Akt Zaangażowania Apostolskiego

Akt Zaangażowania Apostolskiego
w Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego
Zgodnie z art. 32 Statutu Generalnego formalne przyjęcie do Zjednoczenia
Apostolstwa Katolickiego dokonuje się przez złożenie ściśle określonego
aktu zaangażowania się w apostolstwo powszechne Kościoła. Takie sformułowanie jest zapisane w rozdziale 2 (części II): Członkowie indywidualni. Odnosi się ono także do członków wspólnot Zjednoczenia dlatego, że
istnieje jednakowy sposób przynależności do Zjednoczenia zarówno dla
tych ostatnich, jak i członków indywidualnych (por. S.G. art. 27, 46).
1. Zjednoczenie jest publicznym stowarzyszeniem (S.G. art. 8) i Kościół,
erygując je dekretem, podjął się szczególnej odpowiedzialności za
Zjednoczenie (por. KPK, kann. 116 § 1, 313). Osoby nie mogą być
zobowiązywane do bycia jego członkami ani też przynależność do
Zjednoczenia nie może być milcząco domniemana. Przynależność do
Zjednoczenia opiera się na podjętej w sposób wolny decyzji, poddanej
weryfikacji. Dlatego też wierni, którzy odczuwają powołanie, aby
przynależeć do niego, powinni zwrócić się z prośbą, wyrażoną na piśmie, o przyjęcie do Zjednoczenia. Prośba ta jest skierowana do kompetentnej Krajowej Rady Koordynacyjnej (S.G. art. 72) 1 .
2. Przyjęcie do Zjednoczenia dokonuje się z zasady podczas celebracji
eucharystycznej, której, jeśli to możliwe, przewodniczy kapłan ze
Zjednoczenia. Jeśli podczas tej samej celebracji jest przyjętych więcej
osób, każda z osobna wypowiada własną decyzję zostania jej członkiem. Akt zaangażowania apostolskiego składa się na ręce kompetentnego Przewodniczącego Krajowej Rady Koordynacyjnej 2 lub jego
delegata 3 .
3. Przez przyjęcie do Zjednoczenia kandydat wyraża własną decyzję
współpracy w powszechnym apostolstwie Kościoła (S.G. art. 32 w połączeniu z art. 25; por. OOCC I, s. 44).
1
2
3
Jeśli wspólnota jest na prawie papieskim lub ma charakter międzynarodowy i prosi o przyjęcie, to prośbę swą kieruje do Generalnej Rady Koordynacyjnej (S.G. art. 37). Krajowa Rada Koordynacyjna posiada kompetencje do przyjmowania innych wspólnot (S.G. art. 37). Wierni, którzy pragną być przyjęci do
jednej ze wspólnot Zjednoczenia, kierują swoją prośbę do kompetentych osób odpowiedzialnych za te
wspólnoty, zgodnie z regulaminem tych wspólnot (por. KPK, kann. 309, 641, 720; KKKW, kan. 519;
S.G. art. 10 i 40).
Treść Aktu Zaangażowania Apostolskiego, tekst zatwierdzony przez GRK dnia 1 lutego 2004 r. Protokół zebrania GRK z dnia 4 września 2004 r., Dodatek 6, s. 1; por. Protokół z zebrania GRK z dnia 27
grudnia 2004 r, s. 8; OOCC I, s. 111-121.
Przyjęcie do Zjednoczenia, publicznie, danej wspólnoty może nastąpić w sposób analogiczny, jak przy
przyjęciu członków indywidualnych przez Generalną Radę Koordynacyjną lub kompetentną Krajową
Radę Koordynacyjną. Przyjęcie do wspólnoty przynależącej do Zjednoczenia następuje podczas celebracji liturgicznej, jeśli wspólnota jest Instytutem życia konsekrowanego lub Stowarzyszeniem życia
apostolskiego (por. KPK, kan. 654 w połączeniu z kan. 1192 § 1; KKKW, kan. 531 w połączeniu z kan.
889 § 4; KPK, kan. 712; KKKW, kan. 563 § 1 nr 1; D. M. Meier, Profess, w: Lexikon für Theologie und
Kirche3 VIII, 1999, kol. 613-614).
