Widok - Sąd Apelacyjny

WYROK Z DNIA 30 LISTOPADA 2010 r.,
III AUa 797/10
Dla ustalenia uprawnień ubezpieczonego do świadczenia przedemerytalnego w razie
wątpliwości co do spełnienia przezeń kryterium legitymowania się 6 miesięcznym stażem
pracy u ostatniego pracodawcy, może być istotne ustalenie, czy nie doszło do „przejścia
zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę” o którym mowa w art. 23 1 kp,
bowiem jedynie zastosowanie tego przepisu stworzy możliwość spełnienia przez
odwołującego wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy
z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. nr 120, poz. 1252
ze zmianami).
art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych
(Dz. U. nr 120, poz. 1252 ze zmianami).
Sędzia SA Mirosław Szwagierczak (przewodniczący)
Sędzia SA Roman Skrzypek
Sędzia SA Marta Pańczyk-Kujawska (sprawozdawca)
Sąd Apelacyjny w Rz. w sprawie z wniosku Jana P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych Oddział w Rz. o prawo do świadczenia przedemerytalnego, po rozpoznaniu na
rozprawie w dniu 30 listopada 2010 r. apelacji wniesionej przez pozwany Zakład Ubezpieczeń
Społecznych Oddział w Rz. od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 7 września 2010 r.
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu.
U za sa dnienie
Decyzją z dnia 8 marca 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Rz. odmówił
wnioskodawcy Janowi P. prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawie przepisów
ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. nr 120, poz. 1252 ze
zmianami). W uzasadnieniu decyzji Zakład podał, iż wnioskodawca nie przepracował
u ostatniego pracodawcy 6 miesięcy, w związku z czym nie spełnia przesłanek do dochodzonego
świadczenia.
Wnioskodawca Jan P. odwołał się od decyzji ZUS do Sądu Okręgowego Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w T., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu
1
prawa do dochodzonego świadczenia przedemerytalnego. Zarzucił, że wbrew stanowisku ZUS
u ostatniego pracodawcy pracował przez okres znacznie przenoszący 6 miesięcy.
W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Rz.,
wnosił o oddalenie żądania wnioskodawcy, z tego samego względu, który legł u podstaw
zaskarżonej decyzji.
Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T., wyrokiem z dnia 7 września
2010 r. oddalił wniesione przez Jana P. odwołanie.
Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy ustalił,
że wnioskodawca urodzony 4 marca 1951 r. na dzień złożenia wniosku o emeryturę w dniu
25 września 2010 r. udowodnił 29 lat, 11 miesięcy i 8 dni okresów składkowych
i nieskładkowych, zaś po zaliczeniu mu okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców łączny
jego staż pracy wynosi 40 lat, 4 miesiące i 10 dni. W dniu 8 lutego 2010 r. Jan P. złożył wniosek
o przyznanie mu prawa do świadczenia przedemerytalnego, przedkładając świadectwo pracy
wystawione przez F. P. sp. z o.o. w W. potwierdzające jego zatrudnienie w okresie od
10 września 1997 r. do 17 grudnia 2001 r. oraz od 18 grudnia 2001 r. do 28 lutego 2009 r.
Rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło na mocy porozumienia stron. Sąd ustalił także,
iż odwołujący był zarejestrowany jako bezrobotny w okresie od 24 lipca 2009 r. do
31 lipca 2010 r.
Dokonując oceny prawnej sprawy Sąd I instancji przytoczył treść art. 2 ust. 1 ustawy
z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych i stwierdził, że Jan P. spełnia
wszystkie warunki do przyznania mu prawa do dochodzonego świadczenia. W ocenie Sądu
Zakład niewłaściwie przyjął, że wnioskodawca nie spełnia warunku 6-miesięcznego zatrudnienia
u ostatniego pracodawcy, skoro z jego akt osobowych wynika, że okres ten wynosi ponad 12 lat.
