Chapter 6 1. Odruch warunkowy jest wrodzonym wzorcem reakcji. 2

Chapter 6
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
34.
Odruch warunkowy jest wrodzonym wzorcem reakcji.
Jaka jest różnica między warunkowaniem klasycznym a instrumentalnym?
Nauczyłam się dobrych manier przy stole, kiedy byłam dzieckiem.
Uczenie się jest bardziej lub mniej stałą zmianą w zachowaniu.
Proces uczenia się jest czasami uśpiony.
Proces uczenia się nie odzwierciedla się w natychmiastowej akcji.
Żeby uczyd się konieczne jest otrzymywanie informacji.
Jeżeli noworodek urodził się bez słuchu i wzroku, będzie mu bardzo trudno rozwinąd
normalną inteligencję.
Warunkowanie klasyczne to reakcja na otrzymywane sygnały.
Jeżeli czytamy menu w restauracji, zaczyna nam cieknąd ślina.
Nie urodziliśmy się ze skłonnością do ślinienia na widok menu.
Jest to zachowane nabyte poprzez doświadczenie.
Ślinienie się na widok słów na papierze to odruch warunkowy.
Pierwszym badaczem warunkowania klasycznego był Ivan Pawłow, psycholog rosyjski.
Uwarunkowanie klasyczne charakteryzuje się zdolnością pierwotnie naturalnego bodźca do
wywołania odruchu.
Pawłow trzymał psy w laboratorium uwięzione w szelkach.
Pojęcia takie jak: bodziec bezwarunkowy, bodziec warunkowy, odruch bezwarunkowy i
odruch warunkowy są ze sobą blisko spokrewnione.
Bodziec bezwarunkowy ma wrodzoną siłę do wywoływania odruchu.
Pokarm w ustach jest przykładem bodźca bezwarunkowego.
Bodziec warunkowy jest tworzony poprzez proces uczenia się.
Jeśli dźwięk poprzedza pojawienie się pokarmu, wówczas dźwięk nabiera mocy wywoływania
ślinienia się.
Pawłow uważał bodźce warunkowe za sygnały.
Odruch bezwarunkowy jest wrodzonym wzorcem reakcji.
Pies posiada wrodzoną tendencję do ślinienia się, kiedy ma pokarm w pysku.
Słowo reakcja używane jest czasami zamiast słowa odruch, ale to powszechne zastosowanie
jest nieprecyzyjne.
Odruch warunkowy jest wyuczonym wzorcem reakcji.
Jeśli pies ślini się na dźwięk, to wywołany przepływ śliny jest odruchem warunkowym.
Słowo warunkowanie sugeruje rodzaj uczenia się, które nie wymaga zastanawiania się i
rozumowania.
Warunkowanie klasyczne nie ogranicza się do psów i zwierząt, również niemowlęta są zdolne
do warunkowania klasycznego.
Odruchy warunkowe są mimowolne, tzn. są poza naszą świadomą kontrolą.
Wzorce behawioralne takie jak: wygaszanie, uogólnianie bodźca i różnicowanie są związane z
warunkowaniem klasycznym.
Wygaszanie ma miejsce, jeżeli bodziec warunkowy prezentowany jest szereg razy bez bodźca
bezwarunkowego.
Dźwięk przestanie wywoływad odruch warunkowy (ślinienie się), jeżeli pojawi wystarczającą
ilośd razy bez pokarmu.
Jesteśmy w stanie oduczyd się odruchów warunkowych.
35. Wygaszanie nie może byd mylone z zapominaniem.
36. Wygaszanie jest aktywnym procesem przeznaczony do eliminowania odruchów
warunkowych.
37. Proces wygaszania wykorzystywany jest w terapii odwrażliwiania.
38. Uogólnianie bodźca następuje, jeżeli bodziec podobny do pierwotnego bodźca warunkowego
wywołuje odruch warunkowy.
39. Rozróżnianie to zdolnośd dostrzegania różnic między pierwotnym bodźcem warunkowym a
innymi bodźcami.
40. Asystentka Watsona nauczyła dziecko bad się białego szczura.
41. Dziecko, znane w literaturze badawczej jako Mały Albert, wykazywało objawy strachu, kiedy
widziało brodę Świętego Mikołaja.
42. Ta teoria jest bardzo pouczająca.
43. Jedyną skuteczną drogą uczenia się jest trudna droga uczenia się poprzez własne błędy.
44. Uczenie się metodą prób i błędów było badane poprzez doświadczenia w USA.
45. On badał zachowanie kota podczas ucieczki z labiryntu.
46. Kot nauczył się pociągania za sznurek, który otwierał drzwi.
47. Nie nastąpiło u niego nagłe olśnienie.
48. Kot zachowywał w pamięci niektóre wzorce.
49. Proces odciśnięcia piętna oznacza, że pewne użyteczne akcje odbiły ślad na układzie
nerwowym.
50. Prawo efektu to tendencja do zapamiętywania wynikająca z satysfakcji.