Witold Roman Lutosławski to słynny polski współczesny kompozytor

Witold Roman Lutosławski to słynny polski współczesny kompozytor,
dyrygent, a także pianista. Urodził się 25 stycznia 1913 r. w Warszawie jako trzeci syn Józefa
Lutosławskiego i Marii z Olszewskich. Zmarł 7 lutego 1994 r., także w Warszawie.
Pochodził on z rodziny ziemiańskiej herbu Jelita mającej swą posiadłość w Drozdowie,
nieopodal Łomży. Naukę gry na fortepianie rozpoczął już jako 6-letnie dziecko. Swoje nauki
pobierał m.in. u Heleny Hoffman, Józefa Śmidowicza oraz Artura Taubego. W latach 192632 pobierał również lekcje gry na skrzypcach u Lidii Kmitowej. Od roku 1928 r. przez
kolejne cztery lata uczęszczał na prywatne lekcje teorii i kompozycji do Witolda
Maliszewskiego. Pod jego kierunkiem w 1930 r. skomponował swój pierwszy utwór
wykonany publicznie dwa lata później w Warszawskim Konserwatorium – Taniec
Chimery na fortepian. W 1932 r. zapisał się do tej uczelni muzycznej, gdzie kontynuował
studia kompozytorskie w klasie Maliszewskiego oraz uczył się grać na fortepianie u Jerzego
Lefelda (dyplom pianisty uzyskał w 1936 r., a kompozytora – za utwór Requiem na sopran,
chór mieszany i orkiestrę w 1937 r.). W latach 1931-33 był również studentem Wydziału
Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Za swój debiut kompozytorski uznał
prawykonanie w 1938 r. wariacji symfonicznych (1936-38).
Dobrze zapowiadającą się karierę artystyczną Lutosławskiego przerwała jednak II
wojna światowa. Lata okupacji hitlerowskiej spędził w Warszawie. Zarabiał na życie m.in.
jako pianista w kawiarniach „SiM” (Sztuka i Moda) oraz „U Aktorek” grając w duecie
z Andrzejem Panufnikiem. Jedynym utworem zachowanym z tych czasów są Wariacje na
temat Paganiniego na dwa fortepiany (1941). Po wojnie Lutosławski zamieszkał na stałe
w Warszawie. W 1946 roku poślubił Marię Danutę Bogusławską. Zaangażował się
w organizację Związku Kompozytorów Polskich. Ze stowarzyszeniem tym czynnie był
związany do końca życia jako członek władz i współorganizator Międzynarodowego
Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Nigdy nie związał się na stałe z żadną
uczelnią muzyczną. Uczestniczył natomiast w wielu kursach kompozytorskich m.in. w
Berkshire Music Center w Tanglewood, Summer School of Music w Darlington, Kungliga
Svenska Musikaliska Akademien w Sztokholmie; na uniwersytecie w Austin (Texas), Århus
(Dania).
W latach 50. zarabiał na życie komponując muzykę teatralną i radiową oraz piosenki.
W czasach stalinowskich były to piosenki masowe, a później taneczne, które
podpisywał pseudonimem „Derwid”. Piosenki przez niego napisane wykonywali
m.in.: Mieczysław Fogg, Ludmiła Jakubczak, Kalina Jędrusik, Sława Przybylska, Irena
Santor, Violetta Villas. W latach 70-tych i 80-tych przyjmował jedynie sporadycznie
zaproszenia na wykłady poświęcone własnej twórczości. Od 1963 r. prawykonaniem
swoich Trzech poematów Henri Michaux na chór i orkiestrę rozpoczął natomiast działalność
dyrygencką. Aktywnie udzielał się w tej dziedzinie do końca życia. Jako dyrygent odbył wiele
podróży artystycznych, m.in. do Francji (1964), Czechosłowacji (1965), Holandii (1969),
Norwegii i Austrii (1969). Kierował Los Angeles Philharmonic Orchestra, San Francisco
Symphony Orchestra, BBC Symphony Orchestra, London Sinfonietta, Orchestre de Paris
i Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i Telewizji. Twórczość Witolda
Lutosławskiego spotkała się z licznymi dowodami uznania. Otrzymał on wiele nagród
i odznaczeń. W 1994 r. nadano Lutosławskiemu najwyższe polskie odznaczenie: Order Orła
Białego. Członkostwo honorowe przyznały mu liczne stowarzyszenia muzyczne, akademie
artystyczne i naukowe. Wiele uniwersytetów przyznało Lutosławskiemu tytuł doktora honoris
causa, m.in. uniwersytet w Warszawie, Toruniu, Chicago, Lancaster, Glasgow, Cambridge,
Durham, Uniwersytet Jagielloński i McGill University w Montrealu. Od 1990 roku odbywa
się w Warszawie Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski im. Witolda Lutosławskiego
organizowany przez Filharmonię Narodową. Witold Lutosławski jest patronem Państwowej
Szkoły Muzycznej w Krasnymstawie. 25 stycznia 2013 r. miała miejsce setna rocznica jego
urodzin.