Sprawa T-340/03 France Télécom SA przeciwko Komisji

Sprawa T-340/03
France Télécom SA
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Konkurencja — Nadużywanie pozycji dominującej — Rynek usług dostępu do
Internetu o wysokiej przepustowości — Drapieżne ceny
Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba w składzie powiększonym) z dnia
30 stycznia 2007 r
.
II-117
Streszczenie wyroku
1. Konkurencja — Postępowanie administracyjne — Pismo w sprawie przedstawienia
zarzutów — Konieczna treść
2. Postępowanie — Skarga wszczynająca postępowanie — Wymogi formalne
(statut Trybunału, art.21 akapit pierwszy; regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art.44 § 1)
3. Konkurencja — Postępowanie administracyjne — Decyzja stwierdzająca naruszenie —
Obowiązek uzasadnienia — Zakres
(art.82 WE)
II - 107
STRESZCZENIE — SPRAWA T-340/03
4. Konkurencja — Grzywny — Zasada indywidualizacji
5. Konkurencja — Pozycja dominująca
kary
— Rynek właściwy — Oznaczenie
(art. 82 WE)
6. Konkurencja — Pozycja dominująca
udział w rynku
— Charakterystyka
w oparciu o szczególnie
duży
(art. 82 WE)
7. Konkurencja — Pozycja dominująca — Nadużycie — Praktyka polegająca na
cen poniżej kosztów w celu wyeliminowania
konkurenta
ustalaniu
(art. 82 WE)
8. Konkurencja — Pozycja dominująca — Nadużycie — Praktyka polegająca na
cen poniżej kosztów w celu wyeliminowania
konkurenta
ustalaniu
(art. 82 WE)
9. Konkurencja — Pozycja dominująca
dominującym
— Obowiązki
spoczywające
na
przedsiębiorstwie
(art. 82 WE)
10. Konkurencja — Grzywny
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust 2)
11. Konkurencja — Grzywny — Kwota — Ustalenie — Kryteria — Rzeczywisty wpływ na rynek
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2; komunikat Komisji 98/C 9/03)
12. Konkurencja — Grzywny — Kwota — Ustalenie — Obniżenie grzywny
współpracę przedsiębiorstwa, któremu zarzucono naruszenie
(art. 81 WE; rozporządzenie
Komisji 98/C 9/03)
1.
za
Rady nr 17, art. 11 ust. 4 i 5, art. 14 ust. 2 i 3; komunikat
Pismo w sprawie przedstawienia zarzu­
tów winno przedstawiać zarzuty sformu­
łowane w sposób wystarczająco jasny,
nawet jeśli skrótowo, w celu umożliwie­
nia zainteresowanym rzeczywistego
zapoznania się z zachowaniami zarzuca­
nymi im przez Komisję. W istocie jedy­
nie pod tym w a r u n k i e m pismo
w sprawie przedstawienia zarzutów
może spełniać funkcję nadaną mu przez
rozporządzenia wspólnotowe, polegającą
II - 108
w zamian
na przedstawieniu przedsiębiorstwom
i związkom przedsiębiorstw wszystkich
koniecznych informacji, tak by umożli­
wić im podjęcie skutecznej obrony,
zanim Komisja wyda ostateczną decyzję.
Wymóg ten jest zachowany wówczas,
gdy decyzja nie obciąża zainteresowa­
nych odpowiedzialnością za inne naru­
szenia niż te, które były przedmiotem
pisma w sprawie przedstawienia zarzu­
tów, oraz uwzględnia jedynie fakty, co do
FRANCE TÉLÉCOM PRZECIWKO KOMISJI
których zainteresowani mieli możliwość
wypowiedzenia się. Niemniej jednak
decyzja końcowa Komisji nie musi być
koniecznie kopią pisma w sprawie
przedstawienia zarzutów. Tym samym
dopuszczalne są uzupełnienia treści
pisma w sprawie przedstawienia zarzu­
tów dokonane w świetle odpowiedzi
stron na to pismo, których argumenty
wskazują, że mogły one skutecznie
skorzystać z prawa do obrony. Mając
na uwadze postępowanie administra­
cyjne, Komisja może również zmienić
lub dodać argumenty faktyczne i prawne
na poparcie zarzutów, które postawiła.
