Pobierz pdf

Co­py­ri­ght © Krzysztof Daukszewicz, 2015
Projekt okładki
Paweł Panczakiewicz / Panczakiewicz art.design
Zdjęcie na okładce
Marcin Kaliński/PAP
Ilustracje w tekście
Henryk Sawka
Redaktor prowadzący
Michał Nalewski
Re­dak­cja
Anna Płaskoń-Sokołowska
Ko­rek­ta
Grażyna Nawrocka
Łamanie
Jolanta Kotas
ISBN 978-83-8069-003-5
Warszawa 2015
Wy­daw­ca
Pró­szyń­ski Media Sp. z o.o.
02-697 War­sza­wa, ul. Rzymowskiego 28
www.proszynski.pl
Druk i opra­wa
Białostockie Zakłady Graficzne SA
15-111 Białystok, Al. 1000-lecia P.P. nr 2
Motto tej książki:
„Nie należy być ślepym z żadnej strony”.
(pan Kazio, taksówkarz)
Motto nieustające:
„Prawda jest jak dupa, każdy ma swoją”.
(policjant z Kielc)
Motto usprawiedliwiające wszystkich,
którzy się w tej książce znaleźli:
„W demokracji każdy ma prawo być idiotą”.
(?)
Książkę tę dedykuję mojemu Ciepełku, które mnie
dopadło i dzięki Bogu nie odpuszcza.
Prolog
Wybrałem się na spacer, żeby spojrzeć na stolicę przed zbliżającymi się wyborami, bo nie wiadomo, co po nich będzie.
Najpierw poszedłem pod sejm popatrzeć na parking dla nowych posłów. Chciałem zobaczyć, czy jest tam miejsce na furmanki, ponieważ kampania wyborcza pokazała nadmiar słomy
w butach. W okolicach parlamentu, przepraszam za słowo
„parlament”, usłyszałem dowcip, jak to na sejmowy parking
podjechał nikomu nieznany obywatel i natychmiast podbiegła
do niego straż marszałkowska. Gdy go wylegitymowała, okazało
się, że gość ów nie ma immunitetu ani żadnego dowodu na to,
że należy gdziekolwiek, więc jeden ze strażników mówi:
– Proszę natychmiast stąd odjechać!
– A niby dlaczego?
– Ponieważ jest to, proszę pana, parking wyłącznie dla posłów, senatorów oraz rządu!
– Nie szkodzi – odpowiedział nieuświadomiony obywatel.
– Włączyłem alarm.
Dobrego czytania
Krzysztof Daukszewicz
9
Tuskuland
9.10.2011
Dawno, dawno temu za siedmioma górami, za siedmioma rzekami i za siedmioma pootwieranymi granicami odbywały się
wybory do sejmu. W dzień, kiedy idziemy do urn, do godziny
dwudziestej pierwszej nikt nie powinien wiedzieć, ilu nas poszło na wybory i na kogo się głosuje. To jest tajemnica. Siedzieliśmy więc w domu i popijając winko, raz białe, raz czerwone, bo jesteśmy patriotami, czekaliśmy. Wypiliśmy po butelce
na głowę i zabieraliśmy się do następnej, żeby w razie czego
każdy wynik nam się spodobał, i nagle, koło godziny osiemnastej, Wiola, przeglądając Internet, mówi:
– Popatrz, Krzysiu, jaki dziwny komunikat pojawił się
na mojej stronie. „Ceny dań w restauracji POLONIA z godziny
siedemnastej:
Śledź po kaszubsku – 34,90,
Kaczka w sosie własnym – 29,80,
Sałatka białostocka – 10,00,
Barszcz czerwony – 9,20,
Chłopskie jadło – 8,90”.
11
− Ożeż w mordę, to szyfr!!! – wołam i na wszelki wypadek
podłączam się, żeby otrzymać wiadomość, co się dzieje z PJN-em, bo martwię się o panią Jakubiak. Jeśli przepadnie, to już
nikt tak skutecznie i łagodnie nie będzie mnie usypiał. Pytanie
też nadaję w sposób zakamuflowany.
