D - Sąd Rejonowy w Nowym Sączu

Sygn. akt: I C 60/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 maja 2016 r.
Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Agnieszka Poręba
Protokolant:
st. sekr. sądowy Anna Nowobilska
po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. w Nowym Sączu
sprawy z powództwa S. N.
przeciwko J. M.
o zapłatę
I. zasądza od pozwanej J. M. na rzecz powoda S. N. kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi
od dnia 13 maja 2010 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia
1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;
II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;
III. zasądza od pozwanej J. M. na rzecz powoda S. N. kwotę 300 zł (trzysta) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Z:/
1. (...)
2. (...)
Dnia 24 maja 2016 roku
Sygn. akt I C 60/16
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 24 maja 2016 roku
Powód S. N. pozwem z dnia 03.07.2015 roku wniósł o zasądzenie od pozwanej J. M. kwoty 10.000 złotych z
ustawowymi odsetkami od dnia 12 maja 2010 roku. Powód domagał się także zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu
według norm przepisanych (k. 1-5).
W uzasadnieniu żądania powód podniósł, iż w dniu 12.05.2009 roku udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 10.000
złotych, której pozwana nie spłaciła.
W dniu 23.11.2015 roku Referendarz tut. Sądu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego
pozwana wniosła sprzeciw w terminie (k. 28, 30-31).
W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.
Pozwana podniosła zarzut spełnienia świadczenia i wygaśnięcia roszczenia. Potwierdziła, iż zawarła z powodem
umowę pożyczki ale ją w całości spłaciła. Twierdziła że nie otrzymała żadnych wezwań do zapłaty albowiem
świadczenie spełniła.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powód S. N. i pozwana J. M. znali się przed zawarciem umowy pożyczki. Przez jakiś czas byli parą. Powód wyjechał
do pracy za granicę, co jakiś czas przyjeżdżał do Polski. Pozwana chciała otworzyć własny biznes i w związku z tym
potrzebowała pieniędzy na uruchomienie działalności.
W dniu 12.05.2009 roku powód S. N. udzielił pozwanej J. M. pożyczki w kwocie 10.000 złotych. Strony spisały umowę
na piśmie. Pożyczka miała być udzielona na rok do dnia 12.05.2010 roku. Strony nie zastrzegły naliczania odsetek od
pożyczki. Po upływie roku w związku z tym, iż pozwana nie zwróciła pieniędzy strony spisały oświadczenie, iż pozwana
zobowiązuje się do zapłaty do dnia 31 maja 2011 roku.
Dowód: umowa pożyczki – k. 6-7, oświadczenie – k. 8,
Pozwana w uzgodnionym terminie nie zwróciła pożyczki. Zaczęła unikać kontaktu z pozwanym, nie odbierała
telefonów, nie odbierała korespondencji.
Dowód: wezwania do zapłaty – k. 10-11, zeznania powoda – k. 47, nagranie z rozprawy z dnia 17 maja 2016 roku od
00:20:05, częściowo zeznanie pozwanej – k. 47 -48 nagranie z rozprawy z dnia 17 maja 2016 roku od 00:27:48
Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów powołanych w opisie stanu faktycznego oraz zeznań powoda
oraz częściowo zeznań pozwanej J. M..
Fakt zawarcia umowy pożyczki i wydania pieniędzy pozwanej był między stronami niesporny.
Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanej, iż pożyczkę spłaciła brak jest bowiem jakiegokolwiek przekonującego dowodu
by kwota 10.000 złotych została powodowi zwrócona. W tym zakresie niewiarygodne są zeznania męża pozwanej
P. M., który twierdził, iż pozwana pożyczkę spłaciła, chociaż nie był świadkiem tej spłaty, faktu spotkania stron nie
widział. Świadek jest nadto mężem pozwanej jest więc w oczywisty sposób zainteresowany w składaniu zeznań dla niej
korzystnych. Z kolei świadek J. K. miała widzieć sytuację przekazywania pieniędzy ale nie wie ile tych pieniędzy było,
i za co te pieniądze były przekazywane. Świadek twierdziła, że powód po pieniądze przyjechał na rowerze – powód
zaprzeczył by taki rower posiadał. Pozwana zatem nie zdołała wykazać by pożyczkę w kwocie 10.000 złotych spłaciła.