I tak wymóg ten jest spełniony wówczas,
gdy porównanie treści pierwszego pisma
w sprawie przedstawienia zarzutów
z treścią decyzji wskazuje, że spółka,
rynek i dane produkty są identyczne,
podobnie zresztą jak zarzucane narusze­
nie, mianowicie stosowanie praktyki
d r a p i e ż n y c h cen sprzecznej z
art. 82 WE, i wówczas, gdy decyzja jest
dużo bardziej precyzyjna w przedmiocie
pokrycia kosztów, a uściślenie to zostało
zamieszczone w uzupełniającym piśmie
w sprawie przedstawienia zarzutów.
(por. pkt 18, 25-27, 36)
2.
Zadaniem Sądu nie jest wyszukiwanie
i identyfikowanie w załącznikach do
skargi okoliczności, które mogłyby uza­
sadnić skargę.
Zgodnie z art. 21 statutu Trybunału
Sprawiedliwości i art. 44 § 1 lit. c)
regulaminu Sądu skarga powinna zawie­
rać przedmiot sporu oraz zwięzłe przed­
stawienie powołanych zarzutów.
Informacje te powinny być wystarcza­
jąco jasne i precyzyjne, aby umożliwić
stronie pozwanej przygotowanie obrony,
a Sądowi rozpoznanie sprawy, w danym
przypadku, bez dodatkowych informacji.
Jakkolwiek poszczególne punkty skargi
mogą zostać wsparte lub uzupełnione
odesłaniami do określonych fragmentów
d o k u m e n t ó w do niej załączonych,
ogólne odesłanie do innych dokumen­
tów, choćby załączonych do skargi, nie
może tuszować braku w skardze istot­
nych okoliczności, jako że załączniki
pełnią funkcję czysto d o w o d o w ą
i pomocniczą. Załączniki nie mogą więc
służyć do rozwinięcia zarzutu, który
został zwięźle przedstawiony w skardze,
poprzez podniesienie zarzutów lub argu­
mentów, które nie znajdują się w tej
skardze. Skarżąca jest zobowiązana do
wskazania w swej skardze konkretnych
zarzutów, które Sąd ma rozstrzygnąć,
II - 109
STRESZCZENIE — SPRAWA T-340/03
oraz do przynajmniej zwięzłego przed­
stawienia okoliczności faktycznych
i prawnych, na których zarzuty te zostały
oparte.
wiedzialność wyłącznie za czyny, które
mu się indywidualnie zarzuca. Jest to
zasada, która znajduje zastosowanie we
wszystkich postępowaniach administra­
cyjnych, które mogą prowadzić do nało­
żenia sankcji na podstawie wspólnoto­
wych reguł konkurencji.
Gdyby załączniki mogły służyć do szcze­
gółowego wykazania twierdzenia, które
nie zostało przedstawione w skardze
w sposób wystarczająco jasny i precy­
zyjny, byłoby to sprzeczne z funkcją
wyłącznie dowodową i pomocniczą
załączników.
Okoliczność, iż decyzja stwierdzająca
naruszenie art. 82 WE przez przedsię­
biorstwo i nakładająca na nie sankcje
nawiązuje do zachowania innego przed­
siębiorstwa, nie narusza tej zasady, jeśli
zachowanie to nie jest przyjęte jako
zarzut względem objętego sankcjami
przedsiębiorstwa, lecz jest brane pod
uwagę jedynie dla opisania kontekstu
rynku właściwego.
(por. pkt 30, 166, 167, 204)
3.
Wydając decyzję dotyczącą zastosowania
art. 82 WE, Komisja dopełniła spoczy­
wającego na niej obowiązku uzasadnie­
nia, jeśli wskazała w swojej decyzji na
okoliczności faktyczne, od których
zależy uzasadnienie prawne rozstrzyg­
nięcia, a także na rozważania, które
doprowadziły ją do wydania decyzji.
(por. pkt 57)
4.
Zgodnie z zasadą indywidualizacji kary
i sankcji przedsiębiorstwo ponosi odpo­
II - 110
(por. pkt 66, 68, 70, 71)
5.
