniczących z rezerwatem przyrody może być wyznaczona otulina.
3. Uznanie za rezerwat przyrody obszarów, o których mowa w ust. 1, następuje w drodze rozporządzenia
wojewody, które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele
ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. (…)
Art. 15. 1. W parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się:
1) budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń
służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody;
2) rybactwa, z wyjątkiem obszarów ustalonych w planie ochrony albo w zadaniach ochronnych;
3) chwytania lub zabijania dziko występujących zwierząt, zbierania lub niszczenia jaj, postaci młodocianych i
form rozwojowych zwierząt, umyślnego płoszenia zwierząt kręgowych, zbierania poroży, niszczenia nor,
gniazd, legowisk i innych schronień zwierząt oraz ich miejsc rozrodu;
4) polowania, z wyjątkiem obszarów wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych ustanowionych dla rezerwatu przyrody;
5) pozyskiwania, niszczenia lub umyślnego uszkadzania roślin oraz grzybów;
6) użytkowania, niszczenia, umyślnego uszkadzania, zanieczyszczania i dokonywania zmian obiektów przyrodniczych, obszarów oraz zasobów, tworów i składników przyrody;
7) zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i potoków, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody;
8) pozyskiwania skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, minerałów i bursztynu;
9) niszczenia gleby lub zmiany przeznaczenia i użytkowania gruntów;
10) palenia ognisk i wyrobów tytoniowych oraz używania źródeł światła o otwartym płomieniu, z wyjątkiem
miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający
obszar za rezerwat przyrody;
11) prowadzenia działalności wytwórczej, handlowej i rolniczej, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie
ochrony;
12) stosowania chemicznych i biologicznych środków ochrony roślin i nawozów;
13) zbioru dziko występujących roślin i grzybów oraz ich części, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;
14) amatorskiego połowu ryb, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych;
15) ruchu pieszego, rowerowego, narciarskiego i jazdy konnej wierzchem, z wyjątkiem szlaków i tras narciarskich wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający
obszar za rezerwat przyrody;
16) wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie
ochrony oraz psów pasterskich wprowadzanych na obszary objęte ochroną czynną, na których plan
ochrony albo zadania ochronne dopuszczają wypas;
17) wspinaczki, eksploracji jaskiń lub zbiorników wodnych, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora
parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;
18) ruchu pojazdów poza drogami publicznymi oraz poza drogami położonymi na nieruchomościach będących
w trwałym zarządzie parku narodowego, wskazanymi przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie
przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;
19) umieszczania tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków niezwiązanych z ochroną przyrody,
udostępnianiem parku albo rezerwatu przyrody, edukacją ekologiczną, z wyjątkiem znaków drogowych i
innych znaków związanych z ochroną bezpieczeństwa i porządku powszechnego;
20) zakłócania ciszy;
21) używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego, uprawiania sportów wodnych i motorowych,
pływania i żeglowania, z wyjątkiem akwenów lub szlaków wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;
22) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu;
23) biwakowania, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;
24) prowadzenia badań naukowych - w parku narodowym bez zgody dyrektora parku, a w rezerwacie przyrody - bez zgody organu uznającego obszar za rezerwat przyrody;
25) wprowadzania gatunków roślin, zwierząt lub grzybów, bez zgody ministra właściwego do spraw środowiska;
26) wprowadzania organizmów genetycznie zmodyfikowanych;
27) organizacji imprez rekreacyjno-sportowych - w parku narodowym bez zgody dyrektora parku narodowego,
a w rezerwacie przyrody bez zgody organu uznającego obszar za rezerwat przyrody.
2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą:
1) wykonywania zadań wynikających z planu ochrony lub zadań ochronnych;
2) likwidacji nagłych zagrożeń oraz wykonywania czynności nieujętych w planie ochrony lub zadaniach
ochronnych, za zgodą organu ustanawiającego plan ochrony lub zadania ochronne;
3) prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;
4) wykonywania zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa;
5) obszarów objętych ochroną krajobrazową w trakcie ich gospodarczego wykorzystywania przez jednostki
organizacyjne, osoby prawne lub fizyczne oraz wykonywania prawa własności, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego.
3. Minister właściwy do spraw środowiska może zezwolić na odstępstwa od zakazów, o których mowa w
ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione potrzebą ochrony przyrody, wykonywaniem badań naukowych, celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi i sportowymi, celami kultu religijnego lub realizacją inwestycji liniowych celu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, pod warunkiem przeprowadzenia przez inwestora działań kompensujących utratę wartości przyrodniczych danego obszaru.
Art. 16. 1. Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i
kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju.
2. Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona otulina.
3. Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze rozporządzenia
wojewody, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne
cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części wybrane spośród zakazów,
o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku
krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody, po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo radami gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, historycznych i kulturowych oraz walorów
krajobrazowych na obszarach projektowanych do wyłączenia spod ochrony.
4. Projekt rozporządzenia w sprawie utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku krajobrazowego wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy.
5. Statut parku krajobrazowego lub zespołu parków krajobrazowych określający strukturę organizacyjną
parku lub zespołu parków nadaje wojewoda, w drodze zarządzenia.
6. Grunty rolne i leśne oraz inne nieruchomości znajdujące się w granicach parku krajobrazowego pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu.
7. Projekty studiów uwarunkowań i kpz gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego,
planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej parku
krajobrazowego i jego otuliny wymagają uzgodnienia z właściwym miejscowo wojewodą.
Art. 17. 1. W parku krajobrazowym mogą być wprowadzone następujące zakazy:
1) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu art. 51 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.5));
2) umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc
rozrodu oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności w
ramach racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej, rybackiej i łowieckiej;
3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej lub zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub
budowy, odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych;
4) pozyskiwania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków
roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu;
5) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub budową, odbudową, utrzymaniem, remontem lub naprawą urządzeń wodnych;
6) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej;
7) budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych
zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej;
8) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od krawędzi brzegów klifowych oraz w
pasie technicznym brzegu morskiego;
9) likwidowania, zasypywania i przekształcania zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodnobłotnych;
10) wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia własnych gruntów rolnych;
11) prowadzenia chowu i hodowli zwierząt metodą bezściółkową;
12) utrzymywania otwartych rowów ściekowych i zbiorników ściekowych;
13) organizowania rajdów motorowych i samochodowych;
14) używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych.
1) wykonywania zadań wynikających z planu ochrony;
2) wykonywania zadań na rzecz obronności kraju i bezpieczeństwa państwa;
4) realizacji inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 41), zwanej dalej
"inwestycją celu publicznego".
3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko nie jest obowiązkowe i
przeprowadzona procedura oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego wpływu na
przyrodę parku krajobrazowego.
Art. 18. 1. Dla parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych sporządza się i realizuje plan ochrony.
2. Plan ochrony, o którym mowa w ust. 1, ustanawia się w terminie 5 lat od dnia utworzenia parku narodowego, uznania obszaru za rezerwat przyrody albo utworzenia parku krajobrazowego.
Art. 19. 1. Projekt planu ochrony sporządza dla:
1) parku narodowego - dyrektor parku narodowego;
2) rezerwatu przyrody - organ, który uznał dany obszar za rezerwat przyrody lub po uzgodnieniu z tym organem - zarządzający rezerwatem albo sprawujący nadzór nad rezerwatem;
3) parku krajobrazowego - dyrektor parku krajobrazowego lub dyrektor zespołu parków krajobrazowych.
2. Projekt planu ochrony, o którym mowa w ust. 1, wymaga:
1) zaopiniowania przez właściwe miejscowo rady gmin, z zastrzeżeniem pkt. 2;
2) uzgodnienia z właściwymi miejscowo radami gmin ustaleń dotyczących infrastruktury technicznej, zagospodarowania turystycznego, sposobu użytkowania gruntów, eliminacji lub ograniczania zagrożeń zewnętrznych oraz ustaleń do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin
oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w odniesieniu do nieruchomości niebędących własnością Skarbu Państwa.
3. Przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadku dokonywania zmiany planu ochrony.
4. Projekt planu ochrony dla rezerwatu przyrody wymaga uzgodnienia z ministrem właściwym do spraw
środowiska.
(…)
Art. 20. 1. Plan ochrony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody oraz parku krajobrazowego sporządza się na okres 20 lat, z uwzględnieniem:
1) charakterystyki i oceny stanu przyrody;
2) identyfikacji i oceny istniejących oraz potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych;
3) charakterystyki i oceny uwarunkowań społecznych i gospodarczych;
4) analizy skuteczności dotychczasowych sposobów ochrony;
5) charakterystyki i oceny stanu zagospodarowania przestrzennego.
2. Prace przy sporządzaniu planów ochrony, o których mowa w ust. 1, polegają na:
1) ocenie stanu zasobów, tworów i składników przyrody, walorów krajobrazowych, wartości kulturowych oraz
istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych, która może być wykonana w formie
szczegółowych opisów;
2) opracowaniu koncepcji ochrony zasobów, tworów i składników przyrody oraz wartości kulturowych, a także eliminacji lub ograniczania istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych;
3) wskazaniu zadań ochronnych, z podaniem rodzaju, zakresu i lokalizacji.
3. Plan ochrony dla parku narodowego oraz rezerwatu przyrody zawiera:
