T-16: Zbrodnie wojenne - Ja w sieci - Start

Ja w sieci
T-16: Zbrodnie wojenne
Autor: Administrator
19.02.2011.
Zmieniony 19.02.2011.
ZATWIERDZAM
Szczecin, dn. __________ 201 _
r.
(stanowisko służbowe) ................................................
(stopień
imię nazwisko) Data........................................
PLAN – KONSPEKT
Do przeprowadzenia zajęć z szkolenia prawnego w kompani remontowej w dniu ......................
TEMAT: T:16 . Zbrodnie wojenne.
CEL: - zapoznanie szkolonych z międzynarodowym prawem
konfliktów zbrojnych i traktatem wersalskim. METODA:
wykład CZAS :
45’
MIEJSCE:
świetlica ZAGADNIENIA:
1. Traktat wersalski. 2. Podstawowe
przepisy prawa wojennego 3. Podstawowe reguły międzynarodowego prawa humanitarnego
stosowane w konfliktach zbrojnych 4. Odpowiedzialność za nieprzestrzeganie międzynarodowego prawa
humanitarnego. LITERATURA: 1.
“Międzynarodowe prawo konfliktów zbrojnych –
zbiór dokumentów” –
red. Marian Flemming, 2.
“Podstawowe zasady
konwencji genewskich i ich protokołów dodatkowych”, 3 .“Umowy międzynarodowe o
ochronie ofiar wojny” – red. Marian Flemming, 3.
Streszczenie konwencji genewskich z
12 sierpnia 1949 roku i ich protokołów dodatkowych”, 4.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zbrodnie_wojenne ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWE:
Konspekt,
Lp. Czas Treść zagadnienia Wskazówki metodyczne
1. 2. 3. 4.
1 5 min Rozpoczęcie
zajęć meldunek; obecność; temat i cel zajęć;
Przyjmuję meldunek od starszego grupy; sprawdzam
obecność; podaję temat i cel zajęć. Zwracam uwagę na zachowanie dyscypliny.
1. 2. 3. 4.
50 min
Traktat wersalski.
Zbrodnie wojenne, określone zostały w 1919 roku w traktacie wersalskim. Wszystko, co narusza prawa i
zwyczaje wojenne (artykuł 228) a także bulwersujące międzynarodową moralność i powagę traktatów
(artykuł 227). Szósty artykuł w Statucie Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze
określa następujące rodzaje zbrodni wojennych: zbrodnia przeciwko pokojowi: planowanie,
przygotowanie, rozpoczęcie i prowadzenie wojny napastniczej lub będącej pogwałceniem traktatów
wojny, porozumień lub międzynarodowych umów oraz współuczestniczenie w którymkolwiek z
wymienionych czynów pogwałcenie praw i zwyczajów wojny: obejmują m.in. morderstwa, nieludzkie
traktowanie ludności zamieszkującej okupowane terytoria, deportacje (m.in. na roboty przymusowe),
mordowanie i złe traktowanie jeńców wojennych, zabijanie zakładników, przywłaszczenie własności
publicznej i prywatnej, burzenie miast, osiedli, wsi oraz wszelkie zniszczenia, nie usprawiedliwione
koniecznością wojenną. zbrodnie przeciwko ludzkości: m.in: prześladowania, morderstwa, deportacje,
eksterminacja i inne nieludzkie czyny, których celem jest zniszczenie całości lub części grupy narodowej,
etnicznej, rasowej lub religijnej. W starożytności zbrodnie wojenne określano jako "barbarzyństwo
wojenne". Ograniczało je tylko prawo zwyczajowe, którego nie miał kto egzekwować. Pierwszymi
pisanymi normami prawa międzynarodowego były: deklaracja paryska w 1856 roku konwencja
genewska w 1864 roku deklaracja petersburska w 1868 konwencja genewska w 1906 roku konwencje
haskie w 1907. Nie ustanowiły konsekwencji karnych za popełnione zbrodnie, tylko nakładały na
sygnatariuszy obowiązek regulacji tych kwestii w ustawodawstwie swojego kraju. W roku 1919 Komitet
dla Spraw Odpowiedzialności (ścigał zbrodnie I wojny światowej) ustalił katalog zbrodni wojennych. W
roku 1925 zakazano używania broni chemicznej i biologicznej w protokole genewskim. Podczas II wojny
światowej sprecyzowano zasady odpowiedzialności. Dokonała tego Komisja Narodów Zjednoczonych do
Spraw Zbrodni Wojennych. Zatwierdzono je 8 sierpnia 1945 roku w Londynie, gdzie porozumiały się
cztery mocarstwa koalicji antyhitlerowskiej. Te same kraje uchwaliły Statut Międzynarodowego Trybunału
Wojskowego w Norymberdze. W listopadzie 1946 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ zaleciło umieszczenie
artykułu 6 Statutu do kodeksów krajowych. Rok później Polska ratyfikowała. Dzięki inicjatywie Polski 26
listopada 1968 roku w Konwencji ONZ wykluczono przedawnienie zbrodni wojennych.