W celu zbadania ewentualnie dominują­
cej pozycji zajmowanej przez przedsię­
biorstwo na określonym rynku sektoro­
wym, możliwości konkurencji należy
oceniać w kontekście rynku obejmują­
cego wszystkie produkty i usługi, które
stosownie do swoich właściwości szcze­
gólnie nadają się do zaspokojenia stałych
potrzeb i które mogą być w ograniczony
sposób stosowane zamiennie z innymi
produktami lub usługami. Ponadto uwzględniając fakt, iż określenie właści­
wego rynku służy ocenie, czy dane
przedsiębiorstwo ma możność stawania
FRANCE TÉLÉCOM PRZECIWKO KOMISJI
na przeszkodzie utrzymaniu skutecznej
konkurencji i zachowywania
się
w sposób w znacznej mierze niezależny
od swoich konkurentów oraz od swoich
usługodawców, nie można w tym celu
ograniczać się wyłącznie do badania
obiektywnych cech tych usług, ale należy
również uwzględnić warunki konkuren­
cji oraz strukturę popytu i podaży na
rynku.
W sytuacji, gdy produkt może zostać
użyty do różnych celów, a te różne
zastosowania odpowiadają potrzebom
ekonomicznym, które również są zró­
żnicowane, należy przyjąć, że produkt
ten może — stosownie do okoliczności
— należeć do odrębnych rynków, które
zarówno z punktu widzenia struktury,
jak i warunków konkurencji, mogą
ewentualnie wykazywać odmienne właś­
ciwości. Stwierdzenie to nie uzasadnia
jednakże wniosku, iż taki produkt sta­
nowi jeden i ten sam rynek wraz ze
wszystkimi innymi produktami, które
mogą być jego substytutami w przy­
padku różnych zastosowań, do których
produkt ten jest przeznaczony
i z którymi produkt ten ewentualnie
konkuruje.
Pojęcie rynku właściwego („relevant
market") implikuje bowiem, iż może na
nim istnieć skuteczna konkurencja mię­
dzy p r o d u k t a m i stanowiącymi jego
część, co zakłada, że wszystkie produkty
stanowiące część tego samego rynku
mogą być w wystarczającym stopniu
stosowane zamiennie w celu tego
samego zastosowania.
Także z komunikatu Komisji w sprawie
definicji rynku właściwego do celów
wspólnotowego prawa konkurencji
wynika, że „właściwy rynek asortymen­
towy składa się ze wszystkich tych
produktów i/lub usług, które uważane
są za zamienne lub za substytuty przez
konsumenta, ze względu na właściwości
produktów, ich ceny i ich zamierzone
stosowanie". Zgodnie z tym komunika­
tem ocena substytucyjności popytu
pociąga za sobą określenie zakresu
produktów, które są postrzegane przez
konsumenta jako substytuty.
Zatem w odniesieniu do rynku dostępu
do Internetu, ponieważ nie chodzi jedy­
nie o nieznaczną różnicę w komforcie
lub jakości między wysoką a niską prze­
pustowością, jako że do znacznej różnicy
cen między nimi dochodzą różnice
w zastosowaniu, właściwościach oraz
wydajności, jakkolwiek między niską
przepustowością a wysoką przepusto­
wością istnieje pewien stopień substytu­
cyjności, bowiem substytucyjność ta
działa w sposób całkowicie asyme­
tryczny, ponieważ migracje klientów
korzystających z oferty dostępu do
Internetu o wysokiej przepustowości do
oferty dostępu do Internetu o niskiej
przepustowości wydają się być nie­
znaczne w porównaniu z migracjami
w przeciwnym kierunku, Komisja może
słusznie dojść do wniosku, iż między
wysoką przepustowością a niską przeII - 111
STRESZCZENIE — SPRAWA T-340/03
pustowością nie istnieje dostateczny
stopień zamienności, i uznać rynek
dostępu do Internetu o wysokiej prze­
pustowości dla klientów prywatnych za
rynek, jaki należy uwzględnić przy doko­
nywaniu oceny istnienia pozycji domi­
nującej.
(por. pkt 78-82, 85-88, 91)
6. Na istnienie pozycji dominującej wska­
zuje fakt, iż dane przedsiębiorstwo dys­
ponuje siłą gospodarczą, która stwarza
mu możność stawania na przeszkodzie
utrzymaniu skutecznej konkurencji na
rynku właściwym poprzez umożliwienie
m u z a c h o w y w a n i a się w s p o s ó b
w znacznej mierze niezależny od swoich
konkurentów, swoich klientów i wreszcie
konsumentów, i w celu udowodnienia
istnienia pozycji dominującej Komisja nie
musi wykazać, że konkurenci przedsię­
biorstwa zostaną wykluczeni — choćby
w perspektywie czasowej — z rynku.
