Pytania testowe Międzynarodowe stosunki

Pytania testowe
Międzynarodowe stosunki finansowe
1. Do instrumentów finansowych zaliczamy wszelkie roszczenia jednych podmiotów do
majątku innych
2. Instrumentami finansowymi są wyłącznie zgodne z obowiązującym prawem roszczenia
jednych podmiotów do majątku innych
3. Gdy następuje odroczenie płatności za dostarczony produkt, powstaje instrument
finansowy.
4. Przedwojenne banknoty Banku Polskiego są instrumentami finansowymi
5. Do instrumentów finansowych zalicza się m.in. weksle kupieckie.
6. Akcje i prawa poboru akcji zaliczane są do instrumentów dłuŜnych
7. Spłata długu powoduje umorzenie instrumentu finansowego
8. Pochodny instrument finansowy moŜna nabyć tylko razem z instrumentem podstawowym
9. Cena instrumentu pochodnego porusza się w przeciwną stronę do ceny instrumentu
podstawowego
10. Cena finansowego instrumentu pochodnego moŜe zmienić się 10 razy więcej niŜ cena
instrumentu podstawowego.
11. Ceny ropy naftowej albo pszenicy mogą stanowić podstawę dla instrumentów
pochodnych na rynku finansowym
12. Indeksy giełdowe są jedną z częściej wykorzystywanych baz dla instrumentów
pochodnych rynku finansowego.
13. Nieodłączną cechą dłuŜnego instrumentu finansowego jest jego oprocentowanie.
14. Niektóre dłuŜne instrumenty finansowe nie mają wierzyciela
15. Nie kaŜdy instrument dłuŜny ma konkretnego, wskazanego w nim dłuŜnika
16. Zbywalność jest nieodłączną cechą wszystkich instrumentów finansowych
17. KaŜdy zbywalny instrument finansowy moŜna sprzedać lub podarować innej osobie
18. KaŜdy dłuŜny instrument finansowy moŜna sprzedać lub podarować innej osobie
19. KaŜdy papier wartościowy jest instrumentem finansowym
20. KaŜdy instrument finansowy jest papierem wartościowym
21. Nie ma takich papierów wartościowych, które nie byłyby instrumentami finansowymi
22. Rekta-weksel względnie rekta-czek to niezbywalne instrumenty finansowe
23. Wszystkie rodzaje lokat bankowych zalicza się do instrumentów dłuŜnych
24. Pojęcie „konsola” nie jest stosowane na rynku finansowym
25. KaŜdy instrument finansowy oferowany przez bank komercyjny jest instrumentem
dłuŜnym
26. Pojęcie „wartości dewizowe” obejmuje róŜne aktywa denominowane w walutach obcych
27. Celem tzw. rzeczywistych transakcji finansowych jest dostawa przedmiotu kontraktu i
zapłata za ten przedmiot.
28. Nierzeczywiste transakcje finansowe słuŜą wyłącznie do pozorowania przepływu środków
finansowych
29. W tzw. nierzeczywistych transakcjach finansowych nie dochodzi do rozliczenia transakcji
między stronami
30. Celem tzw. nierzeczywistych transakcji finansowych jest wyłącznie finansowe rozliczenie
skutków zmian cen, stóp procentowych bądź indeksów giełdowych.
31. Transakcje kasowe, zwane takŜe spotowymi, rozliczane są niezwłocznie po ich zawarciu
32. Zapłata za przedmiot kontraktu w tzw. transakcji kasowej (spotowej) następuje w trzecim
dniu roboczym od momentu jego zawarcia.
33. Istotą tzw. transakcji terminowych jest to, Ŝe w momencie jej zawierania ustalane są
jedynie warunki, a dostawa i rozliczenie następuje w wyznaczonym terminie późniejszym
34. Transakcje z terminem dostawy „dziś” i „jutro” zaliczane są do transakcji terminowych
35. Nie jest moŜliwe zawarcie transakcji terminowej na datę „przed spotem”
36. Data „spot” oznacza na rynku finansowym termin dostawy i rozliczenia w trzecim dniu
roboczym od dnia zawarcia transakcji.
37. Transakcje rozliczane w trzecim dniu od daty ich zawarcia zalicza się do transakcji
terminowych
38. Tzw. indukowane przepływy finansowe to przepływy środków pienięŜnych powodowane
transakcjami handlowymi z zagranicą.
39. Kupno akcji istniejącej korporacji zalicza się zawsze do tzw. inwestycji bezpośrednich.
40. Kupno akcji istniejącej korporacji czasem jest inwestycją bezpośrednią, a czasem –
portfelową.
