Przykład udanej mediacji gospodarczej

Przykład udanej mediacji gospodarczej - studium przypadku
Przedstawiamy studium opisujące przykład udanej mediacji gospodarczej - spór
dotyczący korzystania z samolotu.
1. Główne okoliczności stanu faktycznego.
Przedsiębiorca X prowadzący działalność w zakresie wynajmu samolotów
biznesowych zawarł umowę z przedsiębiorcą Y, na mocy której X oddał Y w
najem do wyłącznego używania jeden, konkretny samolot na okres jednego
roku, od począwszy od stycznia do końca grudnia. Strony ustaliły, że czynsz za
okres rozliczeniowy (każdy dzień lotu) będzie płatny przelewem z góry, zaś
podstawą obliczenia czynszu należnego pozwanemu za używanie samolotu
będzie koszt godziny technicznej w wysokości 1000 zł. brutto według wskazań
licznika motogodzin. Jednocześnie powód wpłacił pozwanemu zgodnie umową,
kaucję w kwocie 15.000 zł. X do lipca przekazywał Y w uzgodnionych
terminach samolot, który po każdym dniu lotu był X zwracany. W trakcie
obowiązywania umowy Y użytkował i opłacał przedmiotowy samolot zgodnie z
przewidzianymi w niej ustaleniami. W czerwcu X poprosił Y o wpłacenie 30.000
zł. zaliczki na poczet czynszu za kolejne loty w ramach obowiązującej umowy. Y
mając na względzie dotychczasową, poprawnie układającą się między stronami
współpracę i prośby X, w sierpniu uiścił na rzecz X w/w kwotę 30.000 zł.
przelewem na podstawie faktury zaliczkowej. Pomimo dokonania wpłaty w/w
kwoty 30.000 zł. na poczet przyszłych lotów i podjętych przez Y prób dalszego
używania samolotu, X nigdy więcej po wpłacie w/w zaliczki nie udostępnił go Y.
Dodatkowo Y nieoficjalnie dowiedział się, iż przedmiotowy samolot objęty
umową najmu został w między czasie sprzedany przez X innemu przedsiębiorcy
Z. Przedsiębiorca Y nie miał żadnego kontaktu z nabywcą przedmiotowego
samolotu przed jego sprzedażą.
Mając na względzie, że cel świadczenia nie został osiągnięty z przyczyn
leżących po stronie X, Y wezwał X do dobrowolnego zwrotu wpłaconej zaliczki,
jak również kaucji, skutkiem czego X zwrócił Y jedynie część zaliczki w kwocie
5.000 zł.
Pomimo kolejnych wezwań do zapłaty, X nie podejmował kontaktu i nie
uregulował zadłużenia w łącznej kwocie 40.000 zł, na którą składają się
należności w kwocie 25.000 zł. tytułem zwrotu zaliczki na nienależny czynsz
oraz kwota 15.000 zł. z tytułu zwrotu kaucji - wobec czego Y wniósł we
wrześniu pozew o zapłatę przeciwko X.
2. Przedmiot sporu.
Roszczenie o zapłatę (zwrot) kwoty 40.000 zł. (wpłacona zaliczka oraz
kaucja) z tytułu niewykonania umowy najmu.
3. Etap sporu.
Przedsiębiorca Y wytoczył powództwo przedsiębiorcy X wnosząc o
zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 40.000 zł. oraz zasądzenie
od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa
procesowego, według norm przepisanych. Jednocześnie zażądał dopuszczenia
dowodu ze wszystkich dokumentów załączonych do pozwu oraz przesłuchania
stron na okoliczność postanowień zawartej przez strony w ramach prowadzonej
działalności gospodarczej umowy najmu samolotu, należytego wykonywania
umowy przez powoda, uzgodnień stron odnośnie wpłacenia przez powoda
zaliczki na poczet czynszu za przyszłe loty w ramach obowiązującej umowy,
wpłacenia przez powoda na rzecz pozwanego żądanej zaliczki na poczet
czynszu, nienależytego wykonania umowy przez pozwanego (a w szczególności
niewydania powodowi samolotu po wpłaceniu zaliczki), uznania roszczenia o
zwrot zaliczki na poczet przyszłego czynszu przez pozwanego (zwrot kwoty
5000 zł.), bezskutecznego wezwania pozwanego przez powoda do
dobrowolnego spełnienia świadczenia.