Ponadto, chociaż znaczenie udziałów
w rynku może się różnić na poszczegól­
nych rynkach, wyjątkowo duże udziały
same stanowią — poza nadzwyczajnymi
okolicznościami — dowód istnienia
II - 112
pozycji dominującej. Jest tak na przykład
w przypadku udziału w rynku wynoszą­
cego 50%.
Jednakże istnienie choćby ożywionej
konkurencji na danym rynku nie wyklu­
cza istnienia na tym samym rynku
pozycji dominującej, ponieważ główną
cechą pozycji dominującej jest możność
zachowywania się bez konieczności
uwzględniania tej konkurencji w swojej
strategii rynkowej i bez ponoszenia
niekorzystnych skutków wynikających
z takiego zachowania. Tym samym
ewentualne istnienie konkurencji na
rynku jest wprawdzie istotną okolicz­
nością między innymi przy dokonywa­
niu oceny istnienia pozycji dominującej,
jednakże nie jest ono samo w sobie
decydującą okolicznością w tym wzglę­
dzie.
Spadek udziałów w rynku podczas
spornego okresu nie wyklucza również
istnienia pozycji dominującej, jako że
zmniejszenie się udziałów w rynku,
które są wciąż bardzo duże, nie może
stanowić samo w sobie dowodu nieist­
nienia pozycji dominującej.
Fakt, iż chodzi tu o szybko rozwijający
się rynek, nie może również wyłączyć
stosowania reguł konkurencji,
a w szczególności reguł zawartych
w art. 82 WE, zwłaszcza wtedy, gdy
dane przedsiębiorstwo posiadało zawsze
o wiele wyższy udział w rynku niż
FRANCE TÉLÉCOM PRZECIWKO KOMISJI
pierwszy z jego konkurentów, co sta­
nowi ważny wskaźnik pozycji dominu­
jącej, i wtedy, gdy ono samo postrzega
potencjalną konkurencję jako ograni­
czoną.
złożonej oceny ekonomicznej, należy jej
przyznać szeroki zakres uznania. Kon­
trola sądowa musi zatem ograniczać się
do badania zgodności z przepisami pro­
ceduralnymi i dotyczącymi obowiązku
uzasadnienia, a także dokładności usta­
leń faktycznych oraz tego, czy nie
zachodzi oczywisty błąd w ocenie lub
nadużycie władzy.
Fakt, iż dane przedsiębiorstwo uzyskało
dzięki swojemu „powiązaniu" z grupą, do
której należy, przewagę nad jego kon­
kurentami, może natomiast mieć wpływ
na jego pozycję dominującą.
(por. pkt 129, 162, 163)
(por. pkt 99-101, 103, 104, 107,
109, 111, 112, 118)
8.
7.
W ramach przeprowadzonej w oparciu
o stopień pokrycia kosztów danego
przedsiębiorstwa charakterystyki nad­
użycia pozycji dominującej wynikającego
z praktyki polegającej na stosowaniu
drapieżnych cen, należy odróżnić zasto­
sowanie metody służącej określeniu
stopnia pokrycia kosztów od obliczeń
w ścisłym tego słowa znaczeniu, które
ograniczają się do zwykłych działań
matematycznych.
W zakresie w jakim wybór metody
służącej obliczeniu stopnia pokrycia
kosztów, w odróżnieniu od samych
obliczeń, wymaga ze strony Komisji
Dla celów stosowania art. 82 WE wyka­
zanie celu oraz skutków antykonkurencyjnych może sprowadzać się do tego
samego. Jeśli wykazane zostanie bowiem,
że celem, do którego zmierza przedsię­
biorstwo zajmujące pozycję dominującą,
jest ograniczenie konkurencji, to takie
zachowanie również będzie mogło
wywołać taki skutek. Dlatego też
w odniesieniu do praktyk dotyczących
ustalania cen istnieją dwie różne metody
analizy pozwalające sprawdzić, czy
przedsiębiorstwo stosowało drapieżne
ceny. Ceny niższe od średniej kosztów
zmiennych stosowane przez przedsię­
biorstwo zajmujące pozycję dominującą
są uznawane per se za stanowiące
nadużycie, ponieważ jedyną korzyścią,
jaką może uzyskać przedsiębiorstwo
stosujące takie ceny, jest wyeliminowa­
nie jego konkurentów, a ceny niższe od
średniej kosztów całkowitych, ale wyższe
od średniej kosztów zmiennych stanowią
II - 113
STRESZCZENIE — SPRAWA T-340/03
82 WE dotyczy bowiem pozycji zajmo­
wanej przez dane przedsiębiorstwo na
wspólnym rynku w chwili, gdy rzeczone
przedsiębiorstwo dopuściło się narusze­
nia mającego jakoby charakter naduży­
cia.