41. Termin „autonomiczne przepływy finansowe” oznacza przepływy środków między
krajami, którym nigdy nie towarzyszy przepływ jakichkolwiek ekwiwalentów w
przeciwną stronę
42. Tzw. transfery prywatne i publiczne zaliczane są do przepływów autonomicznych.
43. Kredyty bankowe udzielane podmiotom zagranicznym zaliczane są do autonomicznych
przepływów finansowych.
44. Na rynku dewizowym kupuje się i sprzedaje waluty obce.
45. Kredyty i poŜyczki walutowe udzielane są na rynku dewizowym
46. Stwierdzenie, Ŝe kapitał płynie z kraju do kraju oznacza jedynie, Ŝe odpowiednia kwota
jest przepisywana z rachunku bankowego dotychczasowego posiadacza tej kwoty na
rachunek nowego jej właściciela w banku kraju pochodzenia waluty.
47. Stwierdzenie, Ŝe kapitał przepłynął z kraju A do kraju B jest równoznaczne z tym, iŜ ktoś
przewiózł odpowiednią kwotę z kraju A do B.
48. W wyniku transakcji sprzedaŜy dewiz stan konta sprzedawcy zmniejsza się, a stan konta
nabywcy zwiększa o kwotę transakcji w tej walucie.
49. Na hurtowym rynku dewizowym handluje się wyłącznie bezgotówkowo.
50. KaŜdy z dilerów działających w imieniu banku moŜe zawierać transakcje na rynku
dewizowym bez Ŝadnych ograniczeń kwotowych i czasowych
51. Dla ochrony przed ryzykiem banki stosują systemy limitów transakcyjnych dla dilerów
oraz limitów zaangaŜowania dla potencjalnych klientów.
52. Tzw. transakcje kasowe (spot) na rynku dewizowym rozliczane są w następnym dniu
roboczym.
53. Dostawa dewiz będących przedmiotem transakcji spot (kasowej) następuje w trzecim dniu
roboczym od momentu jej zawarcia.
54. Po zakwotowaniu przez dilera ceny określonej dewizy druga strona jest zobowiązana do
zawarcia transakcji po tej cenie.
55. Podana w kwotowaniu cena określonej dewizy na Ŝądanie drugiej strony jest wiąŜąca dla
dilera kwotującego, jeŜeli jego kontrahent wyrazi wolę kupna lub sprzedaŜy tej dewizy.
56. Dwustronne kwotowanie kursów dewizowych oznacza danie drugiej stronie moŜliwości
wyboru korzystniejszej dla siebie ceny.
57. JeŜeli chcemy zawrzeć transakcję po cenach (kursach) kwotowanych przez dilera, to
moŜemy walutę kupić po kursie bid (kupna), a sprzedać po kursie sprzedaŜy (offer).
58. Klient banku kwotującego zawiera z nim zawsze transakcje kupna dewiz po kursie offer
(sprzedaŜy) a sprzedaŜy dewiz – pokusie bid (kupna).
59. Transakcje przeprowadzane z własnego kwotowania oznaczają zawsze kupno po kursie
bid (kupna), a sprzedaŜ po cenie offer (sprzedaŜy).
60. Transakcje przeprowadzane z cudzego kwotowania oznaczają zawsze kupno dewiz po
kursie kupna (bid), a sprzedaŜ po kursie sprzedaŜy (offer).
61. Przeprowadzając transakcję z cudzego kwotowania na rynku dewizowym kupujemy
zawsze dewizy po cenie sprzedaŜy, a sprzedajemy je po cenie kupna.
62. Waluta bazowa w kwotowaniu kursu to ta, której cenę podaje diler pytającemu.
63. W kwotowaniu : 1 GBP=6,57 – 6,65 PLN walutą bazową jest złoty (PLN).
64. W kwotowaniu 1 EUR = 0,8547 – 0,8600 USD walutą kwotowaną jest USD.
65. ArbitraŜ na rynku dewizowym polega kupnie waluty tam, gdzie w danym momencie jest
ona najtańsza i natychmiastowej sprzedaŜy tam, gdzie jest ona najdroŜsza.
66. Przy kwotowaniu w danym momencie w dwóch róŜnych bankach: 1EUR=0,8620-0,8630
USD oraz 1EUR=0,8560-0,8600 USD nie ma moŜliwości przeprowadzenia transakcji
arbitraŜowej.
67. Tzw. kurs krzyŜowy jest to kurs dwóch walut kwotowanych na rynku międzynarodowym
wyznaczany na podstawie kursów waluty bazowej w tych walutach.