W podstawie prawnej Sąd powołał dodatkowo art. 47714 § 2 kpc.
Wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T. zaskarżony został
przez pozwany organ rentowy.
Zarzucając naruszenie art. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych Zakład wniósł
o jego zmianę i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu apelujący podniósł, że zgodnie z art. 2 ust. 1
ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie
która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu
przepisów o promocji zatrudnienia, w którym pracowała przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy
oraz posiada staż pracy uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 40 lat dla mężczyzn.
Z wnioskodawcą rozwiązano stosunek pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy,
jednakże przed tym okresem był on zatrudniony w F. M. sp. z o.o. jedynie przez 3 miesiące
w miejsce wymaganych 6. Powołany przez Sąd Okręgowy okres pracy w F. P. sp. z o.o. został
zakończony rozwiązaniem stosunku pracy za porozumieniem stron, w związku z czym nie może
stanowić podstawy do przyznania Janowi P. prawa do świadczenia przedemerytalnego.
2
Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Wniesiony przez pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych środek zaskarżenia
skutkować musi wydaniem orzeczenia kasatoryjnego, bowiem wydane przez Sąd Okręgowy
rozstrzygnięcie jest przedwczesne.
W pierwszej kolejności stwierdzić wypadnie, że skarżący organ rentowy zasadnie podniósł,
iż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych prawo do świadczenia
przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów o promocji zatrudnienia, w którym była
zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury,
wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn. Tym samym uznanie przez Sąd
Okręgowy, że skoro wnioskodawca legitymuje się ponad 6 miesięcznym stażem pracy
w sp. z o.o. F. P. z W. to spełnia przesłanki do przyznania mu świadczenia przedemerytalnego,
nie ma oparcia w prawie, skoro rozwiązał z tym pracodawcą stosunek pracy za porozumieniem
stron, a nie z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy.
Powyższe nie przesądza jednakże o bezzasadności odwołania Jana P. W tym miejscu
wypadnie przypomnieć, iż po rozwiązaniu stosunku pracy z F. P. sp. z o.o. wnioskodawca
kontynuował zatrudnienie w F. M. sp. z o.o. pracując w tym samym zakładzie pracy, na tym
samym stanowisku i wykonując te same obowiązki. Tym samym istotne dla rozstrzygnięcia
sprawy jest ustalenie czy nastąpiło „przejście” zakładu pracy w którym pracował Jan P. z F. P.
sp. z o.o. na nowego pracodawcę którym był F. M. sp. z o.o. w rozumieniu art. 231 kp. Jeśli
bowiem doszło do takiego przejścia, automatycznie z mocy prawa nastąpiła zmiana pracodawcy
w ramach dotychczasowego zatrudnienia Jana P. i rozwiązanie stosunku pracy z F. P. sp. z o.o.
za porozumieniem stron z dniem 28 lutego 2009 r. nie miałoby znaczenia dla ustalenia jego stażu
pracy w ostatnim zakładzie pracy.
Wszystko to razem prowadzić zaś musi do stwierdzenia, że wydane przez Sąd I instancji
rozstrzygnięcie jest przedwczesne, bowiem Sąd nie zbadał kwestii istotnej dla rozstrzygnięcia
sprawy. W ponownym postępowaniu Sąd Okręgowy winien przeprowadzić postępowanie
dowodowe na okoliczność ustalenia podstawy prawnej na mocy której doszło do przejęcia
zakładu pracy w którym pracował wnioskodawca przez F. M. sp. z o.o., a następnie ustalić czy
miało ono charakter „przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę”, o którym
mowa w art. 231 kp, bowiem jedynie zastosowanie tego przepisu w okolicznościach omawianej
sprawy stworzy możliwość spełnienia przez odwołującego wszystkich przesłanek, o których
mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.
Wobec powyższego na podstawie art. 386 § 4 kpc Sąd Apelacyjny wydał orzeczenie
kasatoryjne przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
3