nadużycie wtedy, gdy zostają ustalone
w ramach planu zmierzającego do wyeli­
minowania konkurenta. Nie jest wyma­
gane wykazanie konkretnych skutków
omawianych praktyk.
W istocie, wtedy gdy przedsiębiorstwo
zajmujące pozycję dominującą rzeczy­
wiście realizuje praktykę, której celem
jest usunięcie konkurenta, to fakt, iż
spodziewany rezultat nie został osiąg­
nięty, nie wystarczy, by wykluczyć nadużycie pozycji dominującej w
rozumieniu art. 82 WE.
Ponadto zarówno w przypadku gdy ceny
są niższe od średniej kosztów zmien­
nych, jak i wówczas gdy ceny są niższe
od średniej kosztów całkowitych, ale
wyższe od średniej kosztów zmiennych,
nie zachodzi konieczność wykazania —
tytułem dowodu dodatkowego — że
dane przedsiębiorstwo miało realną
szansę odzyskania swoich strat.
Wynika stąd jasno, że w przypadku
drapieżnych cen brak pokrycia kosztów
stanowi pierwszy element praktyki sta­
nowiącej nadużycie realizowanej przez
przedsiębiorstwo dominujące. W przy­
padku braku pokrycia kosztów zmien­
nych drugi element, mianowicie zamiar
s t o s o w a n i a d r a p i e ż n y c h cen, jest
domniemywany, podczas gdy w przy­
padku cen niższych od średniej kosztów
łącznych należy udowodnić istnienie
planu zmierzającego do usunięcia kon­
kurencji. Zamiar wyeliminowania kon­
kurencji powinien zostać wykazany
w oparciu o poważne i spójne wska­
zówki.
Wreszcie przedsiębiorstwo, które stosuje
drapieżne ceny, może korzystać z
korzyści skali oraz ze wzrostu wydaj­
ności z powodu zwiększonej produkcji,
którą zawdzięcza właśnie tej praktyce.
Uzyskane korzyści skali oraz wzrost
wydajności nie mogą więc zwolnić
przedsiębiorstwa z odpowiedzialności
na podstawie art. 82 WE.
(por. pkt 130, 152, 195-197,
217, 224, 227, 229)
W tym względzie dochody uzyskane
i koszty poniesione już po fakcie naru­
szenia nie mogą być uwzględnione przy
ocenie stopnia pokrycia kosztów
w rozpatrywanym okresie. Artykuł
II - 114
9.
Nie można twierdzić, że prawo przed­
siębiorstwa dominującego do zrównania
jego cen z cenami konkurencji ma
FRANCE TÉLÉCOM PRZECIWKO KOMISJI
charakter bezwzględny i że zostało ono
uznane jako takie przez Komisję w jej
praktyce decyzyjnej, a także przez
orzecznictwo, zwłaszcza wtedy gdy
prawo to usprawiedliwiałoby stosowanie
drapieżnych cen zakazanych zresztą
przez traktat. O ile fakt posiadania przez
przedsiębiorstwo pozycji dominującej
nie może go pozbawić prawa do ochrony
swoich własnych interesów handlowych,
gdy są one zagrożone, i o ile należy mu
przyznać w rozsądnym zakresie moż­
ność podejmowania działań, które to
przedsiębiorstwo uznaje za właściwe, by
chronić rzeczone interesy, o tyle nie
można zaakceptować takich zachowań,
jeżeli ich rzeczywistym celem jest
wzmocnienie pozycji dominującej i jej
nadużywanie.
