OncoReview - Wydawnictwo Medical Education

OncoReview - Wydawnictwo Medical Education

OncoReview
91 Wstęp
Sebastian Szmit
96 Kontrola działań niepożądanych podczas terapii ewerolimusem – doświadczenia
własne ośrodka
Side effects control in the chemotherapy with everolimus: single-center experience
Lubomir Bodnar, Rafał Stec, Marta Smoter
104 Dermatofibrosarcoma protuberans (DFSP) – postępy w diagnostyce i leczeniu
Dermatofibrosarcoma protuberans (DFSP) – advances in diagnostics and therapy
Hanna Koseła, Piotr Rutkowski
112 Placebo-Controlled, Double-Blind, Prospective, Randomized Study on the Effect of
Octreotide LAR in the Control of Tumor Growth in Patients With Metastatic Neuroendocrine
Midgut Tumors: A Report From the PROMID Study Group
Kontrolowane placebo, z podwójnie ślepą próbą, prospektywne, randomizowane badanie skuteczności
oktreotydu LAR w kontroli wzrostu guza u chorych na guzy neuroendokrynne środkowej części
prajelita z przerzutami: raport grupy badawczej PROMID
Anja Rinke, Hans-Helge Müller, Carmen Schade-Brittinger
116 Antyproliferacyjne działanie analogów somatostatyny – przesłanie z badania PROMID
Antiproliferative effect of somatostatin analogs – PROMID study
Beata Kos-Kudła, Violetta Rosiek
122 Stwardnienie guzowate
Tuberous sclerosis
Paolo Curatolo, Roberta Bombardieri, Sergiusz Jozwiak
Komentarz: Sergiusz Jóźwiak
142 Zatorowość płucna wysokiego ryzyka w onkologii
High risk pulmonary embolism in oncology
Magdalena Zaborowska, Sebastian Szmit, Cezary Szczylik
Komentarz: Marcin Kurzyna
151 Warunki publikowania
Drodzy Czytelnicy,
drugi numer „OncoReview” otwiera artykuł oryginalny doktora Lubomira Bodnara i współpracowników, będący podsumowaniem własnych doświadczeń autorów w zakresie rozpoznawania i leczenia działań niepożądanych podczas terapii ewerolimusem przerzutowego
raka nerki. Ewerolimus należy do grupy leków selektywnie hamujących kinazę mTOR, jest
stosowany nie tylko w onkologii, ale również w transplantologii. Prezentowane wyniki dotyczą ostatnich dwóch lat stosowania ewerolimusu w terapii raka nerki i udowadniają, że
redukcja dawki leku rzadko jest konieczna, praktycznie tylko przy rozpoznaniu niebakteryjnego zapalenia płuc. Wśród innych poważniejszych zdarzeń niepożądanych wymienić należy
niedokrwistość, limfopenię, zespół ręka-stopa oraz zaburzenia metaboliczne, które występowały z częstością do 10%.
W artykule autorstwa doktor Hanny Koseły i profesora Piotra Rutkowskiego znajdujemy ekspercki przegląd zaleceń dotyczących prowadzenia diagnostyki i leczenia Dermatofibrosarcoma protuberans, rzadkiego mięsaka tkanek miękkich. Autorzy podkreślają, że podstawą leczenia jest chirurgiczne wycięcie zmiany oraz uzupełniająca radioterapia, a w przypadkach
choroby zaawansowanej – terapia inhibitorem kinaz tyrozynowych, imatynibem. Artykuł
przedstawia dokładnie patogenezę molekularną tego rzadkiego nowotworu, jego obraz kliniczny oraz trudne aspekty diagnostyki patologicznej i histologicznej. Cennym wzbogaceniem
są unikalne ryciny przedstawiające trudny przypadek kliniczny.
W dziale prezentującym wyniki najnowszych badań klinicznych proponujemy lekturę badania PROMID.
W komentarzu do niego, napisanym przez profesor Beatę Kos-Kudłę i doktor Violettę
Rosiek, zostało podkreślone, że po raz pierwszy udowodniono skuteczność działania przeciwproliferacyjnego oktreotydu u chorych na nowotwory neuroendokrynne układu pokarmowego. Obserwowano korzyści pod postacią wydłużenia mediany czasu do wystąpienia progresji, ale najlepsze rokowanie mieli chorzy z wolną progresją nowotworu,
z nielicznymi przerzutami do wątroby i po resekcji guza pierwotnego. Co ważne, nie stwierdzono różnic w odpowiedzi na leczenie między pacjentami z nowotworami hormonalnie
czynnymi a pacjentami z nowotworami hormonalnie nieczynnymi. Autorki komentarza stawiają też szereg pytań rodzących się przy analizie wyników badania PROMID, wśród nich
najważniejsze to kwestia bezpośredniego wpływu na całkowite przeżycie chorych, występowania późnych działań niepożądanych, problem optymalnej dawki oktreotydu oraz momentu włączenia tej terapii.
