Rekolekcje – Świętość ŚWIĘTE MIEJSCE, ŚWIĘTY

Rekolekcje – Świętość
ŚWIĘTE MIEJSCE, ŚWIĘTY CZAS, ŚWIĘTE DZIAŁANIE
Myśli z konferencji
1. Rozpocznijmy tę konferencję od przypomnienia, co oznacza słowo
świętość. Wiemy, że w języku hebrajskim, wiąże się ono z czynnością
odcinania, oddzielenia, wyłączenia jakiejś rzeczywistości ze zwykłego
użytku, aby ją przekazać Bogu i przenieść w Jego boski świat. Szczególnym
znakiem tego rozumienia świętości była ofiara całopalna. Ogień spalał
złożony na ołtarzu dar, a unoszący się w górę dym uświadamiał
człowiekowi, że to, co przyniósł Bogu w ofierze, zostało przeniesione w
inną rzeczywistość, w boski świat.
2. Człowiek wierzący spotyka się w swoim życiu z wieloma
„świętościami”, czyli taki dobrami tego świata, które zostały wyłączone ze
zwyczajnego użytku ziemskiego i uroczystym aktem ofiarowane Bogu. Bóg
przyjmując dar człowieka uświęca go, czyli napełnia swoją obecnością.
Przyjrzyjmy się tej prawdzie na kilku przykładach.
3. Pierwszym z nich jest święte miejsce. Jest nim przede wszystkim
świątynia wzniesiona trudem ludzkiej pracy. Wspólnota wierzących przez
ręce biskupa przekazuje ten dar Bogu, a Bóg wzywany modlitwą Kościoła
przyjmuje dar i uświęca go, napełniając swoją obecnością. Od tej chwili jest
to Jego dom. Został wyłączony ze świeckiego użytku. Nie jest warsztatem
pracy ani miejscem zabawy. Jest znakiem, który przypomina o niebieskim
domu Ojca, o Jego życiu i Jego świecie. W tym domu jest obecny Syn
Boży, ukryty pod osłoną chleba. Myśląc o domu Boga na tej ziemi, uczymy
się myśleć o świętości, której największą tajemnicą jest obecność Boga.
Miejscem świętym staje się dla człowieka także izdebka modlitwy, o
której mówił Jezus: „Gdy chcesz się modlić, wejdź do izdebki, zamknij
drzwi i módl się do Ojca Twego”. Zbawiciel mówi tu wyraźnie o pewnym
oddzieleniu. W tym przypadku nie muszą to być mury czy drzwi materialne,
lecz duchowe odejście od spraw tego świata, by całkowicie być z Bogiem.
Gdy w taki sposób jesteśmy z Bogiem, miejsce tego spotkania zostaje
uświęcone. Nie my uświęcamy to miejsce, ale my zapraszamy Boga na to
miejsce, a On przychodzi i swoją obecnością je uświęca. On staje się święte,
gdyż On jest w nim w sposób szczególny.
Wchodząc do miejsca świętego i wychodząc z niego przekraczamy próg,
oddzielający dom Boga od tego świata lub otwieramy i zamykamy drzwi
oddzielające izdebkę modlitwy od innych miejsc, w których przebywamy.
To przechodzenie z jednego świata do drugiego odgrywa ważną rolę w
procesie uświęcania. Przynosimy do Boga nasz codzienny świat i zanosimy
Boga w naszą zwykłą rzeczywistość. Należy przy tym pamiętać o słowach
Boga skierowanych do Mojżesza: „Zdejm sandały, gdyż miejsce, na którym
stoisz jest ziemią świętą”. Pobyt w świętym miejscu wymaga szczególnych
gestów i szczególnej postawy.
2. Od refleksji nad świętym miejscem przechodzimy do refleksji nad
świętym czasem. Tu również doświadczamy tej samej prawdy. Wiemy, że
każda chwila jest nam dana przez Boga i w każdej godzinie jest On pośród
nas obecny. Jeden kiedy używamy określenia „święty dzień”, myślimy o
niedzieli, o dniu, w którym przerywamy zwykłą ziemską aktywność,
związana z pomnażaniem dóbr tego świata. Żeby przeżyć ten dzień nie
musimy nigdzie wyjeżdżać. Gdziekolwiek jesteśmy i jakikolwiek jest stan
naszego ducha, dzień święty przychodzi w rytmie tygodniowym i jest nam
ofiarowany jako dar. Być może nie zawsze umiemy sobie radzić z tym
darem. Nie zawsze umiemy docenić zrozumieć jego świętość, czyli
szczególną obecność Boga. Dla chrześcijan nie jest zwykły dzień
odpoczynku, lecz dzień uczestnictwa w odpoczynku Ojca. Nie jest to tylko
ziemskie świętowanie, lecz autentyczne przeżywanie zmartwychwstania
Chrystusa. Nie jest to tylko dzień ludzkich spotkań, lecz dzień wylania
Ducha Świętego, który tworzy prawdziwą wspólnotę, Kościół. Być może
powinniśmy częściej używać określenia „rozpoczynam przeżywanie dnia
świętego”, „przeżywam święty dzień”. Pomocne też będą pytania: Jak
przeżyć święty dzień? Jak odnaleźć się w tej rzeczywistości, którą Bóg dla
mnie stworzył i która w sposób szczególny wypełnił swoją obecnością?