PODSTAWOWE
PRZEPISY PRAWA WOJENNEGO
23.Podczas prowadzenia walki należy przestrzegać norm
prawa wojennego, zawarowanych w umowach międzynarodowych lub ustalonych zwyczajowo,
zawierających nakazy i zakazy, które obowiązują walczące strony. Przestrzeganie ich jest podstawą
prowadzenia walki według zasad humanitaryzmu.
24.Normy prawa wojennego głównie
dotyczą: zakazu stosowania niektórych rodzajów broni, ochrony ofiar walki /wojny/, tj. chorych,
rannych, rozbitków, jeńców i ludności cywilnej; zakazu niszczenia dóbr materialnych bez wyraźnej
konieczności wojennej.
Stosownie do postanowień Konwencji międzynarodowych obowiązkiem
walczących stron jest także zapewnienie właściwej ochrony specjalnie oznaczonym dobrom,
stanowiącym dziedzictwo kulturalne narodu.
W ich skład zalicza się zabytki architektury, sztuki i
historii, dzieła sztuki i inne przedmioty o znaczeniu artystycznym, historycznym lub archeologicznym,
http://jawsieci.cba.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:30
Ja w sieci
jak również zbiory naukowe, książek i archiwaliów oraz gmachy, których przeznaczeniem jest ich
przechowywanie lub wystawianie.
25.Normy prawa wojennego dotyczą także stosowania
środków walki. W czasie jej prowadzenia zabrania się używania: trucizn, gazów trujących i duszących,
broni chemicznej i bakteriologicznej, pocisków rozpłaszczających się w ciele, pokrytych nacięciami, nie
mających powłoki zewnętrznej lub rażących odłamkami niewykrywalnymi przez promienie
rentgenowskie; min, które nie mają urządzeń umożliwiających ich rozbrojenie; min - pułapek oraz
rodzajów broni charakteryzującej się nieprzewidzianymi skutkami działania, stosowanej przeciwko
ludności cywilnej i środowisku naturalnemu.
26.Podczas walki zabrania się również:
zabijania w sposób zdradziecki, używania broni wobec żołnierzy przeciwnika, którzy się poddali;
wydawania rozkazu "nikt nie ma pozostać żywy"; zabierania i niszczenia własności przeciwnika /kiedy
nie wymaga tego uzasadniona konieczność wojenna/; zmuszania obywateli strony przeciwnej do
uczestniczenia w walce przeciwko własnej ojczyźnie; bombardowania, ostrzeliwania i atakowania miast,
osiedli i budynków zajętych przez ludność cywilną; rabunku i grabieży; bezprawnego posługiwania się
flagą państwową, flagą parlamentariusza lub znakiem Czerwonego Krzyża (Czerwonego Półksiężyca) i
Narodów Zjednoczonych oraz mundurami przeciwnika, armii państw neutralnych i innych państw nie
biorących udziału w konflikcie.
27.Niedozwolone są również ataki bez rozróżnienia, to jest
takie, które nie są skierowane przeciwko określonemu celowi wojskowemu lub gdy stosowane metody i
środki walki nie mogą być ograniczone do celu wojskowego, zagrażając także osobom cywilnym lub
dorobku o charakterze cywilnym. Nie wolno stosować metody głodu wobec ludności cywilnej, rabować i
celowo niszczyć mienia obcych państw i ich obywateli; osłaniać pozycji osobami cywilnymi i wyłączonymi
z walki.
28.Ludność cywilna na obszarze prowadzonej walki podlega ochronie.