Przedsiębiorca X nie udzielił odpowiedzi na pozew. Przed terminem
wyznaczonym na pierwszą rozprawę zwrócił się do przedsiębiorcy Y z
propozycją skierowania sprawy do mediacji pozasądowej przy udziale wspólnie
wybranego mediatora, która miałaby się zakończyć najpóźniej do dnia
wyznaczonego przez sąd na pierwszą rozprawę. Przedsiębiorca Y zgodził się na
propozycję X. Strony wspólnie zwróciły się do mediatora ad hoc (tj. spoza listy
mediatorów sądowych) współpracującego z Kancelarią Prawną specjalizującą
się w polubownym rozwiązywaniu sporów.
4. Podmiot inicjujący mediację (mediacja umowna).
Strony wszczęły mediację na podstawie umowy o mediację – czyli doszło
do tzw. mediacji umownej (kontraktowej). Wybrany przez strony mediator
wyraził zgodę na przeprowadzenie postępowania mediacyjnego.
5. Uczestnicy mediacji.
W postępowaniu mediacyjnym uczestniczyli: mediator, przedsiębiorca Y
(powód), przedsiębiorca X (pozwany).
Ponadto strony wspólnie zdecydowały się poszerzyć skład podmiotów
uczestniczących w mediacji o przedsiębiorcę Z, który nabył przedmiotowy
samolot w trakcie trwania umowy najmu.
6. Przebieg mediacji i główne postanowienia ugody
WSZCZĘCIE mediacji.
Strony formalnie wszczęły mediację na podstawie umowy o mediację –
czyli doszło do tzw. mediacji umownej (kontraktowej). Wybrany przez strony
mediator wyraził zgodę na przeprowadzenie postępowania mediacyjnego.
Mediator ustalił ze stronami telefonicznie termin i miejsce pre-mediacji.
Na tym etapie wystąpiły też pierwsze wstępne intuicje mediatora co do tzw.
diagnozy konfliktu (rodzaju przyczyn i stopnia eskalacji konfliktu).
PRE-MEDIACJA (czyli faza poprzedzająca mediację właściwą)
Etap I
Zapoznanie.
Mediator przywitał strony, przedstawił się oraz upewnił się, iż strony
wiedzą, na czym co do zasady polega instytucja mediacji (wstępną zgodę na nią
w tym przypadku strony wyraziły bowiem mediatorowi już w rozmowie
telefonicznej). Mediator postarał się zrobić tzw. pozytywne pierwsze wrażenie,
zbudować wiarygodność i atmosferę zaufania. Dokonywał starań, aby stworzyć
odpowiedni klimat dla niezakłóconej komunikacji, uzyskania woli przywrócenia
pozytywnych relacji oraz polubownego rozwiązania sporu przez strony.
Podczas wstępnej komunikacji ze stronami nastąpiło także pierwsze zbieranie
podstawowych informacji o stronach, relewantnych faktach oraz dynamice i
istocie sporu. Mediator zwrócił uwagę na ewentualne nietypowe okoliczności,
istotnie wpływające na specyfikę sporu, którychna tym etapie nie dostrzegł..
Etap II
Wprowadzenie do dyskursu mediacyjnego dokonywane przez mediatora.
Wprowadzenie dokonane przez mediatora (tzw. monolog mediatora)
zawierało (oprócz przedstawienia kompetencyjnego własnej osoby) informacje
na temat: istoty, celów, zalet i zasad postępowania mediacyjnego, roli i statusu
mediatora (akcentowanie zwłaszcza neutralności i bezstronności - osoby
mediatora), roli i statusu stron (zwłaszcza zasad dobrowolności, dobrej wiary i
autonomii decyzji), reprezentantów stron, ewentualnych osób trzecich,
omówienie głównych etapów mediacji; możliwych strategii mediacyjnych oraz
sposobów i form komunikacji (w tym istoty mediacji pośredniej),
przedstawienie kwestii wynagrodzenia i odpowiedzialności mediatora.