1) cele ochrony przyrody oraz wskazanie przyrodniczych i społecznych uwarunkowań ich realizacji;
2) identyfikację oraz określenie sposobów eliminacji lub ograniczania istniejących i potencjalnych zagrożeń
wewnętrznych i zewnętrznych oraz ich skutków;
3) wskazanie obszarów ochrony ścisłej, czynnej i krajobrazowej;
4) określenie działań ochronnych na obszarach ochrony ścisłej, czynnej i krajobrazowej, z podaniem rodzaju,
zakresu i lokalizacji tych działań;
5) wskazanie obszarów i miejsc udostępnianych dla celów naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych, sportowych, amatorskiego połowu ryb i rybactwa oraz określenie sposobów ich udostępniania;
6) wskazanie miejsc, w których może być prowadzona działalność wytwórcza, handlowa i rolnicza;
7) ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz
planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń zewnętrznych.
4. Plan ochrony dla parku krajobrazowego zawiera:
1) cele ochrony przyrody oraz przyrodnicze, społeczne i gospodarcze uwarunkowania ich realizacji;
2) identyfikację oraz określenie sposobów eliminacji lub ograniczania istniejących i potencjalnych zagrożeń
wewnętrznych i zewnętrznych oraz ich skutków;
3) wskazanie obszarów realizacji działań ochronnych;
4) określenie zakresu prac związanych z ochroną przyrody i kształtowaniem krajobrazu;
5) wskazanie obszarów udostępnianych dla celów naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych,
amatorskiego połowu ryb i dla innych form gospodarowania oraz określenie sposobów korzystania z tych
obszarów;
6) ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz
planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń zewnętrznych.
Art. 23. 1. Obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją korytarzy ekologicznych.
2. Wyznaczenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które
określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego części wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmiana granic obszaru
chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody, po zaopiniowaniu przez wojewódzką
radę ochrony przyrody oraz właściwe miejscowo rady gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wyróżniającego się
krajobrazu o zróżnicowanych ekosystemach i możliwości zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem.
3. Projekt rozporządzenia w sprawie wyznaczenia lub powiększenia obszaru chronionego krajobrazu wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy.
4. Jeżeli wojewoda nie wyznaczył obszaru chronionego krajobrazu, obszar ten może być wyznaczony
przez radę gminy, w drodze uchwały, która określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego części wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony.
Likwidacja lub zmiana granic obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze uchwały rady gminy.
5. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw i planów
zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w części dotyczącej obszaru chronionego krajobrazu, wymagają uzgodnienia z właściwym wojewodą.
Art. 24. 1. Na obszarze chronionego krajobrazu mogą być wprowadzone następujące zakazy:
1) zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz
tarlisk, złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką;
2) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu art.51 ustawy z dn.
27.04.2001 r. Poś;
3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają one z
potrzeby ochrony przeciwpowodziowej i zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub
budowy, odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych;
4) wydobywania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków
roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu;
5) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub utrzymaniem,
budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych;
6) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli służą innym celom niż ochrona przyrody lub zrównoważone
wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub rybacka;
7) likwidowania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy i obszarów wodno-błotnych;
8) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej;
9) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od linii brzegów klifowych oraz w pasie
technicznym brzegu morskiego.
1) wykonywania zadań na rzecz obronności kraju i bezpieczeństwa państwa;
3) realizacji inwestycji celu publicznego.
Art. 25. 1. Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje:
1) obszary specjalnej ochrony ptaków;
2) specjalne obszary ochrony siedlisk.
2. Obszar Natura 2000 może obejmować część lub całość obszarów i obiektów objętych formami ochrony
przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-4 i 6-9.
(…)
Art. 27. 1. Minister właściwy do spraw środowiska opracowuje projekt listy obszarów Natura 2000, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej.
2. Projekt, o którym mowa w ust. 1, wymaga zasięgnięcia opinii właściwych miejscowo rad gmin. Nie złożenie opinii w terminie 30 dni od dnia otrzymania projektu uznaje się za brak uwag.
3. Minister właściwy do spraw środowiska, po uzyskaniu zgody R M, przekazuje Komisji Europejskiej:
1) projekt listy specjalnych obszarów ochrony siedlisk;
2) szacunek dotyczący współfinansowania przez Wspólnotę Europejską ochrony obszarów wyznaczonych ze
względu na typy siedlisk przyrodniczych oraz gatunki roślin i zwierząt o znaczeniu priorytetowym.
Art. 28. 1. Wyznaczenie obszaru Natura 2000, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w porozumieniu z ministrem właściwym ds. rolnictwa, ministrem ds rozwoju wsi i z ministrem ds gospodarki wodnej, w drodze rozporządzenia ministra ds środowiska, które określa nazwę, położenie administracyjne, obszar i mapę
obszaru, cel i przedmiot ochrony oraz sprawującego nadzór nad obszarem. Minister środowiska, wydając rozporządzenie, kieruje się rzeczywistym stanem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt.
2. Po wyznaczeniu obszarów specjalnej ochrony ptaków minister środowiska przekazuje listę tych obszarów
Komisji Europejskiej.
3. Specjalne obszary ochrony siedlisk minister środowiska wyznacza po uzgodnieniu z Komisją Europejską.
Art. 29. 1. Dla obszaru Natura 2000 minister właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, plan ochrony na okres 20 lat, uwzględniający ekologiczne właściwości siedlisk przyrodniczych oraz
gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony obszar ten został wyznaczony, wykorzystując, obejmujące obszar Natura 2000, plany ochrony ustanowione dla parku narodowego, rezerwatu przyrody i parku krajobrazowego oraz plany urządzenia lasu. Plan ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt.
2. Projekt planu ochrony obszaru Natura 2000 sporządza sprawujący nadzór nad obszarem w terminie 5
lat od dnia wyznaczenia tego obszaru, w uzgodnieniu z właściwymi miejscowo radami gmin.
3. Plan ochrony obszaru Natura 2000 zawiera:
1) opis i ocenę istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz określenie sposobów
eliminacji lub ograniczania tych zagrożeń i ich skutków;
2) opis warunków zachowania lub przywrócenia właściwego stanu ochrony siedlisk i gatunków, o których
mowa w ust. 1;
3) wykaz zadań ochronnych, z określeniem sposobu ich wykonywania, rodzaju, zakresu i lokalizacji, na okres
stosowny do potrzeb;
4) określenie zakresu monitoringu przyrodniczego;
5) opis przebiegu granic obszaru Natura 2000.
Art. 30. 1. Minister środowiska określi, w drodze rozporządzenia, tryb i zakres opracowania projektu planu ochrony, o którym mowa w art. 29 ust. 1, w tym sposoby ochrony siedlisk przyrodniczych i gatunków roślin i
zwierząt, dla których ochrony wyznacza się obszary Natura 2000, kierując się potrzebą ochrony tych obszarów.
2. Plan ochrony ustanowiony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego oraz
plan urządzenia lasu powinny być zgodne z planem ochrony ustanowionym dla obszaru Natura 2000, jeżeli
obszar ten obejmuje teren parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego lub obszar objęty
planem urządzenia lasów.
Art. 31. Sprawujący nadzór nad obszarem Natura 2000 sporządza i przekazuje ministrowi środowiska, co
6 lat w odniesieniu do specjalnego obszaru ochrony siedlisk oraz co 3 lata w odniesieniu do obszaru specjalnej
ochrony ptaków, ocenę realizacji ochrony tego obszaru, zawierającą informacje dotyczące podejmowanych
działań ochronnych oraz wpływu tych działań na stan ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i
zwierząt, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, a także wyniki monitorowania i nadzoru
tych działań.
Art. 32. 1. Minister właściwy do spraw środowiska nadzoruje funkcjonowanie obszarów Natura 2000,
prowadząc ewidencję danych niezbędnych do podejmowania działań w zakresie ich ochrony.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na:
1) wydawaniu zaleceń i wytycznych w zakresie ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000;
2) określaniu zakresu i żądaniu informacji dotyczących ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000;
3) kontroli realizacji ustaleń planów ochrony obszarów Natura 2000.
3. Wojewoda koordynuje funkcjonowanie obszarów Natura 2000 na obszarze swojego działania.
4. Na terenie zarządzanym przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe znajdującym się na
obszarze Natura 2000 zadania w zakresie ochrony przyrody wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy,
zgodnie z ustaleniami planu ochrony obszaru Natura 2000 uwzględnionym w planie urządzenia lasu.
Art. 33. 1. Zabrania się podejmowania działań mogących w znaczący sposób pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków roślin i zwierząt, a także w znaczący sposób wpłynąć negatywnie na gatunki,
dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, z zastrzeżeniem art. 34.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do projektowanych obszarów Natura 2000, znajdujących się na
liście, o której mowa w art. 27 ust. 1, do czasu odmowy zatwierdzenia albo zatwierdzenia tych obszarów przez
Komisję Europejską jako obszary Natura 2000 i ich wyznaczenia w trybie przepisów, o których mowa w art. 28.
3. Projekty planów i projekty zmian do przyjętych planów oraz planowane przedsięwzięcia, które nie są
bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub obszarów, o których mowa w ust. 2, lub nie wynikają z tej ochrony, a które mogą na te obszary znacząco oddziaływać, wymagają przeprowadzenia postępowania
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, na zasadach określonych w ustawie z dnia 27.04.2001 r. – Poś
4-6. (uchylone).
Art. 34. 1. Jeżeli przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań alternatywnych, właściwy miejscowo
wojewoda, a na obszarach morskich dyrektor właściwego urzędu morskiego, może zezwolić na realizację planu
lub przedsięwzięcia, które mogą mieć negatywny wpływ na siedliska przyrodnicze oraz gatunki roślin i zwierząt,
dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, zapewniając wykonanie kompensacji przyrodniczej
niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Jeżeli na obszarze Natura 2000 występuje siedlisko lub gatunek o znaczeniu priorytetowym, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone wyłącznie w celu:
1) ochrony zdrowia i życia ludzi;
2) zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego;
3) uzyskania korzystnych następstw o pierwszorzędnym znaczeniu dla środowiska przyrodniczego;
4) wynikającym z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, po uzyskaniu opinii Komisji Europejskiej.