– Jaka zupa jest najtańsza?
– Krupnik – po kilkunastu sekundach otrzymuję odpowiedź.
– A z jakiej kaszy? – dopytuję, czując się jak twórca
Enigmy.
– Pęczaku Jest Najmniej.
Wygląda na to, że po PJN-ie. Na drugim komputerze, który
też jest na wszelki wypadek włączony, zabawiano się w sklep,
w którym o godzinie dziewiętnastej można było kupić:
POry – 34,20,
PiStacje – 28,30,
Buraki – 8,40,
Kartofle prosto z pola – 8,50.
Ciekawy jestem, co tutaj wymyślą na Ruch Palikota?
I już widzę.
Kinder niespodzianka – 10,00.
12
………
W związku z zabawą w szyfrowanie tego, co wydawało się, że jest
tajne, doszło u moich sąsiadów do zabawnej sytuacji. Przyszedł
do nich znajomy, nie za bardzo lotny, kiedy oni też fascynowali się oglądaniem tego, czego oglądać do dwudziestej pierwszej
nie powinni. I ten znajomy zajrzał przez ramię do laptopa stojącego na stole, zobaczył ten „cennik” i powiedział:
– Co oni ocipieli w tym sklepie? U nas dzisiaj kupowałem
kartofle po 2,20.
………
O godzinie dwudziestej pierwszej potwierdziły się wyniki i z restauracji Polonia, i ze spożywczaka. I w tym momencie narodziła się w mojej głowie myśl, żeby zacząć pisać Tuskuland.
………
Jeżeli ktoś z Czytelników tej książki natknie się na tekst, który
w jakiejś formie pojawił się wcześniej w Internecie, to oświadczam, że z niego skorzystałem. Sumienie schowałem po usłyszanej rozmowie pewnego elektryka z moim kumplem Andrzejem, kompozytorem i tekściarzem. Elektryk na wstępie
poinformował, że właśnie słucha jego ostatniej płyty. A na pytanie, gdzie ją nabył, usłyszał, że ściągnął ją z Internetu.
– To w takim razie pan mi ten prąd też powinien zrobić
za darmo – zasugerował i usłyszał w odpowiedzi:
– Widzę, że pan nie dość, że pisze piosenki, to jeszcze potrafi zażartować.
W tej sytuacji, skoro istnieje prawo dżungli, to i ja z niego
skorzystam.
13
16.11.2011
Wiersz wydrukowany w „Naszym Dzienniku”, napisany w obawie przed nadchodzącą zarazą liberalizmu:
Janie Pawle II
z wielkim niepokojem
ja ten wiersz ślę z Polski
na niebieskie podwoje
I pytam
Jak dziś działać
dla dobra Ojczyzny
by serc polskich nie zatruł
trąd liberalizmu?
14
16.11.2011
P o c i es z k a
Michał Urbaniak, znakomity jazzman, oceniając Polaków
i Szwajcarów: „Polacy są cholernie skostniali. Ale nie ma
się czym przejmować – Szwajcarzy są gorsi. Szczególnie
ci z kantonów niemieckich. Szkoda takiego pięknego kraju dla nich. Bez napalmu ani rusz. To państwo policyjne
w najgorszym wydaniu. Poza tym faszyzm, nacjonalizm
i największe kurestwo na świecie”.
15
Droga do granicy
16
Jechałem do Myśliborza, miasta położonego niedaleko granicy z Niemcami, gdzie co roku odbywa się SMAK − spotkanie autorów i kompozytorów, w którym bardzo często biorę
udział. W okolicach Gorzowa Wielkopolskiego zatrzymałem
się na stacji benzynowej, żeby zatankować paliwo i coś szybko
zjeść. Stojący za mną w kolejce do kasy kierowca zapytał:
– A pan dokąd jedzie, panie Krzysiu?