W dalszej części proponujemy Państwu przegląd najnowszych informacji o stwardnieniu
guzowatym, z komentarzem eksperckim profesora Sergiusza Jóźwiaka. W pracy poglądowej
autorów włoskich i polskiego eksperta znajdujemy światowe dane na temat występowania tej
choroby, kryteriów głównych i małych rozpoznawania, przedstawiono też patofizjologię tej
choroby, obraz kliniczny, uwarunkowania wynikające z genetyki oraz wyniki leczenia zachowawczego i chirurgicznego.
W komentarzu profesor Jóźwiak podkreśla rolę nowych kryteriów diagnostycznych, do
których nie należy opóźnienie rozwoju umysłowego, wskazuje na wzrost liczby chorych z poronnym obrazem. Najważniejszym faktem jest jednak, że wczesne, już prenatalne rozpoznanie choroby daje możliwość wdrożenia odpowiedniego programu badań kontrolnych, m.in.
EEG. Badania takie zostały zainicjowane przez Klinikę Neurologii i Epileptologii Instytutu
„Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie i są wdrażane w ośrodkach w Europie
i USA. Dodatkowo odkryto znaczenie szlaku mTOR w powstawaniu zmian narządowych
w tej jednostce chorobowej, a to daje zupełnie nowe możliwości terapeutyczne.
W dalszej części proponujemy Państwu lekturę ciekawego przypadku klinicznego. Omawianie chorych trudnych, nietypowych jest dobrym elementem lekarskiego kształcenia podyplomowego. Przesłaniem artykułu doktor Magdaleny Zaborowskiej i współpracowników jest
pokazanie efektywności interdyscyplinarnej diagnostyki i leczenia pacjentów onkologicznych
z ciężkimi powikłaniami po chemioterapii. Artykuł pokazuje, z jakimi trudnymi problemami
może zetknąć się praktykujący onkolog. Autorzy dokonali wnikliwej analizy obowiązujących
rekomendacji dotyczących pierwotnej i wtórnej profilaktyki przeciwzakrzepowej w onkologii.
Komentarz do tego artykułu napisał wybitny polski ekspert, profesor Marcin Kurzyna, współautor Ogólnopolskiego Rejestru Zatorowości Płucnej – ZATPOL. Przypomniano w nim historyczną postać doktora Trousseau, który jako pierwszy opisał współwystępowanie chorób
nowotworowych i zakrzepicy żylnej. Ponadto opisano trudności diagnostyczne w zakrzepicy
u chorych onkologicznych, przedyskutowano sposób doboru terapii u chorych ze wstrząsem
w przebiegu zatorowości płucnej.
Leczenie chorób nowotworowych wymaga współpracy lekarzy różnych specjalności. Potwierdza to tematyka drugiego numeru „OncoReview”. Zapraszam Państwa
zarówno do jego lektury, jak i do nadsyłania własnych opinii naukowych do kolejnych
numerów.
Redaktor Naczelny
dr n. med. Sebastian Szmit
Przewodniczący Rady Naukowej
Przewodniczący Rady Naukowej
prof. dr hab. n. med. Maciej Krzakowski
prof. dr hab. n. med. Wiesław Wiktor Jędrzejczak
Kontrola działań niepożądanych
podczas terapii ewerolimusem
– doświadczenia własne ośrodka
Side effects control in the chemotherapy with everolimus:
single-center experience
dr n. med. Lubomir Bodnar,
dr n. med. Rafał Stec, lek. Marta Smoter
Klinika Onkologii Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. Cezary Szczylik
STRESZCZENIE
Założenia: Rak nerkowokomórkowy (RCC, renal cell carcinoma) stanowi 80–85% wszystkich nowotworów złośliwych nerki.
Ewerolimus należy do grupy leków selektywnie hamujących kinazę mTOR, ostatnio został zarejestrowany do leczenia RCC.
Cel pracy: Ocena częstości ciężkich działań niepożądanych w trakcie chemioterapii ewerolimusem u chorych na raka nerkowokomórkowego.
Pacjenci i metody: Przeanalizowaliśmy dane z historii chorób pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, leczonych ewerolimusem od stycznia 2009 r. do lutego 2011 r. U wszystkich pacjentów potwierdzono histopatologicznie raka nerkowokomórkowego.