Art. 35. 1. Wydając zezwolenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego ustala zakres, miejsce, termin i sposób wykonania kompensacji przyrodniczej.
2. Koszty kompensacji przyrodniczej ponosi podmiot realizujący plan lub przedsięwzięcie.
3. Wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego nadzoruje wykonanie kompensacji przyrodniczej.
4. Wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego informuje ministra właściwego do spraw środowiska o zezwoleniach, o których mowa w art. 34, o ich wykorzystaniu oraz o skutkach realizacji planu lub przedsięwzięcia i
wykonanej kompensacji przyrodniczej.
Art. 35a. W przypadku planowanych przedsięwzięć, które mogą znacząco oddziaływać na obszar Natura
2000 i nie są bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub nie wynikają z tej ochrony, zezwolenie,
o którym mowa w art. 34 ust. 1, zastępuje się decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia, w rozumieniu z 27 kwietnia 2001 r. - Poś; do decyzji stosuje się odpowiednio art. 34 i 35.
Art. 36. 1. Na obszarach Natura 2000, z zastrzeżeniem ust. 2, nie podlega ograniczeniu działalność związana z utrzymaniem urządzeń i obiektów służących bezpieczeństwu przeciwpowodziowemu oraz działalność
gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka i rybacka, a także amatorski połów ryb, jeżeli nie zagrażają one zachowaniu
siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin lub zwierząt ani nie wpływają w sposób istotny negatywnie na gatunki roślin i zwierząt, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000.
2. Prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1, na obszarach Natura 2000 wchodzących w skład
parków narodowych i rezerwatów przyrody, jest dozwolone wyłącznie w zakresie, w jakim nie narusza to zakazów obowiązujących na tych obszarach.
3. Jeżeli działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka lub rybacka wymaga dostosowania do wymogów
ochrony obszaru Natura 2000, na którym nie mają zastosowania programy wsparcia z tytułu obniżenia dochodowości, wojewoda może zawrzeć umowę z właścicielem lub posiadaczem obszaru, z wyjątkiem zarządców
nieruchomości Skarbu Państwa, która zawiera wykaz niezbędnych działań, sposoby i terminy ich wykonania
oraz warunki i terminy rozliczenia należności za wykonane czynności, a także wartość rekompensaty za utracone dochody wynikające z wprowadzonych ograniczeń.
Art. 37. Jeżeli działania na obszarze Natura 2000 zostały podjęte bez przeprowadzenia postępowania w
sprawie oceny oddziaływania na środowisko, o którym mowa w art. 33 ust. 3, wojewoda, a na obszarach morskich dyrektor właściwego urzędu morskiego, nakazuje ich natychmiastowe wstrzymanie i podjęcie w wyzna-
czonym terminie niezbędnych czynności w celu przywrócenia poprzedniego stanu danego obszaru, jego części
lub chronionych na nim gatunków.
Art. 38. Minister właściwy do spraw środowiska składa do Komisji Europejskiej raporty i notyfikacje dotyczące obszarów Natura 2000 oraz występuje o opinie w sprawie tych obszarów.
Art. 39. Koszty związane z wdrożeniem i funkcjonowaniem sieci obszarów Natura 2000 w zakresie nieobjętym finansowaniem przez Wspólnotę Europejską są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister środowiska, oraz z funduszy celowych.
Art. 40. 1. Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiska o
szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się
indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.(…)
Art. 42. Użytkami ekologicznymi są zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów mających znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej - naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne,
kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie
skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze oraz stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin,
zwierząt i grzybów, ich ostoje oraz miejsca rozmnażania lub miejsca sezonowego przebywania.
Art. 43. Zespołami przyrodniczo-krajobrazowymi są fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe lub estetyczne.
Art. 44. 1. Ustanowienie pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego lub zespołu przyrodniczo-krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody albo uchwały rady gminy,
jeżeli wojewoda nie ustanowił tych form ochrony przyrody.
2. Rozporządzenie wojewody lub uchwała rady gminy, o których mowa w ust. 1, określają nazwę danego
obiektu lub obszaru, jego położenie, sprawującego nadzór, szczególne cele ochrony, w razie potrzeby ustalenia
dotyczące jego czynnej ochrony oraz zakazy właściwe dla tego obiektu, obszaru lub jego części, wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 45 ust. 1.
Art. 60. 1. Organy ochrony przyrody podejmują działania w celu ratowania zagrożonych wyginięciem gatunków roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową, polegające na przenoszeniu tych gatunków do
innych miejsc, eliminowaniu przyczyn ich zagrożenia, podejmowaniu ochrony ex situ oraz tworzeniu warunków
do ich rozmnażania.
2. Jeżeli stwierdzone lub przewidywane zmiany w środowisku zagrażają lub mogą zagrażać roślinom,
zwierzętom lub grzybom objętych ochroną gatunkową, wojewoda, a na obszarach morskich minister środowiska, jest obowiązany, po zasięgnięciu opinii właściwej wojewódzkiej rady ochrony przyrody oraz zarządcy lub
właściciela terenu, podjąć działania w celu zapewnienia trwałego zachowania gatunku, jego siedliska lub ostoi,
eliminowania przyczyn powstawania zagrożeń oraz poprawy stanu ochrony jego siedliska lub ostoi.
3. Wojewoda może ustalać i likwidować, w drodze decyzji administracyjnej:
1) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk roślin objętych ochroną gatunkową, o których mowa w art.48 pkt1 lit.
d;
2) strefy ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną gatunkową, o
których mowa w art. 49 pkt 1 lit. e;
3) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk grzybów objętych ochroną gatunkową, o kt. mowa w art.50 pkt1 lit. d.
5. Wojewoda prowadzi rejestr stref ochrony, o których mowa w ust. 3.
6. W strefach ochrony, o których mowa w ust. 3, zabrania się:
1) przebywania osób, z wyjątkiem właściciela nieruchomości objętej strefą ochrony oraz osób sprawujących
zarząd i nadzór nad obszarami objętymi strefą ochronną;
2) wycinania drzew lub krzewów bez zezwolenia wojewody;
3) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli nie jest to związane z potrzebą ochrony poszczególnych
gatunków;
4) wznoszenia obiektów, urządzeń i instalacji.
Rozdział 4 Ochrona terenów zieleni i zadrzewień
Art. 78. Rada gminy jest obowiązana zakładać i utrzymywać w należytym stanie tereny zieleni i zadrzewienia.
Art. 79. Zadrzewienia mogą być zakładane poza obszarami o zwartej zabudowie za zgodą właściciela gruntu.
Art. 80. 1. Minister środowiska w porozumieniu z ministrem rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
warunki techniczno-przyrodnicze zakładania zadrzewień, sposoby ich ochrony oraz dobór gatunków i odmian
drzew i krzewów dla poszczególnych rodzajów gleb, a także określi wskaźniki powierzchniowe tych zadrzewień,
kierując się potrzebą zapewnienia ochrony krajobrazu, różnorodności biologicznej, tworzenia korytarzy ekologicznych oraz potrzebą zapewnienia racjonalnej gospodarki rolnej.
2. Minister właściwy ds transportu w porozumieniu z ministrem ds środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki techniczno-przyrodnicze zakładania zadrzewień w granicach pasa drogowego, sposoby ich
ochrony oraz dobór gatunków drzew i krzewów, kierując się potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego, ochrony krajobrazu i różnorodności biologicznej oraz odpowiednich warunków utrzymania dróg i bezpieczeństwa korzystania z dróg.
Art. 81. Teren położony poza obrębem miast i wsi o zwartej zabudowie, pokryty drzewostanem i nieobjęty ochroną na podstawie ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr
162, poz. 1568), rada gminy może uznać za park gminny, jeżeli stanowi własność gminy, a jeżeli stanowi własność innego podmiotu - za zgodą właściciela.
(…)
Rozdział 5 Organy ochrony przyrody
Art. 91. Organami w zakresie ochrony przyrody są:
1) minister właściwy do spraw środowiska;
2) wojewoda;
3) starosta;
4) wójt, burmistrz albo prezydent miasta.
Art. 92. 1. Minister środowiska wykonuje zadania organu administracji rządowej w zakresie ochrony przyrody przy pomocy Głównego Konserwatora Przyrody, będącego sekretarzem lub podsekretarzem stanu w urzędzie obsługującym tego ministra.
2. Głównego Konserwatora Przyrody powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra
właściwego do spraw środowiska.
Art. 93. Wojewoda wykonuje zadania organu administracji rządowej w zakresie ochrony przyrody przy
pomocy wojewódzkiego konserwatora przyrody.
Art. 94. Zadania wojewody w zakresie ochrony przyrody na terenie parku narodowego wykonuje dyrektor
tego parku.
Art. 95. Organami opiniodawczo-doradczymi w zakresie ochrony przyrody są:
1) Państwowa Rada Ochrony Przyrody, działająca przy ministrze właściwym do spraw środowiska;
2) wojewódzka rada ochrony przyrody, działająca przy wojewodzie;
3) rada naukowa parku narodowego, działająca przy dyrektorze parku narodowego;
4) rada parku krajobrazowego lub rada zespołu parków krajobrazowych, działająca przy dyrektorze parku
krajobrazowego lub dyrektorze zespołu parków krajobrazowych.
Rozdział 8
Wykonywanie ochrony przyrody
Art. 111. 1. Minister właściwy do spraw środowiska sporządza projekt krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z projektem programu działań.
2. Krajową strategię ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej, wraz z programem działań, zatwierdza, w drodze uchwały, Rada Ministrów.
Art. 112. 1. W ramach państwowego monitoringu środowiska prowadzi się monitoring przyrodniczy różnorodności biologicznej i krajobrazowej.
2. Monitoring przyrodniczy polega na obserwacji i ocenie stanu oraz zachodzących zmian w składnikach
różnorodności biologicznej i krajobrazowej na wybranych obszarach, a także na ocenie skuteczności stosowanych metod ochrony przyrody, w tym na obserwacji siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla
których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000.
(…)
Art. 118. 1. Prowadzenie robót polegających na regulacji wód oraz budowie wałów przeciwpowodziowych, a także robót melioracyjnych, odwodnień budowlanych, oraz innych robót ziemnych zmieniających stosunki wodne - na terenach o szczególnych wartościach przyrodniczych, zwłaszcza na terenach, na których znajdują się skupienia roślinności o szczególnej wartości z punktu widzenia przyrodniczego, terenach o walorach
krajobrazowych i ekologicznych, terenach masowych lęgów ptactwa, występowania skupień gatunków chronionych oraz tarlisk, zimowisk, przepławek i miejsc masowej migracji ryb i innych organizmów wodnych, następuje na podstawie decyzji wojewody, który ustala warunki prowadzenia robót.
2. Wydanie decyzji, o której mowa w ust.1, następuje przed uzyskaniem pozwolenia na budowę na podst.
rozdz. 4 ustawy z 7.07.1994 r Prawo budowlane (Dz.U.z 2003 Nr 207, poz.2016 oraz z 2004 Nr 6, poz. 41).
Art. 119. Zabrania się wznoszenia w pobliżu morza, jezior i innych zbiorników wodnych, rzek i kanałów
obiektów budowlanych uniemożliwiających lub utrudniających ludziom i dziko występującym zwierzętom do-
stęp do wody, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej oraz związanych z bezpieczeństwem powszechnym i obronnością kraju.