3.1. Generalna Rada Koordynacyjna, zgodnie z art. 32 Statutu Generalnego, ustaliła, że w formule aktu zaangażowania apostolskiego powinny znajdować się istotne elementy, które poniżej
są wymienione 4 :
a. Wdzięczność Bogu za dar stworzenia i dar odkupienia,
dzięki którym zostaliśmy włączeni w życie Trójcy Przenajświętszej,
b. Decyzja dania odpowiedzi Bogu na Jego wielką miłość przez
ofiarowanie Mu swojego życia, w służbie Kościołowi w Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego,
c. Wola radykalnego naśladowania Jezusa Chrystusa, Apostoła
Ojca, we wszystkich sferach życia na drodze swojego powołania,
d. Świadomość potrzeby formacji permanentnej: ludzkiej,
chrześcijańskiej i w charyzmacie pallotyńskim,
e. Apostolstwo pojmowane jako wielkoduszna odpowiedź na
dary Boże,
f. Dyspozycyjność do współpracy,
g. Uświęcanie osobiste i wspólnotowe jako zasadniczy i egzystencjalny cel apostolstwa,
h. Nieustanna, pełna zawierzenia modlitwa, szczególnie za
wstawiennictwem i pod opieką Patronki Zjednoczenia, Maryi
Królowej Apostołów oraz św. Wincentego Pallottiego,
i. Czas, na jaki składa się Akt Zaangażowania się w apostolstwo, obejmuje całe życie.
3.2
Generalna Rada Koordynacyjna przyjęła następującą formułę 5 ,
która zawiera wszystkie wyżej wymienione elementy:
Boże, Ojcze Święty,
składam Ci dziękczynienie
za to, że stworzyłeś mnie na Twój obraz,
za to, że odkupiłeś mnie
przez śmierć i zmartwychwstanie
Twojego Syna Jezusa Chrystusa,
za to, że dałeś mi Ducha Świętego.
W tej wierze
i w odpowiedzi na Twoją miłość,
która poświęciła mnie Tobie w sakramencie Chrztu św.,
wypowiadam dzisiaj moją decyzję
4
5
Por. Dodatek nr 6 (przyp. 2), s. 1.
Por. tamże s. 2.
naśladowania Jezusa Chrystusa, Apostoła Ojca,
według mojego stanu i kondycji życia.
Ofiaruję wszystkie dary natury i łaski,
oraz moje życie
dla całkowitej służby dla Królestwa Bożego
i dla misji Kościoła,
jako członek Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego,
w duchu charyzmatu naszego Założyciela św. Wincentego Pallottiego,
dla uświęcenia mojego i moich braci i sióstr,
oraz dla zbawienia ludzkości.
Powierzam moją decyzję
Maryi, Królowej Apostołów, Patronce Zjednoczenia,
i wzywam opieki św. Wincentego Pallottiego
oraz wszystkich Aniołów i Świętych. Amen 6 .
6
7
8
9
10
3.3
Krajowym Radom Koordynacyjnym pozostawiona jest możliwość
adaptacji formuły, zaproponowanej przez Generalną Radę Koordynacyjną, do własnej sytuacji kulturowej i społecznej 7 . Przystosowany tekst powinien być przedstawiony Generalnej Radzie
Koordynacyjnej do ostatecznego zatwierdzenia 8 .
3.4
Podstawą wszystkich zobowiązań podjętych w Kościele jest powołanie do świętości i apostolstwa, nadane w sakramencie
chrztu św. Są one przypomnieniem tej misji, potwierdzają ją i
rozwijają (por. S.G. art. 24; OOCC II, s. 290; LG 44). Fundament ten jest podstawą również dla Aktu zaangażowania się w
apostolstwo przez przyjęcie do Zjednoczenia 9 .
Pod warunkiem, że poszczególne elementy lub istotne treści
wyznaczone przez Generalną Radę Koordynacyjną będą zagwarantowane (por. nr 3.1), Akt, mając na uwadze powołanie kandydata do bycia przyjętym, może być połączony z innymi formami uznanymi w Kościele, przez które podejmuje się szczególne zobowiązanie, takie jak złożenie przyrzeczenia lub ślubu,
czy konsekracji, lub przyjęcie stylu życia według rad ewangelicznych 10 .
