Dodatek Specjalny Nr 2 z roku szkolnego 2011/2012

2
Miłosz Czesław (1911–2004), polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz. W 1913
wyjechał z rodzicami do Krasnojarska, a w latach 1914-1918 podróżował z ojcem po Rosji. Potem
mieszkał w Wilnie. Debiutował jako poeta w piśmie Alma Mater Vilnensis w 1930 wierszami
Kompozycja i Podróż. W 1931 był współzałożycielem grupy literackiej Żagary i współredagował
pismo pod takim tytułem.
W 1960 został wykładowcą, a następnie profesorem na Wydziale Literatur i Języków Słowiańskich
Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. W latach 1981-1982 był profesorem Uniwersytetu
Harvarda.Do 1989 wydawał swoje książki na emigracji i w Polsce. W 1993 powrócił do kraju.
Mieszkał w Krakowie, tam też zmarł 14 sierpnia 2004 roku. Otrzymał wiele prestiżowych nagród,
np. nagrodę PEN Clubu (1974, za przekłady polskiej poezji na angielski), Nagrodę Guggenheima
(1976), Międzynarodową Nagrodę Literacka im. Neustadta (1977), a także Nagrodę NIKE '98.
Nagrodę Nobla otrzymał za całokształt twórczości. W 2000 z okazji jubileuszu dziewięćdziesiątych
urodzin Uniwersytet Jagielloński wyróżnił go srebrnym medalem 600-lecia odnowienia Akademii
Krakowskiej. Używał m.in. pseudonimów Adrian Zieliński, B.B. Kuska, Jan M. Nowak, Jan Syruć,
ks. Jan Robak, Primas Aron.
Nie mógłbym tak długo obywać się bez uznania ze strony bliźnich, poza małą garstką wybranych,
gdybym nie miał uznania dla siebie. Stąd morał, że czego trzeba się wstydzić, czasem nam służy .
Czesław Miłosz — Nieobjęta Ziemia
1
W 1911 roku w Szetejniach na Litwie urodził się literat. 100
lat później rodzą się pomysły na imprezy upamiętniające jego
twórczość. 2011 okrzyknięty został Rokiem Miłosza.
Czesław Miłosz należy – obok Wisławy Szymborskiej
i Zbigniewa Herberta – do panteonu polskich poetów XXwiecznych. Laureat Nagrody Nobla. Emigrant – większość
swojego życia spędził w Stanach Zjednoczonych i Paryżu.
Pewnym paradoksem jest to, że twórczość Miłosza (zarówno
poezja, jak i proza) przed otrzymaniem przez niego Nagrody
Nobla w 1980 r. nie była znana ani wydawana na terenie
Polski. Wydawał ją głównie paryski Instytut Literacki.
Po otrzymaniu tej najbardziej prestiżowej nagrody literackiej
na świecie poeta zaczął odwiedzać Polskę. W latach 90.
powrócił do kraju, zamieszkał na stałe w Krakowie.
Najbardziej znana jest poezja Miłosza, ale zasłynął on także
jako
powieściopisarz
(najbardziej
znana
powieść
–
zekranizowana przez Tadeusza Konwickiego „Dolina Issy”)
oraz eseista (słynny na całym świecie „Zniewolony umysł”,
„Ziemia
Urlo”,
„Rodzinna
Europa”).
Zasłynął
także
z tłumaczenia z języków oryginalnych wybranych ksiąg Biblii.
200 złotych
10 złotych

Nie bądź bezpieczny – poeta pamięta Możesz go zabić – narodzi się nowy Spisane będą
czyny i rozmowy...

Pamiętnik: ta część naszego życia, którą możemy opowiedzieć nie rumieniąc się.

Pokój nauczycielski, dokąd można było tylko rzucić spojrzenie przez uchylone drzwi i gdzie
ważyły się nasze stopnie, pozostał dla mnie samą esencją sekretu.

Aktorstwo dnia codziennego tym się różni od aktorstwa w teatrze, że wszyscy grają przed
wszystkimi i wiedzą nawzajem o sobie, że grają.

Bo więcej waży jedna dobra strofa, niż ciężar wielu pracowitych stronic

Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna, i mija tak człowiek, i już
zapomina, o co miał walczyć i po co.

Lawina bieg od tego zmienia, po jakich toczy się kamieniach.

Moja wierna mowo, służyłem tobie.

Nadziei każdy musi szukać sam dla siebie. Nie ma żadnej powszechnej recepty.

W chwili dziejowej, gdy nic nie zależy od człowieka, wszystko zależy od człowieka.

Zaiste wariat na swobodzie największą klęską jest w przyrodzie.
2
Uczniowie naszej szkoły również włączyli się w obchody Roku Miłosza. W ramach konkursu
„Superklasa” wykonali ilustracje do wierszy tegoż autora. Oto najciekawsze prace:
Wyprawa do lasu
Drzewa ogromne, że nie widać szczytu,
Słońce zachodząc różowo się pali
Na każdym drzewie jakby na świeczniku,
A ludzie idą ścieżką, tacy mali.
Zadrzyjmy głowy, weźmy się za ręce,
Żeby nie zgubić się w trawach jak w borze.
Noc już na kwiaty nakłada pieczęcie
I z góry spływa kolor po kolorze.
Klaudia Matczak VI A
A tam nad nami uczta. Dzbany złota,
Czerwone wina w osinowej miedzi.
I wiezie dary powietrzna karoca
Oliwia Kicińska V C
Ganek
Ganek, na zachód drzwiami obrócony,
Ma duże okna. Słońce tutaj grzeje.
Widok szeroki stąd na wszystkie strony,
Na lasy, wody, pola i aleje.
Joanna Kasprowicz IV B
Kiedy już dęby w zieleń się przybiorą,
A lipa cieniem zakryje pół grzędy,
świat ginie w dali za niebieską korą,
Pocięty liśćmi w cętkowane zęby.
Tutaj brat z siostrą, nad małym stolikiem
Klęczą rysując wojny i pogonie.
I pomagają różowym językiem
Wielkim okrętom, z których jeden tonie.
Julia Majewska IV D
3
Droga
Tam, gdzie zielona ściele się dolina
I droga, trawą zarosła na poły,
Przez gaj dębowy, co kwitnąć zaczyna,
Dzieci wracają do domu ze szkoły.
W piórniku, który na wskos się otwiera,
Chrobocą kredki wśród okruchów bułki
I grosz miedziany, który każde zbiera
Na powitanie wiosennej kukułki.
Mateusz Janiak IV C
Berecik siostry i czapeczka brata
Migają między puszystą krzewiną.
Sójka skrzekocząc po gałęziach lata
I długie chmury nad drzewami płyną.
Już dach czerwony widać za zakrętem.
Przed domem ojciec, wsparty na motyce,
Schyla się, trąca listki rozwinięte
I z grządki całą widzi okolicę.
Natalia Wieczorkowska IV D
Viktoria Kryszczuk VI A
Przypowieść o maku
Na ziarnku maku stoi mały dom
Pieski szczekają na księżyc makowy
I nigdy jeszcze tym makowym psom,
Że jest świat większy, nie przyszło do głowy.
Ziemia to ziarnko - naprawdę nie więcej,
A inne ziarnka - planety i gwiazdy.
A choć ich będzie chyba sto tysięcy,
Domek z ogrodem może stać na każdej.
Wszystko w makówce. Mak rośnie w ogrodzie,
Dzieci biegają i mak się kołysze.
A wieczorami, o księżyca wschodzie
Psy gdzieś szczekają, to głośniej, to ciszej.
Natalia RutkowskaV A
4