Ogłoszenia parafialne OKRES WIELKIEGO POSTU: 2015. 02. 18

Ogłoszenia parafialne
OKRES WIELKIEGO POSTU: 2015. 02. 18. – 2015. 04. 02.
ŚWIĘTE TRIDUUM PASCHALNE: 2015. 04. 02. – 2015. 04. 05.
1. KALENDARZ LITURGICZNY:
18. 02. – Środa Popielcowa – dzień powszedni;
– początek Okresu Wielkiego Postu;
22
– 1 Niedziela Wielkiego Postu;
23
– pn – Wspomnienie obowiązkowe św. Polikarpa, Biskupa i Męczennika († 155);
01. 03. – 2 Niedziela Wielkiego Postu;
04
– śr – Święto św. Kazimierza, Królewicza († 1484);
05
– 1 Czwartek Miesiąca;
06
- 1 Piątek Miesiąca;
07
- 1 Sobota Miesiąca – Wspomnienie obowiązkowe św. św. Męczennic, Perpetuy i Felicyty
(† 203);
08
– 3 Niedziela Wielkiego Postu – Święto Zorganizowania PNKK (1897);
15
- 4 Niedziela Wielkiego Postu;
17
- wt – Wspomnienie dowolne św. Patryka, Biskupa, Patrona Irlandii († 461);
18
- śr – Wspomnienie dowolne św. Cyryla Jerozolimskiego († 386);
19
- cz – Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP;
22
– 5 Niedziela Wielkiego Postu;
25
- śr – Uroczystość Zwiastowania Pańskiego;
29
- Niedziela Palmowa Męki Pańskiej;
30
- Wielki Poniedziałek;
31
- Wielki Wtorek;
01. 04. – Wielka Środa;
02
- Wielki Czwartek – koniec Okresu Wielkiego Postu;
- wraz z Mszą Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się Święte Triduum
Paschalne Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego;
03
- Wielki Piątek Męki Pańskiej;
04
- Wielka Sobota
- Wigilia Paschalna w Wielką Noc;
05
- Niedziela Wielkanocna – Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego
- koniec Świętego Triduum Paschalnego.
2. MSZE ŚWIĘTE:
- W NIEDZIELE I ŚWIĘTA (przypadające w dni wolne od pracy)
O GODZ. 10:30.
- W DNI POWSZEDNIE (wtorek, czwartek, sobota) O GODZ. 17:00.
3. Miesięcznik „RODZINA” można nabyć w kościele po Mszach św.
4. W ŚRODĘ POPIELCOWĄ (18 lutego br.):
- obowiązuje ścisły post;
- Msza św. z błogosławieństwem popiołu i posypaniem głów o godz. 16:00.
5. NABOŻEŃSTWA PASYJNE w Okresie Wielkiego Postu:
- Droga Krzyżowa – w piątki o godz. 17:00;
- Gorzkie Żale w każdą niedzielę po Mszy św.
6. W 1 PIĄTEK MARCA (06):
- Nabożeństwo Drogi Krzyżowej o godz. 16:00;
- Nabożeństwo Ekumeniczne z okazji Światowego Dnia Modlitwy - w kaplicy
Parafii Ewangelicko-Metodystycznej przy ul. Pomorskiej 41 – o godz. 17:00.
7. AUDYCJE RADIOWE:
- 14 marca – so – „Pięć minut nad Biblią” – godz. 7:40, Pr. II PR;
- 21 marca – so - „Kościoły w Polsce i na świecie” – godz. 21:50, Pr. I PR.
8. REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE: 22-29 marca br.:
- Nauki rekolekcyjne: 22 (ni) – g. 10:30, 27 (pt) – g. 17:00; 29 (ni) – g. 10:30;
- posługa sakramentalna chorych: 28 (so) od g. 1100.
9. PORZĄDEK NABOŻEŃSTW WIELKIEGO TYGODNIA – Triduum Paschalnego:
02 – Wielki Czwartek – godz. 16:30 – Msza św. Wieczerzy Pańskiej, Przeniesienie Najśw.
Sakramentu do Ciemnicy, Obnażanie ołtarzy,
Adoracja Najśw. Sakramentu w Ciemnicy
do godz. 20:00.
03 – Wielki Piątek – obowiązuje ścisły post;
- godz. 16:30 – Obrzędy (Pasja, Uroczyste Modlitwy Kościoła, Adoracja
Krzyża, Komunia św., Gorzkie Żale (cz. III)
Oraz Adoracja Najśw. Sakramentu przy Grobie Pańskim
do godz. 20:00.
03 – Wielka Sobota:
- od godz. 8:00 do 22:00 – Adoracja Najświętszego Sakramentu przy Grobie Pańskim;
- godz. 16:00, 17:00, 18:00, 19:00, 20:00, 21:00, 21:30 – Święcenie pokarmów
świątecznych;
- godz. 22:00 – Obrzędy Wigilii Paschalnej z Procesją Rezurekcyjną (proszę
przynieść świece.
04 – Niedziela Wielkanocna – Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego:
- godz. 10:30 – Wypominki (modlitwy za zmarłych)
- Pokropienie wodą święconą
- Msza św. z Ogólną Spowiedzią Sakramentalną.
10. KOMENTARZE NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA:
ŚRODA POPIELCOWA – 18 lutego 2015 r.
Liturgia Środy Popielcowej
Hasło dnia:
Nawracajcie się i wierzcie Ewangelii.