Chorzy otrzymywali ewerolimus w cyklach 30-dniowych w pojedynczej dawce dobowej 10 mg doustnie codziennie. Stopień nasilenia
działań niepożądanych określano według skali powszechnych kryteriów terminologicznych dla zdarzeń niepożądanych.
Wyniki: W naszej bazie danych zidentyfikowaliśmy 51 chorych na raka nerkowokomórkowego, którzy przebyli terapię ewerolimusem. Mediana wieku chorych wyniosła 57 lat (95% Cl: 55–66). Najczęściej obserwowanymi ciężkimi powikłaniami hematologicznymi
były niedokrwistość, która wystąpiła u 10%, oraz limfopenia, u 4% chorych. Nie stwierdzono innych powikłań hematologicznych w 3.
lub 4. stopniu. Zmiany o typie zespołu „ręka-stopa” wystąpiły u 2% chorych w nasileniu 3. stopnia. Z ciężkich powikłań metabolicznych najczęściej obserwowano: hiperglikemię u 6%, hipercholesterolemię u 6% i hipertriglicerydemię u 4%. Redukcja dawki leku była
wymagana u 4% chorych, była spowodowana niebakteryjnym zapaleniem płuc.
Wnioski: W naszym badaniu ewerolimus okazał się lekiem bezpiecznym i dobrze tolerowanym, z niewielką liczbą ciężkich działań
niepożądanych.
SŁOWA KLUCZOWE: ewerolimus, rak nerkowokomórkowy, niebakteryjne zapalenie płuc
Kontrola działań niepożądanych podczas terapii ewerolimusem – doświadczenia własne ośrodka
L. Bodnar, R. Stec, M. Smoter
ABSTRACT
BACKGROUND: Renal cell carcinoma (RCC, renal cell carcinoma) accounts for 80–85% of neoplasms arising from the kidney. Everolimus, one of the selective mTOR kinase inhibitors, was recently approved for the treatment of patients with RCC.
Purpose: We aimed to evaluate the frequency of severe adverse events during everolimus chemotherapy in patients with renal cell
carcinoma.
Patients and methods: We analyzed data from medical records of patients with renal cell carcinoma treated with everolimus
from January 2010 to February 2011. All patients had histologically confirmed renal cell carcinoma. Patients received everolimus in
a single daily dose of 10 mg orally, in the 30-day cycles. The severity of adverse events were determined according to the scale of
Common Toxicity Criteria for Adverse Events.
Results: In our database we identified 51 patients with renal cell carcinoma who underwent everolimus therapy. Median age was
57 years (95% CI: 55–66). The most common hematological severe adverse events were: anemia in 10% of the patients, and lymphopenia in 4% of the patients. There were no other hematological toxicities in the 3rd or 4th degree. Hand-foot syndrome occurred in 2%
of the patients in the intensity of the third degree. Among severe metabolic complications most commonly observed adverse events
were: hyperglycemia in 6% of the patients, hypercholesterolemia in 6% and hypertriglyceridemia in 4%. Dose reduction was required
in 4% of the patients due to nonbacterial pneumonia.
Conclusions: In our study, everolimus was safe and well tolerated with few severe side effects.
Key words: everolimus, renal cell carcinoma, nonbacterial pneumonia
2011/Vol. 1/Nr 2/96-101
97
Dermatofibrosarcoma protuberans (DFSP)
– postępy w diagnostyce i leczeniu
Dermatofibrosarcoma protuberans (DFSP)
– advances in diagnostics and therapy
lek. Hanna Koseła,
prof. nadzw. dr hab. n. med. Piotr Rutkowski
Klinika Nowotworów Tkanek Miękkich, Kości i Czerniaków,
Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowsk­­­­­iej-Curie w Warszawie
Kierownik Kliniki: prof. nadzw. dr hab. n. med. Piotr Rutkowski
Streszczenie
Dermatofibrosarcoma protuberans jest rzadkim, rosnącym powierzchownie, mięsakiem tkanek miękkich występującym z częstością
ok. 4 przypadków na milion osób rocznie. Zwykle rozwija się na skórze tułowia, występuje we wszystkich grupach wiekowych, ale
szczyt zachorowań przypada na 3. i 4. dekadę życia. Zmiana rozwija się powoli, jej wzrost może trwać latami. Z czasem dochodzi
do akceleracji wzrostu i powstania charakterystycznych guzowatości, od których choroba wzięła nazwę. Przerzuty odległe występują rzadko, częściej w postaci fibrosarkomatycznej nowotworu (FS-DFSP), stanowiącej mniej niż 10% przypadków i wiążącej się
z bardziej agresywnym przebiegiem choroby oraz gorszym rokowaniem. W ponad 95% przypadków tej choroby stwierdzono charakterystyczne zaburzenie genetyczne, będące podstawą rozwoju tego nowotworu. Translokacja pomiędzy chromosomami 17 i 22
powoduje nadmierne pobudzenie receptora PDGFRβ, co skutkuje transformacją i wzrostem komórek nowotworowych. Podstawą
leczenia DFSP jest wycięcie zmiany z szerokim marginesem tkanek zdrowych. Mimo udoskonalania metod chirurgicznych (w tym
z zastosowaniem zabiegów mikrochirurgicznych) odsetek wznów miejscowych choroby nadal jest znaczny. Wyniki leczenia ulegają
poprawie po zastosowaniu uzupełniającej radioterapii. Leczenie choroby zaawansowanej oraz w przypadku wystąpienia przerzutów
odległych zrewolucjonizowało w ostatnich latach wprowadzenie do terapii inhibitora kinaz tyrozynowych – imatynibu, którego działanie opiera się na blokowaniu mechanizmu pobudzenia PDGFRβ leżącego u podstaw rozwoju choroby.