– Do Myśliborza.
– A ja kupiłem nowe auto i ruszam w Europę.
– I co pan tam będzie robił?
– Jeszcze nie wiem. Jeśli znajdę robotę, to będę pracował,
a jeśli nie znajdę, to będę zwiedzał.
Okazało się, że mój rozmówca był wcześniej zawodowym kierowcą tirów i trochę Zachód znał, a ponieważ firma, w której pracował, upadła, szukał nowego sposobu na
życie.
– Widziałem, że ma pan CB-radio, to myślę, że pan wie, jak
nazywamy tu drogi dojazdowe do granicy?
– Nie wiem, rzadko tu bywam.
– Cztery K.
– Co to znaczy?
– Koleiny, kurwy, karły i krasnale.
I już wiedziałem, że mam nową piosenkę z dobrym refrenem.
W tekście jest kilka słów, które dla osób nieposiadających
CB-radia mogą być niezrozumiałe, więc od razu tłumaczę:
misie – policjanci z drogówki
suszarka – radar
mobilki – kierowcy
szlifierki – bardzo szybkie motocykle
skoroświtki – kombinujcie
Wersal – pałac pod Paryżem
Droga do granicy
Kupiłem nowe auto, żeby wreszcie ruszyć w Polskę,
bo w starym odwiedziłem już, co było koło domu blisko,
ale przez radio mówią, że nad morzem ciągle pada,
a w górach w środku lata, tego roku, lodowisko.
Postanowiłem więc wyjechać, ruszyć w Europę,
bo i paszportu nie potrzeba teraz ani żadnej wizy.
Wystarczy dowód osobisty, śpiwór w bagażniku,
a reszta, jak to mówią starzy kumple, ryzyk-fizyk.
Może tu jeszcze wrócę
lub nie wrócę tutaj wcale,
żegnajcie, koleiny, kurwy, karły i krasnale.
Po drodze wyprzedzają mnie furiaci na szlifierkach.
Ich motocykle wyją na najwyższych już obrotach,
17
lecz to ich życie, ich wiatr w oczy, czasem tylko chwilka,
ja nie wiem, co mnie bardziej kręci, Wersal czy robota.
Kierowcy na postoju mówią: – Koleś, olej Danię,
bo w kraju tym nie cierpią dzisiaj czarnych i Polaków,
więc pies ich ganiał, trzeba mieć swój własny honor,
niech sami grzebią w kiblach albo stoją przy zmywaku.
Może tu jeszcze wrócę
lub nie wrócę tutaj wcale,
żegnajcie, koleiny, kurwy, karły i krasnale.
A na poboczach stoją bardzo chętne skoroświtki
i pokazują napalonym, co im mogą zrobić w minut kilka.
A za zakrętem misie przyczajone w czarnej vectrze,
za swoje marne pensje chcą się wyżyć na mobilkach.
I już granica, nikt nie węszy, nikt już tu nie wrzeszczy,
minęły czasy tych pajaców z dawnego NRD-owa,
teraz już tylko w moim aucie gaz do dechy.
Cześć, upierdliwy kraju, co się topisz w głupich słowach,
Może tu jeszcze wrócę
lub nie wrócę tutaj wcale,
żegnajcie, koleiny, kurwy, karły i krasnale.
18
………
W tym miejscu się pochwalę: otóż tę piosenkę przetłumaczył
na język czeski i włączył do swojego repertuaru Jaromir Nohavica. Z tego powodu autor jest cały w skowronkach.
13.12.2011
Przyszła kolejna rocznica wprowadzenia stanu wojennego
i w mediach na nowo rozgorzały dyskusje, kto ma prawo do
tego, by obchodzić ten dzień, kto powinien był wtedy siedzieć,
a kto odpowiedzieć za to dzisiaj.