68. Kurs PLN/EUR wyznacza się na podstawie kursu USD/EUR oraz kursu USD/PLN.
69. Na ryzyko kursowe naraŜone są wszelkie podmioty, które mają tzw. otwarte pozycje
walutowe.
70. JeŜeli mam zapłacić za miesiąc np. 1000 USD za jakieś świadczenie otrzymane od
podmiotu zagranicznego, to jestem naraŜony na ryzyko wzrostu kursu dolara do złotego w
tym czasie.
71. JeŜeli mam zapłacić za dwa tygodnie np. 1000 dolarów, to w tym czasie ponoszę ryzyko
straty w razie spadku kursu dolara do złotego.
72. Nie ponoszą ryzyka kursowego podmioty, które mają otrzymać zapłatę od zagranicznego
kontrahenta w walucie krajowej.
73. Ryzyko kursowe jest wprost proporcjonalne do wielkości otwartych pozycji oraz do skali
zmiany kursu walut, w których podmiot ma otwarte pozycje.
74. Skala ryzyka kursowego zmienia się w przeciwnym kierunku do zmiany kursu.
75. Chcąc zabezpieczyć otwartą pozycję krótką w danej walucie od ryzyka kursowego, naleŜy
kupić tę walutę forward, albo otworzyć długą pozycję w kontraktach futures.
76. Kursy terminowe walut na rynku dewizowym są zawsze wyŜsze niŜ kursy kasowe.
77. Kursy terminowe walut na rynku dewizowym są zazwyczaj róŜne od kursów kasowych.
78. WyŜszy od kasowego kurs terminowy danej waluty świadczy o silnej pozycji tej waluty
na rynku.
79. Z faktu, Ŝe dolara na termin moŜemy kupić taniej niŜ w transakcji kasowej naleŜy wnosić,
Ŝe kurs dolara słabnie.
80. Z faktu, Ŝe kurs Euro na termin 3-miesięczny jest wyŜszy od kasowego naleŜy wnosić, Ŝe
Euro umacnia się na rynku.
81. Z faktu, Ŝe kurs dolara do euro na termin 3-miesięczny jest niŜszy od kasowego naleŜy
wnosić, Ŝe oprocentowanie lokat 3-miesięcznych w euro jest wyŜsze niŜ takich samych
lokat w dolarach.
82. Z faktu, Ŝe kurs dolara do euro na termin 3-miesięczny jest wyŜszy od kursu kasowego
naleŜy wnosić, Ŝe oprocentowanie 3-miesięcznych lokat w dolarach jest niŜsze niŜ takich
samych lokat w euro.
83. Zawarcie transakcji forward zobowiązuje obie strony do dostarczenia walut będących
przedmiotem kontraktu w ściśle oznaczonym dniu lub w ustalonym przedziale czasowym.
84. Transakcja forward zawarta przez klienta z bankiem stanowi zobowiązanie wiąŜące tylko
bank.
85. Istotą transakcji forward jest to, Ŝe w dniu jej zawarcia ustala się tylko kurs waluty
kupowanej/sprzedawanej, kwotę i termin dostawy wiąŜący obie strony.
86. Jedynym celem zawierania transakcji forward jest zabezpieczenie od ryzyka kursowego.
87. Zabezpieczając otwartą pozycję walutową, moŜna od razu zarobić na takiej transakcji
premię.
88. Czasem spekulacja kontraktami forward na zwyŜkę kursu przynosi zyski mimo, iŜ kurs się
nie zmienił.
89. Bywa, iŜ spekulacja kontraktami forward na zniŜkę kursu przynosi zyski, mimo Ŝe kurs
się nie zmienił.
90. RóŜnica między kursem spot danej waluty a jej kursem forward jest zaleŜna od
spodziewanej w przyszłości zmiany kursu tej waluty.
91. O rozmiarach róŜnicy między kursem forward a kursem spot danej waluty przesądza
róŜnica oprocentowania lokat w walucie bazowej i kwotowanej.
92. Tzw. stopa swapowa określa względną roŜnicę między kursem forward i spot danej
waluty na rynku dewizowym.
93. Wielkość kosztu względnie premii związanej z ubezpieczeniem otwartej pozycji
walutowej wyznacza aktualna stopa swapowa.
94. O wielkości stopy swapowej przesądza róŜnica w oprocentowaniu lokat w walucie
bazowej i kwotowanej.
95. Swap dewizowy to transakcja kasowa i terminowa dotycząca tej samej pary walut
przeprowadzane w tym samym czasie i z tym samym podmiotem.