SŁOWA KLUCZOWE: Dermatofibrosarcoma protuberans, szerokie marginesy chirurgiczne, FS-DFSP, COLIA1A-PDGFB, imatynib
Dermatofibrosarcoma protuberans (DFSP) – postępy w diagnostyce i leczeniu
H. Koseła, P. Rutkowski
Abstract
Dermatofibrosarcoma protuberans is a rare soft tissue sarcoma with a superficial growth. It has an estimated incidence of 4 cases per
one million persons per year. DFSP is preferentially located on the trunk. It can appear at any age, although it is much more frequent
in individuals aged between 20 and 50 years. Its growth is slow and indolent and it can last for years. With time it can accelerate and
characteristic protuberant masses appear, from which the disease took its name. Distant metastases are rare, more common in the
fibrosarcomatous type (FS-DFSP), with incidence of about 10% of all DFSP, and it is characterized by more aggressive behavior and
poorer prognosis. In more than 95% of DFSP cases a characteristic genetic disturbance was demonstrated, which is responsible for
its carcinogenesis. Translocation between chromosomes 17 and 22 results in excessive activation of PDGFRβ and in increasing of the
tumor cells proliferation. Excision with wide margins is the primary treatment option for DFSP. Though improvement of surgical modalities, including microsurgery, local recurrence rates are still high. Outcomes are better with the use of postoperative radiotherapy.
Using in therapy kinase inhibitor imatinib was a breakthrough in treatment of patients with locally advanced or metastatic disease. Its
activity is based on inhibition of PDGFRβ activation, which is responsible for development of this tumor type.
Key words: Dermatofibrosarcoma protuberans, wide excision, FS-DFSP, COLIA1A-PDGFB, imatinib
2011/Vol. 1/Nr 2/104-111
105
Placebo-Controlled, Double-Blind, Prospective,
Randomized Study on the Effect of Octreotide LAR
in the Control of Tumor Growth in Patients With
Metastatic Neuroendocrine Midgut Tumors:
A Report From the PROMID Study Group
Kontrolowane placebo, z podwójnie ślepą próbą, prospektywne,
randomizowane badanie skuteczności oktreotydu LAR
w kontroli wzrostu guza u chorych na guzy neuroendokrynne
środkowej części prajelita z przerzutami:
raport grupy badawczej PROMID
Przedrukowano z:
J Clin Oncol 2009;27: 4656–4663
ISSN 1527–7755
© 2009 by American Society of
Clinical Oncology
Anja Rinke, Hans-Helge Müller, Carmen Schade-Brittinger,
Klaus-Jochen Klose, Peter Barth, Matthias Wied, Christina Mayer,
Behnaz Aminossadati, Ulrich-Frank Pape, Michael Bläker, Jan Harder,
Christian Arnold, Thomas Gress, Rudolf Arnold
ABSTRACT
Purpose: Somatostatin analogs are indicated for symptom control in patients with gastroenteropancreatic neuroendocrine tumors (NETs). The ability of somatostatin analogs to control the growth of well-differentiated metastatic NETs is a matter of debate.
We performed a placebo-controlled,double-blind, phase IIIB study in patients with well-differentiated metastatic midgut NETs. The
hypothesis was that octreotide LAR prolongs time to tumor progression and survival.