USTAWA z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
(Dz. U. z dnia 17 września 2003 r. Nr 162, poz. 1568 z poźn. zm)
Rozdział 1, Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa przedmiot, zakres i formy ochrony zabytków oraz opieki nad nimi, zasady tworzenia krajowego programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami oraz finansowania prac konserwatorskich,
restauratorskich i robót budowlanych przy zabytkach, a także organizację organów ochrony zabytków.
Art. 2. 1. Ustawa nie narusza w szczególności przepisów o muzeach, o bibliotekach, o języku polskim,
Prawa ochrony środowiska, o ochronie przyrody, o gospodarce nieruchomościami, o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Prawa budowlanego, o ochronie danych osobowych i o ochronie informacji niejawnych.
Rozdział 2, Formy i sposób ochrony zabytków
Art. 7. Formami ochrony zabytków są:
1) wpis do rejestru zabytków;
2) uznanie za pomnik historii;
3) utworzenie parku kulturowego;
4) ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Rozdział 9, Organizacja organów ochrony zabytków
Art. 89. Organami ochrony zabytków są:
1) minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w imieniu którego zadania i kompetencje, w tym zakresie, wykonuje Generalny Konserwator Zabytków;
2) wojewoda, w imieniu którego zadania i kompetencje, w tym zakresie, wykonuje wojewódzki konserwator
zabytków.

