Anna Kamieńska – polska poetka, eseistka i tłumaczka. Urodzona

Anna Kamieńska – polska poetka, eseistka i tłumaczka. Urodzona 12 kwietnia 1920 r.
w Krasnymstawie w rodzinie urzędnika państwowego Tadeusza Kamieńskiego i MariiRomany z Cękalskich. Około 1925 r. Kamieńscy przenieśli się do Lublina, gdzie zamieszkali
na ulicy Skibińskiej. Przyszła poetka uczęszczała do Szkoły Powszechnej
im. Marii Konopnickiej, skończyła III Liceum Ogólnokształcące im. Unii Lubelskiej
w Lublinie. W roku 1937 Kamieńska rozpoczęła naukę w Liceum Pedagogicznym im. Elizy
Orzeszkowej w Warszawie, które ukończyła w 1939 roku.
Lata okupacji spędziła na Lubelszczyźnie. W tym czasie zdała maturę na tajnych
kompletach i rozpoczęła studia na wydziale polonistycznym, zdając egzaminy na tajnym
Uniwersytecie Warszawskim. Zaraz po wojnie studiowała filologię klasyczną na Katolickim
Uniwersytecie Lubelskim, po wyjeździe z Lublina (1947) kontynuowała studia na
Uniwersytecie Łódzkim. Wyjechała, gdyż w Lublinie nie miała widoków na publikowanie
swojej poezji. Debiut Kamieńskiej przypadł na rok 1936, pisarka miała wówczas szesnaście
lat. Dzięki Józefowi Czechowiczowi publikowała na łamach „Płomyczka”.
Jako dojrzała pisarka pojawiła się na scenie literackiej w roku 1944, również
w czasopiśmie, lecz tym razem było to „Odrodzenie”. W roku 1946 poetka została członkiem
Lubelskiego Oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich. W latach 1946-52 należała
do redakcji tygodnika „Wieś” pisywała artykuły na temat literatury chłopskiej.
17 grudnia 1948 roku wyszła za mąż za poetę, Jana Śpiewaka z którym, miała dwóch
synów, Jana Leona który, został pisarzem i dziennikarzem oraz Pawła. Od 1952 do 1957 roku
była kierownikiem działu poezji w tygodniku „Nowa Kultura”, a od roku 1968 należała do
redakcji miesięcznika „Twórczość”. W latach pięćdziesiątych razem z mężem i dziećmi
przeniosła się do Warszawy. W tym okresie wydano jej kolejne tomiki poezji: „O szczęściu”
(1952), „Bicie serca” (1954), „Pod chmurami” (1957). W 1955 roku została odznaczona
Złotym Krzyżem Zasługi. Na lata sześćdziesiąte przypadł prawdziwy rozkwit jej pracy
twórczej, dużo pisała i publikowała, wraz z mężem, Janem Śpiewakiem, zajęła się
współczesną poezją ludową, przekładała poezję rosyjską, serbską, chorwacką.
Współpracowała z „Nowinami Literackimi i Wydawniczymi”, „Życiem Literackim”,
„Nowymi Książkami”, „Orką”, a także „Tygodnikiem Literackim”.
22 grudnia 1967 r. zmarł mąż Kamieńskiej, poetka napisała zbiór wierszy poświęcony
mężowi, była również współinicjatorką nagrody imienia Jana Śpiewaka, od 2005 roku Anna
Kamieńska jest jej współpatronką. Pod koniec życia zwróciła się w kierunku twórczości
religijnej, związała się ze środowiskiem wydawnictwa „W drodze”, brała także udział
w tłumaczeniu dawnej poezji chrześcijańskiej, jak Księga Psalmów. Od 1975 uczestniczyła
w Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej, organizowanych w Warszawie przez Komisję
Episkopatu do Spraw Duszpasterstwa Ogólnego. Ks. Twardowski (którego poetka poznała
w 1955 r. i z którym się przyjaźniła) poświęcił jej swój znany wiersz "Śpieszmy się", poetka
zdążyła jeszcze na ten wiersz odpowiedzieć tekstem „Puste miejsce”. Uroczystości
pogrzebowe celebrował prymas Józef Glemp, który wyraził się o niej: „Prorokini Anna”.
„Proszę o taki nekrolog: z radością przyjęła śmierć. Proszę bliskich o przyjęcie jej śmierci
z radością”- zapisała w swoim „Notatniku”. Anna Kamieńska zmarła 10 maja 1986 r.
w Warszawie i jest pochowana na Cmentarzu Powązkowskim.