Wstęp
Środa Popielcowa… Ten dzień posiada swoją bogatą tradycję i nawet ludzie niewierzący w
jakiś sposób go zauważają. Kościoły zapełniają się dzisiaj bardziej niż w inne dni, a obecni na
Eucharystii podchodzą do ołtarza, aby przyjąć szczyptę popiołu na znak potrzeby nawrócenia oraz
rozpoczęcia Okresu Wielkiego Postu.
I czytanie – Jl 2,12-18
Już w czasach Starego Testamentu znane były liczne praktyki pokutne. Prorok słowami Pana
wzywa do pokuty. Pokuta i nawrócenie winno mieć wymiar wewnętrzny, dotykający i przemieniający
ducha.
II czytanie – 2 Kor 5,20-6,3
Bóg przyjął naszą grzeszną naturę ludzką, aby ją przemienić i uświęcić. Dlatego nasze
pojednanie z Bogiem możliwe jest tylko przez Jezusa Chrystusa, czyli w Jego imię.
Ewangelia – Mt 6,1-6.16-18
Uczynki pokutne, do których Kościół wzywa nas w czasie Wielkiego Postu, to przede
wszystkim: modlitwa (czyli zwrócenie się do Boga), post oraz jałmużna, wyrażająca troskę o
potrzebujących. Istotne jest przy tym wewnętrzne nastawienie, z jakim te uczynki wykonujemy.
Zakończenie
Wielki Post - okres przygotowania paschalnego został ukształtowany w V wieku „jako
ćwiczenia duchowe” czterdziestu dni dla całej wspólnoty kościelnej ze względu na katechumenów,
którzy przygotowywali się do chrztu; dziś niech będzie dla grzeszników, pragnących wrócić na drogę
nawrócenia i do łaski Bożej, niech będzie dla nas wszystkich odnową życia i pogłębienia wiary.
1 NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, 22. 02. 2015r.
Liturgia 1 Niedzieli Wielkiego Postu
Hasło dnia:
Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię.
Wstęp
W Środę Popielcową rozpoczęliśmy 40-dniowe przygotowanie do obchodów największego
święta chrześcijaństwa, jakim jest pamiątka Przejścia Chrystusa przez Mękę i Śmierć do chwały
Zmartwychwstania czyli Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. Aby jeszcze głębiej przeżyć tę
wielką tajemnicę potrzebujemy nawrócenia. Jako chrześcijanie mamy wprawdzie świadomość, że
jesteśmy w drodze, ale ta droga jest dwukierunkowa. Kościół poddaje nam pod refleksję orędzie słowa
Bożego, byśmy mogli się upewnić, czy poruszamy się we właściwym kierunku prowadzącym do
Boga. Jeśli nasza droga nie zmierza ku wiecznej radości Zmartwychwstania, to Chrystus wzywa nas
przede wszystkim do zatrzymania się. Jest to pierwszy warunek, aby można było zawrócić
(nawrócenie), następnie zebrać siły do ponownego startu, tym razem już we właściwym kierunku
(wierzyć w Ewangelię). Naszą siłą jest słowo Boże.
I czytanie – Rdz 9,8-15
Już najwcześniejsze dzieje ludzkości były naznaczone grzechem. Opowiadanie o potopie
przypomina nam, że Bóg nie chce śmierci grzesznika; stworzył bowiem człowieka po to, aby żył i
czynił świat sobie poddany otwierając się na Jego słowo i ciesząc się Jego życzliwością.
II czytanie – 1 P 3,18-22
Tak jak wody potopu oczyściły świat z grzechu i były znakiem oraz zapowiedzią wody
chrzcielnej, tak woda Chrztu św. obmywa nasz ze zmazy grzechu pierwszych rodziców i jest znakiem
oraz zapowiedzią udziału ochrzczonych w nowej rzeczywistości Zmartwychwstania.
Ewangelia – Mk 1,12-15
Jezus rozpoczął swą publiczną działalność od wezwania do nawrócenia i wiary w Ewangelię.
Przedtem jednak podczas 40-dniowego odosobnienia na pustyni był kuszony przez szatana. Jezus
przezwyciężając siły zła daje nam nie tylko przykład wytrwania w dobrem, ale przede wszystkim
uświadamia nam rolę i doniosłość skutków indywidualnych decyzji człowieka.
Zakończenie
Bóg swoim słowie zwracając się do człowieka, umacnia każdego z nas i podnosi na duchu.
Idzie o to, byśmy nie zagłuszali w sobie Jego słowa i pozwolili mu działać. Droga bowiem ku radości
Zmartwychwstania prowadzi przez krzyż, ofiarę, walkę ze złymi skłonnościami oraz wyrzeczenia.
2 NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, 01. 03. 2015 r.
Liturgia 2 Niedzieli Wielkiego Postu
Hasło dnia:
Słuchajcie Syna umiłowanego.
Wstęp
Dzisiejszy Dzień Pański, ze względu na czytany w świątyniach fragment Ewangelii, można
nazwać Niedzielą Przemienienia Pańskiego. Okres Wielkiego Postu, w który weszliśmy w Środę
Popielcową, jest czasem łaski i Bożego zmiłowania. Słowo Syna umiłowanego kieruje naszą drogą
nawrócenia, doskonałości i ma swoją szczególną skuteczność, gdyż nie tylko jest objawieniem, lecz
wydarzeniem zbawczym dla każdego wierzącego i dla wspólnoty kościelnej.