Poza tym, Akt Zaangażowania może być połączony z innymi zobowiązaniami podjętymi wcześniej, i wtedy je wzmacnia, np.
Por. OOCC I, s. 115-116. – Każda wspólnota Zjednoczenia posiada we własnych konstytucjach lub
statutach formułę profesji, konsekracji lub akt włączenia do wspólnoty.
Por. Krajowa Rada Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, Książeczka przyjęcia do Zjednoczenia
Apostolstwa Katolickiego, Warszawa 1995; Protokół z zebrania Niemieckiej Rady Koordynacyjnej z
dnia 10 listopada 2000 r., s. 5-6.
Por. Dodatek nr 6 (przyp.2), s. 2.
Spuścizna i wizja Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, w: ASAC XVI (1993-1995) nr 41, s. 745746.
Por. Wprowadzenie do Statutu Generalnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego – “ad experimentum `98”, w: ASAC XIX (1998) 311; Komisja ’86, Wezwani po imieniu, Rzym 1989, Zeszyt dodatkowy, s. 1.
odnowienie z pobożności sakramentu małżeństwa lub profesji
zakonnej.
3.5
Jeśli w chwili przyjęcia lub później przewidziany jest formalny
kontrakt pomiędzy kandydatem lub członkiem a Zjednoczeniem,
dotyczący jego posługi, powinny być zachowane następujące
zarządzenia: KPK, kann. 231 § 2 i 1290 lub KKKW, kann. 409 §
2 i 1034 11 .
4. Oświadczenie uczynione przez nowego członka w Akcie zaangażowania się w apostolstwo na ręce Przewodniczącego lub jego delegata,
przynależącego do kompetentnej Krajowej Rady Koordynacyjnej 12 ,
jest skierowane:
4.1
do Boga, który w Swojej miłości miłosiernej powołał osobę i
uzdolnił ją do uczynienia i wypełnienia tego aktu (por. S.G. art.
18; OOCC III, s. 217-219; IV, s. 149, 400) 13 .
4.2
do Kościoła, który jest znakiem i narzędziem Królestwa Bożego,
będącego w nieustannym wzrastaniu 14 ; w jego służbie członkowie stają do dyspozycji (por. S.G. art. 21).
4.3
do Zjednoczenia jako takiego (S.G. art. 31) lub jednej ze
wspólnot przynależących do niego (S.G. art. 38). Członkowie
pragną włączyć się w powszechne apostolstwo Kościoła w Zjednoczeniu i przez Zjednoczenie 15 .
5. Należy zarejestrować dane osobowe, dotyczące nowych członków
Zjednoczenia, w Krajowym Archiwum i poinformować Generalną Radę
Koordynacyjną (S.G. art. 32) 16 .
6. Podczas uroczystości składania Aktu Zaagażowania Apostolskiego
wierni przywołują na pamięć powołanie, jakie otrzymali przez inicjację
chrześcijańską 17 , i postanawiają nim żyć w Zjednoczeniu (por. nr 34).
Akt nie jest aktem urzędowym i publicznym, jakim jest złożenie profesji w
instytucie życia konsekrowanego (KPK, kan. 573; KKKW, kan. 410), lub
aktem włączenia do stowarzyszenia życia apostolskiego (KPK, kan. 735 §
1) 18 . Z punktu widzenia prawnego jest podjęciem się zobowiązania prywatnego (por. KPK, kan. 1192 § 1; KKKW, kan. 889 § 4) . Pomimo tego,
11
12
13
14
15
16
17
18
Notatki ze spotkania z Przełożonym Generalnym, ks. Séamus Freeman, dnia 24.1.1999 r.
Por. nr 2.
G. Ghirlanda, Carisma e statuto giuridico dei movimenti ecclesiali, w: PCL, I movimenti nella Chiesa
(Laici oggi 2), Città del Vaticano 1999, s. 134.
Por. LG 1, 5, 9, 42; DV 17; AG 1, 42; GS 45.
