D - Sąd Okręgowy w Lublinie

Sygn. akt VII U 973/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 sierpnia 2015 roku.
Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Małgorzata Kowalska
Protokolant: sekr.sąd. Małgorzata Gruza
po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2015 roku w Lublinie
sprawy R. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.
o prawo do emerytury
na skutek odwołania R. G.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.
z dnia 6 marca 2013 roku znak (...)
zmienia zaskarżoną decyzję i ustala R. G. prawo do emerytury od dnia (...) roku.
Sygn. akt VII U 973/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 6 marca 2013 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił R. G. prawa do
emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co
najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy,
a jedynie 12 lat, 3 miesiące i 9 dni. Nadto nie udowodnił co najmniej 25 – letniego sumarycznego okresu składkowego
i nieskładkowego. (decyzja – k. 17 a.e.).
W odwołaniu R. G. nie zgodził się z zaskarżoną decyzją wskazując, że w warunkach szczególnych pracował również w
Zakładzie (...) w L. oraz w Przedsiębiorstwie (...) w L. jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej
3,5 tony. Wniósł o przesłuchanie na tą okoliczność świadków, mających potwierdzić charakter wykonywanej przez
niego pracy. nadto wniósł o uwzględnienie do stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie
od 13 marca 1967 roku do 15 sierpnia 1969 roku (odwołanie – k. 2 – 2v. akt sądowych).
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc argumenty, które legły u podstaw
zaskarżonej decyzji, wskazując iż zaliczono wnioskodawcy do okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych
udokumentowane okresy takiej pracy tj. od17 grudnia 1973 roku do 17 października 1977 roku, od 23 października
1977 roku do 20 listopada 1978 roku, od 23 listopada 1978 roku do 31 maja 1979 roku oraz od 1 lutego 1980 roku do
31 stycznia 1987 roku co daje łącznie okres 12 lat, 3 miesięcy i 9 dni. Wskazano jednakże, iż decyzją z dnia 22 kwietnia
2014 roku uznano wnioskodawcy okres uzupełniający – okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, uwzględniając
go w wymiarze koniecznym do udowodnienia przez odwołującego 25 lat stażu ubezpieczeniowego (odpowiedź na
odwołanie – k. 3 – 4 a.s.).
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
R. G., urodzony (...), w dniu (...) roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest
członkiem otwartego funduszu emerytalnego (k. 1-3 a.e.).
Do wniosku skarżący dołączył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z Przedsiębiorstwa (...)
Sp. z o.o. (następcy prawnego Przedsiębiorstwa (...) w L.) za okres od 1 lutego 1980 roku do 30 listopada 1987 roku
oraz od 12 kwietnia 1999 do 30 czerwca 1999 roku (k. 9 a.e.) oraz z Przedsiębiorstwa(...) Sp. z o.o. w L. za okres od
17 grudnia 1974 roku do 31 maja 1979 roku (k. 10 a.s.). W oby wypadkach skarżący wykonywał prace na stanowisku
kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Nadto skarżący złożył
oświadczenie, iż jako kierowca samochodu ciężarowego wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresach od
3 sierpnia 1973 roku do 8 lipca 1974 roku w Zakładzie (...) w L., od 8 listopada 1991 roku do 31 sierpnia 1992 roku
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. oraz od 10 marca 1988 roku do 30 czerwca 19990 roku w Przedsiębiorstwie (...)
w L. (k. 11 a.e.)
Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy, decyzją z dnia 6 marca 2013 roku uznał za udowodniony
na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 23 lat, 11 miesięcy i 21 dni,
w tym 23 lata, 9 miesięcy i 5 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące i 16 dni okresów nieskładkowych. Organ
rentowy uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach okres wynoszący 12 lat, 3 miesiące i 9 dni zatrudnienia
ubezpieczonego. Uwzględniono wszystkie okresy wykazane w świadectwach wykonywania pracy w warunkach
szczególnych, nie zostały natomiast zaliczone okresy wymienione przez wnioskodawcę w oświadczenie, gdyż nie były
one należycie udokumentowane (okoliczności bezsporne).
