Dziecko z mutyzmem wybiórczym w szkole
Transkrypt
Dziecko z mutyzmem wybiórczym w szkole
Dziecko z mutyzmem wybiórczym w szkole The Selectively Mute Child in School Victoria Roe, 2003; SMIRA Odzew nauczycieli: Jako, że mutyzm wybiórczy występuje stosunkowo rzadko, wielu nauczycieli nigdy wcześniej nie spotkało się z takim dzieckiem i nie ma pojęcia jak powinno się reagować. Rozpoznanie mutyzmu selektywnego jako reakcji lękowej, podobnej do fobii, może pomóc nauczycielowi w lepszym zrozumieniu dziecka. Negatywne reakcje nauczyciela mogą zawierać: uczucie przerażanie lub frustracji z powodu niemożliwości uzyskania werbalnej odpowiedzi dziecka; modelowanie werbalnej odpowiedzi, np. „przegadywanie” dziecka; zaprzeczanie, że problem nie istnieje lub nadzieja, że wszystko wróci do normy bez interwencji specjalisty; naciskanie, przekupywanie, straszenie, schlebianie, przymilanie się dziecka, aby tylko przemówiło. Pozytywne reakcje nauczyciela mogą zawierać: zdjęcie z dziecka presji mówienia; zdjęcie z siebie presji, aby dziecko odezwało się do nas; pomoc dziecku poprzez poczucie bezpieczeństwa i akceptacji w danym momencie; włożenie dużo pracy w nawiązywanie dobrych stosunków i relacji z dzieckiem; akceptowanie wszystkich niewerbalnych odpowiedzi lub prób komunikacji; kontaktowanie dziecka z mała grupą rówieśników i „przewodzącym” dorosłym; wspieranie interakcji społecznych i aktywności fizycznej; uświadomienie dziecka, że inne dzieci, a także i dorośli też czasem obawiają się mówić; wyszukiwanie pomocy z zewnątrz (grupy wsparcia, specjaliści); pracę z rodzicami i budowanie „mostu” łączącego dom ze szkołą; Rola nauczyciela 1. Wczesna identyfikacja: przyzwolenie na okres adaptacyjny, jednak jeśli nadal dziecko nie rozmawia nawet z rówieśnikami po czasie jednego semestru, podjęcie działań, gdyż dziecko z tego „nie wyrośnie”; szybka diagnoza i terapia przynosi szybkie efekty, a długa utrwalona ścieżka milczenia jest trudniejsza do przełamania i wymaga bardziej skomplikowanego programu/terapii; 2. Ustalenie partnerstwa z rodzicami dziecka: komunikacja, szczerość, zaufanie są bardzo ważne w „uczeniu się dziecka”; wizyta w domu dziecka może pomóc w przeniesieniu mowy na grunt szkolny; wizyta rodziców i dziecka w szkole jeszcze przed rozpoczęciem w niej nauki, najlepiej gdy jest ona pusta, może pomóc dziecku w zbudowaniu poczucie „przynależności” do budynku bez potrzeby dzielenia się z innymi; nagranie dziecka, które mówi w domu może zostać przyniesione do szkoły (za zgodą dziecka); wizyty szkolnych przyjaciół w domu dziecka również mogą pomóc w przeniesieniu mowy na grunt szkolny. 3. Efektywna interwencja: oszacowanie etapu komunikacji np. niewerbalny, dźwięki, pojedyncze słowa, frazy; zaplanowanie strategii przeniesienia dziecka na wyższy poziom komunikacji; użycie bodźca/zachęty zanikające (technika prześlizgiwania „sliding in”*), jeśli osoba do konwersacji jest fizycznie dostępna; użycie techniki cieinia*, jeśli partner do konwersacji jest wyimaginowany; użycie gier, interaktywnej terapii grupowej z małymi dziećmi w szkole. Odwołania Johnson, M. & Wintgens, A. (2001) “The Selective Mutism Resource Manual”. *p.117-204 Speechmark Publ. Ltd. (ISBN 0-86388-280-3) Roe, V. (1993) ‘An Interactive Therapy Group’ in “Child Language, Teaching and Therapy” Volume 9, Number 2, pp.133-140 Tekst tłumaczony i rozprowadzany za zgodą SMIRA – Selective Mutism Information and Research Association UK www.smira.org.uk Tłumaczenie: Magdalena Konstanty Redakcja: Beata Lewandowska, Patrycja Pokorska Usłyszeć ciszę – zrozumieć dziecko z mutyzmem wybiórczym 2015