I czytanie – Rdz 22,1-2.9a.10-13.15-18
Droga do Zmartwychwstania prowadzi przez krzyż. W tym kontekście nasza wiara może być
wystawiona na próbę tak jak wiara Abrahama – i tylko ten, kto aż do końca zawierzy Bogu,
doświadczy zwycięstwa Jego miłości.
II czytanie – Rz 8,31b-34
Z lektury pierwszego czytania wiemy, że Bóg ostatecznie nie dopuścił, by Abraham ofiarował
swojego jedynaka, ale jednocześnie wiemy, że sam nie oszczędził swojego własnego Syna. Kościół
widzi w Izaaku obraz Chrystusa.
Ewangelia – Mk 9,2-10
Pierwsza zapowiedź Chrystusa, że będzie musiał cierpieć i ponieść śmierć, zachwiała wiarę
uczniów. Jezus, chcąc umocnić ich wiarę, wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich na
wysoką górę, gdzie sam Bóg Ojciec dał o Nim świadectwo. Krzyż i uwielbienie stanowią
nierozerwalną całość, bez której nie zrozumiemy tajemnicy Jezusa.
Zakończenie
Okres Wielkiego Postu kojarzy się z czymś nieprzyjemnym i ponurym. Tymczasem
nawrócenie, powrót do Boga ma nam przynieść radość, bo przecież zwracamy się do źródła naszego
życia i naszego szczęścia. Trzeba tylko otworzyć się na działanie łaski Pana i dać się przez Niego,
Dobrego Pasterza, prowadzić na bogate pastwiska Bożej łaskawości.
3 NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, 08. 03. 2015 r.
Liturgia 3 Niedzieli Wielkiego Postu
Hasło dnia:
Zburzcie tę świątynię, a Ja ją w trzech dniach odbuduję.
Wstęp
Chrześcijanami staliśmy się przez Chrzest. Jednak na tym nie możemy poprzestać, aby nasze
chrześcijaństwo nie było jedynie fikcją, a Chrystus, z którym spotkamy się twarzą w twarz w chwili
naszej śmierci, nie rozpoznałby w nas swoich wyznawców.
I czytanie – Wj 20,1-17
Chrześcijanin przez całe życie musi dokonywać wyboru. W tym wspiera go Bóg dając
przykazania, które mają go uchronić przed zagubieniem w wędrówce życiowej i rozminięciem się ze
Stwórcą w wieczności.
II czytanie – 1 Kor 1,22-25
W okresie Wielkiego Postu staramy się przybliżyć do tajemnicy krzyża, która nie jest łatwa
ani do zrozumienia ani do przyjęcia. Do tego jest potrzebna żywa wiara; trzeba najpierw uwierzyć, aby
pojąć krzyż Chrystusa.
Ewangelia – J 2,13-25
Dzisiejsza Ewangelia przynosi opis oczyszczenia świątyni jako zapowiedź zbliżającego się
sądu Bożego. Żydzi, wykazujący materialistyczny sposób myślenia, nie zrozumieli tego znaku i
domagają się jeszcze innych dowodów Chrystusowej mocy. Tymczasem Jego znaki mogą być
zrozumiałe tylko przez tych, którzy maja głęboką wiarę.
Zakończenie
Wezwanie do nawrócenia, głoszone w obecnym okresie, domaga się od nas potraktowania
swojego chrześcijaństwa poważenie. W Wielką Sobotę odnowimy przyrzeczenia złożone na Chrzcie
Świętym. Jeżeli nie skorzystamy z danej nam okazji przygotowania się na ten ważny moment, to
nasza wiara pozostanie w letargu, a dary, jakie otrzymaliśmy, nigdy nie będą wykorzystane.
2 NIEDZIELA MARCA – ŚWIĘTO ZORGANIZOWANIA PNKK
Liturgia Święta Zorganizowania Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego (1897)
Hasło dnia:
Bogu i Polsce.
Wstęp
Kościół Polskokatolicki został zorganizowany na prośbę rzymskokatolickich wiernych
polskiego pochodzenia w USA przez późniejszego biskupa, ks. Franciszka Hodura w roku 1897;
wówczas przyjął nazwę Polski Narodowy Katolicki Kościół (PNKK). Przyczyny zorganizowania
PNKK miały charakter bardziej społeczny niż religijny; chodziło głównie o ochronę Polaków na
obczyźnie przed nadmierną amerykanizacją również na polu religijnym.
I czytanie – Mdr 5,1-5
Koniec bezbożnych. Sprawiedliwi, mimo wielu prześladowań i odrzucenia, będą ocaleni i
osiągną udział ze świętymi. W dniu Sądu Bożego bezbożni przekonają się, że wartość życia mierzy się
nie sumą przeżytych lat, lecz dobrymi czynami. Ich ostateczny los jest nie tyle konsekwencją
odrzucenia ich przez Boga, co raczej uszanowaniem przez Niego ich świadomego i wolnego wyboru.
II czytanie – Rz 8,31b-34
Bóg daje człowiekowi wszystko – najdroższego Syna swego. Skoro ludzkość jest tak
obdarowana, kto będzie miał odwagę wystąpić przeciw dzieciom Bożym? Naraziłby się przecież na
gniew Boży. Nawet Chrystus nie wystąpi przeciw nam, bo On właśnie umarł za nas i zmartwychwstał.
Dzięki miłości Boga, objawionej w Chrystusie, stale realizuje się tajemnica zbawienia i żadne obecne
cierpienia nie mogą temu przeszkodzić. Pewność, że obecne cierpienie zostanie uwieńczone radością i
chwałą, wynika z tego, że w życiu każdego chrześcijanina znajduje odzwierciedlenie życie Chrystusa.