Patients and Methods: Treatment-naive patients were randomly assigned to either placebo or octreotide LAR 30 mg intramuscularly in monthly intervals until tumor progression or death. The primary efficacy end point was time to tumor progression.
Secondary end points were survival time and tumor response. This report is based on 67 tumor progressions and 16 observed deaths
in 85 patients at the time of the planned interim analysis.
Results: Median time to tumor progression in the octreotide LAR and placebo groups was 14.3 and 6 months, respectively (hazard
ratio [HR]=0.34; 95% CI, 0.20 to 0.59; P=0,000072). After 6 months of treatment, stable disease was observed in 66.7% of patients in
the octreotide LAR group and 37.2% of patients in the placebo group. Functionally active and inactive tumors responded similarly.
The most favorable effect was observed in patients with low hepatic tumor load and resected primary tumor. Seven and nine deaths
were observed in the octreotide LAR and placebo groups, respectively. The HR for overall survival was 0.81 (95% CI, 0.30 to 2.18).
Conclusion: Octreotide LAR significantly lengthens time to tumor progression compared with placebo in patients with
functionally active and inactive metastatic midgut NETs. Because of the low number of observed deaths, survival analysis was not
confirmatory.
Placebo-Controlled, Double-Blind, Prospective, Randomized Study on the Effect of Octreotide LAR ...
A. Rinke, H. H. Müller, C. Schade-Brittinger
STRESZCZENIE
Wstęp: Analogi somatostatyny są wskazane w opanowywaniu objawów u chorych na żołądkowo-jelitowo-trzustkowe guzy neuroendokrynne (NETs). Zdolność analogów somatostatyny do kontrolowania wzrostu wysoko zróżnicowanych NETs z przerzutami jest
nadal przedmiotem dyskusji. Przeprowadziliśmy kontrolowane placebo, z podwójnie ślepą próbą badanie fazy III z udziałem chorych
na wysoko zróżnicowanego NET środkowej części prajelita z przerzutami. Postawiliśmy hipotezę, że oktreotyd LAR wydłuża czas do
progresji oraz czas przeżycia.
Pacjenci i metody: Nieleczeni wcześniej pacjenci zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej placebo lub do grupy otrzymującej oktreotyd LAR w dawce 30 mg podawanej domięśniowo, w miesięcznych odstępach, do czasu stwierdzenia progresji nowotworu lub śmierci. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do progresji. Drugorzędowymi punktami końcowymi były czas
przeżycia i odpowiedź ze strony guza. Niniejszy raport oparty jest na 67 przypadkach progresji nowotworu i 16 zaobserwowanych
zgonach u 85 pacjentów w czasie planowej analizy etapowej.
Wyniki: Mediana czasu do progresji guza w grupie oktreotydu LAR i grupie placebo wynosiła odpowiednio 14,3 i 6 miesięcy
(współczynnik ryzyka [HR]=0,34; 95% CI: 0,20–0,59; P=0,000072). Po 6 miesiącach leczenia stabilizacja choroby była obserwowana
u 66,7% pacjentów w grupie otrzymującej oktreotyd LAR i u 37,2% pacjentów z grupy placebo. Odpowiedź guzów hormonalnie czynnych i guzów nieczynnych była podobna. Najlepszy efekt był stwierdzany u pacjentów z małym zajęciem przez przerzuty nowotworowe wątroby i po resekcji guza pierwotnego. W grupie oktreotydu LAR i grupie placebo stwierdzono odpowiednio siedem i dziewięć
zgonów. HR dla przeżycia całkowitego wynosił 0,81 (95% CI: 0,30–2,18).
Wnioski: Oktreotyd LAR w porównaniu z placebo znacząco wydłuża czas do progresji nowotworu u chorych na hormonalnie
czynne i nieczynne NETs środkowej części prajelita z przerzutami. Ze względu na małą liczbę stwierdzonych zgonów analiza przeżycia nie dała wiążących wyników.