Kategorycznie zabrania się rabunku jej mienia, a także atakowania, niszczenia, zabierania lub czynienia
nieużytecznymi dóbr niezbędnych dla przetrwania ludności cywilnej oraz stosowania środków
odwetowych.
29.Zabronione jest wykorzystywanie osób, przedmiotów, budowli i miejsc
podlegających ochronie międzynarodowego prawa wojennego do osłony i wsparcia oddziałów i
/pododdziałów/. Ponadto zabrania się atakowania miejscowości nie bronionych przez przeciwnika oraz
obiektów niebezpiecznych dla ludności i środowiska, takich jak: elektrownie jądrowe, zapory wodne i
przeciwpowodziowe. Nie wolno również szkodliwie i niszcząco oddziaływać na procesy zachodzące w
przyrodzie oraz rozszerzać aktywnej walki na strefy i obszary zdemilitaryzowane.
30.Osoby
winne naruszenia powyższych zasad ponoszą odpowiedzialność karną, bez względu na to do której ze
stron walczących należą. Karze podlegają zarówno osoby wydające rozkaz, którego wykonanie stanowi
naruszenie prawa wojennego, jak i wykonawcy takiego rozkazu.
31.Wzięcie do niewoli jest
formą wyłączenia z walki zbrojnej jej uczestników. Za jeńców wojennych uważa się: żołnierzy
regularnych jednostek wojskowych przeciwnika; funkcjonariuszy policji; osoby różnych
zmilitaryzowanych oddziałów, które mają znak rozpoznawczy i jawnie noszą broń; osoby
towarzyszące jednostkom wojskowym, ale nie należące do nich bezpośrednio, np. członkowie załóg
statków handlowych i załóg samolotów cywilnych przeciwnika, jeżeli nie przysługuje im prawo do
specjalnego traktowania na mocy innych postanowień prawa międzynarodowego; ludność terytorium
nie okupowanego, która w jego obronie samowolnie chwyta za broń.
Każdy jeniec po podaniu
swojego nazwiska, imienia, stopnia wojskowego, daty urodzenia i numeru książeczki wojskowej
powinien być przekazany Żandarmerii Wojskowej i odstawiony do obozu jenieckiego. Jeńcom
pozostawia się wszystkie przedmioty osobistego użytku. Zaspakajanie potrzeb bytowych jeńców
wojennych obejmuje zapewnienie im wyżywienia i pomocy medycznej w punktach zbiórki jeńców. 1)
Strony w konflikcie oraz członkowie sił zbrojnych (kombatanci) mają ograniczone prawo w doborze,
stosowaniu metod i środków walki zbrojnej. Zabronione jest stosowanie zwłaszcza takich rodzajów broni
oraz metod walki zbrojnej, które powodują zbędne cierpienia lub nadmierne straty w środowisku
naturalnym. 2)
Mając na uwadze ochronę ludności cywilnej i dóbr o charakterze cywilnym przed
skutkami działań wojennych, strony konfliktu powinny zawsze odróżniać kombatantów od ludności
cywilnej. Zarówno ludność cywilna, jak też poszczególne osoby cywilne nie powinny być przedmiotem
ataków wojskowych; ataki mogą być skierowane wyłącznie na cele wojskowe. 3)
Zabronione jest
zabijanie lub ranienie przeciwnika poddającego się lub niezdolnego do walki. 4)
Osoby wyłączone
z walki oraz osoby, które nie uczestniczą bezpośrednio w działaniach zbrojnych, mają prawo do
poszanowania ich życia i integralności fizycznej i psychicznej. Osoby te, we wszelkich okolicznościach i
bez żadnych uprzedzeń powinny być chronione i traktowane humanitarnie. 5)
Pojmani
kombatanci (uczestnicy walki zbrojnej) oraz osoby cywilne, które są we władzy strony przeciwnej, mają
prawo do poszanowania ich życia, godności, praw osobistych i przekonań. Należy ich chronić przed
wszelkimi atakami gwałtu i represjami. Mają oni także prawo do wymiany korespondencji ze swoimi
rodzinami oraz mogą korzystać z wszelkiej pomocy z zewnątrz. 6)
Ranni i chorzy powinni być
zbierani z pola walki i leczeni. Należną im ochronę i poszanowanie powinna zapewnić ta strona konfliktu,
w której władzy się znajdują. Ochrona obejmuje także: personel medyczny i duchowny, zakłady
lecznicze, środki transportu medycznego oraz sprzęt i materiały przeznaczone do użytku medycznego.