o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach
ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych
USTAWA z dnia 28 lipca 2005 r.
(Dz.U.05. Nr 167, poz. 1399)
Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) lecznictwo uzdrowiskowe - zorganizowaną działalność polegającą na udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej,
prowadzoną w uzdrowisku przez zakłady lecznictwa uzdrowiskowego przy wykorzystaniu warunków naturalnych, takich jak:
a) właściwości naturalnych surowców leczniczych,
b) właściwości lecznicze klimatu, w tym talassoterapia i subterraneoterapia oraz właściwości lecznicze mikroklimatu
- a także towarzyszące temu zabiegi fizykalne;
2) gmina uzdrowiskowa - gminę, której obszarowi lub jego części został nadany status uzdrowiska w trybie
określonym w ustawie;
3) uzdrowisko - obszar, na terenie którego prowadzone jest lecznictwo uzdrowiskowe, wydzielony w celu wykorzystania i ochrony znajdujących się na jego obszarze naturalnych surowców leczniczych, spełniający warunki, o
których mowa w art. 34 ust. 1, któremu został nadany status uzdrowiska;
4) obszar ochrony uzdrowiskowej - obszar spełniający warunki, o których mowa w art. 34 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5,
któremu został nadany status obszaru ochrony uzdrowiskowej;
5) operat uzdrowiskowy - dokument zawierający charakterystykę wyodrębnionego obszaru pod względem
możliwości uznania go za uzdrowisko albo obszar ochrony uzdrowiskowej, ze szczególnym uwzględnieniem
dostępnych na tym obszarze naturalnych surowców leczniczych i klimatu;
6) strefy ochronne - części obszaru uzdrowiska albo obszaru ochrony uzdrowiskowej, określone w statucie
uzdrowiska, wydzielone w celu ochrony czynników leczniczych i naturalnych surowców leczniczych, walorów
środowiska i urządzeń uzdrowiskowych;
7) urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego - urządzenia służące do leczniczego wykorzystania naturalnych surowców leczniczych oraz właściwości leczniczych klimatu;
8) naturalne surowce lecznicze - gazy lecznicze oraz kopaliny lecznicze, w tym peloidy, wody lecznicze i wody
termalne, których właściwości lecznicze zostały potwierdzone na zasadach określonych w ustawie;
9) właściwości lecznicze klimatu - czynniki atmosferyczne sprzyjające zachowaniu zdrowia, leczeniu lub łagodzeniu skutków lub objawów chorób;
10) zakład lecznictwa uzdrowiskowego - zakład opieki zdrowotnej w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 1991
r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm.2)), działający na obszarze uzdrowiska,
utworzony w celu udzielania świadczeń zdrowotnych z zakr lecznictwa uzdrowiskowego, w ramach kierunków
leczniczych i przeciwwskazań ustalonych dla danego uzdrowiska, w szczególności wykorzystujący warunki naturalne przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych.
Rozdział 4, Nadzór nad lecznictwem uzdrowiskowym
Art. 17. 1. Nadzór nad lecznictwem uzdrowiskowym sprawuje minister właściwy do spraw zdrowia i wojewoda,
a w odniesieniu do lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonego w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego utworzonych przez Ministra Obrony Narodowej i ministra właściwego do spraw wewnętrznych, odpowiednio ci
ministrowie w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia.
2. Wojewoda sprawuje nadzór nad lecznictwem uzdrowiskowym prowadzonym przez zakłady lecznictwa
uzdrowiskowego na obszarze województwa przy pomocy naczelnego lekarza uzdrowiska.
Art. 18. Organy sprawujące nadzór, o których mowa w art. 17, dokonują kontroli i oceny lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonego w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego.
Art. 19. 1. Do zadań ministra ds zdrowia należy w szczególności:
1) wytyczanie kierunków działalności uzdrowisk w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego;
2) ustalanie kierunków leczniczych dla poszczególnych uzdrowisk w oparciu o naturalne surowce o potwierdzonych właściwościach leczniczych i klimat;
3) monitorowanie zachowania warunków leczniczych i środowiskowych warunkujących przyznanie i utrzymanie
statusu uzdrowiska albo statusu obszaru ochrony uzdrowiskowej;
4) określanie wymagań, jakim powinny odpowiadać zakłady lecznictwa uzdrowiskowego i urządzenia lecznictwa
uzdrowiskowego;
5) potwierdzenie spełnienia warunków koniecznych do nadania danemu obszarowi statusu uzdrowiska albo
statusu obszaru ochrony uzdrowiskowej na podstawie operatu uzdrowiskowego;
(..)
8) uzgadnianie planów zagospodarowania przestrzennego dla stref ochronnych, o kt mowa w art. 38 ust. 1;
9(…)
Art. 24. 1. Wojewoda powołuje i odwołuje naczelnego lekarza uzdrowiska.
2. Naczelny lekarz uzdrowiska, o którym mowa w ust. 1, sprawuje nadzór nad jakością świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych przez zakłady lecznictwa uzdrowiskowego.
Art. 26. Do zadań naczelnego lekarza uzdrowiska należy w szczególności:
1) współdziałanie z osobami sprawującymi nadzór specjalistyczny na obszarze danego województwa;
2) współdziałanie z organami jednostek samorządu terytorialnego i zakładami opieki zdrowotnej, powołanymi
do zapewnienia opieki zdrowotnej ogółowi ludności, ze szczeg uwzględnieniem spraw dotyczących pacjentów;
3) monitorowanie i inicjowanie porozumień między podmiotami prowadzącymi zakłady lecznictwa uzdrowiskowego w sprawie udzielania świadczeń zdrowotnych, prawidłowej eksploatacji naturalnych surowców leczniczych i wykorzystania kadr medycznych;
4) przeprowadzanie planowanych i doraźnych kontroli stanu oraz funkcjonowania urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego ze szczególnym uwzględnieniem wymagań sanitarnych;
5)
6) współpraca z zakładami górniczymi znajdującymi się na obszarze uzdrowiska lub obszarze ochrony uzdrowiskowej i podmiotami posiadającymi koncesję na wydobywanie i eksploatację naturalnych surowców leczniczych
w/s prawidłowego wykorzystania tych surowców;
7) zgłaszanie wniosków w sprawie warunków naturalnych i właściwego kształtowania czynników środowiskowych w uzdrowisku lub na obszarze ochrony uzdrowiskowej.
Rozdział 5, Nadawanie obszarowi statusu uzdrowiska albo statusu obszaru ochrony uzdrowiskowej
Art. 33. Granice obszaru, któremu został nadany status uzdrowiska albo status obszaru ochrony uzdrowiskowej,
pokrywają się z granicami administracyjnymi gmin, miast lub jednostek pomocniczych gmin.
Art. 34. 1. Status uzdrowiska może być nadany obszarowi, który spełnia łącznie następujące warunki:
1) posiada złoża naturalnych surowców leczniczych o potwierdzonych właściwościach leczniczych na zasadach
określonych w ustawie;
2) posiada klimat o właściwościach leczniczych potwierdzonych na zasadach określonych w ustawie;
3) na jego obszarze znajdują się zakłady lecznictwa uzdrowiskowego i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego,
4) spełnia określone w przepisach o ochronie środowiska wymagania w stosunku do środowiska;
5) posiada infrastrukturę techniczną w zakresie gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej, w zakresie transportu zbiorowego, a także prowadzi gospodarkę odpadami.
2. Status obszaru ochrony uzdrowiskowej może być nadany obszarowi, który spełnia łącznie warunki, o których
mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5.
Art. 38. 1. Na obszarze uzdrowiska lub obszarze ochrony uzdrowiskowej wydziela się trzy rodzaje stref ochronnych, oznaczone literami "A", "B" i "C":
1) strefę "A" obejmującą obszar, na którym są zlokalizowane lub planowane zakłady i urządzenia lecznictwa
uzdrowiskowego, a także inne obiekty służące lecznictwu uzdrowiskowemu lub obsłudze pacjenta lub turysty,
w szczególności: pensjonaty, restauracje lub kawiarnie, dla której procentowy udział terenów zielonych wynosi
nie mniej niż 75 %;
- w strefie ochronnej "A" zabrania się:
a) lokalizacji zakładów przemysłowych,
b) lokalizacji budownictwa wielorodzinnego i jednorodzinnego, z wyjątkiem modernizacji obiektów istniejących,
bez możliwości zwiększenia powierzchni ich zabudowy,
c) uruchamiania pól biwakowych i campingowych, lokalizacji domków turystycznych i campingowych,
d) prowadzenia targowisk, z wyjątkiem punktów sprzedaży pamiątek, wyrobów ludowych, produktów regionalnych lub towarów o podobnym charakterze, w formach i miejscach wyznaczonych przez gminę,
e) trzymania zwierząt gospodarskich,
f) prowadzenia działalności rolniczej,
g) organizacji rajdów samochodowych i motorowych,
h) lokalizacji stacji paliw, punktów dystrybucji produktów naftowych, nawozów sztucznych, składowisk odpadów stałych i płynnych, składów opału,
i) lokalizacji parkingów w liczbie miejsc postojowych większej niż 10 % miejsc sanatoryjnych w obiekcie,
j) lokalizacji trwałych i tymczasowych obiektów i urządzeń, które mogą utrudniać lub zakłócać przebywanie
pacjentów na tym obszarze, a w szczególności: stacji bazowych telefonii komórkowej, stacji nadawczych radiowych i telewizyjnych, stacji radiolokacyjnych i innych emitujących fale elektromagnetyczne,
k) organizowania imprez masowych, (…), zakłócających proces leczenia uzdrowiskowego i działalności o charakterze rozrywkowym zakłócającej ciszę nocną w godz. 2200-600, z wyjątkiem imprez masowych znajdujących się
w harmonogramie imprez gminnych,
l) lokalizacji obiektów mogących znacząco oddziaływać na środowisko, zgodnie z odrębnymi przepisami, w
szczególności takich jak: warsztaty samochodowe, wędzarnie ryb, garbarnie,
m) wszystkich czynności zabronionych, ujętych w wykazie dla strefy ochronnej "B" i "C";
2) strefę "B", dla której procentowy udział terenów zielonych wynosi nie mniej niż 55 %,
obejmującą obszar przyległy do strefy "A" i stanowiący jej otoczenie, który jest przeznaczony dla nie mających
negatywnego wpływu na właściwości lecznicze uzdrowiska lub obszaru ochrony uzdrowiskowej oraz nieuciążliwych w procesie leczenia obiektów usługowych, turystycznych, rekreacyjnych, sportowych i komunalnych,
budownictwa mieszkaniowego oraz innych związanych z zaspokajaniem potrzeb osób przebywających na tym
obszarze lub objęty granicami parku narodowego lub rezerwatu przyrody albo jest lasem, morzem lub jeziorem,
przy czym w strefie ochronnej "B" zabrania się:
a) lokalizacji nowych oraz rozbudowy istniejących zakładów przemysłowych, punktów skupu złomu i punktów
skupu produktów rolnych,
b) lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni większej niż 400 m2 z obiektami towarzyszącymi,
c) lokalizacji i uruchamiania stacji paliw lub urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne mogących znacząco
oddziaływać na środowisko, nie bliżej niż 500 m od granicy obszaru strefy ochronnej "A", uruchamiania punktów dystrybucji i składowania środków chemicznych, produktów naftowych i artykułów uciążliwych dla środowiska,
d) wyrębu drzew leśnych i parkowych, z wyjątkiem cięć sanitarnych,
e) pozyskiwania surowców mineralnych innych niż naturalne surowce lecznicze,
f) prowadzenia robót melioracyjnych mających na celu niekorzystną zmianę ist. stosunków gruntowo-wodnych,
g) lokalizacji parkingów o wielkości powyżej 50 miejsc postojowych dla samochodów osobowych, dostawczych i
autobusów,
h) wszystkich czynności zabronionych ujętych w wykazie dla strefy ochronnej "C";
3) strefę "C" przyległą do strefy "B" i stanowiącą jej otoczenie, obejmującą obszar mający wpływ na zachowanie
walorów krajobrazowych, klimatycznych oraz ochronę złóż naturalnych surowców leczniczych;
- w strefie ochronnej "C" zabrania się:
a) nieplanowanego wyrębu drzew,
b) prowadzenia działań powodujących niekorzystną zmianę stosunków wodnych,
c) lokalizacji nowych uciążliwych obiektów budowlanych i innych uciążliwych obiektów, w tym zakładów przemysłowych,
d) prowadzenia działań mających wpływ na fizjografię uzdrowiska i jego założenia przestrzenne lub właściwości
lecznicze klimatu.
2. Gmina, która uzyskała status uzdrowiska lub status obszaru ochrony uzdrowiskowej, sporządza i uchwala
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w terminie do 2 lat od dnia uzyskania statusu.
Art. 41. 1. Rada gminy, po uzyskaniu decyzji, o której mowa w art. 40 ust. 2, uchwala, na podstawie operatu
uzdrowiskowego, statut uzdrowiska lub statut obszaru ochrony uzdrowiskowej, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Statut uzdrowiska lub statut obszaru ochrony uzdrowiskowej zawiera w szczególności:
1) nazwę uzdrowiska lub nazwę obszaru ochrony uzdrowiskowej i jego granice;
2) określenie stref ochronnych, o których mowa w art. 38 ust. 1, wraz z określeniem koniecznych do zachowania obszarów biologicznie czynnych, oraz określeni czynności zabronionych w poszczeg. strefach ochronnych;
3) kierunki lecznicze dla danego uzdrowiska;
4) granice obszaru i terenu górniczego, wyznaczone na podstawie przepisów prawa geologicznego i górniczego,
albo projektowane położenie tego obszaru i terenu oraz w odniesieniu do uzdrowiska - wykaz zakładów i urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego.