Por. PCL, Dekret z dnia 28 października 2003, pgf. 1, w: Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, Statut
Generalny “ad experimentum”, Rzym 2003, s. 9.
Krajowe Rady Koordynacyjne informują Generalną Radę Koordynacyjną o przyjęciu wspólnoty.
Por. AG 14; KPK, kann. 842 § 2, 851 nr 1; KKKW, kan. 679; Camminare e servire insieme. Dokument
końcowy XVI Zebrania Generalnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, w: ASAC XIV (1989)
s. 27, nr 26; Komisja ‘86, Wezwani po imieniu, Rzym 1989, s. 17.
Por. Ghirlanda, Carisma e statuto (przyp.13), s. 134-135.
przyjęcie do Zjednoczenia posiada szczególny charakter publiczny i kościelny 19 :
a. Zazwyczaj jest włączone do kultu publicznego (cultus publicus),
który jest sprawowany „w imię Kościoła przez osoby zgodnie z
prawem wyznaczone” (KPK, kan. 834; KKKW, kan. 668 § 1) 20 ;
b. Pozwala członkom uczestniczyć w publicznym apostolstwie
Zjednoczenia, które Kościół uczynił swoim własnym, i któremu
powierzył szczególną misję 21 . Takie apostolstwo jest złączone w
sposób szczególny z Pasterzami Kościoła i spełniane pod ich
przewodnictwem (KPK, kann. 315, 316, 317 § 1, 318, 319;
KKKW, kann. 580, 582).
6.2. Przez akt przyjęcia zostaje zawarty związek podobny do kontraktu:
osoba przyjęta staje do dyspozycji Zjednoczenia (por. nr 3.2). Zjednoczenie ze swej strony zapewnia jej wszystkie prawa i wszystkie
obowiązki, jakie przysługują jako członkowi, a także uczestnictwo w
duchowych dobrach Zjednoczenia (S.G. art. 46-49) 22 . Tak właśnie
obie strony związane są obustronnym związkiem wymiany i są wzajemnie zależne.
7. Każdy katolik, będąc bytem stworzonym i jako członek Kościoła, posiada zobowiązania moralne i prawne:
7.1
19
20
21
22
23
24
Zobowiązania moralne opierają się na osobistej godności jako
osoby stworzonej i zostają potwierdzone w przykazaniu miłości 23 .
a. Uchybienia wobec miłości Boga i bliźniego, wyrażone w Piśmie Świętym jako zakazy, „zobowiązują każdą osobę i w
każdej sytuacji” 24 . Mając na uwadze to co powyżej jako minimum, w swojej treści pozytywnej, podwójne przykazanie
miłości staje się zobowiązaniem etycznym dla osoby tylko
wtedy, gdy w sytuacji konkretnej sumienie podpowiada, że
miłość wymaga specyficznego zachowania wyrażającego się
Por. J. José Etxeberria, La consagración de vida en los movimientos eclesiales, w: Informationes SCRIS
25 (1999, nr 1), s. 136: “Więzy te mimo, że z punktu widzenia prawnego są prywatnymi (KPK, kan.
1192 § 1), posiadają w pewnym stopniu charakter publiczny i kościelny, gdyż zostały uznane przez ordynariusza w zakresie zewnętrznym jak również przez Kościół z chwilą zatwierdzenia statutów”
P. M. Juritsch, Mowa podczas otwarcia Kongresu Wyższych Przełożonych SAC, 1986, w: ASAC XII
(1986), s. 423.
Por. KPK, kann. 116 § 1; 313; S. Freeman, Wystąpienie podczas uroczystości wręczenia Dekretu erygowania Zjednoczenia, dnia 14 listopada 2003 r.: Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, Statut Generalny “ad experimentum”, Rzym 2003, s. 47; Stanisław Ryłko, Wydarzenie z dnia 30 maja 1998 r. oraz
jego kościelne i duszpasterskie konsekwencje w życiu Kościoła w: PCL, I movimenti ecclesiali nella sollecitudine pastorale dei vescovi (Laici oggi 4), Città del Vaticano 2000, s. 37; Ghirlanda, Carisma e statuto, (przyp.13), s. 136-137.