Myśląc o czasie, jaki jest nam ofiarowany, przywołujemy również
określenie „godzina święta”. Mówimy tak uświadamiając sobie, że to
czuwanie z Jezusem w Ogrójcu, w miarę możliwości przeżywane przed
Najświętszym Sakramentem, jest naznaczone szczególną obecnością Pana,
co sprawia, że jest to święta godzina. W szerszym znaczeniu możemy tak
powiedzieć o każdej chwili modlitwy. Jest to dla nas święty czas,
wypełniony Jego obecnością, co znajduje najbardziej czytelny wyraz, gdy
modlimy się przed Najświętszym Sakramentem. Wtedy doświadczenie
obecności Pana jest wyjątkowe, co ma również ważne znaczenie w procesie
naszego uświęcania, dokonywanego przez Ducha Świętego.
Wielką pomocą w dobrym przeżywaniu świętego czasu, szczególnie
niedzieli, jest świadome rozpoczynanie i kończenie tego dnia.
Rozpoczynamy pierwszymi nieszporami niedzieli. Są one jak brama, przez
którą wchodzimy w święty czas. Wszystko, co dzieje się później, jest
2
przeżywane w szczególnej obecności Boga. Jeśli jest dla nas ważnym
przeżyciem wejście do świętej przestrzeni, jaka jest kościół, to również
ważnym przeżyciem jest wejście w święty czas, który Bóg nam ofiarował.
Dlatego dziś wieczorem przeżyjemy wspólne nieszpory, wchodząc w
świętowanie niedzieli.
3. Starając się głębiej zrozumieć znaczenie świętego miejsca i świętego
czasu, zobaczmy jeszcze inne dary, ofiarowane nam przez Boga i
naznaczone Jego obecnością, która jest uświęcająca. Pomyślmy o świętym
działaniu i postawmy sobie pytanie, jakie czynności, które spełniamy,
należą do tych najbardziej naznaczonych obecnością Boga. Trzeba spośród
nich wyróżnić te, które zwyczajnie nazywamy świętymi czynnościami.
Należy do nich przede wszystkim sprawowanie liturgii. W jej centrum jest
Eucharystia. Wszyscy uczestnicy tego misterium spełniają święte
czynności, gdyż czynnie uczestniczą w zbawczym wydarzeniu,
uobecnianym przez Chrystusa. On, nasz Zbawiciel, jest głównym
celebransem liturgii. On działa w kapłanie i w wiernych świeckich.
Uświadomienie sobie, że w czasie Eucharystii i każdej innej celebracji
liturgicznej, spełniamy święte czynności, pomaga również w pełniejszym
odkrywaniu, czym jest świętość. Ukazuje się ona tutaj jest działanie w
zjednoczeniu z Jezusem, a w jeszcze pełniejszym sensie, jako oddanie siebie
Chrystusowi, aby On przez nas działał. Tak właśnie dzieje się w czasie
liturgii. Soborowa konstytucja o liturgii uczy, że „gdy ktoś chrzci, sam
Chrystus chrzci […], gdy w Kościele czyta się Pismo święte, On sam
przemawia” (KL 7). Czyni to jednak przez ludzi, dlatego czynności przez
nich spełniane są naznaczone szczególną świętością.
4. Jest również taki rodzaj działania, który nosi w sobie coś boskiego, a
więc świętego, także wtedy, gdy nie jest ono spełniane w liturgii. Chodzi o
wszelką aktywność człowieka, która jest wyrazem miłości. Ta ludzka
miłość jest promieniowaniem Bożej miłości, a kiedy człowiek ściśle
jednoczy się z Jezusem, to również miłość ludzka zostaje przeniknięta
miłością samego Boga. Nie jest więc już tylko ludzką miłością. Została
włączona w miłość Chrystusa.
3