Jak spluwać z ogładą Dobre maniery wskrzesił renesans, a

9.02.2016
Savoir vivre, czyli sztuka życia ­ Ludzie ­ National Geographic ­ default ­ National Geographic
Jak spluwać z ogładą
Dobre maniery wskrzesił renesans, a konkretnie Erazm z Rotterdamu, który w
1530 r. napisał niewielką rozprawę De civilitate morum puerillum. Książka
zawierająca praktyczne wskazówki dotyczące zachowania się w towarzystwie i
„zewnętrznej ogłady” stała się bestsellerem – w ciągu sześciu lat powstało sześć
wydań, później wznowiono ją jeszcze 130 razy. Uczono z niej chłopców, jak
siedzieć, witać się, pluć, smarkać i puszczać gazy. Autor radził:Odwróć się gdy
spluwasz, by nie ubrudzić i nie opryskać nikogo. Gdy jakieś paskudztwo spadnie
na ziemię, rozdepcz je nogą, by nie budziło w nikim obrzydzenia. Albo: Niektórzy
zalecają, by wstrzymywać wiatry trawienne, zaciskając pośladki. Wszakże można
się przez to nabawić choroby. Wstrzymywanie się od dźwięku, który powoduje
natura, jest cechą głupców, którzy przywiązują większą wagę do ogłady niż do
zdrowia. I jeszcze jeden wzór zachowania: Chłop smarka w czapkę i kapotę, a
kiełbaśnik w zgięte w łokciu ramię. Ponieważ książki były wówczas drogie, główną
metodą wychowawczą było uczenie się na pamięć – zasady dobrego wychowania
wbijano więc do głów za pomocą rymowanek. Podręczniki dobrych manier
upowszechniły się wraz z rozwojem druku i były bardzo popularne na Zachodzie.
W naszym kraju dobrym manierom poświęcono pierwszy tekst świecki w języku
polskim O zachowaniu się przy stole z ok. 1400 r. Autor Przecław Słota pisze, jak
zachowywać się podczas biesiady dworskiej, i tłumaczy, że prostak je brudnymi
rękami, rwie się pierwszy, sięga przez innych i napełnia całe naczynie, podczas
gdy człek dobrze wychowany powinien siedzieć spokojnie, jeść małymi kęsami i
raczej nie objadać się na zapas.
http://www.national­geographic.pl/ludzie/savoir­vivre­czyli­sztuka­zycia
1/1