Por. OOCC IV, s. 17-18, 149-150; KPK, kan. 306.
Por. Ch. Schroer, Sittengesetz, Sittlichkeit, w: Lexikon für Theologie und Kirche3 IX (2000) kol. 639641; Ch. Starck, Menschenwürde, w: Staatslexikon7 III (1987) kol. 1118-1121.
Jan Paweł II, Encyklika Veritatis splendor, 6.8.,1993, w: AAS 85 (1993) s. 1175-1176, nr 52.
zarówno w podjęciu czynu jak też nie spełniania go) 25 . Ci,
którzy nie idą za głosem sumienia, ponoszą winę 26 .
b. Pallotti powszechne posłanie do apostolstwa opiera na prawdzie, że osoba jest stworzona na obraz i podobieństwo Boże 27 , oraz na przykazaniu miłości 28 ; innym razem wiąże on
to posłanie z surowszą sankcją, oznaczającą utratę zbawienia 29 ; czyniąc tak, chce on powiedzieć, że:
(1)
(2)
(3)
miłość, z zasady przynagla każdego wiernego do apostolstwa;
powołanie do apostolstwa zawiera w sobie etyczne zobowiązanie dla tych, którzy podejmują szczególne działania apostolskie, jako potrzebne i możliwe, do zrealizowania środkami i siłami, jakie mają do swojej dyspozycji;
styl życia, przyjęty z miłości w sposób wolny przez
osobę w celu realizacji z innymi osobami apostolskiego
zadania, które jest postrzegane jako osobiste powołanie, stanowi, podczas trwania jego przynależności do
wspólnoty, ukonkretnienie, które etycznie związane
jest z przykazaniem miłości 30 .
b. Sobór Watykański II głosi, że wezwanie lub powołanie, powszechne do apostolstwa pochodzi z kapłaństwa, które jest
wspólne wszystkim wiernym 31 : każdy chrześcijanin w sakramencie chrztu i bierzmowania otrzymuje prawo i obowiązek bycia posłanym i świadkiem Zmartwychwstałego Pana w
Kościele i świecie 32 . Źródłem apostolstwa jest miłość Boga,
który w Jezusie Chrystusie, Apostole Ojca, przynagla osoby
do „życia w doskonałej jedności” ... i do wyrażenia w życiu
tego, co otrzymały przez wiarę” 33 . W sakramencie chrztu została dana wiernym Boska cnota miłości, która uzdalnia ich
do pełnego uznania i realizacji tego, co stanowi istotę najważniejszego przykazania, oraz związek z apostolską posługą 34 .
25
26
27
28
29
30
32
33
34
Por. Veritatis splendor (przyp. 24), nr 52; R. Hofmann, Pflicht(en), w: Sacramentum Mundi III (1969)
1151-1154; A. Laun, Pflicht, w: Neues Lexikon der christlichen Moral, H. Rotter/G. Virt, Innsbruck
1990, 590, 592.
Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1776-1778, 1789; K. Golser, Gewissen, w: Neues Lexikon der
christlichen Moral (przyp. 25), nr 283-284.
Np. OOCC II, s. 3, 303, przyp.1; III, s. 176; IV, s. 309.
Np. OOCC I, s. 129, 231, 334; II, s. 304-305; III, s. 217-219; por. H. Socha, Von der Liebe gedrängt, w:
Forum Katholische Theologie 17 (2001) 204-209.
Np. OOCC IV, s. 173-174, 309, 481.
Por. A. Faller, Weihe und Bindung in der Gesellschaft des Katholischen Apostolates, Pallotti-Institut
Rzym 1993 (Manoscritto dattilografico) 21-22, 43-50.
LG 31, 33; AA 1-2; por. KPK, kann. 204 § 1, 210-211, 216, 225 § 1; KKKW, kann. 7 § 1, 13-14, 19,
406 .
LG 11, 17, 38; AA 3, 25; AG 35-36.
SC 10; por. LG 33, 42; AA 3, 4, 6, 8; AG 2-3.
Por. Rz 5,5; OOCC III, s. 178; IV, s. 174, 312; Katechizm, (przyp. 26), nr 864, 1813, 1826-1829.
