Sonet 145 W ustach, przez boga miłości stworzonych, Głos powstał

Sonet 145
W ustach, przez boga miłości stworzonych,
Głos powstał, który „nienawidzę” wyrzekł
Do mnie, co dla niej marniałem stęskniony:
Lecz gdy ujrzała mój smutek, to chyże
Wprost do jej serca przyszło zmiłowanie,
Besztając język, który zawsze miło
Miał zwyczaj swoje wypowiadać zdanie;
I go od nowa wymowy uczyło;
Aż „nienawidzę” odmieniła w końcu,
Który nastąpił jak dzień następuje
Po nocy, co jest jak duch zły, i w słońcu
Z nieba do piekieł w oddali zlatuje,
Bo z „nienawidzę” nienawiść zrzuciła,
Mówiąc „nie ciebie”, i życie wróciła.
William Shakespeare