Tłumaczenie:
Joanna Ossowska
2011/Vol. 1/Nr 2/112-113
113
Antyproliferacyjne działanie analogów
somatostatyny – przesłanie z badania PROMID
Antiproliferative effect of somatostatin analogs � PROMID study
prof. dr hab. n. med. Beata Kos-Kudła,
dr n. med. Violetta Rosiek
Klinika Endokrynologii, Katedra Patofizjologii i Endokrynologii
Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach
Kierownik Katedry i Kliniki: prof. dr hab. n. med. Beata Kos-Kudła
Stwardnienie guzowate
Tuberous sclerosis
Paolo Curatolo, MD1; Roberta Bombardieri, MD1; Sergiusz Jozwiak, MD2
Oddział Neurologii i Neurologii Dziecięcej,
Uniwersytet Tor Vergata, Rzym, Włochy
2
Klinika Neurologii i Epileptologii,
Instytut „Pomnik- Centrum Zdrowia Dziecka”, Warszawa, Polska
1
Przedrukowano z:
Lancet 2008; 372: 657-68
ISSN 0140-6736
Copyright © 2008, Elsevier
Stwardnienie guzowate jest wieloukładowym schorzeniem genetycznym charakteryzującym się występowaniem rozsianych guzów hamartomatycznych w różnych narządach, w tym w mózgu, mięśniu sercowym, skórze,
oczach, nerkach, płucach i wątrobie. Geny odpowiedzialne za wystąpienie objawów to TSC1 i TSC2 kodujące
odpowiednio hamartynę i tuberynę. Kompleks hamartyna-tuberyna hamuje szlak mTOR (ang. mammalian
target of rapamycin, cel rapamycyny u ssaków), który kontroluje wzrost i proliferację komórek. Różnice w dystrybucji, liczbie, wielkości i lokalizacji zmian powodują zróżnicowany obraz kliniczny, nawet u osób spokrewnionych. Większość cech stwardnienia guzowatego ujawnia się w dzieciństwie po 3. roku życia, co ogranicza ich
przydatność we wczesnym rozpoznaniu. Identyfikacja pacjentów zagrożonych ciężkimi postaciami choroby ma
kluczowe znaczenie. Molekularne nieprawidłowości leżące u podstaw stwardnienia guzowatego są coraz lepiej
znane, co może poprawić skuteczność leczenia tej choroby.
Komentarz
prof. dr hab. n. med. Sergiusz Jóźwiak
Klinika Neurologii i Epileptologii,
Instytut „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie
Zatorowość płucna wysokiego ryzyka w onkologii
High risk pulmonary embolism in oncology
lek. Magdalena Zaborowska1, dr n. med. Sebastian Szmit1,2,
prof. dr hab. n. med. Cezary Szczylik1
1
Klinika Onkologii Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie
I Katedra i Klinika Kardiologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
2
Streszczenie
Zatorowość płucna jest częstym powikłaniem zarówno choroby nowotworowej, jak i prowadzonej terapii onkologicznej. Przedmiotem
dyskusji jest stosowanie optymalnej profilaktyki przeciwzakrzepowej w onkologii.
Artykuł prezentuje przypadek chorego z przerzutowym rakiem gruczołu krokowego, który doświadczył powikłań w trakcie skojarzonej terapii lenalidomidem i docetakselem. Na szpitalnym oddziale ratunkowym u chorego rozpoznano gorączkę neutropeniczną
z podejrzeniem zapalenia płuc i opłucnej. Tymczasem w klinice onkologii, przeprowadziwszy diagnostykę zgodnie z obowiązującymi
rekomendacjami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, rozpoznano dodatkowo zatorowość płucną wysokiego ryzyka.
Artykuł prezentuje przykład interdyscyplinarnej efektywnej diagnostyki i leczenia pacjenta onkologicznego z powikłaniami po chemioterapii. W dyskusji przedstawiono obowiązujące rekomendacje amerykańskich i europejskich towarzystw naukowych dotyczące przeciwzakrzepowej profilaktyki pierwotnej i wtórnej u chorych na nowotwory.
Słowa kluczowe: zatorowość płucna, leczenie przeciwzakrzepowe, lenalidomid, dalteparyna, profilaktyka przeciwzakrzepowa
Zatorowość płucna wysokiego ryzyka w onkologii
M. Zaborowska, S. Szmit, C. Szczylik
Abstract
Pulmonary embolism is a frequent complication of both cancer and the oncologic therapy. There is still discussed the subject of optimal
antithrombotic prophylaxis in oncology.
This article presents the patient with metastatic prostate cancer who experienced complications during therapy with lenalidomide
and docetaxel. The doctors from emergency department diagnosed in this patient neutropenic fever with suspicion of pneumonia and
pleuritis. Meanwhile the diagnostic scheme proceeded in the Department of Oncology according to the guidelines of European Society
of Cardiology helped to diagnose high risk pulmonary embolism.
The article presents a case report of effective multi-disciplinary diagnosis and treatment of oncological patients with complications
after chemotherapy. The discussion includes current obligatory recommendations of the American and European scientific societies
for primary and secondary antithrombotic prevention in patients with cancer.
