WYROK UZASADNIENIE - Sąd Rejonowy w Słupsku

Sygn. akt V U 366/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 stycznia 2016r.
Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Kołodziej Michałowicz
Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Stankiewicz
po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016r. w Słupsku
sprawy z odwołania W. G. od decyzji Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w
Województwie (...) z dnia 03.09.2014r., znak: (...). (...).1. (...).2014
przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...)
o ustalenie stopnia niepełnosprawności
oddala odwołanie.
1.Sygn. akt: V U 366/14
UZASADNIENIE
Ubezpieczony W. G. odwołał się od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w Województwie (...) w G. z dnia 03.09.2014 r., nr (...). (...).1. (...).2014. Orzeczeniem tym utrzymano w mocy
orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S., który zaliczył go do umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności na okres do 30.04.2017 r. i stwierdził, że jest zdolny do pracy w warunkach chronionych.
Zaskarżył orzeczenie w całości, ale wniósł wyłącznie o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej ustalenia
zdolności do pracy poprzez ustalenie, że jest całkowicie niezdolny do pracy.
W uzasadnieniu podniósł, że jego sytuacja zdrowotna jest zła. Nie może samodzielnie funkcjonować, wymaga pomocy
osób trzecich.
Organ rentowy – Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie
(...) w G.( (...)) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.
Na uzasadnienie swego stanowiska organ wskazał, iż aktualny stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje
niezdolności do pracy, ani nie kwalifikuje do wyższego stopnia niepełnosprawności.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny .
W. G. urodził się w (...) roku.
U ubezpieczonego występują zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego, biodra prawego, i z tego powodu jest
zaliczany do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.
U ubezpieczonego występują też inne choroby: przykurcz zgięciowy łokcia prawego z powodu zmian
zwyrodnieniowych, dna moczanowa, nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane bez powikłań narządowych,
nieznaczny obustronny niedosłuch.
Ubezpieczony jest zdolny do pracy w warunkach chronionych. Funkcja ruchoma prawej ręki jest zachowana.
Dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii – k. 16, 17 akt, opinia biegłego z zakresu laryngologii – k. 16 – 18, opinia
biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii k. 22, opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 43 - 44 akt, opinia
biegłego z zakresu neurologii k. 61 – 62, dokumentacja medyczna k. 70 i w aktach (...).
Orzeczeniem z dnia 09.05.2014 r. (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. zaliczył stan zdrowia W. G.
do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 01.12.2016 r. Stwierdził, że ubezpieczony jest zdolny do pracy w
warunkach chronionych.
Dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – akta organu rentowego.
Orzeczeniem z dnia 03.09.2014 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności
w Województwie (...) w G. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Stopniu
Niepełnosprawności z dnia 09.05.2014 r.
Dowód: orzeczenie w aktach organu rentowego.
Sąd zważył, co następuje.
Odwołanie ubezpieczonego W. G. nie jest zasadne.
W niniejszej sprawie ubezpieczony domagał się zmiany orzeczenia o niepełnosprawności poprzez uznanie, że nie jest
zdolny do pracy w warunkach chronionych.
Organ rentowy podniósł, że ubezpieczony wprawdzie jest osobą o naruszonej sprawności organizmu, jednak nie jest
całkowicie niezdolny do pracy.
Zatem w niniejszej sprawie Sąd ocenił zasadność orzeczenia o niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw
Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Województwie (...) w G., którym to orzeczeniem utrzymano w mocy
orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności.
Na gruncie przedmiotowej sprawy zastosowanie znajduje ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 1997, Nr 123, poz. 776).
W myśl art. 3 ust 1 pkt 1, 2, 3 cytowanej ustawy, ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do
realizacji celów określonych ustawą: znaczny, umiarkowany, lekki.
Stosownie natomiast do treści art. 4 ust. 1, 2 i 3 powołanej ustawy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności
zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach
pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych;
Z kolei z § 29 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie
orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności wydanego na podstawie art. 6c ust. 9 ustawy z
dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.
U. 2003, Nr 139, poz. 1328) w zakresie standardów kwalifikowania oraz postępowania dotyczącego orzekania o
niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności oraz oznaczenia symboli przyczyn niepełnosprawności wynika, że
standardy w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria
określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:
1. niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego,
psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;
2. konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w
zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa
domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;
3. konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby
od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa
domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych
dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.
§ 30 cytowanego rozporządzenia określa natomiast standardy w zakresie kwalifikowania do
umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, które zawierają kryteria określające naruszenie sprawności
organizmu powodujące:
1. czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w § 29 ust.
1 pkt 3, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;
2. częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których
mowa w § 29 ust. 1 pkt 3.
Zgodnie z § 31 rozporządzenia standardy w zakresie kwalifikowania do lekkiego stopnia
niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące m.in.: istotne obniżenie
zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w
wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do
wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną;
Powyższa systematyka oznacza, że sam fakt występowania konkretnego schorzenia nie jest wystarczający do zaliczenia
do konkretnego stopnia niepełnosprawności, ani do przyjęcia a priorii niezdolności do pracy. Konieczna jest
każdorazowa ocena nasilenia objawów i dolegliwości.
Z powyższych regulacji wynika również, że ustalenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności wymusza ustalenie,
że niepełnosprawny jest niezdolny do pracy całkowicie lub jest zdolny do pracy ale tylko w warunkach chronionych.
Sąd miał na uwadze, iż dla oceny, czy dana osoba jest zdolna do pracy , niezbędne są wiadomości
fachowe z zakresu różnych specjalności medycyny, stosownie do schorzeń, na które cierpi osoba
zainteresowana.
W celu wyjaśnienia powyższych wątpliwości, Sąd na podstawie art. 278 k.p.c. przeprowadził dowód z opinii biegłych
lekarzy sądowych z zakresu: ortopedii, laryngologii, kardiologii i chorób wewnętrznych, psychiatrii i neurologii.
Biegli po przeprowadzeniu badań nie stwierdzili u ubezpieczonego niezdolności do pracy. Przeciwnie wszyscy orzekli,
że jest zdolny do pracy.
Sąd w pełni podzielił powyższe opinie, które poparte zostały nie tylko posiadanymi przez biegłych wiadomościami
specjalnymi, ale również znalazły pełne odzwierciedlenie w dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w aktach
(...), poparte zostały analizą materiału dowodowego tak odnośnie okoliczności faktycznych, jak i przedstawionej
dokumentacji medycznej i wywiadami lekarskimi. Sąd ocenił opinie jako prawidłowe z punktu widzenia wymagań
logiki i rozumowań przeprowadzonych w ich uzasadnieniach, a w konsekwencji uznał je za przekonujące. Nadto w
ocenie Sądu biegli w sposób wyczerpujący udzielili odpowiedzi na postawione pytania, w sposób jasny i jednoznaczny
wskazali, na jakiej podstawie wyciągnęli konkretne wnioski.
W tym stanie rzeczy przedmiotową opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń
faktycznych. Zważyć należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie
mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie
może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów
biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z
poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.
Ubezpieczony zgłosił, iż nie zgadza się z wnioskami biegłych, bo ocenia swój stan zdrowia inaczej niż biegli sądowi
lekarze.
Stanowisko to jako subiektywny pogląd strony postępowania nie mogło mieć wpływu na orzeczenie kończące proces,
ponieważ Sąd rozstrzyga sprawy w oparciu o wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego.
Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne i na podstawie art. 47714 § 1
kpc oddalił odwołanie.
SSR Joanna Kołodziej Michałowicz