wersja do pobrania - Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie

Msza Św. Opłatkowa dla studentów Uniwersytetu Trzeciego Wieku
przy Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie, dn.10.01.2013 r.
Msza Św. Opłatkowa dla studentów Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy Uniwersytecie
Papieskim Jana Pawła II w Krakowie odbyła się w dniu 10.01.2013 r., w Kościele Św. Marka. Mszę
Św. koncelebrowali: Jego Magnificencja Ksiądz Rektor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w
Krakowie Władysław Zuziak, Ksiądz Prorektor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie
Wojciech Misztal, Ks. Prof. Jan Dziedzic, Dyrektor Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy
Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie.
Na wstępie Ks. Rektor Władysław Zuziak przywitał wszystkich zebranych. W szczególności
zwrócił się do studentów i studentek Uniwersytetu Trzeciego Wieku, mówiąc:
Bardzo serdecznie chcę Was przywitać w Kościele Św. Marka, który jest Kościołem
Akademickim, jeszcze od czasów Księdza Kardynała Macharskiego i wyrazić równocześnie wielką
radość, że już dawno nie było tak wielu osób w naszym Kościele. Dziękuję wam, że przyjęliście
zaproszenie, jesteście i jesteśmy razem, żeby dzielić się wspólną radością i świadczyć o Chrystusie:
„Słowo stało się Ciałem i zamieszkało wśród nas”. Bóg chce się zadomowić, zamieszkać w naszych
sercach, w naszych domach, tam gdzie przebywamy. Może jeszcze u niektórych z was w pracy, czy w
czasie wykładów. Tam, gdzie się rodzi Bóg, tam rodzi się miłość, rodzi się pokój. I tej miłości i tego
pokoju potrzebujemy w naszych domostwach. I na tym polega zamieszkanie Boga wśród nas.
Chciejmy poprzez udział w tej Mszy Świętej nabrać jeszcze więcej sił duchowych, byśmy wracając do
naszych domów robili wszystko, by było jeszcze więcej miłości i Bożego Ducha dzisiaj w świecie.
Kazanie w czasie Mszy Świętej Opłatkowej w dniu 10.01.2013 r. wygłosił Ksiądz Prorektor
Wojciech Misztal, w którym powiedział:
Jednym z najważniejszych, centralnych nurtów przesłania związanego z Misterium
Narodzenia Pańskiego jest Słowo, objawienie się Boga, wiadomość, którą On przekazuje czyli innymi
słowy Ewangelia. Doświadczenie, wiadomość, że Bóg przemawia. Bóg daje się zrozumieć. Daje
również łaskę Swym stworzeniom, by i one rozumiały, by i one mówiły, przekazywały dalej to, co
zrozumiały. I w ten sposób Bóg łączy Niebo i ziemię. Jednoczy doczesność i wieczność. Połączył
życie śmiertelne i życie wieczne w pełni istnienia. Bóg się objawia, Bóg zwraca się do człowieka. To
jest przeogromny dar. Ludzki umysł rozumie, formułuje słowa, język odpowiada. Objawienie i
Tradycja postrzegając ten dialog ukazują go jako szeroko zakrojony, jako realizujący się w skali
kosmicznej, powszechnej. Czy nie wskazywał na to już np. prorok Izajasz ? Czy nie pisze o tym dalej
Paweł Apostoł ? Czy nie wskazuje na to sam Chrystus ? Kto uczestniczy w tym spotkaniu, w tej
wymianie mądrości, poznania, miłości, komunii i budowania? Przede wszystkim to sam Bóg: Ojciec,
Chrystus i Duch Święty, cała Trójca Święta. Uczestniczą też doskonałe byty, przewyższające
człowieka, uczestniczą w nim Aniołowie. Uczestniczą byty, które my dzisiaj różnie klasyfikujemy.
Słyszymy o gwieździe. Właściwie z nią uczestniczy w tym Misterium cały Firmament niebieski, jego
moce, niezmierzone bogactwo i piękno. Dalej bardzo ważnymi protagonistami są Matka Boża, Św.
Józef, tajemniczy Mędrcy przybywający ze Wschodu, prości pasterze, staruszka Anna, starzec
Symeon, szczęśliwa matka w późnym wieku - św. Elżbieta, szczęśliwy ojciec i kapłan Zachariasz. A
Tradycja mocna słowem Bożym zauważy dalej też zwierzęta wokół żłóbka. W Misterium Bożego
Narodzenia istoty stworzone spotykają Boga. Zostaje im to dane jako ogromna łaska. Otrzymują
łaskę
rozumienia
Boga.