On natomiast, zanim został otoczony przez Boga chwałą i zmartwychwstał, wiele wycierpiał, był
umęczony i umarł. Wszystko jednak, co stało się z Chrystusem, jest wyrazem miłości Boga wobec
każdego człowieka.
Ewangelia – J 15,1-7
Zjednoczenie z Chrystusem. Jezus jest Głową Kościoła, którego członkami są wierzący.
Winny krzew i latorośle są tej samej natury. Syn Boży stał się człowiekiem, dzięki temu Jego ludzka
natura może być nazwana winnym szczepem, a ludzie Jego latoroślami. Oczyszczenie gałęzi
owocujących, czyli chrześcijan, którzy złączeni są z Jezusem przez miłość, dokonuje się przez
doświadczenia i próby, odwracając ich od zbędnych spraw doczesnych. Symboliczna warstwa alegorii
odnosi się do relacji między Ojcem, Jezusem i wspólnotą, którą On skupił wokół siebie.
Zakończenie
Kościół Polskokatolicki jest integralną cząstką Kościoła Powszechnego i wpisuje się w nurt
starokatolicyzmu światowego. Dziękujmy Bogu Wszechmogącemu za dar wiary i możliwość służby
Jemu w Kościele oraz Rodakom na całej ziemi.
4 NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, 15. 03. 2015 r.
Liturgia 4 Niedzieli Wielkiego Postu
Hasło dnia:
Bóg posłał swego Syna, aby zbawić świat.
Wstęp
Nie jest łatwo wyobrazić sobie, czym byłoby nasze życie bez Chrztu Świętego. Bóg zaprasza
nas do radości i do otrzymania Jego łaski, ponieważ zostaliśmy wyzwoleni od śmierci i grzechu oraz
przywróceni światłu Bożemu. Bóg, bogaty w miłosierdzie, przywraca nam wolność od zła oraz życie.
I czytanie – 2 Krn 36,14-16.19-23
Ostatni fragment z Drugiej Księgi kronik podsumowuje w formie midrasz ostatnie lata
monarchii aż do zburzenia świątyni (587 r. przed n. Chr.), deportację do Babilonu, odrestaurowanie i
odbudowę świątyni (pocz. 537 r. przed n. Chr.). W Księdze kładzie się nacisk na te wydarzenia jako
spełnienie proroctw. Ostatnim jednak słowem Boga nad grzesznikiem nie jest potępienie, lecz
miłosierdzie. W tragicznych wydarzeniach z czasów najazdu babilońskiego, rozpoznano karę za
odmowę nawrócenia, a wyłaniająca się później możliwość powrotu z wygnania oznacza spełnienie się
innej jeszcze obietnicy - miłosierdzia. Kiedy Bóg karze, nie ma zamiaru niszczyć człowieka, lecz
doprowadzić go do opamiętania. Kto wierzy w Boga, ten znajduje klucz do zrozumienia dziejów
świata.
II czytanie – Ef 2,4-10
Dzieje świata ukazują, że odejście od Boga prowadzi na krawędź przepaści. W tym
fragmencie św. Paweł Apostoł kładzie nacisk na zbawienie jako dar Boży, dzięki któremu jesteśmy
uratowani z otchłani grzechów, o ile wytrwamy w wierze i będziemy żyć w światłości Chrystusa,
otrzymanej na Chrzcie Świętym.
Ewangelia – J 3,14-21
Jedynym ratunkiem dla świata jest wiara w Jezusa Chrystusa i Jego zbawczą moc.
Wywyższenie Chrystusa na krzyżu dla jednych staje się znakiem zbawienia, dla innych zaś –
potępienia. Bóg pragnie zbawić wszystkich ludzi i uczynił wszystko, co jest konieczne do ich
zbawienia. Wymaga jednak współudziału człowieka. Ten współudział polega na wierze. Kto na nią się
zdobywa, to znaczy, kto uznaje w Jezusie Syna Bożego, kocha Go i wiernie Mu służy, ten spełnia
warunek wymagany do zbawienia. Kto nie wierzy, naraża się na utratę zbawienia. Ewangelista Jan,
posługując się symbolami światła i ciemności, stara się wyjaśnić, dlaczego ludzie nie uwierzyli w
Jezusa. Niewiara wynika ze złych uczynków, które każą ukrywać się z obawy przed ich potępieniem i
koniecznością zerwania z nimi. Złe uczynki powstrzymują ludzi od wiary i każą im stać z daleka od
Chrystusa i nie przyjmować Jego nauki.
Zakończenie
Początkiem nawrócenia, do którego Kościół wzywa każdego z nas szczególnie w obecnym
okresie, staje się zrozumienie, że jesteśmy obciążeni winą, że żyjemy w ciągłym długu względem
okazywanej nam nieustannie miłości. Jeżeli tego nie uznajemy i udajemy, że Bogu niczego nie
zawdzięczamy, to okłamujemy samych siebie i nasza wina zwraca się przeciw nam samym. Będziemy
zbawieni, jeśli zbliżymy się do prawdy, do światłości, do Chrystusa i postępować będziemy zgodnie z
wolą Bożą.
UROCZYSTOŚĆ ŚW. JÓZEFA, OBLUBIEŃCA NMP – 19 marca
Liturgia Uroczystości św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny (19 marca)
Hasło dnia:
Opiekun Jezusa i Obrońca Kościoła.