7.2
Każda osoba ma do wypełnienia prawne zobowiązania:
a. Każda osoba posiada zobowiązania wynikające z Bożego
Prawa 35 , które obejmują prawo naturalne, uznane w stworzeniu i wypełniane przy użyciu rozumu, i prawo objawione,
przekazane w Piśmie Świętym 36 .
b. Katolicy, czyli ci, którzy przez chrzest św. zostali włączeni lub
przyjęci do Kościoła Katolickiego, podlegają państwowym i
Kościelnym normom prawnym, które mogą posiadać zarówno
charakter powszechny, jak i partykularny (por. KPK, kann.
11-13; KKW, kann. 1490-1491).
7.3
Normy postępowania, wspomniane w nr 7.1 - 7.2 są wiążące
również dla członków dzieła Pallottiego. Wraz z włączeniem ich
do Zjednoczenia, nie przyjmują innych zobowiązań etycznych
czy prawnych; w duchu całkowitej wolności proszą o przyjęcie
do Zjednoczenia i w wolności mogą podjąć decyzję o jego
opuszczeniu. Dlatego też związek, który jest wynikiem porozumienia zawartego w chwili przyjęcia 37 , nie zobowiązuje ich w
sumieniu ani nawet pod grzechem 38 ; a raczej konkretyzuje i
umacnia powołanie do naśladowania Jezusa i do uczestnictwa w
misji Kościoła 39 , które osoba przyjęta otrzymała już wcześniej
na chrzcie św. wraz z innymi darami Ducha Świętego 40 . Akt zaangażowania się w apostolstwo, zgodnie z art. 32 Statutu Generalnego, jest więzią, której początek i której czas trwania nie
mogą być narzucone przez inną osobę.
8. Akt zaangażowania się w apostolstwo jest wyraźnie skierowany do
Boga 41 i wyraża postanowienie uwielbienia Go. Przez ten akt osoba,
która ma być przyjęta, praktykuje cnotę pobożności wobec Boga:
każdy chrześcijanin otrzymał umiejętność i posłanie praktykowania tej
cnoty w sakramentach inicjacji 42 .
9. Decyzja członków, dotycząca ich zaangażowania się w apostolstwo,
wypowiedziana w momencie przyjęcia, nie jest ograniczona czasem
(por. nr 3.1.h), pomimo, że Statut przewiduje możliwość opuszczenia
Zjednoczenia (S.G. art. 50-51) 43 .
10. Należy dokonać teologicznego rozróżnienia pomiędzy różnymi formami konsekracji. Konsekracja sakramentalna kapłaństwa (LG 20-21;
CD 15) i konsekracja kanoniczna, dokonana w profesji rad ewange35
36
37
38
39
40
41
42
43
Por. Rz 2,15; KPK, kann. 748 § 1; 1163 § 2; KKKW, kan. 850 § 2.
W. Aymans, Ius divinum – Ius humanum, w: Lexikon des Kirchenrechts, St. Haering e H. Schmitz,
Freiburg i.Br. 2004, kol. 436-437.
Por. nr 6.2.
OOCC III, s. 213; IV, s. 18, 150, 157; por. nr 7.1.b.(3).
Por. nr 3.4, 6 i 7.1.c
1 Kor 12,1-11; por. LG 12.
Por. nr 3.2 i 4.1.
Por. OOCC II, s. 290; 1 P 2,5; Ap 5,10; SC 6, 14; LG 10, 11, 34.
To postanowienie ‘permanentne’ jest wymagane również wtedy, gdy przyjmowane są wspólnoty do
Zjednoczenia (S.G. art. 35-37), lub kiedy wierni przyjmowani są do jednej ze wspólnot przynależących
do Zjednoczenia (S.G. art. 27 i 39).
licznych, złożonych publicznie – posiadają szczególne znaczenie dla
kształtu, życia i świętości Kościoła (LG 44, 46; PC 1, 5) 44 .