Key words: pulmonary embolism, antithrombotic therapy, lenalidomide, dalteparin, antithrombotic prevention
2011/Vol. 1/Nr 2/142-147
143
Komentarz:
Nowotwór i żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
– czy zawsze jest to śmiertelna kombinacja?
prof. nadzw. dr hab. n. med. Marcin Kurzyna
Klinika Kardio-Pneumonologii
Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie
Zasady przyjmowania prac i ich publikacji
w kwartalniku „OncoReview”
Kwartalnik „OncoReview” publikuje prace oryginalne (doświadczalne, kliniczne i laboratoryjne), poglądowe i kliniczne oraz opisy przypadków. Ponadto pismo publikuje relacje z konferencji naukowych oraz informacje o planowanych kongresach i zjazdach naukowych.
Prace przedstawione przez autorów polskich publikowane są w języku polskim.
Prawa autorskie. Przyjmując pracę do druku, wydawca nabywa na zasadzie wyłączności majątkowe prawa autorskie do wydrukowanych prac (w tym prawo do wydawania drukiem, na nośnikach elektronicznych oraz publikacji w Internecie). Bez zgody wydawcy
dopuszcza się jedynie drukowanie streszczeń. Autorzy mogą otrzymać 5 egzemplarzy kwartalnika.
Format prac. Objętość (łącznie z piśmiennictwem, tabelami i rycinami) nie powinna przekraczać 10 standardowych stron w przypadku prac oryginalnych, doświadczalnych i klinicznych, 7 stron w przypadku pracy kazuistycznej, 12 stron w przypadku pracy poglądowej, 7 stron w przypadku doniesienia tymczasowego, 5 stron w przypadku pozostałych prac.
Prace powinny być nadesłane w formacie *.doc lub *.rtf. Tekst powinien być sformatowany zgodnie z następującymi zasadami: liczba
znaków na stronie A4 (ze spacjami) 2900, wielkość czcionki 12 punktów, odstępy między wierszami 1,5 linii, margines lewy 2 cm, margines prawy 3 cm, marginesy górny i dolny po 2 cm.
Prace powinny być przygotowane starannie, zgodnie z zasadami polskiej pisowni, ze szczególną dbałością o komunikatywność i zachowanie polskiego mianownictwa medycznego. Wyniki oznaczeń (biochemicznych, hematologicznych i innych) należy podawać w jednostkach układu SI. Zdjęcia i grafika powinny być zapisane w jednym z poniższych formatów: *.pdf, *.jpg, *.eps, *.bmp, *.gif, *.tif, *.cdr.
Wykresy powinny być zapisane w formacie *.xls, *.doc, *.rtf, *.eps, *.cdr lub *.ai.
Do pracy należy dołączyć:
1) zgodę kierownika zakładu lub ordynatora, a w przypadku pracy pochodzącej z kilku ośrodków – zgodę wszystkich wymienionych
kierowników,
2) oświadczenie, że praca nie została złożona równocześnie w redakcji innego czasopisma, oraz oświadczenie podpisane przez wszystkich autorów stwierdzające, że brali udział w przygotowaniu pracy i ponoszą odpowiedzialność za jej treść.
Tekst pracy oryginalnej powinien składać się z następujących części:
1) wstęp,
2) cel pracy,
3) materiał i metody,
4) wyniki,
5) omówienie,
6) wnioski,
7) piśmiennictwo,
8) opisy rycin i ryciny.
Jeśli w pracy stosowane są skróty, konieczne jest podanie rozwiązania przy pierwszym użyciu. Wszystkie skróty muszą zostać rozwiązane w artykule przy pierwszym użyciu, a dodatkowo także w każdym opisie wszystkich tabel i rycin.
Na pierwszej stronie pracy należy podać:
– pełne imię i nazwisko autora (autorów),
– stopień lub tytuł naukowy autora (autorów),
– tytuł pracy (polski i angielski),
– pełną nazwę ośrodka (ośrodków), z którego (których) praca pochodzi,
– stopień lub tytuł naukowy oraz imię i nazwisko kierownika ośrodka,
– zdjęcie cyfrowe pierwszego autora.
Na dole strony należy umieścić adres, pod którym autor życzy sobie otrzymywać korespondencję, wraz z tytułem naukowym, pełnym
imieniem i nazwiskiem oraz numerem telefonu (prosimy o informację, czy autor wyraża zgodę na publikację numeru telefonu) i adresem poczty elektronicznej.
Do pracy należy dołączyć streszczenie zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Streszczenie pracy oryginalnej powinno zawierać
ok. 150–250 słów i składać się z następujących elementów: wstępu, celu pracy, materiału i metody, wyników, wniosków. W streszczeniu
nie należy stosować skrótów. Po streszczeniu należy podać słowa kluczowe (3–5) w języku polskim i języku angielskim.
