Streszczenie. Katecheza V. Ks. Tadeusz Borutka. Chrystus wobec

Streszczenie. Katecheza V. Ks. Tadeusz Borutka. Chrystus wobec grzeszników.
Człowiek stworzony przez Boga już na samym początku swojej historii przeciwstawił się
Stwórcy. Zapomniał o swojej godności i odmówił podporządkowania się Bogu. Jak
podaje Księga Rodzaju wolna decyzja człowieka powzięta przeciwko Bogu, ma niestety
swoje konsekwencje – to grzech. I choć prawdą jest, że grzech jest tak stary jak świat, to
prawdą jest także i to, że miłość Boga jest starsza niż on. Dlatego też i w człowieku
miłość jest bardziej pierwotna niż grzech. Stąd też, nie można mówić o grzechu nie
uwzględniając przy tym Bożej miłości. W historii zbawienia grzech nie jest czymś
najważniejszym, nie jest stanem z którego człowiek nie mógłby wyjść. A dzieje się to za
przyczyną Jezusa Chrystusa, który wkracza w historię ludzkości.
Jezus a grzech.
Inicjatywa zbawienia wychodzi od Boga, a dokonuje się w Jezusie Chrystusie. Jezus swoje
dzieło na świecie rozpoczyna od głoszenia pokuty: „Nawracajcie się i wierzcie w
Ewangelię” (Mt 1,16). Jezus przyjmuje grzeszników, odpuszcza grzechy, uzdrawia. Co
więcej, Jezus wychodzi na spotkanie z grzesznikami, szuka ich i zasiada z nimi do stołu.
Potępia grzech, ale nade wszystko miłuje człowieka. Grzesznicy chętnie przychodzą do
Jezusa. Oskarżano Go, że jest „przyjacielem celników i grzeszników”. Znamy szereg
opisów z Ewangelii jak to Jezus uzdrawia grzeszników, jak się z nimi przyjaźni (np.
wydarzenia związane z osobą Zacheusza, spotkanie z Lewim, synem Alfeusza, kobieta
pochwycona na cudzołóstwie). Jednak najbardziej znana jest przypowieść o synu
marnotrawnym, którą często nazywa się przypowieścią o miłosiernym ojcu. Tym, co
najbardziej uderza w tej przypowieści, jest pełne miłości przyjęcie powracającego syna
przez ojca - i co ważne – zanim jeszcze syn o to poprosił. To znak miłości miłosiernej
Boga Ojca, który miłosiernie przebacza zanim grzesznik poprosi. Trzeba tylko, aby
człowiek rozpoznał swoje „marnotrawstwo”. I tak oto naprzeciwko wszystkich synów
marnotrawnych staje Chrystus, który wziął na siebie cały ciężar win ludzkich. Jezus
decydując się na mękę krzyżową oraz człowieczą śmierć, wyzwolił wszystkich ludzi
z niewoli grzechu. Przez swoją śmierć na krzyżu Chrystus odniósł zwycięstwo nad
grzechem. W paschalnej tajemnicy Chrystusa dzieło pojednania osiąga swój szczyt, ale nie
kończy się na krzyżu, lecz dopełnia w zmartwychwstaniu.
Człowiek a grzech.
Niestety człowiek ciągle przeciwstawia się Bogu i pragnie osiągać swój cel poza Nim.
Człowiek nieustannie doświadcza rozdarcia w swoim sercu, a także podziału wśród
najbliższych osób. Jakże bliska jest nam, współczesnym postawa starszego syna
z przypowieści. Każdy człowiek jest owym starszym bratem. Egoizm czyni nas
zazdrosnymi i utwardza serce, zaślepia i zamyka na innych i na Boga. Jakże często drażnią
nas i gniewają łagodność i miłosierdzie Boga. Jezus w przypowieści ukazuje w osobie
starszego brata egoizm, który dzieli braci. To niestety prawdziwa historia niejednej
ludzkiej rodziny. Przypomina o konieczności głębokiej przemiany serc poprzez odkrycie
na nowo miłosierdzia Ojca. „…A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był
umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się” (Łk 15,32)
Potrzebne jest zatem poznanie nauczania Jezusa, które pokazuje jak bardzo Chrystusowi
zależy na zbawieniu człowieka grzesznego. Nikt z nas nie jest skazany na grzech, ale
powołany do zbawienia. Jezus Chrystus to zbawienie wysłużył na krzyżu dla każdego
człowieka, trzeba uwierzyć i przyjąć to zbawienie, bo miłość większa jest niż grzech.