Rozporządzenie RM z dn. 2 marca 2004 w sprawie Słowińskiego Parku Narodowego
(Dz.U Nr 43 z 2004 r poz. 390)
§1. Słowiński Park Narodowy obejmuje obszar 32 744,03 ha, w tym 21 572,89 ha położonych w woj. pomorskim oraz 11 171,14 ha wód przybrzeżnych Morza Bałtyckiego
§4 Zakazy obowiązujące na terenie Parku:
1) polowania, chwytania dziko żyjących zwierząt, płoszenia ich i zabijania, zbierania poroży zwierzyny płowej,
niszczenia nor i legowisk zwierzęcych oraz gniazd ptasich i wybierania z nich jaj;
2) pozyskiwania, niszczenia lub uszkadzania drzew i innych roślin;
3) wysypywania, zakopywania i wylewania odpadów lub innych nieczystości, innego zanieczyszczania wód,
gleby oraz powietrza;
4) dokonywania zmian przedmiotów ochrony i obszarów objętych ochroną;
5) używania, użytkowania, uszkadzania oraz zanieczyszczania przedmiotów oraz obszarów objętych ochroną;
6) zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek, jeżeli służą one innym celom niż ochrona przyrody;
7) wydobywania skał, minerałów, w tym torfu i bursztynu;
8) niszczenia gleby lub zmiany sposobu jej użytkowania;
9) palenia ognisk, wyrobów tytoniowych, używania źródeł światła o otwartym płomieniu poza miejscami wyznaczonymi;
10) prowadzenia działalności wytwórczej, handlowej, a także rolniczej, hodowlanej lub chowu zwierząt;
11) zbioru poza miejscami wyznaczonymi dziko rosnących roślin, grzybów oraz ich części;
12) ruchu pieszego, rowerowego, narciarskiego, jazdy konnej wierzchem poza szlakami do tego wyznaczonymi;
13) wprowadzania psów bez smyczy i kagańca;
14) eksploracji zbiorników wodnych poza miejscami do tego wyznaczonymi;
15) ruchu pojazdów poza drogami publicznymi i innymi drogami do tego wyznaczonymi;
16) umieszczania tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków niezwiązanych z ochroną przyrody, z
wyjątkiem znaków drogowych i innych związanych z ochroną porządku i bezpieczeństwa publicznego, na
przedmiotach lub obszarach objętych ochroną;
17) sprzedaży i spożywania napojów alkoholowych poza miejscami do tego wyznaczonymi;
18) zakłócania ciszy;
19) używania łodzi motorowych, uprawiania sportów wodnych i motorowych, pływania, żeglowania poza
akwenami lub szlakami do tego wyznaczonymi;
20) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu;
21) biwakowania poza miejscami wyznaczonymi;
22) prowadzenia badań naukowych bez zgody dyrektora Parku;
23) wprowadzania gatunków roślin lub zwierząt poza ich naturalne miejsca występowania;
24) wprowadzania organizmów genetycznie zmodyfikowanych
§5.1. Wokół Parku tworzy się otulinę o powierzchni 30 220 ha położoną w woj. pomorskim. (Określono jedynie jej
granice bez określania zakazów lub zasad gospodarowania)