96. JeŜeli kupuję 1 mln dolarów za złote w transakcji kasowej oraz 1 mln dolarów za złote w
transakcji terminowej, to zawieram transakcję swap.
97. JeŜeli sprzedaję w transakcji kasowej np. 1 mln dolarów za złote, a w 2-miesięcznej
transakcji terminowej kupuję 1 mln dolarów za złote, to przeprowadzam transakcję swap.
98. Transakcja swap polega na sprzedaŜy „niepotrzebnej” waluty za potrzebną i
równoczesnym odkupieniu tej „niepotrzebnej” na określony termin.
99. Zamiast poŜyczać potrzebne mi 1 mln Euro na 6 miesięcy, mogę je kupić w transakcji
swap.
100. Swapy dewizowe słuŜą uczestnikom rynku przede wszystkim do regulowania ich
płynności walutowej.
101. PodaŜ dewiz na rynek krajowy pochodzi głównie od importerów dóbr i usług.
102. Z popytem na dewizy występują głównie eksporterzy towarów i usług.
103. JeŜeli następuje zwiększony eksport kapitałów za granicę, to wtedy rośnie popyt na
waluty obce.
104. Źródłem wzrostu popytu na dewizy moŜe być zwiększony import kapitału.
105. Sytuacja w bilansie płatniczym przesądza o relacji popytu i podaŜy dewiz.
106. Jednym z czynników wywołujących zmiany kursów walut są róŜnice w tempie inflacji
między krajami.
107. Tempo inflacji nie ma ni c wspólnego ze zmianami kursów walutowych.
108. NadwyŜka eksportu nad importem wywołuje zwiększony popyt na dewizy.
109. Deficyt handlowy jest czynnikiem powodującym wzmoŜoną podaŜ dewiz na rynku.
110. Kurs stały oraz kurs sztywny moŜe zostać zmieniony wyłącznie decyzją władzy
monetarnej.
111. Ogłoszenie przez władze danego kraju sztywnego kursu waluty krajowej oznacza, Ŝe
kursu tego nie wolno juŜ zmienić.
112. Określenia: stały kurs walutowy oraz sztywny kurs walutowy to synonimy.
113. System płynnego kursu walutowego wymaga ciągłych interwencji władzy monetarnej
na rynku dewizowym.
114. W systemie płynnych kursów walutowych władze monetarne nie podejmują
interwencji na rynku dewizowym.
115. System płynnych kursów walutowych najlepiej chroni od ryzyka kursowego.
116. W systemie płynnych kursów walutowych aktualny poziom kursu najlepiej
odzwierciedla stan gospodarki w danym momencie.
117. W systemie kursu pełzającego da się dość dokładnie przewidzieć poziom kursu waluty
w określonym momencie w przyszłości.
118. System kursu pełzającego wymaga podejmowania interwencji na rynku dewizowym w
celu dotrzymania załoŜonego tempa pełzania.
119. Ustalając system pełzającego kursu waluty, władze pozbywają się problemu walki ze
spekulacją na rynku dewizowym.
120. W bilansie płatniczym rejestrowane są wyłącznie skutki transakcji handlowych z
zagranicą.
121. Bilans obrotów bieŜących rejestruje m.in. krótkoterminowe przepływy kapitałowe
między krajem i zagranicą.
122. W bilansie handlowym rejestrowane są wyłącznie te przepływy towarowe, za które
nastąpiła zapłata.
123. Termin „transfer” w bilansie płatniczym oznacza przepływ towarów i usług.
124. Bilans płatniczy nie moŜe wykazywać nierównowagi.
125. Jednym ze sposobów przywracania równowagi w bilansie płatniczym jest dewaluacja
lub rewaluacja waluty.
126. Przywracanie równowagi w bilansie płatniczym przez dewaluację waluty naleŜy do
metod dyskryminacyjnych.
127. Podatki i opłaty mogą oddziaływać na rozmiary i kierunki przepływu dóbr i usług w
handlu zagranicznym.
128. Podstawowym zadaniem rynku finansowego jest ułatwianie przepływu kapitału
pienięŜnego między podmiotami gospodarczymi.
129. Udostępnianie podmiotom deficytowym funduszy poŜyczkowych za pośrednictwem
rynku finansowego eliminuje ryzyko kredytowe.
130. Zwrotne zasilenie podmiotów gospodarczych w fundusze to inaczej finansowanie
zewnętrzne.
131. KaŜda inwestycja w kapitał własny korporacji oznacza zasilenie bezzwrotne tego
podmiotu gospodarczego.