10.1 Wszystkie specyficzne rodzaje konsekracji w Kościele w znacznym stopniu poszerzają chrześcijańską konsekrację, dokonaną
podczas chrztu św. i bierzmowania, sakramentów inicjacji
chrześcijańskiej (por. PC 5). Ochrzczeni „poświęcani są przez
odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym, jako dom duchowy i święte kapłaństwo, aby przez wszystkie właściwe chrześcijaninowi uczynki składać ofiary duchowe i głosić moc Tego, który wezwał ich z ciemności do swego przedziwnego światła” (LG
10). Zatem, wszyscy członkowie Zjednoczenia, na mocy sakramentu chrztu św. i bierzmowania, są osobami poświęconymi.
10.2 Elementy czy też istotne treści kanonicznego poświęcenia są
następujące 45 :
a. Boże wezwanie;
b. odpowiedź osoby;
c. interwencja urzędowa Kościoła, do którego przynależy kanoniczny stan życia konsekrowanego 46 .
10.3 Aby zostać przyjętym do Zjednoczenia, kandydat składa Bogu
całkowitą ofiarę z siebie samego i w ten sposób odpowiada na
Jego wezwanie 47 . Pomimo, że ofiarowanie czy ofiara z siebie
samego nie jest wyraźnym przyjęciem rad ewangelicznych 48 ,
przylgnięcie do Boga w akcie przyjęcia do Zjednoczenia może
być również wielkoduszne, całkowite i pełne, jak złożenie profesji w instytucie zakonnym lub konsekracja w instytucie świeckim 49 . Niemniej jednak, ofiarowanie siebie, dokonane w momencie przyjęcia do Zjednoczenia, nie zostaje „przyjęte w imieniu Kościoła przez uprawnionego do tego przełożonego” (KPK,
kan. 1192 § 1; KKW, KKKW, kan. 889 § 4). Dlatego też włączenie do Zjednoczenia nie jest konsekracją kanoniczną.
10.4 Gotowość przynależenia do Zjednoczenia, wyrażona na początku obietnicą, może zostać opisana teologicznie w ten sposób:
¾ celebracja liturgiczna, podczas której odnawia się i wzrasta
konsekracja inicjacji chrześcijańskiej 50 ,
44
45
46
47
48
49
50
W tym, co dotyczy konsekracji w Stowarzyszeniu życia apostolskiego, zob.: H. Socha, La natura
fondamentale e le caratteristiche di una Società di Vita Apostolica con particolare riferimento ai suoi
tre tipi, w: Commentarium pro Religiosi et Missionariis 80 (1999), 54-68; Legge della Società
dell’Apostolato Cattolico, Rzym 2006, nr 18-21; Commentario Giuridico alla Legge della Società
dell’Apostolato Cattolico, Rzym 2000, nr 229-326.
Por. P. R. Régamey, Consacrazione religiosa, w: Dizionario degli Istituti di Perfezione, pod kierunkiem
G. Pellicia i G. Rocca, t. II, Rzym 1975, kol. 1607-1613.
Ghirlanda, Carisma e statuto (przyp. 13), s. 134-136 wyróżnia: konsekrację ze strony Boga, konsekrację osobistą i konsekrację sakramentalną (np. kapłańską)
Por. nr 3.1-3.2; por. Ghirlanda, tamże 134.
Por. nr 3.4.
Por. KPK, kann. 654, 712; KKKW, kann. 462, 531, 563 § 1 nr 1.
Podobnie do poświęcenia się Sercu Jezusa lub Maryi, jakie dokonuje się podczas celebracji liturgicznej;
por. Statut Wspólnoty Emmanuel i Fraternità di Gesù, 1992, nr 6: Poświęcenie we wspólnocie “Fraternità Gesù” jest dobrowolnym ponowieniem konsekracji chrzcielnej (LG 10) jako całkowite oddanie
¾ konsekracja włączenia 51
¾ lub konsekracja apostolska 52 .
Taka konsekracja 53 nie jest owocem aktu konsekracji ze strony
Kościoła 54 , ale osobistej decyzji. Nie jest sprawieniem, „aby być
konsekrowanym”, raczej jest konsekwencją „poświęcenia siebie
samego” 55 .
