Kliknij tutaj - Wydawnictwa PTM - Polskie Towarzystwo Matematyczne

Nowi profesorowie
323
W roku 2007 J. Banasiak otrzymał z rąk Prezydenta RP tytuł
profesora nauk matematycznych.
J. Banasiak lubi góry i odniósł w ich zdobywaniu liczące się sukcesy.
W roku 1989 wraz z Jackiem Jachymskim w 11 dni przeszedł główną
grań Tatr, co zostało uznane za najlepsze przejście taternickie tego
sezonu. Jest stałym bywalcem dzikich, wysokich gór Drakensberg (Góry
Smocze) w RPA. Niedawno w czasie 3-miesięcznego pobytu naukowego
w Szkocji zdobył 22 Munro (najwyższe szczyty Szkocji), co jest sporym
osiągnięciem.
Mirosław Lachowicz (Warszawa)
Janusz Mika (Warszawa)
Zbigniew Błocki
Nominowany 26 lutego 2009 roku do tytułu profesora nauk matematycznych Zbigniew Błocki, choć
urodzony w Gdańsku, studia ukończył w Krakowie
na Uniwersytecie Jagiellońskim i tam też pracuje do
dzisiaj. Promotorem jego pracy magisterskiej oraz
rozprawy doktorskiej był profesor Józef Siciak. Rozprawa, obroniona w 1995 roku i zatytułowana The
complex Monge–Ampère operator in hyperconvex domains, miała za temat zespolone równanie Monge’a–Ampère’a, które
stało się głównym obiektem badań Zbigniewa Błockiego. Stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 2001 roku na podstawie pracy
Regularity of the complex Monge–Ampère equation.
Wyniki zawarte w tych pracach to przede wszystkim twierdzenia
o istnieniu i regularności rozwiązań zespolonego równania Monge’a–
–Ampère’a w hiperwypukłych obszarach w Cn , w szczególności znajdujemy tam dowód C 1,1 -gładkości plurizespolonej funkcji Greena. Nierówność całkowa, dzisiaj nazywana nierównością Błockiego, stała się
jednym z podstawowych narzędzi metody „oszacowań energetycznych”
rozwiniętej przez Cegrella i pozwalającej na rozwiązywanie równania
Monge’a–Ampère’a w bardzo szerokiej dziedzinie obejmującej także nieograniczone funkcje plurisubharmoniczne. Równolegle Zbigniew Błocki
c 2009 Polskie Towarzystwo Matematyczne
324
Nowi profesorowie
otrzymał kilka wyników z zakresu regularności rzeczywistego równania Monge’a–Ampère’a. Jeśli chodzi o metody, to łączył on techniki
teorii pluripotencjału posługującej się pojęciami prądów dodatnich,
pojemności i słabych rozwiązań równań różniczkowych z klasycznymi metodami oszacowań dla eliptycznych równań różniczkowych. Te
pierwsze są przydatne tylko w przypadku zespolonym, te drugie także w rzeczywistym. W późniejszym okresie Zbigniew Błocki rozważał
wspomniane równanie na zwartych rozmaitościach Kählera otrzymując
pewne uogólnienia twierdzenia Calabiego–Yau w części dotyczącej regularności, w sytuacji kiedy dopuszczamy zerowanie się prawej strony
równania, oraz w części dotyczącej jedyności, gdzie klasyczny wynik
Calabiego zostaje przeniesiony na wszystkie rozwiązania ograniczone.