Mediator złożył wobec stron oświadczenie o bezstronności i neutralności w
sprawie.
Mediator zostawił też miejsce na pytania stron. W tym przypadku pytania
Y dotyczyły wpływu mediacji na ewentualną kontynuację postępowania
sądowego, a pytanie X dotyczyło możliwości spotkania z mediatorem „na
osobności”.
Również wstępna ocena mediatora co do aspektu emocjonalnego,
poziomu negatywnych emocji i złych relacji stron sporu oraz barier
komunikacyjnych stron dała podstawy mediatorowi do przyjęcia, iż właściwą
formą mediacji będzie mediacja pośrednia. Na tym etapie mediator dostrzegł,
iż Przedsiębiorca X jest bardzo przygnębiony i chwilami „nieobecny” w
dyskursie.
Etap III
Pre-mediacyjne uzgodnienia uczestników dyskursu mediacyjnego.
Strony i mediator podpisały umowę o mediację, w jej treści strony
wyraziły wprost zgodę na mediacje i osobę mediatora (warte podkreślenia jest
bowiem, że zgoda taka nie powinna być dorozumiana lecz wyraźna, co też
miało miejsce w omawianej sytuacji). Ujęto też kwestię wynagrodzenia.
Załącznikiem do umowy o mediację był regulamin postępowania mediacyjnego
(w tym zasad komunikacji w mediacji) zaproponowany przez mediatora.
Strony zdecydowały się, iż dyskurs rozpocznie się od mediacji
pośredniej (zwanej tez „wahadłową” – czyli od osobnych spotkań mediatora ze
stronami). Każde ze spotkań miało dotyczyć - zgodnie z instrukcją mediatora przedstawienia własnego stanowiska wraz z argumentacją (tzw. storytelling
).Zadaniem słuchającego mediatora była próba poznania i zrozumienia punktu
widzenia, argumentacji oraz uwarunkowań każdej ze stron w sporze, pod
kątem znalezienia potencjalnej przestrzeni porozumienia oraz szansy na
poprawę wzajemnych relacji.
MEDIACJA właściwa (sensu stricto)
Etap IV
Przedstawienie stanowisk (własnych wersji) przez każdą ze stron –
przeformułowywanie i reinterpretacja dokonywana przez mediatora – I
SESJA MEDIACYJNA (spotkania na osobności).
Strona X i Y odbyły sesje odrębne z mediatorem, w omawianym
przypadku doszłobowiem do tzw. mediacjipośredniej.Z tego powodu strony
bardziej otwarcie mówiły nie tylko o swoich stanowiskach, ale także o
emocjach.
Strona X ujawniła mediatorowi, iż popadła w poważne kłopoty finansowe,
które spowodowały konieczność uzyskania wcześniejszej zaliczki od
Przedsiębiorcy Y, a następnie pilną sprzedaż wynajętego samolotu. Podczas
szczerej rozmowy, w atmosferze zaufania i poufności Przedsiębiorca X wyznał
mediatorowi, iż środki finansowe są mu potrzebne na kosztowne leczenie
onkologiczne Żony. Nie pozwolił jednak ujawnić mediatorowi tej okoliczności
drugiej stronie. Przyznał, iż nie ma aktualnie możliwości finansowych na
zaspokojenie roszczeń powoda. Jest mu również wstyd, że nie wywiązał się z
umowy oraz obawia się dodatkowych roszczeń odszkodowawczych powoda z
tytułu braku możliwości korzystania z wynajętego samolotu (w tym tzw.
utraconych korzyści). Jednocześnie oświadczył, że leczenie onkologiczne jest
teraz jego życiowym priorytetem, że cała sytuacja bardzo go stresuje oraz że
nie ma pomysłu jak poradzić sobie w tej sytuacji i liczy na pomoc w
wygenerowaniu optymalnej opcji rozwiązania sporu przez drugą stroną, a
zwłaszcza mediatora.