Z charakteru zobowiązań nałożonych na
mocy art. 82 WE wynika, że w określo­
nych okolicznościach przedsiębiorstwa
zajmujące pozycję dominującą mogą
zostać pozbawione prawa do przyjmo­
wania zachowań lub dokonywania czyn­
ności, które nie stanowią same w sobie
nadużycia i które nie byłyby nawet
niedopuszczalne, jeśli zostałyby przyjęte
lub dokonane przez przedsiębiorstwa,
które nie zajmują pozycji dominującej.
(por. pkt 182, 185, 186)
10. Decyzja Komisji o nienałożeniu grzywny
w konkretnym przypadku ze względu na
stosunkowo nowy charakter stwierdzo­
nych naruszeń nie zapewnia zwolnienia
z grzywny przedsiębiorstwom dopusz­
czającym się naruszeń, które nie zostały
wcześniej u k a r a n e przez Komisję.
Korzystając z przysługującego jej uzna­
nia, Komisja decyduje
bowiem
w szczególnych okolicznościach każdej
sprawy, czy należy nałożyć grzywnę
w celu ukarania stwierdzonego narusze­
nia i w celu zapewnienia skuteczności
prawa konkurencji.
(por. pkt 251)
11. Zgodnie z wytycznymi w sprawie
metody ustalania grzywien nakładanych
na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia
nr 17 oraz art. 65 ust. 5 traktatu EWWiS
przy ocenie wagi naruszenia należy
wziąć pod uwagę charakter naruszenia,
jego rzeczywisty wpływ na rynek oraz
rozmiar właściwego rynku geograficz­
nego.
Gdy chodzi o ten ostatni czynnik, to
dane przedsiębiorstwo nie może kwes­
tionować tego, że naruszenie, które jest
mu zarzucane, miało rzeczywisty wpływ
na rynek, jeśli jego udział w danym
rynku uległ zwiększeniu od momentu
rozpoczęcia naruszenia i nigdy nie obni­
żył się do jego początkowego poziomu,
jeśli ten udział w rynku pozostaje o wiele
wyższy od udziału jego najbliższego
konkurenta, jeśli jeden z jego drugopla­
nowych konkurentów stosujących ceny
niższe od swoich kosztów, ale nieznaczII - 115
STRESZCZENIE — SPRAWA T-340/03
nie wyższe od cen stosowanych przez to
przedsiębiorstwo zniknął z rynku, jeśli
jego konkurenci wykazywali bardzo niski
stopień penetracji i wreszcie jeśli stoso­
wane przez niego praktyki miały ten
skutek, że zniechęcały konkurentów do
wejścia na rynek i rozwoju.
(por. pkt 259-264)
12. Współpraca w dochodzeniu, która nie
wykracza poza to, co wynika z obowiąz­
ków ciążących na przedsiębiorstwach na
mocy art. 11 ust. 4 i 5 rozporządzenia
nr 17, nie uzasadnia zmniejszenia
grzywny.
Fakt iż przedsiębiorstwo, któremu zarzu­
cono naruszenie, samo zaprosiło
Komisję do odbycia wizyty w jej pomie­
szczeniach, nie czekając, aż Komisja
nakaże kontrole w drodze decyzji, nie
wystarczy, by wykazać, że współpraca
II - 116
była na tyle ścisła, iż mogła uzasadniać
jej uwzględnienie w ramach okoliczności
łagodzących. Artykuł 14 rozporządzenia
nr 17 stanowi, że Komisja, w celu
wykonania zadań powierzonych jej
w art. 81 WE, może przeprowadzać
w przedsiębiorstwach wszystkie
konieczne kontrole. Upoważnieni przez
Komisję urzędnicy mogą w szczegól­
ności wejść do wszystkich pomieszczeń
i sporządzać kopie dokumentów hand­
lowych. Kontrole Komisji mogą być
prowadzone na podstawie zwykłego
upoważnienia (art. 14 ust. 2) lub naka­
zane w drodze decyzji (art. 14 ust. 3).
Sam fakt, iż w niniejszej sprawie Komisja
nie nakazała kontroli w drodze decyzji,
nie oznacza, że istniała „efektywna
współpraca przedsiębiorstwa w toku
postępowania" w rozumieniu wytycz­
nych w sprawie metody ustalania grzy­
wien nakładanych na mocy art. 15 ust. 2
rozporządzenia nr 17 oraz art. 65 ust. 5
traktatu EWWiS.
(por. pkt 277, 281)