T50-swieci ojcowie

ŚW. LUDWIK I ŚWIĘCI OJCOWIE
Święty Ludwik urodził się 25 kwietnia 1214 roku w Poissy. Tam równieŜ był ochrzczony,
co często wspominał, nazywając się nawet Ludwikiem z Poissy, poniewaŜ tam otrzymał
niezbywalną na wieki godność chrześcijanina. Jego ojcem był król Ludwik VIII, zaś matką
Blanka, córka Alfonsa Kastylijskiego, zwanego Zdobywcą. Wielkość i świętość króla
Ludwika IX nie są dziełem przypadku. KaŜda świętość, kaŜda pomyślność, mają swoje źródło
przede wszystkim w Bogu. Na to źródło wskazywała mu matka, dzielna i poboŜna kobieta. Po
Bogu właśnie jej najwięcej zawdzięczał. Pogłębiała w nim wiarę i ducha modlitwy. Modliła
się razem z nim. Podczas gdy inni synowie królewscy od chłopięcych lat zaprawiali się do
walki, on wraz z matką klękał do przyjmowania sakramentów świętych i wyciągał do Boga
błagalne ręce, prosząc Go o potrzebne łaski dla młodych lat i przyszłych obowiązków. Dzięki
matce od najmłodszych lat wzrastał w poboŜności i miłości do wszystkiego, co święte.
Kiedy zmarł mu ojciec miał zaledwie dwanaście lat. Ukoronowano go uroczyście na króla
Francji. Otoczony opieką matki przygotowywał się do przyszłych zadań. Do czasu
osiągnięcia odpowiedniego wieku, rządy regencyjne z męską energią sprawowała matka.
śywo w pamięci zachował jej słowa wypowiedziane do niego jako młodzieńca: "Synu,
wolałabym cię widzieć na marach, niŜ w grzechu". Bardziej cenił sobie kaplicę, w której
otrzymał chrzest święty, aniŜeli kościół katedralny, w którym go ukoronowano na króla.
Jako władca został zapamiętany jako pokojowy i głęboko religijny król. Ludwik IX godził
liczne spory między skłóconymi rodami szlacheckimi wewnątrz Francji, jak równieŜ spory
międzynarodowe. W 1248 r. zorganizował i sfinansował wyprawę krzyŜową dla obrony
Ziemi Świętej. Brało w niej udział prawie wyłącznie rycerstwo francuskie, które poprowadził
osobiście. Choć krucjata zakończyła się klęską, a sam Ludwik IX przez pewien czas
pozostawał w niewoli egipskiej, to gdy wrócił w 1254 r. uznany został za największego wśród
monarchów Europy obrońcę chrześcijaństwa. Wspierał zakony, zwłaszcza Ŝebraczy zakon
franciszkanów, współcześnie utworzony przez pokutnika Franciszka z AsyŜu, który głosił
ideały ubóstwa i ascezy, oraz Zakon Rycerzy św. Łazarza opiekujący się trędowatymi.
Rozwój kraju to równieŜ rozwój jego kultury duchowej i intelektualnej. Ludwik obok
szeregu innych fundacji kościelnych, dokończył rozpoczętą w XII wieku przez biskupa
Surgera przebudowę bazyliki Saint Denis w stylu gotyckim. Pragnął on, aby rozwijało się tam
duchowe centrum Francji i trwała nekropolia królewska. Z osobą Ludwika IX związana jest
fundacja uniwersytetu paryskiego, który wziął nazwę od królewskiego kapelana Roberta de
Sorbon. Święty powołał takŜe komisję sprawiedliwości, z której rozwinął się parlament
królewski – zaczątek Stanów Generalnych. Do obrad władca dopuszczał równieŜ mieszczan i
chłopów, co było ewenementem w ówczesnych realiach politycznych
W 1234 r. oŜenił się z Małgorzatą, cnotliwą córką Rajmunda, hrabiego Prowansji. Ich
małŜeństwo Bóg pobłogosławił jedenaściorgiem cudownych i dobrze wychowanych dzieci.
Ludwik był wzorowym męŜem i ojcem rodziny. Miłował spokój Ŝycia w zjednoczeniu z
Bogiem, ale wiedział, Ŝe przeciwna woli BoŜej byłaby ucieczka do klasztornego zacisza i Ŝe
w takim a nie innym stanie ma dąŜyć do chrześcijańskiej doskonałości. Święty król
przywiązywał wielką wagę do więzów rodzinnych. Wieczorami siadywał otoczony gronem
swych dzieci, prowadząc rozmowy, dając rady Ŝyciowe i zaszczepiając gorliwość w cnotach
chrześcijańskich, przed śmiercią zaś pozostawił im wskazówki w testamencie.
Ludwik IX zmarł 25 sierpnia 1270 r., a juŜ w 1297 r. papieŜ Bonifacy VIII zaliczył go do
grona świętych. Jego serce spoczywa do dziś w urnie w ołtarzu katedry Monreale na Sycylii.
Jego szczątki znajdują się w kościele św. Dionizego pod ParyŜem.
Trudno ukazać postać świętego Ludwika w krótkim rozwaŜaniu, oddajmy więc na koniec
głos biografowi świętego Jacques'owi Le Goff: „Cechowała go chęć urzeczywistnienia wzoru
idealnego władcy, zdolność bycia jednocześnie głębokim idealistą i w znacznym stopniu
realistą, wielkość w zwycięstwie i w klęsce. Był wcieleniem harmonii, pozornie sprzecznej,
między polityką a religią, pacyfistycznym wojownikiem, budowniczym państwa, zawsze
gotowym niepokoić się postępowaniem swoich przedstawicieli. Fascynowało go ubóstwo,
chociaŜ jednocześnie zachowywał swoją pozycję, jego pasją była sprawiedliwość, choć
szanował porządek odznaczający się głębokimi nierównościami. Łączył wolę i łaskę, logikę i
porządek, bez których nie ma przeznaczenia”.
Wspomnijmy równieŜ innych męŜczyzn, których Ŝycie i postawa moŜe być wzorem dla
wszystkich ojców.
Błogosławiony Giuseppe Toniolo (1845-1918). Kochający mąŜ, ojciec siedmiorga dzieci,
nauczyciel akademicki, badacz systemów ekonomicznych i działacz społeczny.
Sługa BoŜy Jerzy Ciesielski (1929-1970). Nazywany „chrześcijaninem XX wieku”, który
Ŝyciem swym dawał świadectwo miłości Boga i bliźnich. Naukowiec, który nigdy nie wątpił
w to, Ŝe jego Ŝyciowym powołaniem jest małŜeństwo i rodzina.