Zwieńczeniem tej części dorobku Zbigniewa Błockiego było rozwiązanie
długo otwartego problemu wyznaczenia maksymalnej dziedziny operatora Monge’a–Ampère’a. Prace Zbigniewa Błockiego na ten temat
obszerniej przedstawiłem w Wiadomościach Matematycznych (w pierwszym zeszycie tomu 45), pisząc o publikacjach, za które Zbigniew Błocki
otrzymał w 2008 roku nagrodę im. Stanisława Zaremby. Innym ważnym
nurtem badań naszego bohatera są oszacowania dla metryki Bergmana
w oparciu o nierówności dla plurizespolonej funkcji Greena. Tej tematyki
dotyczy jeden z nagrodzonych artykułów oraz najczęściej dotychczas
cytowana praca, której współautorem jest Peter Pflug. Należy także
wspomnieć zasługi Zbigniewa Błockiego w popularyzacji dziedzin, którymi się zajmuje. Na jego stronie internetowej można znaleźć 6 serii
wykładów kursowych oraz monograficznych. Niektóre z nich są cytowane
w zagranicznych publikacjach.
Rezultaty uzyskane przez Zbigniewa Błockiego mają szeroki oddźwięk
w środowisku matematycznym, co poza licznymi cytowaniami (także
w najlepszych czasopismach) ma swoje odzwierciedlenie w licznych
zaproszeniach na konferencje, dłuższe i krótsze pobyty w bardzo dobrych instytucjach naukowych. Korzystał on ze stypendium DAAD
i Fullbrighta, jako visiting profesor przebywał m.in. w Indiana University oraz Instytucie Maxa Plancka. Był zapraszany z wykładami
do Sztokholmu, Uppsali, Wiednia, Bonn, Grenoble, Tuluzy, Rzymu,
Chicago, Madison, Ann Arbor, Syracuse, Nowego Jorku (Columbia
University), Princeton, Irvine, Nagoi, Fudanu, Pekinu, Hong Kongu,
Bangalore, Taszkientu, Auckland. Lista konferencji, w których brał
udział na zaproszenie organizatorów, jest równie imponująca. Był jednym z organizatorów konferencji Complex Monge–Ampère Equation,
Nowi profesorowie
325
która odbyła się w październiku 2009 roku w Banff International Research Center. Spośród otrzymanych przez niego nagród, poza wspomnianą nagrodą PTM im. Stanisława Zaremby, najbardziej prestiżową jest tegoroczna Nagroda Prezesa Rady Ministrów za wybitne
osiągnięcia naukowe.
Sławomir Kołodziej (Kraków)
Jan Cholewa
Jan Cholewa urodził się 24 czerwca 1966 roku. Począwszy od studiów matematycznych, które odbył
w latach 1985–1990, pozostaje związany z Uniwersytetem Śląskim w Katowicach, gdzie w 1989 roku,
w trakcie ostatniego roku studiów, podjął pracę asystenta stażysty, przechodząc następnie kolejne szczeble kariery akademickiej: asystenta, adiunkta oraz
profesora nadzwyczajnego. W Uniwersytecie Śląskim
uzyskiwał kolejno dyplom magistra (1990), doktora (1993) oraz doktora
habilitowanego (2000). Tytuł profesora nauk matematycznych otrzymał
w styczniu 2009 roku.
Zarówno pracę magisterską jak i pracę doktorską przygotowywał
pod moim kierunkiem, co skierowało jego zainteresowania w stronę
równań różniczkowych oraz układów dynamicznych. W roku akademickim 1997/98 przebywał jako stypendysta Fulbrighta w Center for
Dynamical Systems and Nonlinear Studies w Atlancie, gdzie nawiązał
współpracę z J. K. Halem. Zaowocowało to między innymi dwiema
wspólnymi publikacjami poświęconymi asymptotycznym własnościom
układów dynamicznych w przestrzeniach metrycznych. Był to także
drugi istotny czynnik, który w znaczący sposób wpłynął na rozwój jego
zainteresowań naukowych i problematyki badawczej.
Przez wiele lat współpracowaliśmy naukowo zajmując się asymptotyką rozwiązań równań różniczkowych cząstkowych. Często badania te były
prowadzone we współpracy międzynarodowej z matematykami z grupy
J. K. Hale’a, w tym w szczególności z A. N. Carvalho z Universidade
de São Paulo w Brazylii oraz z A. Rodriguez-Bernalem z Universidad
c 2009 Polskie Towarzystwo Matematyczne