tutaj. - POLSKI KOŚCIÓŁ LATAJĄCEGO POTWORA SPAGHETTI

Łódź, dnia 17 września 2015 r.
Do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
za pośrednictwem
Ministra Administracji i Cyfryzacji
ul. Królewska 27
00-060 Warszawa
adwokat Magdalena Matusiak-Frącczak
Kancelaria Adwokacka
ul. Piotrkowska 232 lok. 42 B
90-360 Łódź
pełnomocnik skarżących:
1) Artura Mykowskiego
2) Piotra Podoby
organ administracji:
Minister Administracji i Cyfryzacji
ul. Królewska 27
00-060 Warszawa
znak: DWRMNiE-WROA.6120.10.2014
Skarga
na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 14 sierpnia 2015 r., znak:
DWRMNiE-WROA.6120.10.2014, doręczoną pełnomocnikowi skarżących wraz z
uzasadnieniem w dniu 19 sierpnia 2015 r.
1. Na podstawie art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a, art. 50 § 1 p.p.s.a., art. 52 § 1 p.p.s.a. i art.
57 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zaskarżam decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia
14 sierpnia 2015 r., znak DWRMNiE-WROA.6120.10.2014 w całości.
2. Na podstawie art. 57 § 1 pkt 3 p.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a.
zaskarżonej decyzji zarzucam:
a. naruszenie prawa materialnego, to jest art. 2 pkt. 1 i 2a, art. 3 ust. 1, art. 6
ust. 1, art. 9 ust. 1 i ust. 3 pkt 3, art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989
r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, Dz. U. 2005 Nr 231, poz.
1965, ze zm. (dalej: „ustawa o gwarancjach wolności sumienia i wyznania”)
w zw. z art. 25 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 53 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z
art. 9, 11 i 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
1
wolności, Rzym, 4.11.1950 r. (dalej: „EKPC”) poprzez dokonanie
nieuprawnionej, bezpodstawnej oraz bezprawnej oceny prawowitości
przekonań
wyznaniowych
skarżących,
odmówienie
zarejestrowania
związku wyznaniowego w sytuacji, gdy nie zachodzi żadna z przesłanek
pozwalających
na
dokonanie
odmowy
rejestracji,
ograniczenie
konstytucyjnego i konwencyjnego prawa skarżących do swobody sumienia
i wyznania, które nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach i jest
w rażący sposób nieproporcjonalne;
b. naruszenie przepisów postępowania, to jest:
i. art. 8 i 11 k.p.a. w zw. z art. 15 k.p.a. i art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art.
107 § 3 k.p.a. oraz w zw. z art. 153 p.p.s.a. polegające na
kopiowaniu, z drobnymi modyfikacjami, przez pracownika organu
fragmentów uzasadnienia decyzji organu z dnia 22 grudnia 2014 r.
(o tym samym znaku), a uchylonej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn.
akt I SA/Wa 381/15, odnoszących się do meritum sprawy, co budzi
poważne wątpliwości co do tego, czy sprawa rzeczywiście, a nie
tylko formalnie, została poddana rozpoznaniu przez innego,
niepodlegającego wyłączeniu pracownika organu, w związku z czym
zachodzą również poważne wątpliwości, czy organ prawidłowo
zrealizował wytyczne zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 28
kwietnia 2015 r.;
ii. art. 6 k.p.a. w zw. z art. 30, 34 ust. 1 ustawy o gwarancjach wolności
sumienia
i
przyznanych
wyznania
mu
poprzez
ustawowo
przekroczenie
kompetencji
przez
organu
organ
wyłącznie
rejestracyjnego i odmowę rejestracji związku wyznaniowego opartą
na przesłankach, które nie mają podstaw prawnych;
iii. art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy o gwarancjach
wolności sumienia i wyznania poprzez niezasadne umorzenie
postępowania rejestrowego w sytuacji, gdy wniosek został złożony
przez podmiot uprawniony, który spełnił wszystkie przesłanki
ustawowe pozwalające na zarejestrowanie związku wyznaniowego;
iv. art. 7, 8, 9, 11, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a. poprzez prowadzenie przez
organ postępowania pod z góry przyjętą tezę o odmowie rejestracji
2
związku wyznaniowego, całkowite pominięcie w postępowaniu
interesu wnioskodawców, jakim jest wyznawanie wybranej przez
nich
wiary
niestanowiącej
zagrożenia
dla
porządku
i
bezpieczeństwa publicznego, pomijanie okoliczności faktycznych i
prawnych przemawiających za rejestracją wnioskowanego związku
wyznaniowego;
v. art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 84 § 1 k.p.a. poprzez sprzeczne z
wytycznymi i wskazówkami zawartymi w wyroku Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2014 r.,
sygn. akt I SA/Wa 1517/13 dopuszczenie niedopuszczalnej prawem
ekspertyzy w sprawie oceny, czy związek wnioskodawców posiada
cechy wspólnoty religijnej oraz oparcie zaskarżonej decyzji na tej
właśnie ekspertyzie,
które to naruszenia miały istotny wpływ na wynik postępowania i skutkowały
umorzeniem
postępowania
rejestrowego
w
sytuacji,
która
nie
jest
przewidziana w żadnym przepisie prawnym regulującym funkcjonowanie
kościołów i związków wyznaniowych.