Wstęp
Postać św. Józefa wyróżnia się pośród wszystkich Świętych Pańskich, budząc naszą
szczególną sympatię. Nie znamy wielu szczegółów z jego życia. W ewangeliach pojawia się jakby na
marginesie i nie znajdziemy nawet jednego słowa wypowiedzianego przez niego. Jednak nikt, tak jak
on, nie doświadczył bliskości Jezusa i Maryi. Każdego dnia pracował i poświęcał się dla nich,
nagradzany hojnie ich wdzięczną miłością. W ostatniej chwili swego życia miał ich tuż przy sobie;
dlatego wierni czczą go jako patrona dobrej śmierci. Misja św. Józefa wobec Jezusa i Maryi jest jasno
ujęta w prefacji Mszy Świętej. Józef jest „człowiekiem sprawiedliwym”, Oblubieńcem Najświętszej
Maryi Panny, „wiernym i roztropnym sługą, strażnikiem Świętej Rodziny”, który „czuwał nad
Jezusem, jak Ojciec”. Pan chciał, aby św. Józef dalej wypełniał w Kościele zadanie, którego podjął się
„poświęcając się całkowicie służbie Syna Bożego”. Tak jak Maryja – Matka Jezusa, jest Matką
Kościoła, tak św. Józef - opiekun Jezusa, jest obrońcą Kościoła.
I czytanie – 2 Sm 7,4-5a.12-14a.16
Ewangelie zgodnie podkreślają, że Józef był potomkiem Dawida. Ten szczegół jest bardzo
ważny, bo według dawnego proroctwa, z tego właśnie rodu miał pochodzić oczekiwany przez Żydów
Mesjasz – Chrystus.
II czytanie – Rz 4, 13.16-18.22
Apostoł Narodów podkreśla, że o uczestnictwie w Bożej obietnicy, udzielonej Dawidowi, a
wcześniej jeszcze Abrahamowi, nie decydują więzy cielesne z protoplastą rodu, lecz tylko wiara.
Ewangelia – Mt,1,16.18-21.24a
Okoliczności narodzenia się Jezusa były, po ludzku biorąc, niezwykłe. A jednak Józef umiał
rozpoznać, jaka jest wola Boża, dając przykład szczerej i ufnej wiary.
Albo:
Ewangelia – Łk 2,41-51a
Wybrana przez Kościół na dzisiejszą uroczystość perykopa ewangelijna, ukazuje pewną
szczególną scenę z życia Świętej Rodziny. Józef był tak bliski i oddany Jezusowi, że wszyscy uważali
go za Jego ojca. Chrystus daje jednak jasno poznać, kto jest Jego prawdziwym Ojcem.
Zakończenie
Uczmy się od św. Józefa szczerej i ufnej wiary oraz korzystania z bliskości Jezusa. Prośmy
Boga, za wstawiennictwem dzisiejszego Patrona, o łaskę wytrwania w dobrym życiu i łaskę dobrego
jego końca; prośmy o to, aby Kościół wiernie współdziałał w dziele zbawienia.
5 NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, 22. 03. 2015 r.
Liturgia 5 Niedzieli Wielkiego Postu
Hasło dnia:
Jeżeli ziarno obumrze, przynosi plon obfity.
Wstęp
Jeszcze tylko dwa tygodnie dzielą nas od Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. Od nas
zależy, czy światło zmartwychwstałego Chrystusa obudzi w naszych sercach nowe życie i czy poruszy
to, co w nas ściśnięte, zaskorupiałe i martwe. Chrystus, jako ziarno pszeniczne, umiera na krzyżu i
przynosi plon obfity – odkupienie rodzaju ludzkiego. Ofiara Chrystusa stała się początkiem życia dla
wszystkich, którzy się zbliżą do Niego z wiarą.
I czytanie – Jr 31,31-34
Prorok Jeremiasz wyjaśnia (ok. 587 r. przed n. Chr.), na czym będzie polegać nowa
rzeczywistość, jaką Bóg przygotowuje swojemu ludowi. Na miejsce starego Prawa wypisanego na
kamiennych tablicach, wejdzie nowe Prawo wypisane we wnętrzu ludzkiego serca; będzie to
przymierze przebaczającej miłości (w. 34). Prorok oczekuje czasów, kiedy nie będzie potrzeby
korzystania z pomocy „pośredników” takich jak królowie i kapłani.
II czytanie – Hbr 5,7-9
Śmierć Chrystusa i wszystkie towarzyszące jej cierpienia przekraczają nasze pojęcia i
wyobrażenia. Autor Listu podkreśla wieczne kapłaństwo Chrystusa. Jego modlitwa została
wysłuchana, a ofiara – przyjęta; była ona dla Niego drogą do chwały zmartwychwstania, a nam
przyniosła zbawienie, odpuszczenie grzechów i wspólnotę z Bogiem.
Ewangelia – J 12,20-33
Fragment Ewangelii zapowiada wydarzenia, które mają nadejść; Jezus zapowiada bliskość
chwili Męki, gdy mówi o swoim wywyższeniu: na krzyżu i w zmartwychwstaniu. Jezus przez Mękę,
Śmierć i Zmartwychwstanie pociągnie do siebie wszystkich. W tym wyraża się uniwersalizm Jego
dzieła.
Zakończenie
Prośmy Boga, aby zagościło w nas więcej ciepła tak, abyśmy zechcieli być lepsi dla naszych
bliźnich i umieli przebaczać tak, jak Bóg nam przebacza, gdy stajemy przed Nim ze ściśniętym i
skruszonym sercem.