132. Kapitały pienięŜne mogą pochodzić zarówno ze źródeł krajowych, jak i ze źródeł
zagranicznych.
133. Zagraniczne źródła kapitału mają zawsze charakter zwrotny.
134. W przepływie kapitałów pienięŜnych pomiędzy krajami uczestniczy zazwyczaj wielu
pośredników finansowych.
135. Tzw. tradycyjne centrum finansowe eksportuje kapitał krajowy za pośrednictwem
krajowych instytucji finansowych.
136. Dla funkcjonowania tradycyjnego centrum finansowego nie ma znaczenia, czy jego
waluta jest wymienialna, czy nie.
137. Eksport kapitału jest sposobem zwiększania popytu na towary kraju, z którego
pochodzi ów kapitał.
138. Rynek finansowy typu entrepôt przyciąga kapitały z zagranicy.
139. Rynek typu entrepôt oraz rynek typu off shore to dwa określenia dla tego samego typu
rynku.
140. Rynek typu entrepôt przyciąga wyłącznie tzw. inwestycje bezpośrednie.
141. Rynki typu off shore pośredniczą w przepływie kapitałów pienięŜnych między
podmiotami zewnętrznymi.
142. JeŜeli jakiś podmiot krajowy ulokuje wolne środki w dolarach na rynku w Tokio, to
tym samym przeprowadza transakcję na eurorynku.
143. Eurorynek pienięŜny to rynek krótkoterminowych lokat i poŜyczek w dowolnej
walucie europejskiej.
144. Na eurorynku moŜna zaciągnąć poŜyczkę lub dokonać lokaty w dowolnej walucie
wymienialnej, innej niŜ waluta miejscowa tego rynku.
145. Krótkoterminowa poŜyczka w jenach zaciągnięta na Karaibach jest nazywana
poŜyczką eurowalutową.
146. JeŜeli ulokuję wolny kapitał na 6 miesięcy w dolarach USA na przykład na
Kajmanach, to dokonuję lokaty na eurorynku.
147. Rynek euroobligacji to rynek, na którym moŜna kupić obligacje denominowane w
Euro.
148. Euroobligacje to długoterminowe instrumenty dłuŜne denominowane w Euro.
149. Euroobligacje to obligacje w walutach wymienialnych będące przedmiotem obrotu na
rynkach poza krajem pochodzenia waluty, na którą opiewają.
150. Pojęcia „eurorynek” oraz „rynek off shore” oznaczają to samo.
151. Rynek off shore jest jedynym całkowicie wolnym rynkiem na świecie, którego nie
regulują władze Ŝadnego kraju.
152. Lokaty na eurorynku są w kaŜdym momencie najbardziej opłacalne, a poŜyczki i
kredyty – najtańsze.
153. Przez długi czas ludzie sami produkowali pieniądze.
154. Tzw. pieniądz towarowy to nic innego, jak wyprodukowany przez jakiegoś uczestnika
rynku towar, który stawał się pieniądzem dlatego, Ŝe inni go chętnie przyjmowali w tej
funkcji.
155. Papierosy mogą być pieniądzem lepszym niŜ pieniądz oficjalny.
156. Tzw. prawo Kopernika-Greshama stwierdza fakt wypierania z rynku pieniądza
gorszego przez lepszy.
157. Pieniądz gorszy wypiera z rynku pieniądz lepszy – stwierdza prawo KopernikaGreshama.
158. Przez długi czas wystawiane przez prywatnych bankierów banknoty były wymienialne
na kaŜde Ŝądanie na złoto lub srebro.
159. Banknot to bezterminowe zobowiązanie wymienionego z nazwy (nazwiska) bankiera
do jego zamiany na kaŜde Ŝądanie na odpowiadającą mu ilość złota lub srebra.
160. Surogat pieniądza to inaczej papierowy reprezentant oficjalnego pieniądza
kruszcowego.
161. Kreacja pieniądza przez bankierów, czyli tworzenie pieniądza z niczego, była moŜliwa
dzięki zjawisku osadu.
162. Tzw. emisja fiducjarna oznacza proces tworzenia nowego pieniądza w wyniku
kupowania przez bank centralny na rynku złota lub srebra w celu powiększenia
oficjalnych rezerw.
163. O emisji fiducjarnej w systemie pieniądza pełnowartościowego mówimy wtedy, gdy
następuje tworzenie pieniądza przez bank centralny na skutek zaciągania długu przez
władze.
