DLA UCZNIA:

DLA UCZNIA:
Katalog przyjaźni - czyli dziesięć przykazań przyjaźni
1.
Zaakceptuj przyjaciela nawet z jego wadami.
2.
Zrozum jego trudne momenty.
3.
Pamiętaj o jego urodzinach.
4.
Prześlij mu wyrazy swojej pamięci, kiedy
jesteś daleko.
5.
Pożyczaj mu chętnie swoje rzeczy.
6.
Nie bądź zazdrosnym.
7.
Nie twierdź, że istniejesz dla niego tylko ty.
8.
Nie bądź złośliwym wobec niego.
9.
Nie mów mu jednej rzeczy mając na myśli
drugą.
10.
Nie krytykuj go w towarzystwie innych.
 SPOSOBY
NA PRZEMOC:
Spróbuj ignorować to, co mówią sprawcy, udawaj, że cię to wcale nie obchodzi.
Nie pokazuj, że jesteś smutny lub zły. Twoje zdenerwowanie sprawia im satysfakcję
i zachęca do dalszego atakowania.
Staraj się wyglądać na pewnego siebie - chodź wyprostowany (plecy proste,
podniesiona głowa). Możesz ćwiczyć taką postawę w domu, przed lustrem. Pamiętaj
że sprawcy poszukują uczniów wyglądających na takich, którzy się przestraszą i nie
obronią.

Ćwicz swój głos - odpowiadaj pewnym i mocnym głosem, postaraj się patrzeć
sprawcom
w oczy. Często osoby w twojej sytuacji mówią cicho i nieśmiało, a to może zachęcać
sprawców do dalszego zaczepiania.
Jeśli ci dokuczają - najlepiej odejdź. Nie przejmuj się, co o tobie pomyślą. Pamiętaj,
im dłużej będziesz stał i słuchał tym większą zabawę będą mieli sprawcy.
Miej przygotowaną odpowiedź np.: "Dziewczyny, nie macie nic innego do roboty?", "To
nie jest w porządku wyśmiewać się z kogoś", "Możesz sobie mówić co chcesz, mnie to nie
obchodzi".
Powiedz krótko i stanowczo, że się nie zgadzasz na takie traktowanie np.: "Nie mów tak do
mnie", "Nie zgadzam się", "Nie nazywam się tak".
DLA RODZICÓW:
Wskazówki dla rodziców dotyczące sposobów utrzymania
dobrej komunikacji z nastolatkiem :
Nastolatek czuje potrzebę wchodzenia w życie bez rodzicielskiego kierownictwa; pomoc
ze strony rodziców jest często widziana jako wtrącanie się; rodzicielska troska
odbierana jest jako traktowanie go jak dziecka; dobre rady rodziców interpretowane są
jako "rządzenie się".
1. Zaakceptuj niepokój nastolatka i jego niezadowolenie.
Jest to wiek pełen przeciwieństw i niespójności. Nie jest to niczym nienormalnym, jeśli nastolatek
zachowuje się w sposób zmienny i nieprzewidywalny, np. popadając z jednej skrajności w drugą,
walcząc z czymś, a następnie to akceptując, kochając rodziców i jednocześnie ich nienawidząc, itp...
2. Unikaj prób bycia nazbyt rozumiejącym.
Unikaj stwierdzeń typu: "Doskonale wiem co czujesz". Nastolatki czują się osobami
niepowtarzalnymi, jedynymi w swoim rodzaju. Ich uczucia są dla nich czymś nowym,
osobistym i prywatnym. Odbierają siebie jako istoty złożone i tajemnicze, i są autentycznie
zmartwieni, gdy w oczach innych ich przeżycia wydają się zwyczajne, naiwne i oczywiste.
Bardzo delikatnym zadaniem dla rodziców jest docenienie potrzeb swoich dzieci w tym
zakresie.
3. Rozróżniaj między akceptacją zachowania a aprobatą, tolerancją a sankcjonowaniem
Rodzice mogą tolerować nielubiane przez siebie zachowania swojego dziecka (np. noszenie
dziwacznej fryzury) bez uznawania ich za dobre czy właściwe, a tym bardziej bez sztucznego
aplauzu czy zachęt w tym kierunku.
4. Rozmawiaj i działaj jak dorosły.
Nie rywalizuj z nastolatkiem zachowując się tak, jak on lub używając młodzieżowego języka.
Nastolatki umyślnie przyjmują styl życia inny od swoich rodziców i jest to częścią procesu
kształtowania się ich tożsamości. W ten sposób rozpoczyna się stopniowe odłączanie się od rodziców.
Imitowanie ich stylu i języka spycha ich tylko do jeszcze głębszej opozycji.
5. Wspieraj nastolatka i podtrzymuj jego silne strony.
Ograniczaj swoje komentarze dotyczące wad; wypominanie mu jego braków może
poważnie zahamować komunikację między wami. Długofalowym zadaniem rodziców jest
wytworzenie takiej relacji i dostarczanie doświadczeń wzmacniających charakter i
rozwijających osobowość dziecka.
6. Unikaj podkreślania słabych stron.
Dojrzewający nastolatek odczuwa dużo dotkliwiej niż dorosły, gdy ktoś obnaża jego słabe
strony, dokucza mu i znieważa, a zwłaszcza boli go bardzo, gdy robi to jego własny rodzic.
7. Pomóż nastolatkowi samodzielnie myśleć.
Nie wzmacniaj jego (jej) zależności od Ciebie. Używaj języka, który pomaga rozwinąć
jego (jej) niezależność: "To Twój wybór"; "Sam zadecyduj o tym"; "Możesz sam wziąć za to
odpowiedzialność"; "To Twoja decyzja" itp.
Rodzice powinni zachęcać swoje dzieci do podejmowania samodzielnych decyzji i do tego
by miały krytyczny stosunek wobec zdania swoich rówieśników na dany temat.
8. Prawda połączona ze współodczuwaniem buduje miłość.
Nie koryguj z pośpiechem przeinaczonych, twoim zdaniem, faktów. Rodzic o ciętym
języku nie nauczy respektu dla prawdy. Niektórzy rodzice przesadnie dążą do dokładnego
udowodnienia, gdzie, kiedy i dlaczego mięli rację. Często nastolatkowie reagują na tego typu
wypowiedzi uporem i zawziętością. Czasem prawda, wydobywana na wierzch tylko po to,
by dowieść swojej racji, może zamienić się w broń zabójczą dla rodzinnych stosunków.
9. Respektuj potrzebę odosobnienia i prywatności.
Wymaga to zachowania pewnego dystansu wobec nastolatka, co może się
okazać trudne dla rodziców.
10. Unikaj frazesów i prawienia kazań.
Próbuj rozmawiać, ale nie wygłaszaj wykładów. Unikaj stwierdzeń w rodzaju:
"Jak ja byłem
w twoim wieku..."; "Mnie to rani dużo bardziej niż ciebie".
11. Unikaj etykietowania.
"Ania jest głupia i leniwa; ona nigdy do niczego nie dojdzie".
Takie właśnie etykietowanie prowadzi do tworzenia samospełniających się
przepowiedni. Dzieci mają tendencję do dostosowywania się do tego, co myślą o
nich rodzice!
12. Unikaj dwuznacznych wypowiedzi.
Wypowiedź rodzica skierowana do nastolatka powinna być jasna i
jednoznaczna: wyraźny zakaz, pełne dobrej woli pozwolenie lub pozostawienie
otwartego wyboru.
13. Unikaj skrajności.
Zarówno "dokręcanie śruby", jak i dawanie zupełnej wolności nie
jest właściwe.
14. Zachowaj poczucie humoru.