UROCZYSTOŚĆ ZWIASTOWANIA PAŃSKIEGO – 25 marca
Liturgia Uroczystości Zwiastowania Pańskiego
Hasło dnia:
Słowo stało się ciałem.
Wstęp
Dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem obchodzimy Uroczystość Zwiastowania
Pańskiego. Ta dzisiejsza uroczystość upamiętnia Zwiastowanie Maryi i Wcielenie (poczęcie Jezusa w
łonie Maryi). Wcielenie w aspekcie Odkupienia wyraża plan miłości Bożej do człowieka.
I czytanie – Iz 7,10-14
Prorok Izajasz uroczyście zapowiada, że Bóg da znak swemu ludowi: „Oto Panna pocznie i
porodzi syna i nazwie go imieniem Emmanuel, albowiem Bóg z nami”.
II czytanie – Hbr 10,4-10
Autor Listu pisze w przejmujący do głębi sposób o wewnętrznej dyspozycji, jaka ożywiać
będzie samego Syna względem Ojca do czasu, kiedy stanie się człowiekiem. On złoży siebie w ofierze
swojemu Ojcu; Jego Wcielenie jest przygotowaniem do przyjęcia krzyża.
Ewangelia – Łk 1,26-38
Opowiadanie o Zwiastowaniu, zapowiedziane przez uroczyste proroctwo Izajasza, dokonało
się w czasie przez Boga przewidzianym. Jednak wypełnienie się Bożych planów zależało w
tajemniczy sposób od Maryi, od Jej zgody na usłyszane słowo Boże.
Zakończenie
Chwila, w której Syn stał się człowiekiem „w łonie Najświętszej Maryi Panny”, narzuca się w
sposób szczególny naszej kontemplacji. Nasza uwaga kolejno skupia się w Chrystusie, który
przychodząc na świat stał się posłuszny swojemu Ojcu - i Jego Matce, „która przyjmuje Go przez
wiarę i nosi Go z czułością w swoim ciele”. Wzorem Maryi – przyjmijmy kierujące się do nas słowo
Boże z uwagą i wiarą.
NIEDZIELA PALMOWA MĘKI PAŃSKIEJ, 29. 03. 2015 r.
1.
Liturgia Niedzieli Palmowej Męki Pańskiej
Hasło dnia:
Wjazd Jezusa do Jerozolimy i Męka Pańska.
Wstęp
Niedziela Palmowa jest dniem pełnym radosnego i podniosłego nastroju. Gałązki, które
przynosimy ze sobą do kościoła, zwiastują wiosnę, a jednocześnie są wyrazem naszego pragnienia,
aby włączyć się w uroczyste powitanie zgotowane niegdyś Chrystusowi przez mieszkańców
Jerozolimy. Jednocześnie dzisiejsza niedziela nosi również nazwę Niedzieli Męki Pańskiej i
rozpoczyna Wielki Tydzień. Nastrój radości i uniesienia przechodzi w atmosferę powagi i bólu.
Ewangelia po poświeceniu palm – Mk 11,1-10
Tryumfalnym wjazdem do Jerozolimy Jezus wypełnia przepowiednię zawartą w Za 9,9, którą
żydowscy nauczyciele odczytywali w duchu mesjańskim, Jezus ma postać króla tryumfującego, ale
zarazem pokornego, gdyż jedzie na małym oślęciu. Ludzie, którzy Go rozpoznają, witają Go jako
króla, mając nadzieję, że może nareszcie zacznie urzeczywistniać ich marzenia o wyzwoleniu spod
panowania rzymskiego. Jezus jednak traktuje wjazd jako symboliczny akt prorocki. Jezus całą
działalnością uświadamia jednak, że nie przychodzi do ludzi z orężem, ale z pokorą, miłością i troską
o człowieka.
I czytanie – Iz 50,4-7
Proroctwo, powstałe na sześć wieków przed Chrystusem, będące fragmentem DeuteroIzajasza, jest częścią trzeciej Pieśni Sługi Pańskiego, który jest typem przyszłego Mesjasza.
Zapowiadany Mesjasz jest Zwycięzcą dzięki swej łagodności.
II czytanie – Flp 2,6-11
Ten wczesnochrześcijański hymn rzuca nowe światło na tajemnicę Chrystusowej męki.
Skrajne uniżenie Syna Bożego zakończyło się wywyższeniem Go przez Ojca do najwyższej chwały.
Ewangelia – Mk 14,1-15,47
W Ewangelii wg św. Marka opowiadanie o męce i śmierci Jezusa ma znaczenie centralne.
Chrystus jest potężny w słowie i czynie synem bożym; jest Sługą Pańskim, posłusznym Ojcu aż do
śmierci. Donośny Jego głos na krzyżu to nie krzyk rozpaczy lecz zwycięstwa nad nienawiścią,
grzechem, szatanem i śmiercią. Jedynym człowiekiem, który w obliczu śmierci Chrystusa wyznaje
wiarę, że Jezus jest Synem Bożym, jest pogański setnik.
Zakończenie
Przybyliśmy dzisiaj do kościoła, aby w liturgicznym obchodzie uczcić pamiątkę wjazdu
Jezusa do Jerozolimy. Pragnie On byśmy również towarzyszyli Mu w godzinie Jego męki: w Wielki
Czwartek, Piątek i Sobotę. Wtedy dopiero nasza radość będzie pełna, jeśli wytrwamy przy Jezusie do
końca.
2. Liturgia Wielkiego Czwartku – Mszy Wieczerzy Pańskiej.
Hasło dnia:
Pamiątka ustanowienia Sakramentów: Eucharystii i Kapłaństwa oraz Chrystusowego nakazu miłości
braterskiej.