164. W systemie waluty złotej kaŜdy posiadacz banknotów miał prawo do zamiany ich na
odpowiednią ilość złota według parytetu.
165. W systemie waluty złotej jedynym pieniądzem był pieniądz kruszcowy w postaci
złotych monet.
166. Kurs parytetowy to inaczej kurs porównywalny.
167. Gdy kurs waluty obcej w systemie waluty złotej osiągał tzw. dolny punkt złota, to
rozpoczynał się proces przypływu złota do kraju.
168. Osiągnięcie przez kurs walutowy górnego punktu złota uruchamiało w systemie
waluty złotej proces przypływu złota z kraju.
169. W systemie waluty złotej kaŜde odchylenie kursu dewizowego od kursu parytetowego
uruchamiało proces przepływu złota z kraju do kraju.
170. Tzw. mechanizm dostosowawczy w systemie waluty złotej i dewizowo-złotej
umoŜliwiał automatyczne przywracanie równowagi w bilansie płatniczym.
171. Deficyt lub nadwyŜki w bilansie płatniczym powodował w systemie waluty złotej
powstawanie zjawiska chronicznej nierównowagi zewnętrznej.
172. W systemie waluty złotej nie mogły wystąpić stany nierównowagi w bilansie
płatniczym.
173. W tzw. systemie sztabowo-złotym nie obowiązywały złote parytety walutowe.
174. Jedną z podstawowych zasad systemu waluty złotej oraz jego zmodyfikowanych
wersji (sztabowo-złotej oraz dewizowo-złotej) była pełna swoboda przepływu złota i
kapitałów między krajami.
175. W systemie waluty dewizowo-złotej nie było wolno transferować kapitałów poza
granice kraju.
176. Podstawą systemu walutowego z Breton Woods, który został ustalony po II wojnie
światowej, był plan J.M. Keynesa.
177. Międzynarodowy system walutowy uchwalony w Breton Woods w 1944 r. oparty był
na tzw. planie White’a.
178. Zasadą powojennego systemu walutowego, tzw. systemu z Breton Woods, było
utrzymywanie stałych kursów walutowych.
179. Po konferencji walutowej w Breton Woods powołano do Ŝycia Bank Rozrachunków
Międzynarodowych w Bazylei i powierzono mu czuwanie nad przestrzeganiem zasad
nowego systemu walutowego.
180. Międzynarodowy Fundusz Walutowy to instytucja powołana do Ŝycia w 1944 r. w
celu realizacji zasad międzynarodowego systemu walutowego.
181. Europejska Unia Płatnicza była organizacją ułatwiającą rozliczenia krajów
członkowskich z tytułu handlu w systemie kliringu dwustronnego.
182. Rozliczenia między krajami członkowskimi Europejskiej Unii Płatniczej odbywały się
w systemie kliringu wielostronnego.
183. Europejska Unia Płatnicza została powołana w celu przeprowadzania rozliczeń między
krajami członkowskimi w systemie kliringu wielostronnego.
184. Tzw. europejski wąŜ walutowy to system kursowy krajów EWG z zawęŜonymi
marŜami odchyleń kursów wzajemnych walut krajów członkowskich do połowy marŜ
powszechnie obowiązujących.
185. Kraje biorące udział w systemie kursowym w ramach tzw. węŜa walutowego
stosowały nieograniczone kursy płynne we wzajemnych stosunkach gospodarczych.
186. Europejski System Walutowy z ECU jako walutą do rozliczeń między bankami
centralnymi krajów członkowskich był pierwowzorem dzisiejszej Europejskiej Unii
Gospodarczej i Walutowej.
187. Europejska jednostka pienięŜna, ECU, słuŜyła do rozliczeń transakcji handlowych
między przedsiębiorstwami krajów członkowskich EWG.
188. Do czasu wprowadzenia wspólnej waluty Euro, kraje członkowskie Europejskiego
Systemu Walutowego uŜywały jednostki pienięŜnej ECU m.in. jako podstawy systemu
kursowego.
189. Kursy walut krajów członkowskich Europejskiego Systemu Walutowego w stosunku
do ECU mogły kształtować się swobodnie pod wpływem sił rynkowych.
190. KaŜdy kraj członkowski Unii Gospodarczej i Walutowej prowadzi własną politykę
pienięŜną.
191. Europejski Bank Centralny prowadzi jednolitą politykę pienięŜną na całym obszarze
Unii Gospodarczej i Walutowej.
192. Na terenie Unii Gospodarczej i Walutowej obowiązuje system sztywnych kursów
walut krajów członkowskich.