Sekcja „Materiał i metody” musi szczegółowo wyjaśniać wszystkie zastosowane metody badawcze, które zostały suwzględnione w wynikach. Należy podać nazwy metod statystycznych i oprogramowania zastosowanych do opracowania wyników.
Piśmiennictwo. Powinno być ułożone zgodnie z kolejnością cytowania w pracy. Liczba cytowanych publikacji w przypadku prac oryginalnych i poglądowych nie powinna przekraczać 25, w opisie przypadku – 10.
Przy cytowaniu artykułów z czasopism należy podać: nazwisko autora, pierwszą literę imienia (jeśli autorów jest więcej niż trzech, podaje się tylko pierwszych trzech i adnotację „et al.”), tytuł pracy, skrót tytułu czasopisma, rok wydania, numer tomu (rocznika), numery
stron początku i końca artykułu. Należy zachować zapis i interpunkcję ściśle według poniższego przykładu:
Kowalski J.: Fibrates in treatment of CHD. Kardioprofil 1992; 70: 733-737.
Przy cytowaniu książek należy podać: nazwisko autora, pierwszą literę imienia, tytuł, oznaczenie kolejności wydania, wydawnictwo,
miejsce i rok wydania, przy pracach zbiorowych nazwisko redaktora odpowiedzialnego podaje się po tytule książki i skrócie „red.”.
Należy zachować zapis i interpunkcję ściśle według poniższego przykładu: Kowalski J.: Zasady publikacji prac naukowych. PZWL,
Warszawa 2003.
Opisy rycin i tabel. Na odwrocie każdej ryciny należy podać (zaznaczając górę): nazwisko autora, tytuł pracy i kolejny numer. Opisy
rycin należy umieścić na osobnym arkuszu. Każda tabela powinna być przygotowana na osobnym arkuszu. Tabele należy ponumerować. W tekście pracy na marginesie należy zaznaczyć, gdzie powinna być zamieszczona rycina lub tabela.
Nadesłane prace są kierowane do niezależnych recenzentów w celu zakwalifikowania do druku.
Redakcja zastrzega sobie prawo opatrzenia publikowanych prac komentarzem redakcyjnym oraz redagowania tekstów.
Prace przygotowane niezgodnie z zasadami zostaną zwrócone autorom do poprawienia.
Redakcja nie odpowiada za treść zamieszczanych reklam.
Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych.
Prace należy przesyłać na adres:
– mailowy: [email protected]
– pocztą: Medical Education Sp. z o.o., ul. Opaczewska 60 D, 02-201 Warszawa
Zamów prenumeratę
w atrakcyjnej cenie
OncoReview
PRENUMERATA – 4 NUMERY ZA 54,00 ZŁ
Prenumeratorzy chcący otrzymać fakturę VAT proszeni są
o przekazanie pełnych danych (nazwa, adres, NIP) faksem
lub mailem. W przypadku, gdyby adres był inny od adresu
wpłacającego, prosimy o informację.
Zaprenumerować pismo można również:
• pod numerem (22) 862-36-63
• wysyłając maila na adres: [email protected]
• zamówić na stronie: www.mededu.pl
Wpłaty prosimy kierować na konto
na załączonym formularzu.
nazwa odbiorcy
nazwa odbiorcy
Medical Education
ul. Opaczewska 60 D, 02-201 Warszawa
nr rachunku odbiorcy
70 1090 1753 0000 0001 0252 7639
kwota
M E D I C A L
U L. O P A C Z E W S K A
6 0 D
0 2 - 2 0 1 W - W A
nr rachunku odbiorcy
7 0 1 0 9 0 1 7 5 3 0 0 0 0 0 0 0 1 0 2 5 2 7 6 3 9
WP* P L N
waluta
54,00 zł
.....................................................................
imię, nazwisko i adres wpłacającego
E D U C A T I O N
nazwa odbiorcy cd.
kwota
5 4 , 0 0
kwota słownie
.....................................................................
.....................................................................
.....................................................................
nazwa zleceniodawcy
nazwa zleceniodawcy cd.
tytułem
Prenumerata - OncoReview
od nr:...................... do nr: ..............................
ODCINEK DLA WPŁACAJĄCEGO
opłata - podpis
stempel
tytułem
P R E N U M E R A T A
tytułem cd.
O N C O R E V I E W
data - pieczęć - podpis zleceniodawcy
opłata - podpis
*P
- polecenie przelewu
W - wpłata gotówkowa
ODCINEK DLA POCZTY
stempel