Wstęp
Myślą przewodnią wielkiego Czwartku jest świadomość, że nadeszła godzina Jezusa. Dla tej
właśnie godziny przyszedł On na świat; w tej godzinie wypełni się do końca misja powierzona Mu
przez Ojca. Godzina Jezusa – to godzina Paschy, godzina przejścia. Noc, w której był wydany, była
nocą, kiedy Żydzi obchodzili Święto Paschy.
I czytanie – Wj 12,1-8.11-14
Fragment opisuje rodowód Święta Paschy, które upamiętnia uwolnienie Izraela zniewoli
egipskiej i powołanie narodu wybranego. Znamienna jest rola baranka w tych obrzędach; jego krew,
która była znakiem wybawienia, jest zapowiedzią ofiary Chrystusa, Baranka Bożego.
II czytanie – 1 Kor 11, 23-26
Słowa św. Pawła do chrześcijan w Koryncie przynoszą najwcześniejszą relację o tym, co
dokonało się podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy Jezus wypełnił wielkie zapowiedzi zawarte w typach
i figurach Starego Testamentu. Chrystus uczcie paschalnej nadał nowy i ostateczny sens. To, o czym
mówi fragment Listu, dokonuje się w każdej Mszy św. – i to za pośrednictwem tych samych słów.
Ewangelia – J 13,1-15
Ukazanej przez św. Jana sceny nie ma w pozostałych ewangeliach. Umycie nóg – to symbol
odnowienia (duchowego) obmycia wodą; jest to znak tej samej miłości, która ma się objawić w
wydarzeniach z dnia następnego: miłość, która służy, którą daje się w ofierze i nie cofa się nawet
przed śmiercią.
Zakończenie
Jezus jest wśród nas obecny. A jednak dzień jutrzejszy, dzień męki i śmierci Pana naszego na
krzyżu, każe nam myśleć o nieobecności Jezusa i o Jego odejściu. Również wielu ludzi czeka dzisiaj
na Niego nadaremnie, bo my, którzy winniśmy Go im przybliżyć, ociągamy się z naszym
świadectwem i brakuje nam prawdziwej wiary. W chwili adoracji w Ciemnicy przeprośmy za to
naszego Pana. Przyjdźmy do kościoła również jutro, by rozważyć i przeżyć tajemnicę śmierci naszego
Pana.
3. Liturgia Wielkiego Piątku
Hasło dnia:
Pamiątka męki i śmierci Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Wstęp
Dzisiejsze obrzędy składają się z trzech części: Liturgia Słowa, Adoracja Krzyża i Komunia
św. wraz z procesją do Grobu Pańskiego.
I czytanie – Iz 52,13-53,12
Czwarta część Pieśni Sługi Pańskiego zaczyna się od słów Boga, następnie przechodzi w
dialog pomiędzy narodem a prorokiem i kończy się drugą mową Boga. Pełny sen tej pieśni wypełnia
się w Chrystusie.
II czytanie – Hbr 4,14-16; 5,7-9
Słowa Listu pobudzają nas do ufności i wdzięczności. Przez swoją śmierć ofiarną Jezus stał
się dla nas Najwyższym Kapłanem i najpewniejszym pośrednikiem w drodze ku Bogu.
Ewangelia – J 18,1-19,42
Św. Jan w opisie Męki Pańskiej podkreśla jeszcze dobitniej niż pozostałe Ewangelie, że Jezus
wydał się na śmierć z pełną świadomością i całkowicie dobrowolnie. Jezus przed sądem stoi pełen
królewskiej i Boskiej godności. W relacji św. Jana Jezus umiera na krzyżu w tym momencie, gdy w
świątyni zabijano baranki na ucztę paschalną. Jezus jest prawdziwym Barankiem Paschalnym, a Jego
Krew jest ceną za nasze zbawienie.
Zakończenie
Przy Bożym Grobie poświęćmy nasz czas na rozważanie ogromu Bożej miłości i dziękujmy
Bogu Ojcu za wszystko, co Jezus nam wyjednał przez swoją zbawczą śmierć.
4. Liturgia Wielkiej Soboty
Hasło dnia:
Chrystus pogrzebany.
Wstęp
Obrzędy Wielkiej Soboty składają się z czterech części: poświęcenie ognia i przygotowanie
Paschału, Procesja, Orędzie wielkanocne, liturgia chrzcielna (poświęcenie wody i odnowienie
przyrzeczeń chrzcielnych).
Czytania biblijne ukazują historię Bożej miłości do swego ludu.
5. liturgia Wigilii Paschalnej – jeżeli nie odprawia się Obrzędów Wielkiej Soboty
I. LITURGIA ŚWIATŁA:
A. Poświęcenie ognia i przygotowanie paschału.
B. Procesja z paschałem.
C. Orędzie Wielkanocne.
II. LITURGIA SŁOWA:
I czytanie – Rdz 1,1.26-31a
Hymn o stworzeniu człowieka nie pragnie nam wyjaśnić naukowych problemów związanych z
pochodzeniem ludzkości. Natomiast ukazuje, dlaczego Bóg stworzył człowieka i jakie zadania mu
powierzył. Cały świat należy do człowieka, ale on sam należy do Boga.
II czytanie – Rdz 22,1-18
Bóg wystawił wiarę Abrahama na ciężką próbę. Abraham dał przykład heroicznej wiary,
Izaaka Bóg oszczędził, ale „własnego Syna nie oszczędził, lecz Go za nas wszystkich wydał” (Rz
8,32).