Dalszego
zgłębiania
Misterium
Jego
Wszechmocnej
Miłości,
bezinteresownej, biblijnej Agape. Ale dalej jest to również łaska poznania innych, poznania siebie
samego, łaska właściwego rozumowania, wyciągania konsekwencji z otrzymanej mądrości, z
otrzymanej wiedzy, łaska przekazywania, dzielenia się tym co zrozumiałe, dzielenia się wiedzą,
dzielenia się mądrością z innymi. Tutaj przeszkodą nie jest podeszły wiek, nie jest młodość,
przeszkodą nie jest pochodzenie społeczne, nie ogranicza człowieka status społeczny. Nie
przeszkadza, ale właściwie pomaga wiedza, mądrość, pobożność, aktywność, przedsiębiorczość.
Matka Chrystusowa udaje się do Św. Elżbiety. Mędrcy przybywają ze Wschodu. Św. Józef, by
ratować Chrystusa organizuje ucieczkę do Egiptu i później powrót. W tym Misterium, w tym
spotkaniu mamy łaskę uczestniczenia i my wszyscy. Trzeba tutaj wymienić przede wszystkim
uczestnictwo przez Eucharystię. Uczestnictwo przez wsłuchiwanie się w Słowo Boże. Uczestnictwo
przez całe życie sakramentalne, modlitewne, przez uczynki miłosierdzia. Ale uczestniczymy też przez
nasze intelektualne poszukiwanie, przez zgłębianie Jego wielorakiej mądrości. Zdobywanie wiedzy o
Nim i o świecie, który ze swej Miłości stworzył i podtrzymuje w istnieniu i dalej prowadzi ku Sobie.
Na ten dialog składa się również nasza wspólna praca uniwersytecka. To także wielki dar, za który
Bogu jesteśmy wdzięczni.
Słowo Księdza Dyrektora Jana Dziedzica na zakończenie Mszy Św. Opłatkowej w dn.
10.01.2013 r.:
Chciałem bardzo serdecznie podziękować wszystkim tutaj obecnym, a przede wszystkim
Księdzu Rektorowi, który nas bardzo wspiera. Zawsze jest obecny wśród nas. Poprzez swój list daje
sygnał do całej Diecezji, do całego Krakowa, że przy naszej Uczelni działa Uniwersytet Trzeciego
Wieku. Byłem w Uroczystość św. Szczepana w Kościele i wiem, że taka instytucja jest. Ale wiemy
też, że jest to dla nas norma wewnętrzna. Tą normatywą jest rocznik drugi. Dzisiaj widzę, że
zdecydowanie większa grupa osób jest z roku drugiego. Musimy postarać się, aby ten „wagonik”,
któremu na imię „rok pierwszy” został pociągnięty i żeby z większą prędkością podążał do przodu, a
my wszyscy do Betlejem, do tego światła gwiazdy Betlejemskiej, którą dzisiaj poprzez swoje słowo
pokazał nam Ksiądz Profesor Wojciech Misztal, który jest Prorektorem naszej Uczelni. Jesteśmy
bardzo wdzięczni, że przyjął nasze zaproszenie i że to słowo do nas skierował. Słowo pełne nadziei,
miłości, słowo przez które, pokazał swoją osobowość człowieka bardzo życzliwego dla wszystkich.
Teraz Ksiądz Rektor poświęci opłatki, chleb, którym połamiemy się wszyscy, składając sobie
życzenia przy akompaniamencie organów. Tutaj pomaga nam Ksiądz Krzysztof, który jest studentem
Muzyki i jest świetnym organistą, będzie kiedyś profesorem i będzie uczył studentów techniki grania
na tym instrumencie. Oddaję teraz głos Księdzu Rektorowi, prosząc, aby poprowadził modlitwę
związaną z poświęceniem opłatków.
Ksiądz Rektor powiedział:
Te opłatki już tutaj przy ołtarzu są. Wspólną modlitwą skupiamy się nad tym co jest ważne chleb, który jest darem Bożym i równocześnie dziełem rąk ludzkich. To jest ta wspaniała współpraca
między Bogiem Stwórcą a człowiekiem. Św. Brat Albert Chmielowski mówił, że trzeba być dobrym
jak chleb, aby każdy, który przychodzi mógł ukroić tyle ile trzeba. I nad tym gestem łamania się
chlebem, dzielenia się opłatkiem dzisiaj nie tylko chcemy się zatrzymać, zastanowić, ale dalej dzielić
się dobrem i miłością w naszym życiu codziennym. Pragniemy teraz pobłogosławić opłatki, którymi
będziemy się dzielić. „Błogosławiony jesteś Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności
otrzymaliśmy chleb, który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich. Ty z miłości posłałeś na świat
swojego jednorodzonego Syna, który pod postacią chleba daje nam swoje Ciało jako pokarm i
zapewnienie nieśmiertelności. Pobłogosław Panie Boże nas i te opłatki, którymi będziemy się dzielić
zwyczajem naszych ojców, składać sobie wzajemne życzenia świąteczne. Napełnij nasze serca
życzliwością, miłością i pokojem, abyśmy w codziennym postępowaniu potwierdzali to, co
wypowiadać będziemy ustami. Spraw abyśmy byli dla siebie nawzajem dobrzy jak chleb i kiedyś
zgromadzili się na braterskiej uczcie w Twoim Królestwie, przez
Chrystusa Pana naszego. Amen.