11. Każdego roku, w dzień wyznaczony przez Krajową Radę Koordynacyjną, wszyscy członkowie ponawiają Akt Zaangażowania Apostolskiego,
przez który publicznie wyrazili gotowość włączenia do niego 56 .
51
52
53
54
55
56
siebie samego z zamiarem podjęcia kroku w kierunku gotowości wobec Pana, wobec Jego Kościoła i
Ewangelizacji".
Analogicznie jak przyjęcie do Wspólnoty Lega del Movimento di Schönstatt (Schönstattlexikon, pod
kierunkiem H. Brantzen e. a., Vallendar-Schönstatt 1996, 202-203, 229-233, 236); por. OOCC V, s.
481; Memoria e Profezia dell’Unione dell’Apostolato Cattolico, w: ASAC XVI (1993-1995) nr 29, p.
735-736; M. Juritsch, Discorso di Apertura, Congresso dei Superiori Maggiori SAC, 1986, w: ASAC
XII (1986), s. 423; Komisja ´86, Wezwani po imieniu, Rzym 1989, Zeszyt wstępny, s.18; A. Pelc, La
consacrazione nell'Unione dell'Apostolato Cattolico, Roma 1992 (manoscritto dattilografico), s. 178193.
Por. Protokół 3 spotkania zarządu Niemieckiej KRK z dnia 10 listopada 2000 r., s. 5-6.
Por. Protokoły z zebrań GRK z dnia 23 stycznia 1999 r., s. 1, nr. 4.2.1; 27 grudnia 2004 r., s. 8, nr 9.
Por. Ghirlanda, Carisma e statuto (przyp. 13), s. 134, 136-137.
W przypadkach, kiedy przyjęcie do Zjednoczenia jest związane z przyjęciem rad ewangelicznych, Ghirlanda poleca używanie pojęcia konsekracja życia lub ofiarowanie życia; ibidem 137.
Por. Propozycja Aktu zaangażowania się w apostolstwo dla ponawiania wspólnotowego przez członków Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego (tekst zatwierdzony przez GRK dnia 1 lutego 2004 r., Protokół zebrania GRK z dnia 4 września 2004 r., Dodatek 6, s. 2); List Sekretarza Generalnego Zjednoczenia do wszystkich Przewodniczących i Sekretarzy Krajowych Rad Koordynacyjnych z dnia 11
stycznia 2005 r.; Komisja ’86, Rzym 1989, Zeszyt dodatkowy; Legge della Società dell’Apostolato Cattolico, Roma 2006, nr. 221; Costituzioni della Congregazione delle Suore dell’Apostolato Cattolico,
Grottaferrata 1980, nr 101; Zasady Życia Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego, nr 223.
SKRÓTY
AAS
= Akta Stolicy Apostolskiej
AG
= Sobór Watykański II, Ad Gentes
art.
= artykuł
AA
= Sobór Watykański II, Apostolicam Actuositatem
ASAC
= Akta Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego
GRK
= Generala Rada Koordynacyjna
CD
= Sobór Watykański II, Christus Dominus
DV
= Sobór Watykański II, Dei Verbum
GS
= Sobór Watykański II, Gaudium et Spes
C.
= kolumna
kan.
= kanon
kann.
= kanony
KKKW
= Kodeks Kanoniczny Kościoła Wschodniego
kol.
= kolumna
KPK
= Kodeks Prawa Kanonicznego
KRK
= Krajowa Rada Koordynacyjna
LG
= Sobór watykański II, Lumen gentium
Np.
= na przykład
nr
= numer
Por.
= porównaj
przyp
= przypis
OOCC
= Św. Wincenty Pallotti, Opere Complete, pod kierunkiem F.
Moccia, Rzym 1964-1997
PC
= Sobór Watykański II, Perfectae Caritatis
PCL
= Papieska Rada ds Świeckich
s.
= strona
SAC
= Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego
SC
= Sobór watykański II, Sacrosanctum Concilium
SCRIS
= Sacra Congregatio pro Religiosis et Institutis Saecularibus
(Kongregacja ds Zakonów i Instytutów Świeckich)
S.G.
= Statut Generalny Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego,
Rzym 2008.
t.
= tom