193. Euro jest walutą funkcjonującą we wszystkich krajach europejskich.
194. Euro jest walutą funkcjonująca wyłącznie na obszarze Unii Gospodarczej i Walutowej.
195. Oprócz krajów członkowskich Unii Gospodarczej i Walutowej, euro jako własną
walutę stosują takŜe niektóre inne kraje.
196. Aby wejść do strefy euro, trzeba spełnić tzw. kryteria konwergencji.
197. Wejście do Unii Gospodarczej i Walutowej wymaga jedynie jednostronnej decyzji
władz zainteresowanego kraju.
198. Jednym z warunków wejścia do Unii Gospodarczej i Walutowej jest poziom długu
publicznego nieprzekraczający 60% PKB.
199. Jednym z zadań Międzynarodowego Funduszu Walutowego jest nadzór nad
przestrzeganiem reguł kursowych przez kraje członkowskie.
200. Do zadań Międzynarodowego Funduszu Walutowego naleŜy m.in. prowadzenie
polityki gospodarczej na obszarze krajów członkowskich.
201. Międzynarodowy Fundusz Walutowy jest organem Unii Gospodarczej i Walutowej.
202. Jednym z zadań Międzynarodowego Funduszu Walutowego jest udzielanie krajom
członkowskim róŜnego rodzaju kredytów walutowych w celu przywrócenia równowagi w
bilansie płatniczym.
203. Międzynarodowy Fundusz Walutowy udziela kredytów wyłącznie na finansowanie
konkretnych projektów inwestycyjnych.
204. Międzynarodowy Fundusz Walutowy udziela bezzwrotnej pomocy krajom
przeŜywającym trudności płatnicze.
205. Programy kredytowe Międzynarodowego Funduszu Walutowego skierowane są na
przezwycięŜanie okresowych trudności w bilansie płatniczym krajów członkowskich.
206. Waluta zewnętrznie wymienialna moŜe być walutą fakturowania i walutą płatności w
transakcjach bieŜących między nierezydentami oraz między rezydentami i
nierezydentami.
207. W systemie zewnętrznej wymienialności waluty nie ma Ŝadnych ograniczeń w
przepływie kapitałów między krajami.
208. JeŜeli waluta jakiegoś kraju jest wymienialna zewnętrznie, to nie ma Ŝadnych
ograniczeń w dokonywaniu zapłaty z tytułu legalnych transakcji towarami i usługami.
209. Waluty wewnętrznie wymienialnej nie wolno uŜywać jako waluty fakturowania i
waluty płatności w transakcjach zagranicznych.
210. Złoty polski był w latach dziewięćdziesiątych XX w. walutą zewnętrznie
wymienialną.
211. Wewnętrzna wymienialność złotego w latach 90. XX w. gwarantowała importerom
polskim moŜliwość rozliczeń w walutach obcych.
212. W systemie waluty swobodnie wymienialnej moŜna dokonywać rozliczeń zarówno w
walucie krajowej, jak i w dowolnej wymienialnej walucie obcej.
213. Pełna wymienialność waluty krajowej oznacza poddanie gospodarki krajowej na
wpływ konkurencji zagranicznej.
214. Im mniej ograniczeń w systemie wymienialności walut, tym bardziej sprzyjające
warunki dla rozwoju konkurencji w skali międzynarodowej.
215. Rozliczenia dewizowe to najlepszy system płatności z tytułu wymiany zagranicznej.
216. Do rozliczeń zagranicznych moŜna wykorzystywać tylko te waluty, które są co
najmniej wymienialne zewnętrznie.
217. W rozliczeniach dewizowych moŜna wykorzystywać walutę wewnętrznie
wymienialną jako walutę płatności.
218. Rozliczenia kompensacyjne stosowane są wtedy, gdy waluta jest wewnętrznie
wymienialna.
219. Stosowanie rozliczeń dewizowych chroni kontrahentów w obu krajach od ryzyka
kredytowego i ryzyka świadczenia.
220. W celu przeprowadzania rozliczeń zagranicznych banki dewizowe zakładają u
zagranicznych korespondentów rachunki loro.
221. Rachunki nostro u zagranicznych korespondentów słuŜą bankom krajowym do
przeprowadzania rozliczeń w walutach obcych.
222. Polecenie wypłaty (przelew) naleŜy do uwarunkowanych instrumentów rozliczeń
zagranicznych.
223. Realizując polecenie wypłaty, bank Ŝąda od beneficjenta przedłoŜenia dokumentów
potwierdzających wysłanie towaru do importera.