Siedziałem przy kawiarnianym stoliku, czekając na przyjaciela, kiedy podszedł do mnie starszy pan w podniszczonej
kurtce, czapce maciejówce i butach, które od Bóg wie kiedy
nie były pastowane.
– Można się dosiąść? Jak się zwolni miejsce, to się przesiądę. Przepraszam, ale nie mam sił czekać na stojąco.
– Proszę bardzo.
Usiadł, poprzyglądał mi się i odezwał się znowu:
– Chyba pana poznałem. Pan jest redaktorem.
– Można tak powiedzieć.
Zamówił kawę i zapadł się w sobie. Wyglądał na jednego
z tych, co to nie cierpią pochmurnych, zimowych dni i przez to
nie cierpią wszystkiego wokół.
– Dzisiaj rocznica stanu wojennego, był pan internowany?
– zapytał.
19
– Nie. Nie spełniałem kryterium.
– I nie było panu przykro?
– Też nie.
– A mnie było, panie redaktorze. Trochę konspirowałem,
działałem w różnych strukturach, nawet żona miała o to pretensje. „Źle na tym wyjdziesz!”, mówiła. I kiedy trzynastego
rano zobaczyłem, że nie ma Teleranka, od razu wiedziałem, że
stało się coś niedobrego.
– I co pan wtedy zrobił?
– Oczywiście, tak jak wszyscy działacze, oprócz pana,
czekałem na internowanie. Czekałem do późnego wieczora.
Na wszelki wypadek otworzyłem drzwi, żeby ZOMO wiedziało, gdzie mieszkam. I czekałem. I żadnych kroków na klatce schodowej. Wie pan, jak takie czekanie jest wkurzające?
Może bloki pomylili, myślałem. Straszne godziny. Dzieci
przerażone, żona płacze w kuchni, a ja nie wiem, co robić.
Straszne.
– I co pan zrobił, kiedy doszło do pana, że nie przyjdą?
– O dwudziestej trzeciej postanowiłem, że sam się do nich
zgłoszę. Zaoszczędzę nerwów sobie i rodzinie. Żona zrobiła
mi mocnej herbaty do termosu, dwie kanapki z żółtym serem, bo wędlinę jadły tylko dzieci. Ucałowałem wszystkich
i powiedziałem: „Idę, kochani. Na mnie już czas. Nie czekajcie”. Wtedy żona rzekła: „Nie idź teraz, bo jest godzina milicyjna. Jeszcze cię aresztują i nie trafisz do interny”. Pomyślałem, panie redaktorze, że ma rację, i rozłożyłem łóżko polowe
w przedpokoju, na wszelki wypadek, bo może przyjdą w nocy
i pobudzą dzieci. Ale noc minęła spokojnie, tylko przez otwarte drzwi ktoś nawrzucał antypaństwowych ulotek, tak że się
rano przestraszyłem, że mogę pójść siedzieć nie za swoją działalność.
21
22
– I co dalej? – Ta historia zaczynała mnie coraz bardziej
wciągać.
– Rano, po śniadaniu, nie wytrzymałem i mówię do dzieci,
bo żona już od świtu stała w kolejkach: „Powiedzcie mamie, że
poszedłem do Białołęki”.
– Dlaczego akurat do Białołęki? – pytam.
– Bo miałem najbliżej, jakieś cztery kilometry piechotą,
więc nie było problemów z dotarciem. Córeczka założyła mi
na szyję krzyżyk, który otrzymała na pierwszej komunii, i ruszyłem.
– I dotarł pan bez przeszkód?
– Bez najmniejszych. Ale niech pan sobie wyobrazi, panie
redaktorze, że więzienie było zamknięte. Zapukałem do żelaz­
nych drzwi, ale nikt nie odpowiadał, to zacząłem tłuc w nie
termosem, żeby ktoś mnie usłyszał, bo ja się lekceważyć nie
dam. Po pięciu minutach wychylił się zza nich klawisz z kałachem i zapytał: „Czego?”. „Przyszedłem się internować”, powiedziałem z godnością. „Papiery masz?!”, zapytał. „Nie mam,
bo nie wiem, jakie są potrzebne”. A on do mnie: „Jak nie wiesz,
to spierdalaj!”.
