Jak uczyć dziecko wiary w siebie.

Jak uczyć dziecko wiary w siebie.
Krystyna Zielińska
Większość rodziców marzy o tym, by ich pociecha była mądra, odpowiedzialna,
samodzielna i ... pewna siebie. Bo nie jest największą sztuką zdobyć wiedzę, nauczyć się
samodzielności i odpowiedzialności. Największą sztuką jest uwierzyć w siebie. Pewność
siebie pozwala więcej osiągać i czerpać większą radość z tych osiągnięć. Jak więc uczyć
dziecko wiary w siebie?
Okazuj uczucia.
Kochając, okazując uczucia, zapewniasz dziecku poczucie bezpieczeństwa („kocham Cię takim,
jakim jesteś i zawsze będę Cię kochała”), które jest niezbędne dla uwierzenia w siebie.Doceniając
osiągnięcia i chwaląc je, umacniasz wiarę w siebie.
Już niemowlę, które chwyta grzechotkę i głośno uderza nią o kant łóżeczka, można chwalić za
spryt, zachęcając do kolejnych prób. Dźwięki grzechotki, choć wcale nie muszą cię zachwycać,
mogą jednak prowokować do uśmiechu i okazywania zadowolenia. Takie zachowanie pokazuje
dziecku, że to co robi podoba się mamie, a wiec warto powtarzać. Podobnie myśli i czuje, gdy jest
starsze.
Przyzwalaj na samodzielność.
Kiedy maluch kończy dwa lata, zbliża się czas wielkiej próby dla rodziców, a dla dziecka,
szczególnie ważny okres w nabywaniu pewności siebie. To czas zdobywania samodzielności i
niezależności przez dziecko. Najczęściej pojawiającym się słowem jest „ja sam”. Maluch próbuje
wiele rzeczy robić samodzielnie i choć nie zawsze i nie wszystko się udaje, oczekuje rodzicielskiej
aprobaty. Sweterek założony odwrotnie ( z guziczkami na plecach) to dowód, że potrafi się
samodzielnie ubrać, a nie powód do żartów na temat jego gapiostwa. Lewy but na prawej nodze
może utrudniać chodzenie, ale nie musi świadczyć o kiepskiej pamięci malca. Zamiast więc karcić,
wyręczać czy ośmieszać, spróbuj mu pomóc zapamiętać, jak wkładamy sweterek i jak odróżnić
prawy but od lewego. A potem chwal sukcesy w samodzielnym ubieraniu. Podobnie zachwycaj się
jedzeniem bez pomocy mamy, myciem i korzystaniem z toalety. Tych pochwał nigdy nie będzie
zbyt wiele. To dobry sposób na uczenie malca pewności siebie.
Wyręczanie dziecka, nie przyzwalanie na samodzielność i przekonanie, że dorosły zrobi wszystko
szybciej i lepiej, zniechęcają do samodzielności i odbierają pewność siebie.
Nie wymagaj zbyt wiele.
Wraz z dorastaniem dziecka, rosną rodzicielskie wymagania. Jeśli są adekwatne do dziecięcych
możliwości, dziecko nabiera większej pewności siebie. Jaś już w przedszkolu może rozpocząć
naukę gry na pianinie, pod warunkiem, że ma doskonały słuch i talent muzyczny. Kasia może
uczęszczać na zajęcia akrobatyki sportowej, jeśli ma w tym kierunku zdolności. Obydwoje muszą
tego chcieć i czerpać przyjemność z grania i trenowania gimnastyki. A o to wcale nie jest łatwo w
tym wieku i dlatego czasem lepiej poczekać z tymi wyborami.
You created this PDF from an application that is not licensed to print to novaPDF printer (http://www.novapdf.com)
Jeśli dziecko robi to, co lubi, odnosi sukcesy, czuje się pewniej wśród innych. Jeśli jest zmuszane
do tego, czego nie potrafi i nie lubi, porównywane do brata czy przyjaciela, których stać na więcej,
to zniechęca się, przestaje wierzyć w swoje umiejętności i zamiast wiary w siebie kolekcjonuje
kompleksy i przekonanie, że tak będzie zawsze. Warto więc unikać porównań, stawiania jednych
dzieci za przykład drugim, bo to prowokuje do rywalizacji. A rywalizacja tylko do pewnego poziomu
mobilizuje do działania. Jeśli jest zbyt silna lub wykracza poza dziecięce możliwości, zmusza do
wycofywania się i maluch traci pewność siebie.
Ucz wygrywania i przegrywania.
Zachęcaj dziecko zarówno do zabaw, opartych na współpracy jak i na współzawodnictwie. Przecież
w dorosłym życiu twoja pociecha będzie musiała potrafić zarówno współpracować z innymi jak i
rywalizować z nimi. W tych zabawach, w których musi pojawić się element współzawodnictwa
(wszelkie gry planszowe) tłumacz dziecku, że zawsze musi być przegrany, by mógł być wygrany.
Nie próbuj tak organizować gry, by dziecko zawsze wygrywało. Porozmawiaj z maluchem, że
czasem wygra on, czasem brat, a czasem mama lub tata. Jeśli wszyscy mieliby wygrywać, to gra
nie będzie miała sensu. Wytłumacz, że tobie też jest przykro, gdy przegrywasz i cieszysz się, gdy
wygrywasz. Postaraj się, by zabawy oparte o współzawodnictwo nie były zbyt częste, jeśli maluch
wciąż nie może poradzić sobie z porażką. Jeśli płacze po przegranej, przytul, otrzyj łzy i opowiedz o
swoich przegranych w dzieciństwie. Mów o łzach, które towarzyszyły przegranym i o tym, że to
całkowicie normalne. Dorośli też nie lubią przegrywać, choć przez swoje długie życie nauczyli się
radzić sobie ze smutkiem przegranej. Nie śmiej się z niego, nie krytykuj i nie wyznaczaj kar, nawet
jeśli dziecko wpada w histerię. Zachowaj spokój i pamiętaj, że niektóre dzieci potrzebują więcej
czasu, by zrozumieć, że czasem w życiu trzeba znieść gorycz przegranej, a nie tylko radość
wygranej. W ten sposób nawet przegrywając nie traci pewności siebie.
Jak możesz mu pomóc uwierzyć w siebie:








Zauważaj najmniejsze sukcesy i bagatelizuj porażki.
Pomóż odnaleźć mocne strony.
Nie oceniaj zbyt surowo.
Unikaj porównań.
Nie stawiaj zbyt dużych wymagań.
Pomóż zaakceptować siebie.
Nie wyolbrzymiaj problemów.
Nie lekceważ potrzeby dobrych kontaktów z rówieśnikami. Ich akceptacja ma duży wpływ
na poczucie pewności siebie twojej pociechy.

Dbaj o dobrą, ciepłą i akceptująca atmosferę w rodzinie.
Ucząc dziecko wiary w siebie, nie ukrywaj swoich mocnych stron, pamiętaj, że jesteś wzorem
zachowań dla swojej pociechy. Czym więcej pewności siebie w tobie, tym więcej wiary w siebie
odnajdziesz w swoim dziecku.
You created this PDF from an application that is not licensed to print to novaPDF printer (http://www.novapdf.com)