Po błogosławieństwie Bożym udzielonym wszystkim zebranym Ksiądz Rektor powiedział, że
w imieniu Księży Rektorów i Księży Dziekanów oraz Księży wykładowców razem z Księżmi tu
obecnymi składają wszystkim najlepsze życzenia. To dzielenie się opłatkiem jest wymowne. Dzielimy
się radością, dzielimy się sukcesami w naszych domach rodzinnych, a czasem dzielimy się naszymi
troskami, kłopotami, niepowodzeniami. I taki jest sens dzielenia się opłatkiem, że wyszliście ze
swoich mieszkań, może przeżywacie codzienność w samotności, ale wyszliście z wiarą, nadzieją i
miłością tu na spotkanie z Chrystusem przy ołtarzu. Wyszliście z tą nadzieją i otwarciem się na
drugiego człowieka i dzielenia się tym opłatkiem w naszej wspólnocie uniwersyteckiej. Jesteśmy wam
wdzięczni drogie studentki i drodzy studenci, że wybraliście naszą uczelnię. Uczelnia ma to do siebie,
że prowadzi badania naukowe i dzieli się wiedzą. Chleb ma to do siebie, że chce żeby był spożywany,
takie jest niejako jego przeznaczenie. Wiedza ma to do siebie, że ją nie zatrzymujemy, tylko się nią
dzielimy. Gdy uczestniczycie, tak samo jak my, w tym wielkim dziedzictwie uczonych, naukowców
przez wieki. Oni się podzielili swoją wiedzą i doświadczeniem i pozostawili to w księgach. I ta wiedza
ma to do siebie, że wciąż jest dzielona. Ale wiemy, że nie wystarczy tylko wiedza ludzka. Wchodząc w
tę wspólnotę naszego życia ludzkiego, we wspólnotę życia z Bogiem, to jesteśmy jeszcze obdarzeni
Bożą mądrością, Bożą łaską. Człowiek zyskuje coś więcej i dzisiaj w dobie sekularyzacji, kiedy
człowiek próbuje budować cywilizację bez Boga, Jan Paweł II nam powiedział, że to jest cywilizacja
śmierci, nie cywilizacja miłości, jesteśmy wam wdzięczni, że macie odwagę wyznawać swoją wiarę, że
macie odwagę dalszego poszukiwania i otwarcia się na Boga i naprawdę i na Jego miłość, a także na
tę wiedzę ludzką. Dzieła sztuki, jeżeli słuchamy utworów muzycznych, kontemplujemy je, to
widzimy bogactwo, w którym uczestniczymy. Ten gest łamania się opłatkiem ma wiele znaczeń. Tak
jak ja dzielę się wiedzą, Bóg dzieli się swoją miłością, nie chce być sam. My dzisiaj jesteśmy tutaj
razem, czujemy się mocni, bo nie jesteśmy sami ze swoimi chorobami i samotnością, ale żyjemy we
wspólnocie Kościoła. Cieszymy się, że uczestniczymy w tym wielkim dziedzictwie duchowym i
naukowym Jana Pawła II, będąc studentkami i studentami na Uniwersytecie błogosławionego Jana
Pawła II. Życzę wam razem z Profesorami wykładowcami, aby to dobro, ta miłość, którą się Bóg
dzieli z nami, przekazywana poprzez pośrednictwo ludzi, także poprzez was, stale wzrastała, a
równocześnie zachęcamy abyście jako nasze studentki i studenci przekazując wiedzę o naszej uczelni
swoim dzieciom, swoim wnukom, tak to robili, aby i oni znaleźli się kiedyś w murach naszej uczelni.
Jesteście wspaniałymi ambasadorami naszego Uniwersytetu i dziękujemy wam za to i ten gest
dzielenia się opłatkiem świadczy o tym, że wy jesteście w naszej wspólnocie. Dzielimy się we
wspólnocie Uniwersytetu Papieskiego tym dobrem i tą miłością, którą Bóg nas obdarza. Księdza
Krzysztofa prosimy o kolejne kolędy, które wyrażają radość, że Bóg się narodził. Jak się narodził
Bóg, to rodzi się dobro i rodzi się miłość. Szczęść Boże!
(Oprac. mgr Teresa Partyka - studentka UTW przy Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II).