Strona Y podczas sesji odrębnej ujawniła mediatorowi, iż poczuła się
zlekceważona i oszukana. Była zdeterminowana, żeby dochodzić zwrotu
nienależnych kwot i od postawy pozwanego w tym zakresie uzależniała
ewentualne domaganie się o zapłatę odszkodowania. Przy czym wyraziła
niepewność co do swoich uprawnień w tym zakresie, gdyż uważała, iż z jednej
strony umowa najmu nadal obowiązuje, a z drugiej strony jedną z interpretacji
prawnych może być wersja, iż w prawa i obowiązki Wynajmującego wszedł
nabywca przedmiotowego samolotu i to do niego powinno być aktualnie
kierowane roszczenie o wydanie samolotu celem realizacji umowy najmu.
Po zakończeniu nieprzerywanych wypowiedzi stron mediator zastosował
w przypadku każdej ze stron technikę parafrazy i reframingu. Służyło to
sprawdzanie poprawności zrozumienia zarówno przez mediatora, jak i przez
same strony przedstawionych wypowiedzi. W tym przypadku podjęte czynności
mediatora przyniosły zamierzony efekt i przebiegły bez zakłóceń.
Mediator podczas pierwszej sesji odrębnej (z X) zwrócił uwagę zwłaszcza
na nowe, istotne, choć pozamerytoryczne okoliczności podniesione przez
pozwanego, które wpłynęły na dokonaną przez niego diagnozę konfliktu.
Mediator w tym celu także zastosował parafrazę.
Mediator zastosował parafrazę także podczas sesji z Y, upewniając się, że
dla Y ważne są nie tylko zasoby i interesy, ale także emocje i potrzeba uznania.
Na tym zakończono pierwszą sesję mediacyjną o charakterze tzw.
spotkań na osobności.
Na tym etapie szczególnie istotną kompetencją mediatora była przede
wszystkim umiejętność słuchania. Teoria – jak wspomniano - wyróżnia główne
trzy typy umiejętności słuchania, które przydają się na różnych etapach
mediacji: słuchanie dla zrozumienia, słuchanie empatyczne oraz słuchanie
krytyczne (tj. słuchanie dla ocenienia tego, co ktoś powiedział). Etap ten służy
gromadzeniu informacji przez mediatora (dotyczących nie tylko faktów, ale przede wszystkim - oczekiwań, dążeń i interesów oraz potrzeb stron).
Zwłaszcza wypowiedź pozwanego stanowiła w tym przypadku istotny punkt
zwrotny w mediacji.
Etap V
Wspólne konstruowanie - budowanie dialogiczności –spotkanie wspólne.
II SESJA MEDIACYJNA.
Po ustaleniu telefonicznym przez mediatora czasu i miejsca spotkania ze
stronami doszło do drugiej (pierwszej wspólnej) sesji mediacyjnej. Mediator
podczas sesji wspólnej podjął próbę pomocy stronom w wygenerowaniu
wzajemnie akceptowalnych i korzystnych opcji rozwiązania sporu. Doszło do
negocjacji stron z udziałem i moderacją mediatora. Pozwany nie potrafił
zaproponować nic konstruktywnego. Powód proponował jedynie ewentualne
rozłożenie płatności na raty, z naciskiem zapłaty pierwszej raty w wysokości
20.000 zł. w terminie 14 dni od zawarcia ugody. W negocjacjach pojawił się
impas.
W wyniku znajomości ujawnionych nowych okoliczności przez X oraz w
kontekście obowiązku zachowania poufności w tej materii Mediator za zgodą
stron zdecydował się na przyjęcie bardziej interwencyjnej roli w dyskursie.
Składa propozycję zaproszenia do postępowania mediacyjnego Przedsiębiorcy
Z, który nabył przedmiotowy samolot. Strony – choć niechętnie – wyraziły
zgodę na jego obecność. Na tym zakończono pierwszą wspólną sesję
mediacyjną.