3. Na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a., art. 145a § 1 p.p.s.a. i art. 200
p.p.s.a. wnoszę o:
a. uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej, ewentualnie
na podstawie art. 145a § 1 p.p.s.a. zobowiązanie organu do wydania w
terminie 30 dni decyzji o rejestracji Kościoła Latającego Potwora Spaghetti;
b. zasądzenie od organu na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym
kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
UZASADNIENIE
Zaskarżoną decyzją organ, na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., umorzył
postępowanie w sprawie rejestracji Kościoła Latającego Potwora Spaghetti.
Zaskarżona decyzja jest dotknięta szeregiem naruszeń prawa zarówno materialnego,
jak i procesowego, w związku z czym powinna zostać uchylona. W pierwszej
kolejności pełnomocnik odniesie się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania,
to jest art. 8 i 11 k.p.a. w zw. z art. 15 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. oraz w zw. z
3
art. 153 p.p.s.a., gdyż jest to zarzut nowy. Pozostałe zarzuty oraz ich uzasadnienie,
ze względu na treść zaskarżonej decyzji, pozostają bez zmian.
Zarzut naruszenia art. 8 i 11 k.p.a. w zw. z art. 15 k.p.a. i art. 127 § 3 k.p.a. w
zw. z art. 107 § 3 k.p.a. oraz w zw. z art. 153 p.p.s.a.
Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 381/15 Wojewódzki
Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję organu z dnia 22 grudnia 2014 r. o
numerze
DWRMNiE-WROA.6120.10.2014.
Przyczyną
uchylenia
decyzji
było
wydanie jej przez pracownika organu, który podlegał wyłączeniu, w związku z czym
doszło do naruszenia zasady bezstronności, przekonywania oraz budzenia zaufania
uczestników postępowania do organu administracji. Zgodnie z wytycznymi zawartymi
w uzasadnieniu Sądu, sprawa powinna być zbadana oraz decyzja powinna być
wydana przez innego pracownika. Ta wskazówka co do dalszego postępowania
została tymczasem zrealizowana przez organ tylko formalnie.
Faktycznie po uzasadnieniu decyzji został umieszczony podpis innego
pracownika organu, w związku z czym można by domniemywać, że doszło do
zachowania zasady bezstronności. To wrażenie jest jednak li tylko iluzoryczne,
bowiem treść decyzji z dnia 14 sierpnia 2015 r. jest w zasadzie identyczna z treścią
decyzji z dnia 22 grudnia 2014 r. W decyzji dodano jeden akapit (s. 12 „Należy
podnieść, iż... Święte Pełnoziarniste Spaghetti”.”), przy czym połowa tego akapitu nie
stanowi myśli własnej pracownika organu, a przepisanie fragmentu opinii biegłych,
którą skarżący kwestionują.
W świetle orzecznictwa takie powielanie uzasadnień stanowi naruszenie
zasady przekonywania (art. 11 k.p.a.) czy zasady budzenia zaufania uczestników
postępowania do władzy publicznej (art. 8 K.p.a.) – por. wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt IV SA/Po
1001/12; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25
października 2012 r., sygn. akt IV SA/Gl 1520/11; wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2006 r., sygn. akt II SA/Kr 1339/03;
wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 5 stycznia 2012
r., sygn. akt I SA/Bk 426/11, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Krakowie z dnia 24 września 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 538/08.