W dniu 8 kwietnia 2013 roku skarżący złożył odwołanie od powyższej decyzji, jednocześnie dołączając dokumenty
dotyczące pracy w gospodarstwie rolnym rodziców J. i M. małż. G. w okresie od 13 marca 1967 roku do 15 sierpnia
1969 roku (k. 19-21 oraz 25-27 a.e.). Na ich podstawie organ rentowy decyzją z dnia 22 kwietnia 2013 roku
zaliczył skarżącemu do ogólnego stażu pracy okres uzupełniający i ustalił, iż legitymuje się on 25 – letnim okresem
składkowym i nieskładkowym (k. 30 a.s.).
W toku postępowania Sąd ustalił, iż R. G. z dniem 3 sierpnia 1973 roku został zatrudniony w Brygadzie (...)Akademii
(...) w L. jako kierowca samochodu ciężarowego tzw. (...), którą rozwoził materiały budowlane na budowy prowadzone
przez Zakład (...) w L.. Na tym stanowisku pracował nieprzerwanie do dnia 8 lipca 1974 roku. Nie korzystał wówczas
ze zwolnień lekarskich ani z urlopów bezpłatnych. Powierzano mu dodatkowo jedynie czynności spedycyjne oraz
załadunkowe związane ściśle z wykonywaną prace kierowcy (vide akta osobowe k. 35 a.s., zeznania wnioskodawcy k.
11v a.s. w związku z k. 64v a.s. oraz świadka S. K. k. 26v a.s.).
W okresie od dnia 5 lipca 1979 roku do dnia 26 października 1979 roku wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie
(...) L., w Oddziale II na ul. (...) w L., na stanowisku kierowcy samochodowego. W tym czasie jeździł samochodem
marki T. z naczepą o ładowności 26 ton, przewożąc kruszywo z kopalni (...) na budowy w L.. Pracę tą wykonywał stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, jednak w tym okresie często korzystał z jednodniowych urlopów bezpłatnych bądź
nie stawiał się w pracy bez usprawiedliwienia (vide akta osobowe k. 16 a.s.).
Ponownie w tym Przedsiębiorstwie odwołujący podjął zatrudnienie od 10 marca 1988 roku, również na stanowisku
kierowcy samochodu ciężarowego. W tym czasie wykorzystał urlop bezpłatny w wymiarze 5 dni (od 12 lutego do
16 lutego 1990 roku) oraz 2 dni był nieobecny w pracy bez usprawiedliwienia (11 i 17 kwietnia 1990 roku). Do jego
obowiązków należało ponownie kierowanie samochodem ciężarowym marki T., o ładowności powyżej 3,5 tony. Był
to samochód typu(...) Samochodem tym przewoził sypkie materiały budowalne tj. piasek, żwir, pospółkę, kamień
i kruszywo. Prac ta odbywała się niezależnie od pory roku. W razie awarii samochód reperowany był w warsztacie
samochodowym, w razie dłuższej naprawy kierowców wysyłano na urlop wypoczynkowy. Pracę tą skarżący wykonywał
do dnia 30 czerwca 1990 roku, kiedy to został zwolniony z pracy przez pracodawcę (akta osobowe k. 58 a.s., zeznania
wnioskodawcy k. 11v w zw. z k. 64v a.s., zeznania świadków M. K. k. 26v a.s. oraz S. B. k. 53v-54 a.s.).
Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce
dla ubezpieczonego. Świadek S. K. pracował razem z wnioskodawcą w Zakładzie (...) w L.. Zatrudniony był również na
stanowisku kierowcy, z tym że w dziale zaopatrzenia. Widywał się z wnioskodawcą codziennie w zajezdni, gdzie zdawali
i podpisywali karty drogowe. Świadek M. K. pracował z wnioskodawcą w Przedsiębiorstwie (...) w latach od 1984
do 1994 roku. Był kierowcą wywrotki (...), woził podobnie jak skarżący kruszywo na budowy w L.. Okresy tej pracy
zostały mu zaliczone przez ZUS do okresów pracy w warunkach szczególnych (vide akta emerytalne świadka nr. (...)).