Przedsiębiorca X ujawnił dane nabywcy. Mediator nawiązał kontakt z
Przedsiębiorcą Z, który zgodził się wziąć udział w sesji mediacyjnej.
Główną rolą mediatora na tym (i następnym) etapie było zapewnienie
pozytywnego klimatu komunikacyjnego wpływającego na przebieg słuchania, w
czasie którego strony nabierały ufności, mając swobodę, uporządkowanej
wypowiedzi i stawały się co raz bardziej chętne do kooperacji. Mediator
ukierunkował wypowiedzi stron (pytaniao oczekiwania stron, pytania
wyjaśniające, etc.) i za pomocą uzyskanych tą drogą informacji dokonał
określenia, jaka strategia może być najbardziej efektywna w celu rozwiązania
danego sporu. W tym przypadku mediator – dokonując diagnozy konfliktu
przede wszystkim podczas spotkań indywidualnych - uznał, że oprócz
pozycji/racji (w tym prawnej) stron, ważny jest tzw. element niewymierny –
czyli oprócz interesów warto pamiętać o emocjach i potrzebach stron. Przyjął
zatem strategię transformatywną, zmierzającą do umożliwiania stronom
zdefiniowania spornych problemów oraz lepsze zrozumienie perspektywy i racji
strony przeciwnej. Taki typ mediacji w większym stopniu skoncentrował uwagę
stron na ich emocjach i interakcjach (relacjach, wzajemnym oddziaływaniu)
występujących podczas dyskursu oraz miał zniechęcić je do prowadzenia
komunikacji tylko przez pryzmat samej identyfikacji kwestii spornych i
poszukiwania rozwiązania sporu na podstawie racji.
Etap VI
Zebranie, uporządkowanie i analiza odpowiednich informacji przez
mediatora. III SESJA MEDIACYJNA.
Po ustaleniu telefonicznym przez mediatora czasu i miejsca spotkania ze
stronami doszło do drugiej wspólnej sesji mediacyjnej. Tak, jak w przypadku
pierwszej udział wzięli (prócz samego mediatora): Przedsiębiorcy X i Y, a
ponadto – niebędący bezpośrednią stroną sporu - Przedsiębiorca Z.
Po przedstawieniu przez mediatora zaproszonej osobie trzeciej zasad
mediacji oraz odebrania od niej ustnych oświadczenia o zachowaniu poufności
doszło do zaprezentowania stanowiska Przedsiębiorcy Z, a następnie dyskusji
moderowanej przez mediatora.
Przedsiębiorca Z podkreślił, że nie czuje się niekomfortowo z tym, iż
nabył samolot w trakcie trwania umowy najmu wyłącznego. W jego przypadku
kwestia emocji okazała się również dość istotna. Przedsiębiorca Z ujawnił przy
tym (spontanicznie i w dobrej wierze), iż wie o trudnej sytuacji Przedsiębiorcy
X i jego potrzebach finansowych wynikających z konieczności opłacania
kosztownego leczenia onkologicznego Żony. Ujawniona okoliczność spotyka się
z empatycznym podejściem Przedsiębiorcy Y. Impas w negocjacjach został tym
samym przełamany.
Mediator, zaproponował 30 minutową przerwę, podczas której dał
stronom czas na wygaszenie negatywnych emocji, spokojne przemyślenie
dotychczasowych ustaleń oraz ewentualne zrewidowanie własnych stanowisk.
Sam natomiast skoncentrował się na uporządkowaniu i analizie zgromadzonych
informacji i dokumentów. Rozważył ustalone potrzeby i interesy stron oraz
pozycję stron pod kątem potencjalnej przestrzeni porozumienia.
Etap VII
Identyfikacja kwestii istotnych dla pełnej realizacji celów dyskursu
mediacyjnego.
Po przerwie strony, Przedsiębiorca Z i mediator wznowiły trzecią sesję
mediacyjną. Głos zabrał powód, który stwierdził, iż w wyniku ujawnionych
nowych okoliczności i argumentacji głównego wykonawcy (pozwanego)
zmodyfikował swoje stanowisko.
