Św. Jan Kanty

Rys biograficzny św. Jana Kantego
Św. Jan Kanty urodził się 24 czerwca 1390 roku
w miasteczku Kęty odległym 30 kilometrów od Oświęcimia.
Jego rodzice: Anna i Stanisław byli mieszczanami
znanymi z pobożności. Mały Jan od dzieciństwa
wychowywał się w atmosferze religijności, która nie
przejawiała się jedynie w słowach, ale była obecna we
wszystkich aspektach życia.
Dosyć późno, bo w 23 roku życia, rozpoczął studia
w Akademii Krakowskiej na Wydziale Filozoficznym i w
roku 1418 otrzymał tytuł magistra sztuk. Między rokiem
1418-1421 przyjął święcenia kapłańskie, następnie w roku
1421, na prośbę zakonników w Miechowie koło Krakowa
został kierownikiem tamtejszej szkoły klasztornej. Tam też
głosił kazania w języku polskim oraz przepisywał (kopiował) dzieła, szczególnie
świętego Augustyna.
Czynił to także później przez 40 lat, kopiując dzieła także innych autorów, w tym
świętego Tomasza z Akwinu. Pozostawił po sobie wyjątkowa spuściznę w postaci
przepisywanych dziesiątków prac i traktatów naukowych – łącznie około 14 tysięcy
stron.
W roku 1429 rozpoczął wykłady w Akademii Krakowskiej na Wydziale
Filozoficznym, gdzie wykładał sztuki wyzwolone – logikę, fizykę i ekonomię
Arystotelesa. Przez kilka lat pełnił funkcje dziekana wydziału.
Święty Jan przez 14 lat będąc profesorem na Wydziale Filozoficznym studiował
w Akademii Krakowskiej teologię i studia uwieńczył stopniem magistra teologii, po
czym wykładał w tejże Akademii teologię. Został uhonorowany kanonią przy kościele
św. Floriana w Krakowie oraz otrzymał probostwo w Olkuszu. Z tego ostatniego urzędu
zrezygnował, gdyż uważał, iż nie może czerpać dochodów z funkcji, której faktycznie
spełniać nie mógł, pracując jako profesor w Krakowie.
Jan odbył pielgrzymkę do Rzymu. W żywotach Świętego wspominano o Jego
pielgrzymowaniu do Ziemi Świętej. Faktycznie były to pielgrzymki do Miechowa, gdzie
w bazylice bożogrobców, w Grobie Pańskim przechowywano relikwie ziemi
z Jerozolimy, z grobu Pana Jezusa. Nasz Patron słynął z wielkich dzieł miłosierdzia,
w pracy duszpasterskiej krzewił kult eucharystyczny, wiele czasu poświęcał pracy
w konfesjonale. Pełen zasług, w opinii świętości, odszedł do Pana 24 grudnia 1473 roku.
Kiedy umierał zamknęła się lista Jego miłosiernych uczynków i wykonywanych prac.
Otworzyła się natomiast skarbnica łask, jakie wyjednywał u Boga opiekun
przygnębionych i potrzebujących, pracowity
patron ludzkiego szczęścia. Pochowano Go
w podziemiach kościoła św. Anny w
Krakowie, gdzie do dzisiaj znajdują się Jego
relikwie. Beatyfikacji doczekał się w 1680
roku, a kanonizacji w 1767 roku.
Postać św. Jana Kantego przez wieki
obrosła
legendami.
Jedna
z najpopularniejszych mówi o ubogiej
służącej, którą spotkał zapłakaną, gdy zbiła
dzban z mlekiem w drodze na targ.
Cudownie naprawiony dzban za sprawą
Mistrza z Kęt napełnił się ponownie,
chroniąc dziewczynę przed przykrościami.
Inne przedstawiają św. Jana Kantego, który nie potrafi przejść obojętnie obok
marznącego na ulicy biedaka i przyodziewa go własnym płaszczem, oddaje jedyne buty.
W zapisanym przez ks. Piotra Skargę żywocie Kanty pojawia się jako pielgrzym
napadnięty przez rabusiów.
Tak zdumiał swoją uczciwością złodziei, że oddali mu ze skruchą zabrane wcześniej
pieniądze…
Cechami charakteru jakie posiadał Jan Kanty może „przyodziać się” każdy
człowiek, w każdym czasie, gdyż są one uniwersalne i ponadczasowe, szczególnie zaś
nauczyciel i uczeń. Nauczyciel dlatego, że powinien on być autorytetem dla ucznia, takim
jakim dla swoich podopiecznych święty Jan z Kęt; uczeń zaś dlatego, że wzorując się na
mistrzu z Kęt, można dojść do wyżyn mądrości drogą pracowitości i uczciwości.
Sw. Jan Kanty jest więc wzorem do naśladowania dla wszystkich, którzy w swoim
życiu cenią sobie mądrość, miłosierdzie, pracowitość, uczciwość…