Rozporządzenie RM z dn. 29.04.2003 r w sprawie określenia minimalnej i maksymalnej szerokości
pasa technicznego i ochronnego oraz sposobu wyznaczania ich granic (Dz.U. Nr 89, poz.820)
§1.1. Pas techniczny przebiega wzdłuż brzegu obszarów morskich i obejmuje teren linii brzegu morskiego w
kierunku lądu o szerokości od 10 do 1000 m w zależności od rodzaju brzegu, z wył. terenów leżących w granicach portów i przystani morskich..
2. Pas ochronny obejmuje obszar przyległy od lądowej granicy pasa technicznego o szerokości od 100 m do
2500m z zastrz. ust.3
3. Na odcinkach lądu objętych granicami portów określ. w odrębnych przepisach, oglądowa granica pasa
ochronnego pokrywa się z granicami portów.
4. w przypadku utraty terenów pasa techn. w wyniku działania żywiołu morskiego funkcje utraconych terenów
(…) przejmują tereny pasa ochronnego o szerokości max 100m w kierunku lądu.
§2.1 . Granice pasa technicznego wyznacza się uwzględniając:
1. na brzegach wydmowych: plaże, pierwszy wał wydmowy i pas terenu za tym wałem o szerokości od
20m do 200m…
2. na brzegach klifowych: plażę, podnóże klifu, stok klifowy i pas terenu o szer. Od 10m do 100m licząc od
górnej krawędzi stoku
3. na brzegach płaskich, pozbawionych wału wydmowego: pas terenu od linii brzegu morskiego do odwodnego podnóża wałów p-powodziowych albo przy braku wałów p-powodziowych pas terenu o szer.
Od 50 m do 1000m od linii brzegu morskiego
4. na brzegach utrwalonych budowlami hydrotechnicznymi tworzącymi linię brzegu morskiego, obszar
obejmujący te budowle wraz z pasem terenu o łącznej szerokości 10m albo większej, jeżeli wynika to z
odrębnych przepisów.