W zbliżeniu stanowisk stron istotnie pomogło przyjęcie przez mediatora
wspomnianej powyżej tzw. transformatywnej strategii mediacji.
Etap VIII
Generowanie opcji (alternatyw) rozwiązania sporu.
Mediator nadal koncentrował się na podejściu transformatywnym,
wspierał osiągnięcie porozumienia i starał się pomagać w generowaniu
twórczych i a nawet nietypowych opcji porozumienia. Mediator podczas
moderowania dyskusji za pomocą pytań inspirował strony (a także sugerował i
proponował) różne warianty rozwiązań. Innymi słowy - na podstawie
odpowiedzi na zadawane przez mediatora pytania mediator wraz ze stronami
budowali propozycje rozwiązań. Ostateczna decyzja – zgodnie z zasadą
autonomii konfliktu - należała jednak do stron sporu.
Na tym etapie, mediator był już przekonany, że ma do czynienia z
konfliktem potencjalnie negocjowanym, gdyż w ramach diagnozy konfliktu
rozpoznano typowy konflikt interesów i zasobów, ale z istotnym udziałem
potrzeby uznania oraz potrzeby „bycia fair”. Przystąpił do moderacji negocjacji
stron (dbając o przestrzeganie regulaminu mediacji i pozostawanie w obrębie
meritum sprawy, a także pomagając w znalezieniu rozwiązania za pomocą
pytań naprowadzających), pamiętając o wspomnianej zasadzie autonomii
konfliktu, czyli o tym, że stanowi on własność stron.
Strony z pomocą mediatora doszły przynajmniej częściowo do wspólnych
wniosków co umożliwiło przejście do kolejnego etapu na drodze do znalezienia
wzajemnie akceptowalnej i korzystnej treści porozumienia.
Etap IX
Ocena realności i skutków wygenerowanych opcji rozwiązania sporu.
Przy dokonywaniu wyboru lub ustalaniu wspólnego rozwiązania bardzo
istotne znaczenie dla jego wykonalności i trwałości miało dokonanie przez
mediatora tzw. testu realności. Poszczególne propozycje stron były wspólnie
oceniane przez pryzmat realności co do ich zaakceptowania, internalizacji i
faktycznej możliwości zrealizowania przez strony. Dodatkowo refleksją
obejmowano skutki poszczególnych propozycji rozwiązań. Poszukiwano
rozwiązań optymalnych dla obydwu stron. Jednocześnie mediator stosował
parafrazę. Powtórzenie propozycji stron miało za zadanie ostateczną eliminację
ewentualnych nieporozumień co do ich treści, a tym samym późniejszego
wykonywania porozumienia.
Etap X
Negocjacje stron i wybór optymalnej opcji rozwiązania sporu.
W tej fazie mediator początkowo starał się, by strony zwracały się
„bezpośrednio do siebie”, co miało je zachęcać do wzajemnego zrozumienia. De
facto był to zatem etap bardzo zbliżony do klasycznych negocjacji. Głównym
zadaniem mediatora było strukturalizowanie rozmowy.
Strony w tym przypadku – po przełamaniu wspomnianego powyżej
impasu - przyjęły integracyjną (kooperacyjną) postawę w negocjacjach, a
mediator pomógł im w osiągnięciu porozumienia za pomocą stosowania
połączenia kilku stylów prowadzenia mediacji (w tym przypadku łagodzenia i
integracji). Mediator używał również parafrazy. Parafraza miała na celu nie
tylko wyklaryfikowanie stanowisk i znaczeń, ale także stworzenie punktu
wyjścia dla oceny realności i skutków (w tym przypadku prawnych i
faktycznych) rozważanych opcji rozwiązania sporu, w tym również opcji
ostatecznie ustalonej przez strony.
Warto zauważyć, że w przypadku mediacji o skomplikowanej i
wielowątkowej tematyce – a tak częściowo było w omawianym przypadku –
parafraza była wskazana także podczas „zamykania” zagadnień cząstkowych
(tzw. rekapitulacja), przyczyniając się do usprawnienia całego procesu
„zamykania mediacji”.