4
Prawdopodobieństwo, że w Polsce jest dwoje ludzi myślących identycznie i w
dodatku identycznie przekazujących swoje przemyślenia w formie pisemnej, a nadto
pracujących w tym samym organie administracji publicznej, jest bliskie zeru. Z
prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można z kolei powiedzieć, że
decyzja z dnia 14 sierpnia 2015 r. nie została wydana samodzielnie przez
pracownika, który formalnie się pod nią podpisał i nie stanowi przejawu jego
indywidualnych rozważań, wiedzy oraz analizy materiału dowodowego i prawa. Tym
samym omawiany zarzut jest w pełni zasadny i zasługuje na uwzględnienie.
Jednocześnie pełnomocnikowi nie pozostaje nic innego, jak przeproszenie w
tym miejscu Sądu, że uzasadnienie kolejnych zarzutów będzie kopią uzasadnienia
zarzutów skargi z dnia 5 lutego 2015 r., niemniej w świetle treści zaskarżonej decyzji,
w szczególności uzasadnienia napisanego przez pracownika organu metodą kopiujwklej, uzasadnienie pozostałych zarzutów skargi pozostaje bez zmian.
Zarzut naruszenia prawa materialnego
Zarzut naruszenia prawa materialnego opiera się na zarzutach nie tylko rangi
ustawowej, ale przede wszystkim – ze względu na istotę sprawy, której dotyczy –
rangi konwencyjnej i konstytucyjnej, to jest: art. 2 pkt. 1 i 2a, art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1,
art. 9 ust. 1 i ust. 3 pkt 3, art. 10 ust. 1 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i
wyznania w zw. z art. 25 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 53 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z
art. 9, 11 i 14 EKPC.
Organ w sposób całkowicie nieuprawniony i sprzeczny z istotą prawa
człowieka, jakim jest wolność sumienia, dokonuje oceny prawowitości przekonań
religijnych skarżących, całkowicie przy tym błędnie interpretując przepisy Konstytucji
RP oraz EKPC, jak i orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej:
„ETPC”) w tym przedmiocie. Jak wskazuje ETPC, wolność sumienia nie jest prawem
nieograniczonym i prawo krajowe może przewidywać w tym zakresie pewne wyjątki.
Niemniej, zarówno polskie ustawodawstwo, jak i orzecznictwo ETPC w zasadzie
ogranicza te wyjątki do tego, tego, co jest niezbędne w społeczeństwie
5
demokratycznym dla ochrony interesu publicznego1 i wykluczają całkowitą
dowolność2. A w niniejszej sprawie mamy do czynienia de facto z dowolnością.
Art. 9 EKPC całkowicie wyłącza wykonywanie przez państwo jakiejkolwiek
oceny przekonań religijnych3, jako że ocena taka stoi w sprzeczności z obowiązkiem
państwa do zachowania neutralności i bezstronności 4. Wolność religijna jest bowiem
przede wszystkim kwestią indywidualnych przekonań5. Wynika to z istoty tego, czym
jest religia. Religia nie jest bowiem wiedzą, nie jest nauką, opiera się na wierze, na
systemie indywidualnych przekonań danego człowieka. Jest naukowo, prawnie i
logicznie neweryfikowalna w żadnym zakresie. Dlatego prawo nie przewiduje legalnej
definicji religii, a już tym bardziej nie pozwala na administracyjne badanie, czy czyjeś
indywidualne przekonania zasługują na przyznanie im statusu religii, czy też nie. Nie
ma tutaj znaczenia, czy inne osoby postrzegają daną religię za coś śmiesznego,
dziwacznego, czy nawet niedorzecznego, gdyż religia nie jest i nie może być
oceniana w tych kategoriach. Religia polega bowiem na tym, że wierzy się w coś, co
niekoniecznie może innym wydawać się racjonalne, naukowo udowodnione czy w
jakikolwiek inny sposób uzasadnione. Przykładowo w Polsce najwięcej wyznawców
ma religia katolicka, zaś członkowie Kościoła Rzymskokatolickiego wierzą w to, że
człowiek (Jonasz) spędził trzy dni i trzy noce w brzuchu wieloryba, czy w płonący
pustynny krzew, który mówi. Z tego powodu nikt nie kwestionuje prawa członków
Kościoła Rzymskokatolickiego do wyznawania takich, a nie innych przekonań.