Rozporządzenie RM z dnia 18 czerwca 2001 r. w sprawie ustalenia morskich i stałych lotniczych przejść
granicznych oraz rodzaju ruchu dozwolonego przez te przejścia. (Dz. U. z dnia 20 czerwca 2001 r.)
Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (…) zarządza
się, co następuje:
§ 1. Ustala się następujące morskie i stałe lotnicze przejścia graniczne oraz rodzaj ruchu dozwolonego przez te
przejścia:
1) morskie przejścia graniczne:
d) Frombork - ruch osobowy i towarowy (warm-mazur),
e) Gdańsk-Górki Zachodnie - ruch osobowy morskimi statkami sportowymi i towarowy statkami rybackimi o
polskiej przynależności, wykonującymi rybołówstwo morskie,
f) Gdańsk-Nowy Port - ruch osobowy i towarowy,
g) Gdańsk-Port Północny - ruch towarowy,
h) Gdynia - ruch osobowy i towarowy,
i) Hel - ruch osobowy i towarowy,
j) Jastarnia - ruch osobowy morskimi statkami sportowymi i towarowy statkami rybackimi o polskiej przynależności, wykonującymi rybołówstwo morskie,
l) Łeba - ruch osobowy morskimi statkami sportowymi i towarowy statkami rybackimi o polskiej przynależności, wykonującymi rybołówstwo morskie,
r) Ustka - ruch osobowy i towarowy,
s) Władysławowo - ruch osobowy i towarowy,
2) stałe lotnicze przejścia graniczne:
a) Gdańsk-Rębiechowo - ruch osobowy i towarowy,
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 7 maja 2004 r. w sprawie sposobu uwzględniania w zagospodarowaniu przestrzennym potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa (Dz. U. Nr 125, poz. 1309)
§ 1. 1. Uwzględnianie potrzeb obronności państwa w zagospodarowaniu przestrzennym ma na celu zapewnienie warunków do obrony terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności przez:
1) utrzymanie potencjału obronnego państwa;
2) zapewnianie warunków do funkcjonowania sił zbrojnych w okresie pokoju oraz do działania w razie agresji
militarnej;
3) zapewnienie warunków do przyjęcia, rozmieszczenia, zaopatrywania i funkcjonowania sojuszniczych sił
zbrojnych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) zapewnianie funkcjonowania gospodarki państwa w razie agresji militarnej, w tym ewakuacji ludności i
elementów materialnych gospodarki;
5) tworzenie warunków umożliwiających lokalizację, realizację i adaptację obiektów i urządzeń niezbędnych
na potrzeby obronne.
2. Uwzględnianie potrzeb bezpieczeństwa państwa w zagospodarowaniu przestrzennym ma na celu przygotowanie i przeciwdziałanie zagrożeniom wewnętrznym, w szczególności przez zapewnienie warunków do:
1) reagowania na:
a) zagrożenia zdrowia i życia ludzi,
b) katastrofy i klęski żywiołowe,
c) zagrożenia gospodarczego i ekonomicznego funkcjonowania państwa,
d) przestępczość i akty terroryzmu;
2) ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego;
3) ochrony bezpieczeństwa powszechnego;
4) wykonywania zadań z zakresu ochrony: osób, obiektów, zabytków i urządzeń;
5) ochrony granicy państwa (…);
§ 2. 1. Właściwe organy wojskowe, ochrony granic i bezpieczeństwa państwa zgłaszają potrzeby w zakresie obronności i bezpieczeństwa państwa w zagospodarowaniu przestrzennym przez:
1) składanie wniosków dotyczących studium uwarunkowań i kierunków zagosp. przestrzennego gminy,
2) opiniowanie projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy,
3) uzgadnianie projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i projektu planu zagospodarowania przestrzennego województwa,
w zakresie dostosowania ustaleń tych projektów do wymagań wynikających z potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa.
2. Organy, o których mowa w ust. 1, opiniują projekt studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, w szczególności w zakresie:
1) granic terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;
2) ograniczeń w zabudowie i przebywaniu ludzi, wynikających z funkcjonowania obecnego jak i planowanego
przeznaczenia terenu oraz istniejących i planowanych obiektów i urządzeń niezbędnych na potrzeby
obronności i bezpieczeństwa państwa;
3) kierunków rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
4) warunków ochrony obiektów ważnych i szczególnie ważnych dla obronności i bezpieczeństwa państwa,
określonych odrębnymi przepisami.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, uzgadniają projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i planu zagospodarowania przestrzennego województwa w szczególności w zakresie:
1) granic terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;
2) ograniczeń, które powinny obowiązywać w strefach ochronnych, w tym dotyczących użytkowania i przeznaczenia terenów, zabudowy oraz przebywania ludzi;
3) ograniczeń w zagospodarowaniu terenów, wynikających z potrzeb bezkolizyjnego funkcjonowania istniejącej i planowanej infrastruktury niezbędnej na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;
4) ograniczeń wynikających z utworzenia obszarów ograniczonego użytkowania, w tym dla lotnisk, instalacji
radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych i radiolokacyjnych;
5) wymagań dotyczących parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu
wynikających z potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa;
6) wymagań w zakresie obronności i bezpieczeństwa państwa dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy
układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej;
7) zagrożeń bezpieczeństwa powszechnego, w tym pożarowych wynikających z planowanych warunków zagospodarowania przestrzennego, a w szczególności z lokalizacji zakładów przemysłowych, w których istnieje
ryzyko wystąpienia poważnej awarii przemysłowej;
8) możliwości prowadzenia działań ratowniczych, w tym w zakresie prowadzenia ewakuacji na wypadek masowego zagrożenia, zaopatrzenia w wodę do celów przeciwpożarowych oraz dróg pożarowych;
9) budowy obiektów na potrzeby jednostek zajmujących się ochroną ludności, w tym jedn. ochrony przeciwpożarowej;
10) wznoszenia budowli ochronnych;
11) budowy infrastruktury technicznej służącej, w sytuacjach kryzysowych:
a) realizacji zadań w zakresie wykrywania zagrożeń oraz ostrzegania i alarmowania,
b) ochronie przeciwpożarowej,
c) zapewnieniu bezpiecznego transportu materiałów niebezpiecznych, w tym transportu rurociągami,
d) zaopatrywaniu ludności w wodę pitną,
e) zapewnieniu bezpieczeństwa sieci elektroenergetycznych oraz telekomunikacyjnych.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej
ochrony ptaków Natura 2000 (Dz. U. Nr 229, poz. 2313)
Na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880)
zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa nazwę, położenie administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i przedmiot
ochrony oraz sprawującego nadzór nad obszarem.
§ 2. Wyznacza się następujące obszary specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 pod nazwą:
6) Dolina Dolnej Wisły (kod obszaru PLB040003), obejmująca obszar 34.909,2 ha, w tym:
a) 23.753,8 ha położonych w województwie kujawsko-pomorskim
b) 11.155,4 ha położone w województwie pomorskim na terenie gmin: Cedry Wielkie (769,6 ha), Suchy Dąb
(573,8 ha), Kwidzyn (1.039,8 ha), Ryjewo (517,0 ha), Sadlinki (766,4 ha), Lichnowy (518,2 ha), Miłoradz
(1.538,9 ha), Ostaszewo (442,3 ha), Stegna (312,6 ha), Gniew (2.109,0 ha), Pelplin (241,2 ha), Subkowy (731,4
ha), Tczew - gmina wiejska (229,3 ha), Tczew - gmina miejska (142,2 ha), Sztum (1.108,1 ha) i Gdańsk - miasto
(115,8 ha);
38) Wielki Sandr Brdy (kod obszaru PLB220001), obejmujący obszar 37.058,7 ha położony w województwie
pomorskim na terenie gmin: Lipnica (1.842,1 ha), Studzienice (258,6 ha), Brusy (16.770,0 ha), Chojnice
(15.505,3 ha) i Konarzyny (2.682,7 ha);
39) Dolina Słupi (kod obszaru PLB220002), obejmująca obszar 37.033,2 ha położony w województwie pomorskim na terenie gmin: Borzytuchom (4.463,6 ha), Bytów (1.703,6 ha), Czarna Dąbrówka (7.418,4 ha), Kołczygłowy (6.916,5 ha), Parchowo (2,2 ha), Trzebielino (68,8 ha), Dębnica Kaszubska (11.150,5 ha), Kobylnica (4.581,5 ha) i Słupsk (728,0 ha);
40) Ostoja Słowińska (kod obszaru PLB220003), obejmująca obszar 19.326,7 ha położony w województwie
pomorskim na terenie gmin: Łeba (357,0 ha), Wicko (2.350,5 ha), Główczyce (2.120,4 ha), Smołdzino
(14.276,9 ha) i Ustka (222,0 ha);
41) Ujście Wisły (kod obszaru PLB220004), obejmujące obszar 1.014,7 ha, w tym:
a) 840,2 ha położone w województwie pomorskim na terenie gmin: Stegna (287,9 ha) i Gdańsk - miasto
(552,3 ha),
b) 174,5 ha położonych na wodach przybrzeżnych Morza Bałtyckiego;
42) Zatoka Pucka (kod obszaru PLB220005), obejmująca obszar 62.045,5 ha o współrzędnych 18° 39' długości
geograficznej wschodniej i 54° 36' szerokości geograficznej północnej, w tym:
a) 937,9 ha położonych w województwie pomorskim na terenie gmin: Hel (0,3 ha), Jastarnia (0,4 ha), Władysławowo (100,0 ha), Kosakowo (510,5 ha), Puck - gmina wiejska (324,4 ha), Puck - gmina miejska (0,4 ha),
Gdańsk - miasto (0,8 ha), Gdynia - miasto (1,0 ha) i Sopot - miasto (0,03 ha),
b) 61.107,6 ha położonych na wodach przybrzeżnych Morza Bałtyckiego;
49) Lasy Iławskie (kod obszaru PLB280005), obejmujące obszar 24.604,2 ha, w tym:
a) 22.002,5 ha położonych w województwie warmińsko-mazurskim
b) 2.601,7 ha położonych w województwie pomorskim na terenie gminy Stary Dzierzgoń (2.601,7 ha);
54) Zalew Wiślany (kod obszaru PLB280010), obejmujący obszar 33.665,7 ha, w tym:
a) 1.916,2 ha położonych w województwie warmińsko-mazurskim na terenie gmin: Braniewo (231,7 ha),
Frombork (183,0 ha), Elbląg (650,1 ha) i Tolkmicko (851,4 ha),
b) 1.389,1 ha położone w województwie pomorskim na terenie gmin: Krynica Morska (370,9 ha), Nowy
Dwór Gdański (87,8 ha) i Sztutowo (930,4 ha),
c) 30.360,4 ha położone na morskich wodach wewnętrznych Zalewu Wiślanego;
70) Ławica Słupska (kod obszaru PLB990001), obejmująca obszar 76.594,0 ha położony na Morzu Bałtyckim o
współrzędnych 16° 57' długości geograficznej wschodniej i 54° 57' szerokości geograficznej północnej;
71) Przybrzeżne Wody Bałtyku (kod obszaru PLB990002), obejmujące obszar 211.741,2 ha o współrzędnych
18° 17' długości geograficznej wschodniej i 54° 49' szerokości geograficznej północnej, w tym:
a) 2 ha położone w województwie zachodniopomorskim na terenie gmin: Darłowo - gm wiejska (1,0 ha),
Darłowo - gm miejska (0,2 ha) i Postomino (0,8 ha),
b) 3,1 ha położone w województwie pomorskim na terenie gmin: Łeba (0,7 ha), Władysławowo (0,2 ha),
Krokowa (0,2 ha), Ustka - gmina wiejska (0,4 ha), Ustka - gmina miejska (0,2 ha), Smołdzino (0,8 ha) i Choczewo (0,8 ha),
c) 211.735,9 ha położonych na wodach przybrzeżnych Morza Bałtyckiego;
§ 3. Mapy obszarów specjalnej ochrony ptaków, o których mowa w § 2, stanowią załącznik nr 1 do rozporządzenia.
§ 4. Celem wyznaczenia obszarów, o których mowa w § 2, jest ochrona populacji dziko występujących
ptaków oraz utrzymanie ich siedlisk w niepogorszonym stanie.
§ 5. Przedmiotem ochrony są gatunki ptaków wymienione w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
§ 6. Nadzór nad obszarami, o których mowa w § 2, sprawuje wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego
właściwy dla obszaru swojego działania.

Regulacje prawne odnoszące się do gospodarki w strefie nadbrzeżnej

Transkrypt

Podobne dokumenty

Strona 1 z 1 PLANOWANIE PRZESTRZENNE II (REGIONALNE

Plik źródłowy

Załącznik do Zarządzenia Nr 74/2016

specjalista - Praca w Służbie Cywilnej

Sławomir Anusz Wykup ziemi rolniczej przez cudzoziemców

podział obszarów morskich

• NOWA PROCEDURA PODZIAŁU gruntów nie skróciła terminów