Scenariusz nr 2.

Scenariusz nr 2.
Temat: Sakrament Namaszczenia chorych.
1. Cel ogólny- ukazanie Sakramentu Namaszczenia Chorych w aspekcie uzdrowienia.
2. Cele szczegółowe:
 uczeń wie, że za pośrednictwem Sakramentu Namaszczenia Chorych człowiek cierpiący otrzymuje
łaskę uzdrowienia fizycznego i duchowego;
 uczeń potrafi przygotować miejsce i chorego do Sakramentu Namaszczenia Chorych;
 uczeń wyraża przekonanie, że Sakrament Namaszczenia Chorych jest sakramentem uzdrowienia.
3. Metody pracy:
 opowiadanie
 dyskusja
4. Formy pracy:
 praca z tekstem
 pogadanka
 praca w grupach
5. Środki dydaktyczne:
 egzemplarz Pisma Świętego
 Katechizm Kościoła Katolickiego
 obrzęd Namaszczenia Chorych
Przebieg lekcji
1. Wstęp.
Choroba i cierpienie dotykają każdego człowieka, są nieuniknionym towarzyszem życia po grzechu
pierworodnym. Prawda ta jest bolesna, rodzi wiele pytań, niezrozumienia. Człowiekowi bardzo trudno jest
przyjąć chorobę i cierpienie. Chrystus ustanowił Sakrament Namaszczenia Chorych, którego dzisiaj wiele
osób się boi, ponieważ uważają, że jest to sakrament zarezerwowany tylko dla tych, którzy są bliscy śmierci.
1. Aktywizacja
Pytamy, co uczniowie myślą na ten temat. Następnie dzielimy klasę na grupy i prosimy o analizę
tekstów: Mk 2, 1-12; Jk 5, 14-15; KKK 1503, KKK 1508, KKK 1532 (każda grupa otrzymuje jeden
tekst na podstawie którego ma przygotować krótką notatkę dotyczącą Sakramentu Namaszczenia
Chorych, którą później zaprezentuje na forum klasy). Na podstawie zebranego materiału wspólnie
tworzymy jedną notatkę, którą wszyscy zapiszą do zeszytu.
3.
Puenta- W Sakramencie Namaszczenia Chorych sam Chrystus, Bóg Żywy, przychodzi aby nas
podnieść i umocnić. Bardzo ważna jest tutaj nasza wiara, bowiem On sam mówił do ludzi, których
uzdrowił- idź, twoja wiara cię uzdrowiła. Poza tym bez Chrystusa nie jesteśmy w stanie zrozumieć naszego
cierpienia. Dopiero kontemplacja krzyża otwiera nasze oczy na Bożą rzeczywistość i pozwala odnaleźć sens
w tym co przeżywamy. W takiej perspektywie staje się jasne, że w naszym bólu nigdy nie jesteśmy sami, bo
On cierpi razem z nami.
Załączniki:
Zał nr1. Mk 2, 1-12:
„Gdy po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet
przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego
niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus
się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do
paralityka: Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy. A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli
w sercach swoich: Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?
Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: Czemu nurtują te myśli w waszych
sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć:
Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę
odpuszczania grzechów- rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał,
wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc:
Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego.”
Zał. nr 2. Jk 5, 14-15:
„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go
olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby
popełnił grzechy, będą mu odpuszczone.”
Zał nr 3. KKK 1503:
„Współczucie Chrystusa dla chorych i liczne uzdrowienia z różnego rodzaju chorób są wymownym
znakiem, że „Bóg łaskawie nawiedził lud swój” i że Królestwo Boże jest bliskie. Jezus ma nie tylko moc
uzdrawiania, lecz także przebaczania grzechów. Przyszedł On, by leczyć całego człowieka, duszę i ciało;
jest lekarzem, którego potrzebują chorzy. Jego współczucie dla wszystkich cierpiących posuwa się tak
daleko, że Jezus utożsamia się z nimi: „Byłem chory, a odwiedziliście Mnie” (Mt 25, 36). Jego szczególna
miłość do ludzi dotkniętych słabością nie przestaje w ciągu wieków pobudzać chrześcijan do specjalnej
troski o wszystkich tych, którzy cierpią na ciele i na duszy. Z niej rodzą się niestrudzone wysiłki, by ulżyć
im w cierpieniu.”
Zał nr 4. KKK 1508:
„Duch Święty udziela niektórym szczególnego charyzmatu uzdrawiania, by ukazać moc łaski
Zmartwychwstałego. Nawet najbardziej intensywne modlitwy nie przynoszą jednak uzdrowienia wszystkich
chorób. I tak św. Paweł musi usłyszeć od Pana: „Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się
doskonali” (2 Kor 12, 9), i że cierpienia, jakie musi znosić, mają sens, ponieważ „ze swej strony w moim
ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24)”
Zał nr 5. KKK 1532:
„Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:





zjednoczenie chorego z męką Chrystusa, dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
pocieszenie, pokój i siła do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień choroby lub starości;
przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
przygotowanie na przejście do życia wiecznego.”
Opracowali: Witali Burko i Tomasz Święciński