Zasada obiektywizmu i bezstronności władzy państwowej, zasada niedyskryminacji
1
ETPC, sprawa 45701/99 Metropolitan Church of Besarabia i inni v. Mołdawia, wyrok z dnia 13 grudnia 2001
r., pkt. 114-116. Jim Murdoch, Protecting the right to freedom of thought, conscience and religion under the
European Convention on Human Rights, Council of Europe, 2012, s. 57. ETPC, sprawa 58911/00 Leela
Forderkreis E.V. i inni v. Niemcy, wyrok z dnia 6 listopada 2008 r., pkt 86. Krzysztof Chochowski, Glosa do
wyroku ETPCz z dnia 5 października 2006 r. (nr skargi 72881/01), Przegląd Sejmowy 2007, Nr 3 (80), s. 229.
2
Jim Murdoch, Protecting the right to freedom of thought, conscience and religion under the European
Convention on Human Rights, Council of Europe, 2012, s. 59. Zob. Też wyrok ETPC z 8 kwietnia 2014 r. w
sprawie Magyar Keresztény Mennonita Egyház i in. przeciwko Węgrom, skarga nr 70945/11 i in., w pkt. 76.
3
ETPC, sprawa 45701/99 Metropolitan Church of Besarabia i inni v. Mołdawia, wyrok z dnia 13 grudnia 2001
r., pkt 117. Jim Murdoch, Protecting the right to freedom of thought, conscience and religion under the
European Convention on Human Rights, Council of Europe, 2012, s. 59. ETPC, sprawa 72881/01 Moscow
Branch of the Salvation Army v. Rosja, wyrok z dnia 5 października 2006 r., pkt 57. Marek Antoni Nowicki,
Komentarz do art.9 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Lex.
4
ETPC, sprawa 72881/01 Moscow Branch of the Salvation Army v. Rosja, wyrok z dnia 5 października 2006 r.,
pkt 58. Zob. też: A. Wiśniewski¸ Wolność religijna a jednostka [w:] J. Kondratiewa-Bryzik, R. Wieruszewski,
M. Wyrzykowski [red.], Prawne granice wolności sumienia i wyznania, WKP 2012, w pkt. 2.
5
ETPC, sprawa 39023/97 Supreme Holy Council of the Muslim Community v. Bulgaria, wyrok z dnia 16
grudnia 2004 r., pkt 73. ETPC, sprawa 52435/99 Ivanova v. Bułgaria, wyrok z dnia 12 kwietnia 2007 r., pkt. 7778.
6
wymaga jednakowego traktowania przekonań religijnych osób innych wyznań, jak
bardzo nieuprawnione by one się wydawały.
Zarzuty naruszenia przepisów postępowania
Zarzut naruszenia art. 6 k.p.a. w zw. z art. 30, 34 ust. 1 ustawy o gwarancjach
wolności sumienia i wyznania
Jak wskazuje art. 6 k.p.a. organy administracji działają wyłącznie na
podstawie przepisów prawa. Art. 30 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i
wyznania stanowi expressis verbis, że Minister Administracji i Cyfryzacji jest li tylko
organem rejestrowym. Jako organ rejestrowy nie ma on prawa, gdyż nie istnieje ku
temu żadna podstawa prawna, aby oceniać prawowitość przekonań religijnych
związków wyznaniowych zgłaszanych do rejestru. Ustawa przewiduje, że organ
rejestrowy może jedynie badać spełnienie warunków formalnych (art. 33 ust. 2
ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania). Odmowa wpisu może nastąpić
wyłącznie w przypadku wystąpienia ściśle określonych, ustawowych przesłanek,
opisanych w art. 27 ust. 1 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania. W
sprawie niniejszej nie mamy do czynienia z żadną z tych przesłanek (bezpieczeństwo
publiczne, porządek, zdrowie lub moralność publiczna, władza rodzicielska albo
podstawowe prawa i wolności innych osób). Stąd organ w sposób oczywisty i rażący
przekroczył kompetencje przyznane mu na mocy ustawy.
Zarzut naruszenia art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy o
gwarancjach wolności sumienia i wyznania
Organ w sposób niezasadny umorzył postępowanie jako bezprzedmiotowe, co
oznacza sytuację, w której brak jest któregokolwiek z elementów materialnego
stosunku prawnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek
Zamiejscowy w Łodzi z dnia 27 stycznia 1998 r., sygn. akt I SA/Łd 1025/96). Cechą
decyzji wydanej na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. jest to, że nie rozstrzyga ona o
istocie sprawy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 listopada
2006 r., sygn. akt I OSK 100/06), zaś występuje brak sprawy administracyjnej
mogącej
być
przedmiotem
postępowania
7
(por.
wyrok
Naczelnego
Sądu
Administracyjnego z dnia 5 stycznia 2011 r., sygn. akt I OSK 1331/10). Z taką
sytuacją nie mamy jednak do czynienia.