– I co pan wtedy zrobił?
– Spierdoliłem, panie redaktorze. A wie pan dlaczego?
– Skąd mam wiedzieć?
– Bo przede wszystkim nie znoszę chamstwa.
– Ale jak się pan czuł, kiedy pana pogonili?
– Szczerze?
– Szczerze.
– Jak zbity pies. Mało tego, jak zwykły chuj, ponieważ taka
postawa wobec mnie była niemiłym zaskoczeniem.
– Ale za co niby mieli pana zamykać? Co pan takiego zrobił,
żeby przejść do historii?
– A przechodził pan może kiedyś w naszym mieście ulicą
Źródlaną?
– Nawet nie wiem, gdzie ona jest.
– Odchodzi od Podleśnej.
– Ta też nic mi nie mówi.
– Ale gdyby pan tą ulicą przechodził w roku osiemdziesiątym, to na garażu, od strony lasu, tak więc musiałby pan iść
polami, było namalowane: „PRECZ Z KOMUNĄ”, a pod tym
napis: „TPP”.
– Co oznaczało TPP?
– TUTEJSI POLACY PATRIOCI.
– I za to miałby pan być internowany?!
– A dlaczego nie? Nie za takie rzeczy wtedy sadzali.
– A czy pan wie, że nawet prezesa Kaczyńskiego nie internowano? A pan by chciał za pomalowanie garażu?
– A od tej strony nie patrzyłem na to. I wie pan co? Ulżyło
mi dzięki tej rozmowie z panem – powiedział, płacąc za kawę.
– Cieszę się bardzo. A dlaczego?
– Bo zastanawiałem się, czy nie wystąpić do władzy o odszkodowanie za straty moralne, ale skoro pan Jarosław tego nie
zrobił, to i mnie nie wypada.
………
Tekst dedykowany wszystkim tym, którzy myśleli i dalej myślą,
że jak krzykną: „Precz z komuną!”, to robi to wrażenie.
………
Mój osobisty, udokumentowany udział w stanie wojennym to
sześciokrotne wzywanie na kolegium karno-administracyjne
23
Warszawa-Śródmieście za używanie sygnału i manie świateł na rondzie koło rotundy w dniu trzynastego marca tysiąc
dziewięćset osiemdziesiątego drugiego roku. O tej historii
w ogóle bym nie pamiętał, gdyby nie to, że tego samego dnia
na kolegium stawał przede mną obywatel, który przewoził
spod Siedlec do swojego mieszkania na Żoliborzu kontrabandę w postaci półtuszy wieprzowej, salcesonu kilogramów
dwa oraz sześć pęt kiełbasy wędzonej sposobem domowym.
Kolegium oraz zarekwirowanie szkodliwych społecznie towarów otrzymał, ponieważ na pytanie patrolu Milicji Obywa­
telskiej:
– Co tam przewozicie w bagażniku?
Odpowiedział:
– Nie powiem.
– A jak wam odświeżymy pamięć? – Sięgnęli do pał.
– Nie powiem.
– A teraz powiecie? – zapytano go znowu, kiedy już solidnie
oberwał.
– Tak, teraz powiem.
– To co tam przewozicie?
– Pszczoły luzem.
24
………
To może żarcik równie abstrakcyjny:
Kierowca dużego tira co jakiś czas zatrzymywał ciężarówkę
na poboczu, metalowym drągiem walił w kontener, po czym
jechał dalej.
– Dlaczego pan tak tłucze tę skrzynię? – zapytał świadek.
– Wiozę pszczoły i jak walnę drągiem, to one latają, a mnie
lżej się jedzie.