Efektem podjętych rokowań z udziałem mediatora było wypracowanie
głównych postanowień ugody w sprawie.
Etap XI
Sformułowanie i zawarcie porozumienia.
Podczas tej fazy mediator czuwał nad sformułowaniem treści
porozumienia, wyrażającej adekwatnie wybraną przez strony opcję rozwiązania
sporu, a także nad dopasowaniem odpowiedniej formy porozumienia. Mediator
rozważył również ze stronami zgodność postanowień ugody z obowiązującym
prawem. Mediator upewnił się co do zrozumienia przez strony treści, sposobów
realizacji i skutków (w tym skutków prawnych) sformułowanego porozumienia.
Potem pouczył strony, iż przez podpisanie ugody strony wyrażają zgodę na
wystąpienie do sądu z wnioskiem o jej zatwierdzenie. Następnie doszło do
zawarcia porozumienia poprzez złożenie podpisów przez strony oraz
Przedsiębiorcę Z pod jego postanowieniami. Sygnatariusze ugody wymienili
uściski dłoni deklarując poprawę relacji i satysfakcję z polubownego
rozwiązania konfliktu.
W trakcie trzeciej (drugiej wspólnej) sesji mediacyjnej strony
wypracowują trójstronną ugodę, w której:
1. Przedsiębiorca Z zobowiązuje się do końca roku wydawać na każde
wezwanie Przedsiębiorcy Y samolot na warunkach określonych w umowie
najmu.
2. Przedsiębiorca X, jako jedyny posiadający licencję pilota w zamian za
zobowiązanie Przedsiębiorcy Z z pkt.1., zobowiązuje się przez cały następny
rok pełnić nieodpłatnie funkcję pilota przedmiotowego samolotu, w sytuacji
zgłoszenia takiej potrzeby przez Przedsiębiorcę Z.
3. Przedsiębiorca Y w związku z ustaleniami z pkt.1 i 2 zrzeka się wobec
roszczenia o zwrot 25.000 zł. tytułem zaliczki.
4. Przedsiębiorca X w zamian za brak konieczności zwrotu kaucji
Przedsiębiorcy Y zobowiązuje się pełnić nieodpłatnie funkcję pilota
przedmiotowego samolotu oraz wykonywać niezbędne czynności
konserwacyjne w terminie do końca roku (do końca obowiązywania umowy
najmu).
5. Przedsiębiorca Y zobowiązał się do cofnięcia pozwu.
Etap XII
Podsumowanie i zamknięcie dyskursu mediacyjnego.
W tej fazie postępowania mediator jeszcze raz odczytał ugodę i wydał po
jednym egzemplarzy każdej ze stron porozumienia. Następnie sporządził
protokół z mediacji, informując o tym, że zostanie on przesłany wraz z
czwartym egzemplarzem ugody do Sądu, w którym złożono pozew i który byłby
właściwy do rozpatrzenia sprawy, gdyby proces był kontynuowany. Odpisy
protokołu zostały wydane stronom. Po części formalnej mediator przedstawił w
jego ocenie główne zalety osiągniętego porozumienia, zwracając w
szczególności uwagę na zaoszczędzony czas, koszty finansowe i emocjonalne
przez strony oraz niepewność rezultatu procesu sądowego. Zachęcił do
polubownego rozwiązywania ewentualnych sporów w przyszłości i
popularyzowania tej formy w ich środowisku społecznym.
Strony i mediator podziękowały sobie za udział w mediacji. Uczestnicy
mediacji pożegnali się i mediację zakończono.
W praktyce analizowany etap oznaczał nie tylko wyjście z komunikacji,
lecz także dokonanie, można by powiedzieć, „technicznych” ustaleń
dotyczących wcielania porozumienia w życie lub/i nadanie sprawie biegu
urzędowego. Zamknięciu poprawnie przeprowadzone sesji mediacyjnej winna
towarzyszyć satysfakcja psychologiczna wszystkich jej uczestników.