W niniejszej sprawie występuje zarówno uprawniony podmiot (100 obywateli
polskich posiadających pełną zdolność do czynności prawnych), jak i przedmiot
postępowania, to jest związek wyznaniowy oparty o określone wierzenia, posiadający
swoiste obrządki, doktrynę i dogmaty (jak wcześniej wskazano – organ nie jest
uprawniony do oceny ich racjonalności czy prawowitości). Co więcej, należy
zauważyć, że decyzja organu ma charakter decyzji stwierdzającej bezzasadność
żądania skarżących (odmawiającej wpisu), a nie stwierdzającej bezprzedmiotowość
(por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2011 r., sygn. akt I
OSK 1740/10: „Ewentualny brak ustawowej przesłanki uwzględnienia żądania
zgłoszonego we wniosku wszczynającym postępowanie administracyjne nie czyni
tego postępowania bezprzedmiotowym w rozumieniu art. 105 § 1 kpa, lecz oznacza
jedynie bezzasadność żądania strony. Brak przesłanek do uwzględnienia żądania
strony nie czyni postępowania administracyjnego bezprzedmiotowym w rozumieniu
art. 105 § 1 kpa i nie oznacza, że postępowanie takie nie powinno być prowadzone”).
Analiza uzasadnienia decyzji wskazuje, że poprzez skorzystanie z art. 105 § 1 k.p.a.
organ próbuje ominąć dyspozycję art. 27 ust. 1 ustawy o gwarancjach wolności
sumienia i wyznania, który enumeratywnie wymienia przesłanki do oddalenia
wniosku o wpis. Tym samym organ niejako tylnymi drzwiami wprowadza dodatkową
przesłankę, która nie jest przewidziana przepisami prawa oraz, co już wielokrotnie
było w skardze podkreślone, jest całkowicie nieweryfikowalna. W konsekwencji
organ, pod pozorami bezprzedmiotowości z art. 105 § 1 k.p.a., dokonał
rozstrzygnięcia o istocie sprawy.
Zarzut naruszenia art. 7, 8, 9, 11, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a.
Organ
prowadził
postępowanie
z
naruszeniem
podstawowych
zasad
postępowania administracyjnego, jak zasada zaufania, czy zasada uwzględnienia
słusznego interesu strony. Sposób prowadzenia postępowania, a w szczególności
treść uzasadnienia zaskarżonej decyzji wskazują, że organ prowadził postępowanie
pod z góry przyjętą tezę o tym, że Kościół Latającego Potwora Spaghetti ma nie być
zarejestrowany (bez względu na to, jaką technicznie formę odmowa rejestracji
miałaby przyjąć, w tym przypadku – umorzenie decyzji na podstawie art. 105 § 1
k.p.a.).
8
O takim sposobie prowadzenia postępowania świadczy wiele elementów
uzasadnienia, w szczególności niezastosowanie się do wytycznych zawartych w
wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia
2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1517/13 (o czym jeszcze będzie mowa dalej), czy
przeinaczanie brzmienia wyroków ETPC. Organ stwierdza przykładowo, że ETPC
nigdy nie rościł sobie prawa do definiowania religii i tego nie robił (s. 10 zaskarżonej
decyzji), ale pominął całkowicie przyczyny takiego stanowiska ETPC, a mianowicie
uznanie przez Trybunał, że czyjaś wiara jest okolicznością nieweryfikowalną. W tym
samym fragmencie organ powołuje się na rzekomy margines swobody dla władz
krajowych wynikający z EKPC, podczas gdy w przypadku swobody sumienia i
wyznania margines ten jest minimalny i ogranicza się do przesłanek porządku,
zdrowia i bezpieczeństwa publicznego, co w sposób niebudzący wątpliwości wynika
z orzecznictwa ETPC. Ponownie należy podkreślić, za Trybunałem, że art. 9 EKPC
wyłącza dokonywanie przez państwo jakiejkolwiek oceny prawowitości
przekonań religijnych, czy sposobów, w jakich wiara jest uzewnętrzniana 6. Z
orzecznictwa ETPC wynika więc dokładnie przeciwna teza, niż stawia organ.