Znakiem tej ochrony są czerwony krzyż i czerwony półksiężyc na białym tle, które także podlegają
http://jawsieci.cba.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:30
Ja w sieci
ochronie. 7)
Każdej osobie przysługują podstawowe gwarancje sądowe. Nikt nie może być
pociągnięty do odpowiedzialności za czyn, którego nie popełnił. Niedozwolone są tortury fizyczne lub
psychiczne, kary cielesne oraz traktowanie w sposób okrutny lub poniżający. Te reguły stanowią
kwintesencję międzynarodowego prawa humanitarnego. Omawiam odpowiedzialność za
nieprzestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego.. Staram się nawiązać dyskusję z
żołnierzami. Zwracam uwagę na zainteresowanie tematem. Zadaję pytania sprawdzające stopień jego
opanowania zagadnienia. ednym z głównych zarzutów stawianych międzynarodowemu prawu
humanitarnemu i skuteczności jego regulacji jest brak odpowiednich mechanizmów, dzięki którym każdy,
kto dopuści się złamania tego prawa poniesie karę. Nie jest to prawdą, a świadczą o tym zarówno
wydarzenia z historii jak i z ostatnich lat. Pierwsza, najbardziej znana sprawa ukarania za naruszenie
prawa wojny pochodzi z XV wieku, kiedy to postawiono przed sądem Petera von Hagenbacha. W 1474
roku Hagenbach został mianowany przez Karola Łysego, diuka Burgundii, gubernatorem Breisach.
Zgodnie z instrukcjami Karola Łysego, Hagenbach zaprowadził rządy terroru, za co – po ustąpieniu
Burgundczyków z tych terenów – stanął przed sądem. Trybunał powołany przez władze Breisach
oraz innych miast, uznał von Hagenbacha winnym brutalnego obchodzenia się z mieszkańcami Breisach i
skazał go na śmierć przez ścięcie.W 1865 roku, po wojnie secesyjnej w Stanach Zjednoczonych,
komendant obozu dla jeńców wojennych w Andersonville, kpt. Henry Wirz został oskarżony o akty
przemocy oraz spowodowanie śmierci więźniów Unii, w związku z czym sąd skazał go na najwyższy
wymiar kary. Ogrom zniszczeń i strat, jakie przyniosła I wojna światowa, zmusiły uczestników konferencji
pokojowej w Paryżu w 1919 roku do przedsięwzięcia kroków, które doprowadziłyby do ukarania
sprawców przestępstw wojennych. Zaproponowano utworzenie specjalnego trybunału
międzynarodowego, którego zadaniem byłoby osądzenie osób winnych popełnienia zbrodni wojennych.
Tego rodzaju propozycja nie została w pełni zaakceptowana, chociaż należy podkreślić, że Traktat
Wersalski przewidywał pociągnięcie do odpowiedzialności cesarza niemieckiego Wilhelma II. Okazało się
to jednak niemożliwe ze względu na stanowisko rządu holenderskiego, który odmówił wydania cesarza.
Nie utworzono także międzynarodowego trybunału. Wkrótce po II wojnie światowej podjęte zostały
zarówno prawne jak i polityczne środki, mające na celu określenie odpowiedzialności za przestępstwa
wojenne. W rezultacie rządy Wielkiej Czwórki: Francji, Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Związku
Radzieckiego podpisały 8 sierpnia 1945 roku w Londynie porozumienie w przedmiocie ścigania i karania
głównych przestępców wojennych Osi Europejskiej. Do porozumienia dołączono Kartę Międzynarodowego
Trybunału Wojskowego. Dokumenty te stały się podstawą, przeprowadzonych w Norymberdze, procesów
głównych zbrodniarzy wojennych, które odbyły się pomiędzy 20 listopada 1945 a 1 października 1946
roku. 24 przywódców hitlerowskich zostało postawionych w stan oskarżenia na pierwszej sesji Trybunału,
która miała miejsce w Berlinie 18 października 1945 roku.