224. JeŜeli do rozliczeń między kontrahentami wykorzystuje się polecenie wypłaty, to
jeden z nich ponosi ryzyko związane z osobą i z krajem siedziby drugiej strony rozliczeń.
225. Polecenie wypłaty jest instrumentem neutralnym z punktu widzenia ryzyka stron
transakcji.
226. Osoba przyjmująca czek bankierski ponosi mniejsze ryzyko braku pokrycia niŜ ta,
która dostaje czek z prywatnego wystawienia.
227. KaŜdy czek realizowany przez bank to czek bankierski.
228. Czek podróŜniczy to czek wystawiony przez podróŜnika w kraju jego aktualnego
pobytu.
229. Płacąc czekiem podróŜniczym, naleŜy złoŜyć na nim drugi podpis, identyczny z
podpisem złoŜonym w momencie nabywania tego czeku.
230. Okres waŜności czeku podróŜniczego wynosi jeden rok.
231. Osoba przyjmująca czek podróŜniczy ponosi ryzyko braku pokrycia.
232. Kupując czeki podróŜnicze, moŜna wyeliminować ryzyko kursowe związane z
wymianą walut.
233. Zagubione lub skradzione czeki podróŜnicze mogą zostać zrefundowane przez ich
wystawcę.
234. Mianem euroczeku określa się czeki wystawiane w walucie euro.
235. Euroczeki wystawia się zawsze w walucie miejsca pobytu ich wystawcy.
236. Euroczeki są czekami gwarantowanymi do kwoty określonej w karcie euroczekowej.
237. Euroczek bez wpisanego na odwrocie blankietu numeru karty gwarancyjnej moŜe nie
być honorowany przez bank wystawcy.
238. Debetowa karta płatnicza słuŜy jedynie do pobierania gotówki w bankomatach.
239. Kwoty zapłacone kartą debetową są ściągane z rachunku posiadacza niezwłocznie z
datą transakcji.
240. Kartą kredytową moŜna płacić tylko wtedy, gdy jej uŜytkownik ma na swoim
rachunku bieŜącym odpowiednią ilość środków do dyspozycji.
241. Dla akceptanta płatności kartą nie ma znaczenia, czy jej posiadacz płaci kartą
kredytową, czy debetową.
242. Akredytywa dokumentowa naleŜy do instrumentów zabezpieczających interesy
obydwu stron transakcji zagranicznej.
243. Korzyści z rozliczenia za pomocą akredytywy odnosi jedynie jej beneficjent.
244. Jedynym warunkiem wypłaty beneficjentowi akredytywy podanej w niej kwoty jest
zgodność przedłoŜonych przez niego dokumentów z warunkami określonymi w tej
akredytywie.
245. Akredytywa typu listu kredytowego pozwala importerowi odroczyć płatność do czasu
sprzedaŜy zakupionych od eksportera towarów.
246. Aby skorzystać z akredytywy typu listu kredytowego, importer musi posiadać
wystarczającą ilość środków na swoim rachunku w banku otwierającym.
247. Inkaso dokumentowe jest znakomitym instrumentem zabezpieczenia rozliczeń dla
kontrahentów, którzy dość dobrze się znają.
248. Rozliczenie transakcji handlowej za pomocą inkasa dokumentowego pozwala
wyeliminować ryzyko legalnego wejścia importera w posiadanie towarów bez zapłaty za
nie.
249. Inkaso dokumentowe gwarantuje eksporterowi otrzymanie zapłaty w terminie
uzgodnionym z importerem.
250. Przyjmując dokumenty do inkasa, bank dokładnie analizuje ich zgodność z warunkami
kontraktu zawartego między eksporterem i importerem.
251. Do zadań banku przyjmującego dokumenty do inkasa naleŜy zapewnienie, Ŝe nie
dostaną się one w ręce importera przed dokonaniem przez niego zapłaty lub przed
zabezpieczeniem tej zapłaty w sposób podany w zleceniu.
252. Godząc się na rozliczenie transakcji zagranicznej w trybie inkasa dokumentowego,
moŜna narazić się na to, Ŝe importer nie odbierze przesłanego do niego towaru i trzeba
będzie szukać innego nabywcy.
253. Zastosowanie inkasa dokumentowego do rozliczenia transakcji zagranicznej zwalnia
od ryzyka związanego z osobą kontrahenta.
254. Najmniej kłopotliwym dla wierzyciela sposobem zabezpieczenia od róŜnych rodzajów
ryzyka jest gwarancja bankowa.
255. Mając gwarancję bankową, nie musimy się juŜ obawiać Ŝadnego ryzyka.