Państwom nie przysługuje jakikolwiek margines swobody przy ocenie prawowitości
przekonań religijnych.
Jak wynika z art. 7 k.p.a. „w państwie prawa nie ma bowiem miejsca dla
przyznawania mechanicznie pierwszeństwa niedookreślonego interesu publicznego,
ogólnego nad słusznym interesem strony postępowania” (wyrok Sądu Najwyższego –
Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 listopada 1993 r.,
sygn. akt III ARN 49/93). W niniejszej sprawie słuszny interes grupy obywateli, ich
konstytucyjne i konwencyjne prawo do swobody wyznania, zostało przez organ
całkowicie pominięte, w dodatku nie zostało zestawione z żadnym interesem
publicznym, który organ ewentualnie chciałby chronić (jak bezpieczeństwo czy
porządek publiczny).
6
ETPC, sprawa 45701/99 Metropolitan Church of Besarabia i inni v. Mołdawia, wyrok z dnia 13 grudnia 2001
r., pkt 117. Jim Murdoch, Protecting the right to freedom of thought, conscience and religion under the
European Convention on Human Rights, Council of Europe, 2012, s. 59. ETPC, sprawa 72881/01 Moscow
Branch of the Salvation Army v. Rosja, wyrok z dnia 5 października 2006 r., pkt 57. Marek Antoni Nowicki,
Komentarz do art.9 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Lex.
9
Zarzut naruszenia art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 84 § 1 k.p.a.
Naruszenie art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 84 § 1 k.p.a. nie może w niniejszej
sprawie budzić wątpliwości. Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych,
„związanie oceną prawną wyrażoną w wyroku (uzasadnieniu orzeczenia) oznacza,
że organ nie może formułować nowych ocen prawnych, sprzecznych z wyrażonym
wcześniej poglądem, lecz zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym
zakresie oraz konsekwentnego reagowania w razie stwierdzenia braku zastosowania
się do wskazań w zakresie dalszego postępowania przed organem administracji
publicznej” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lipca 2010 r., sygn.
akt I GSK 940/2009). Naruszenie normy art. 153 p.p.s.a. powoduje natomiast
konieczność
uchylenia
zaskarżonej
decyzji
(wyrok
Naczelnego
Sądu
Administracyjnego z dnia 9 kwietnia 2010 r., sygn. akt I OSK 822/2009), tym bardziej
że polski ustawodawca „w żadnym wypadku nie przewiduje zwolnienia organu od
obowiązku uwzględnienia w toku ponownego rozpoznawania sprawy oceny prawnej i
wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w orzeczeniu sądu” (wyrok
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 2010 r.,
sygn. akt VI SA/Wa 2143/10).
Tymczasem w niniejszej sprawie organ konsekwentnie, pomimo treści
wytycznych zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Warszawie z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1517/13, opiera treść
wydawanych decyzji o opinię biegłych z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Sąd w wyroku
tym wskazał, że „można też wskazać, że dopuszczanie ekspertyzy co do spełnienia
przez wnioskodawcę wymogów formalnych składanego wniosku podważa istotę
funkcjonowania organu rejestrowego”. Pomimo takiego jednoznacznie brzmiącego
stwierdzenia organ na s. 13 zaskarżonej decyzji formułuje następującą tezę: „Sąd nie
stwierdził, iż taka ekspertyza jest niedopuszczalna”. Powyższe stwierdzenie organu
stanowi nie tylko niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Warszawie wydanego w niniejszej sprawie, ale też potwierdza, że organ założył
sobie tezę o niedopuszczeniu do wpisania Kościoła Latającego Potwora Spaghetti do
rejestru i konsekwentnie ją realizuje.
Wbrew
jasnemu
i
oczywistemu
stanowisku
Wojewódzkiego
Sądu
Administracyjnego w Warszawie organ nadal uważa, że ma przyznanych więcej
uprawnień niż organ rejestrowy, że w sprawie są wymagane wiadomości specjalne i
zachodzi potrzeba przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, gdyż tylko w takim
10
wypadku można w postępowaniu administracyjnym przeprowadzać jakiekolwiek
ekspertyzy (art. 84 § 1 k.p.a.).
W związku z powyższym wnoszę jak w petitum skargi.
W załączeniu:
1. dowód uiszczenia wpisu w wysokości 200 zł;
2. pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej;
3. odpis skargi wraz ze wszystkimi załącznikami.
11