Na uwagę zasługują jednak także twierdzenia pozwanej zawarte w sprzeciwie, iż nie otrzymywała nigdy wezwań do
zapłaty i całą kwotę pożyczki spłaciła. Jednak po ujawnieniu przez powoda SMS-ów pozwanej, że przelała np. 1000
złotych lub że przeleje w poniedziałek pozwana zmieniła zeznania i zaczęła twierdzić, że powód domagał się od niej
zwrotu pieniędzy ale chodziło o odsetki. Tymczasem wcześniej o żądaniach zapłaty odsetek nie było mowy.
Trudno też uznać, iż pozwana jako przedsiębiorca nie zażądałaby w momencie spłaty pożyczki pokwitowania od
powoda tym bardziej, że powód takie zabezpieczenia w postaci umowy pożyczki i oświadczenia pozwanej sobie
zapewnił.
Wszystkie te okoliczności wskazują na niewiarygodność zeznań pozwanej w części w jakiej twierdziła, że pożyczkę w
całości spłaciła.
Fakt wiedzy świadka P. M. o zawarciu umowy pożyczki jest irrelewantny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy
w związku z czym wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka J. N. w tym zakresie podlegał oddaleniu jako
nieprzydatny. Podobnie wniosek o zasięgnięcie informacji u operatora sieci komórkowej odnośnie daty przesyłania
sms-ów pozwanej nie był istotny dla rozstrzygnięcia w kontekście przyznania pozwanej, iż smsy pochodziły od niej
oraz ustalenia, iż pozwana pożyczki nie spłaciła. W związku z powyższym ten wniosek dowodowy również została przez
Sąd oddalony.
Dokumenty złożone do akt sprawy należało uznać za wiarygodne jako, że ich treść nie była przez strony
kwestionowana. Pozwana nie kwestionowała także dokumentu umowy pożyczki.
Sąd zważył co następuje:
W ocenie Sądu powództwo S. N. zasługiwało na uwzględnienie.
Powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki zawartej między stronami w dniu 12 maja 2009 roku.
Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego
określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy. Bezspornie kwota pożyczki została
pozwanej wydana w kwocie 10000 złotych, zaś zwrot tej pożyczki do dnia orzekania nie nastąpił.
Pozwana nie zdołała wykazać żadnym dowodem, że pożyczkę pobraną od powoda spłaciła. Dowód w tym zakresie
spoczywał na pozwanej.
W zakresie odsetek powództwo zostało uwzględnione od dnia 13 maja 2010 roku, gdyż strony w umowie pożyczki
określiły termin spłaty na dzień 12 maja 2010 roku zatem dopiero z dniem 13 maja 2010 roku pozwana pozostawała
w zwłoce z zapłatą kwoty pożyczki. Chybiony jest też zarzut, niż powodowi nie należą się odsetki gdyż nie zostały
one zastrzeżone w u mowie pożyczki. Odsetki umowne w umowie pożyczki mają bowiem charakter wynagrodzenia
za korzystanie z cudzego kapitału i takich odsetek powód nie dochodził. Żądał natomiast odsetek za opóźnienie w
zapłacie kwoty pożyczki. Odsetki te należą się niezależnie od tego czy wierzyciel poniósł szkodę oraz z jakich przyczyn
doszło do opóźnienia (art. 481 k.c.).
Mając powyższe na uwadze Sąd powództwo uwzględnił o czym orzeczono w pkt I i II wyroku na podstawie powołanych
przepisów.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty złożyły się
koszt opłaty od pozwu uiszczonej przez powoda w kwocie 300 złotych.
ZARZĄDZENIE
(...)
(...)
(...)
31 maja 2016 roku