III czytanie – Wj 14,15-15,1
Wyjście z Egiptu było dla Izraela początkiem jeszcze wspanialszych i większych dzieł
zbawczych Boga. Tam, gdzie człowiek widział tylko własną bezradność i niemoc, objawia się moc
Boża. Uratowanie Izraela podczas przejścia jest zapowiedzią tego, czego Bóg dokona na końcu
czasów dla zbawienia ludzi (por. Ap 15,1-4).
IV czytanie – Iz 54,4a.5-14
Bóg związał się z wybranym przez siebie narodem wieczystym przymierzem i nazwał go
„oblubienicą”, ponieważ zawarł z nim przymierze na Synaju, które jakby było zaślubinami z Nim.
Bóg zapowiedział, że poprowadzi naród wybrany do ojczyzny i zawrze z nim nowe przymierze.
V czytanie – Iz 55,1-11
Słowa proroctwa kierują się do wszystkich, których zniechęca niezdolność do wykupienia się i
wyzwolenia o własnych siłach. Nie my będziemy płacić cenę naszego odkupienia; otwórzmy się więc
na to, co nam przychodzi bez naszych zasług – i przyjmijmy zbawienie, póki jest blisko, póki pozwala
się znaleźć.
VI czytanie – Ba 3,9-15.32-4,4
Jedynie Bóg zna własną tajemnicę i prawdę wszystkich rzeczy. On sam jest „źródłem
mądrości” i wie, gdzie są „jej skarby”. Zaofiarował je swojemu ludowi: w dziesięciu Bożych
przykazaniach. Dopiero w Chrystusie zajaśniała pełnia Mądrości i Mocy Bożej. On jest Drogą i
Prawdą, której ludzie wciąż poszukują.
VII czytanie – Ez 36,16-17a.18-28
Ogrom ludzkich grzechów jest nie do pojęcia. Prorok mówi o tym bez ogródek, przekazując
jednocześnie zapewnienie Boga, że On sam przywróci ludziom utraconą godność i świętość. Dlatego
konieczne jest nawrócenie i głęboka odnowa duchowa. Ludzie nie są jednak zdolni przemienić w ten
sposób samych siebie. Bóg zatem da im serce nowe i ducha nowego. Z tak przemienionym ludem Bóg
zwiąże się wiecznym przymierzem.
VIII czytanie (Epistoła) – Rz 6,3-11
Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, bo żyje w chwale Ojca. Przez chrzest
zostaliśmy wszczepieni w Misterium Paschalne Chrystusa. Najpełniej wyraża się to w ciągłym
umieraniu starego człowieka, który razem z Chrystusem został ukrzyżowany, aby żyć „dla Boga w
Chrystusie Jezusie” (w. 11).
Ewangelia – Mk 16,1-8
Po pełnej bólu sobocie, po upływie nocy, która wydawała się nie mieć końca – wzeszło
słońce. Przyłączmy się do niewiast, które wyszły wczesnym rankiem i skierowały swe kroki ku
miejscu, gdzie spodziewały się znaleźć ciało Jezusa. Gdy szukamy Chrystusa – znajdziemy zawsze
więcej, niż się spodziewamy.
Św. Marek podkreśla, że po zmartwychwstaniu Jezus na nowo zgromadził swoich uczniów,
aby uwierzyli w zmartwychwstanie; ich świadectwo prowadzi ludzi w ciągu wieków do wiary.
III. LITURGIA CHRZCIELNA
IV. LITURGIA EUCHARYSTYCZNA
Zakończenie
Prośmy Boga, aby długie przygotowanie, nie tylko do dzisiejszego wieczoru ale i całego
okresu Wielkiego Postu, pozwoliło nam przeżyć w sposób szczególny rzeczywistość i tajemnicę
Zmartwychwstania.
UROCZYSTOŚĆ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO, 08. 04. 2012r.
Liturgia Niedzieli Wielkanocnej
Hasło dnia:
Chrystus zmartwychwstały.
Wstęp
Chrystus zmartwychwstał! Ta niepojęta prawda, przekazywana z ust do ust przez pierwszych
świadków radosnej nowiny, rozbrzmiewa w Kościele już od dwudziestu wieków. Jej echo, docierające
dzisiaj do nas, pragnie wyrwać nas z odrętwienia i ożywić naszą wiarę, że fakt Zmartwychwstania jest
wiecznie aktualny i żywy, bo nasz Pan, powstawszy z martwych, już więcej nie umiera. Pozory mogą
być przeciwne, doświadczenie może czasami zaćmić naszą pewność… lecz nie! Śmierć nie jest
ostateczną klęską i żadne cierpienie nie jest beznadziejne.
I czytanie – Dz 10,34a.37-43
Świadectwo św. Piotra o Zmartwychwstaniu.
II czytanie – Kol 3,1-4
Dążcie tam, gdzie jest Chrystus.
Albo:
1 Kor 5,6b-8
Wyrzućcie stary kwas.
Ewangelia – J 20,1-9
Apostołowie przy grobie Zmartwychwstałego.
Zakończenie
Pascha dla wierzącego jest przejściem z tego sposobu życia do innego i zapewnieniem
zmartwychwstania do nowego życia w pokoju, sprawiedliwości i chwale bez końca.
11. Dziękuję za ofiary złożone na funkcjonowanie parafii.
12. Zapraszam do wspólnej modlitwy.
Ks. Dziek. Dr Tadeusz Urban
Proboszcz