Natomiast świadek S. B., pracował w (...) w latach 1981 do 1991 jako pracownik kontroli technicznej. Współpracował
on stale z wnioskodawcą, sprawdzał jego samochód, wystawiał mu zlecenia. Świadkowie potwierdzili, iż wnioskodawca
w spornych okresach wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności kierowcy samochodów ciężarowych
o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.
Wskazane okoliczności dotyczące świadków pozwalają w ocenie Sądu na przyjęcie, że świadkowie posiadają niezbędne
wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia ubezpieczonego w zakresie jego obowiązków oraz warunków w jakich
były wykonywane co do okresów objętych sporem. Zeznania świadków są logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają,
wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Należy wskazać, że organ rentowy nie podniósł okoliczności, które mogłyby
godzić w wiarygodność ich zeznań.
Powyższa ocena dotyczy również zeznań samego ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami
świadków. Ubezpieczony wyczerpująco opisał swoje obowiązki. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania
jego zeznań.
Z tym jednakże zastrzeżeniem, że Sąd nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonego w zakresie w jakim twierdził on, że
w okresie od 5 lipca 1979 roku do 26 października 1979 roku wykonywał on swoje obowiązki pracownicze związane z
kierowaniem samochodem ciężarowym, tzw.(...) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym okresie wnioskodawca
niewątpliwie wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o masie znacznie przekraczającej 3,5 tony, jednak
jak wynika z akt osobowych, często nie zjawiał się w pracy, korzystając w urlopu bezpłatnego. Okresy te nie zostały
jednak wykazane w świadectwie pracy, trudno więc obecnie ustalić w sposób pewny przez jaki okres praca ta była
wykonywana w sposób stały. Z tego względu wskazane zeznania nie mogły stanowić podstawy ustaleń w sprawie.
Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich
autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto
wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako
takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie. Z tym jednakże
zastrzeżeniem, że nie zasługiwało na wiarę świadectwo pracy z dnia 16 listopada 1979 roku wystawione przez
Przedsiębiorstwo (...) L., w zakresie w jakim nie uwzględniało w swej treści okresów urlopów bezpłatnych jakich
udzielono wnioskodawcy w tym okresie zatrudnienia.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie R. G. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.
Do okoliczności spornych w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz odwołania i
składanych przez ubezpieczonego zeznań należy możliwość zakwalifikowania okresów zatrudnienia ubezpieczonego
od dnia 3 sierpnia 1973 roku do dnia 8 lipca 1974 roku, od 5 lipca 1979 roku do 26 października 1979 roku oraz od
dnia 10 marca 1988 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku, w łącznym wymiarze 3 lat, 6 miesięcy i 16 dni, jako pracy w
szczególnych warunkach, celem ustalenia, w związku z nieuznaniem przez organ rentowy żadnego okresu zatrudnienia
ubezpieczonego jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, że legitymuje się on 15 – letnim okresem tak
kwalifikowanej pracy. Przy tym zaznaczyć należy, iż okres zaliczony R. G. do pracy w warunkach szczególnych rzez
ZUS wynosi 12 lat, 3 miesiące i 9 dni.
Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym
urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego
dla mężczyzn urodzonych w okresie od 1 stycznia 1951 roku do 31 marca 1951 roku co najmniej 66 lat i 1 miesiąc.
Ubezpieczony nie ukończył wyżej wymienionego wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu
prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.
Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia
1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do
otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do
dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie,
których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.
Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego
w dalszej części rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach,
wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn
oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. R. G. do dnia
(...)roku nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego – 60 lat.
Jednakże zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku
przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy
osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy
wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu
emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu
uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub
otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których
osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych
(art. 32 ust. 4 ustawy).
Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach
określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.
Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej
„wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie
z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.
Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych
warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,
2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Jednocześnie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów
centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają
w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych
warunkach, wymienione w wykazach A i B.
Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury R. G. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:
1) osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;
2) nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;
3) na dzień i stycznia 1999 r. udowodnić:
a) co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz
b) staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.
Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, na dzień 1 stycznia
1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy (okoliczność uwzględniona przez ZUS decyzją z dnia 22 kwietnia
2013 roku) oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.
Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia również warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim
stażem pracy w warunkach szczególnych należy wskazać, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie
świadczenia emerytalnego nie przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach w spornych
okresach dokumentów wymagany przez prawo, tj. świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach.
Jednakże w ocenie Sądu wskazana okoliczność nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania
się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że wadliwe wystawienie jak i brak wystawienia
wskazanego dokumentu nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich
warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie
wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia bądź wadliwości, byłoby dla niego
nazbyt krzywdzące.
Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie
dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS, a wynikających z
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o
świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania
sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych.
Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i
przesłuchania stron.
Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich
dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn.
II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z
przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.
Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach
osobowych i aktach ZUS, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło
ustalić w sposób pewny, że ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych
w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) w L. w okresie od 3 sierpnia 1973 roku do 8 lipca 1974 roku oraz w
Przedsiębiorstwie (...) w L. od dnia 10 marca 1988 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku, w łącznym wymiarze 3 lat, 2
miesięcy i 25 dni tj. w wymiarze wystarczającym do uzupełnienia uznanego już przez organ emerytalny okresu tj. 12
lat, 3 miesięcy i 9 dni. Razem okresy te wynoszą bowiem ponad 15 lat tj. 15 lat, 6 miesięcy i 4 dni
Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczony w w/w okresach wykonywał czynności wskazane w wykazie A,
Dział VIII „W transporcie i łączności”, poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze
całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników
samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu
w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”, stanowiącym
załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów.
Dokonując wskazanej kwalifikacji charakteru prawnego części spornego okresu jako pracy w szczególnych warunkach
Sąd miał na uwadze ustaloną okoliczność, że w okresie zatrudnienia w (...) Akademii (...) w L. zlecano wnioskodawcy
czynności spedycyjne i załadunkowe. Jednakże jak wynika z pozostałych poczynionych ustaleń obowiązki z tym
związane nie miały zakresu zasadniczego a jedynie sporadyczny i uzupełniający, podczas gdy zasadniczy zakres
obowiązków wypełniała jazda samochodami wymienionymi w rozporządzeniu Rady Ministrów. Dokonują takiej oceny
wpływu wykonywanej przez skarżącego pracy dodatkowej na ocenę charakteru prawnego zatrudnienia, Sąd miał
na uwadze wypracowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym przy dokonywaniu oceny charakteru prawnego
okresu pracy uwzględnienie takiego okresu powinno nastąpić po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków
oraz wykonywania bezpośrednio i stale szkodliwego zatrudnienia, tyle że ocena prawna tych ustaleń powinna być
racjonalna, bez stosowania "aptekarskiej" miary lub "stopera w ręku" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21
sierpnia 2013 roku, sygn. akt III AUa 1769/12).
Sąd natomiast nie znalazł podstaw do zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia
ubezpieczonego od dnia 5 lipca 1979 roku do dnia 26 października 1979 roku również w Przedsiębiorstwie (...). W
okresie tym jak wynika z akt wnioskodawca często nie stawiał się w pracy, co nie było wykazane w świadectwie pracy,
w związku z tym trudno jest ustalić rzeczywisty okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych.
Jednakże wskazane wyłączenie nie miało wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie.
Jak wynika z poczynionych ustaleń R. G. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył
60 lat życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad
wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 15 lat, 6 miesięcy i 4 dni. Tym samym ubezpieczony spełnia wszystkie
warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia (...)roku, tj. od dnia
złożenia wniosku o świadczenie, stosownie do art. 129 ust. 1 w związku z art. 100 ustawy emerytalnej. W tym bowiem
dniu spełnił wszystkie warunki do ustalenia prawa do emerytury.
Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 47714 § 2 k.p.c.
orzekł jak w sentencji.