W tym samym okresie utworzono
Międzynarodowy Trybunał Wojskowy dla Dalekiego Wschodu. Zadaniem tego trybunału było osądzenie
japońskich zbrodniarzy wojennych, których proces trwał od 29 kwietnia 1946 roku do 12 listopada 1948
roku. Aktami oskarżenia objęto 28 osób.Oba międzynarodowe trybunały wojskowe sądziły tylko głównych
zbrodniarzy wojennych. Wielu podejrzanych o zbrodnie wojenne stanęło przed sądami krajowymi
państw, w których zbrodnie te zostały popełnione lub przed sądami niemieckimi. Zastosowane przez
Trybunał Norymberski i Tokijski reguły odnoszące się do ścigania zbrodniarzy wojennych po II wojnie
światowej były i są przedmiotem wielu dyskusji. Sama idea oczywiście nigdy nie była kwestionowana,
lecz sposób, w jaki to uczyniono, ograniczając się jedynie do przeprowadzenia procesów zbrodniarzy
należących do państw Osi. Uwolniono tym samym od odpowiedzialności zarówno zbrodniarzy radzieckich,
którzy byli sprawcami mordów nie tylko na polskich jeńcach wojennych oraz prześladowań ludności
cywilnej na wschodnich terenach Rzeczpospolitej Polski anektowanych przez ZSRR, jak i przestępców
innych państw koalicji antyhitlerowskiej. Kwestionowano także podstawy prawne niektórych
rozstrzygnięć. Faktem jednak pozostaje, że trybunały te wniosły istotny wkład w rozwój prawa
międzynarodowego, a zwłaszcza prawa konfliktów zbrojnych.
Zasady sformułowane w
porozumieniu wielkich mocarstw i w Karcie Trybunału Norymberskiego, zwane “zasadami
norymberskimi”, są częścią powszechnego prawa międzynarodowego. Nie były to jednak normy
nowe, lecz potwierdzenie istniejących już ogólnych zasad prawnych. Przyczyniły się one też do rozwoju
prawa wojny w kwestii odpowiedzialności za jego nieprzestrzeganie. “ Zasady
Norymberskie” stwierdzały co następuje: Każdy, kto dopuszcza się zbrodni międzynarodowej,
ponosi za to odpowiedzialność i karę. Jeżeli prawo krajowe nie przewiduje kary za popełnienie zbrodni
międzynarodowych, to ta okoliczność nie zwalnia od poniesienia odpowiedzialności osoby, która takiej
zbrodni się dopuściła. Jeżeli zbrodnię międzynarodową popełniła osoba działająca jako głowa państwa lub
funkcjonariusz publiczny, to ta okoliczność nie zwalnia jej od odpowiedzialności międzynarodowej i nie
zmniejsza wymiaru kary. Działanie na rozkaz rządu lub przełożonego nie zwalnia od odpowiedzialności w
płaszczyźnie prawa międzynarodowego, lecz ta okoliczność może wpłynąć na złagodzenie kary, jeżeli
wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony, który popełnił zbrodnię międzynarodową, ma
prawo do bezstronnego i rzetelnego procesu. Zbrodniami międzynarodowymi są: zbrodnie przeciwko
pokojowi, zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne, zdefiniowane w Karcie Trybunału
http://jawsieci.cba.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:30
Ja w sieci
Norymberskiego. Zbrodnię międzynarodową stanowi uczestnictwo w dokonaniu każdej z wymienionych w
punkcie 6 zbrodni.
Omawiam podstawowe przepisy prawa wojennego
Omawiam, podstawowe reguły międzynarodowego prawa humanitarnego
stosowane w konfliktach
zbrojnych Staram się nawiązać dyskusję z żołnierzami. Zwracam uwagę na zainteresowanie tematem.
Zadaję pytania sprawdzające stopień jego opanowania zagadnienia.
Omawiam odpowiedzialność za nieprzestrzeganie międzynarodowego prawa
humanitarnego.. Staram się nawiązać dyskusję z żołnierzami. Zwracam uwagę na zainteresowanie
tematem. Zadaję pytania sprawdzające stopień jego opanowania zagadnienia.
5 min Zakończenie zajęć. Omówienie zajęć. Pytania kontrolne Meldunek o zakończeniu zajęć
Omawiam przebieg zajęć, zadaję pytania kontrolne, wystawiam oceny, Przyjmuję meldunek o
zakończeniu zajęć.
OPRACOWAŁ:
...............................
http://jawsieci.cba.pl
Kreator PDF
Utworzono 2 March, 2017, 18:30