wersja w formacie pdf - Stowarzyszenie Sathya Sai

Seminaria Sai w Brindawanie 26/1973
26.
Nie eksploatujcie przyrody bez łaski Boga
Żądza i gniew, chciwość i przywiązanie, arogancja i zawiść podążają za nami od narodzin do
śmierci. W chwili śmierci wszystko rozpływa się w kompletną ciszę. Rodzeniu się, życiu i
przechodzeniu przez różne etapy życia towarzyszą trudy. Nawet karma, którą niesiecie z sobą, jest
obciążeniem. Powinniście liczyć na Sarweśwarę (uniwersalnego monarchę), bo tylko on może znaleźć
sposób na wszystkie te kłopoty. Nasz kraj zdobył wielkie imię i sławę na całym świecie. Nasza macierz
zrodziła wielu wielkich ludzi. Zdołaliśmy też bez przemocy odzyskać niepodległość. Od niepamiętnych
czasów na tej ziemi kwitła sztuka, muzyka, literatura, śastry i wiedza. Miejcie na uwadze te starożytne
i chwalebne tradycje, bo teraz od was zależy podtrzymanie chwały waszej ojczyzny.
Prakriti (przyroda) nie ma początku. Jest ponadczasowa. Nie może ona przetrwać bez
towarzystwa Puruszy (najwyższej duszy wszechświata). Można ją porównać do pobożnej żony. Jej
uroda jest nie do opisania; ma ogromną siłę. Każdego, kto zapomni o Bogu, może pchnąć w zamęt
rodziny. Nawet wielkim ludziom może sprawić kłopoty. Prakriti przekazuje nam naukę, że nie ma
garnka bez gliny, nie ma ornamentu bez złota, nie ma tkaniny bez przędzy i nie ma świata bez
brahmana. Błędem jest oddzielanie prakriti od paramatmy i traktowanie ich jako osobnych, oddając
cześć samej przyrodzie. Nie powinniśmy być podporządkowani przyrodzie, lecz czynić ją
podporządkowaną sobie. Przyroda nie jest czyjąś własnością. Nie jest nawet własnością wszystkich
ludzi razem wziętych. Przyroda należy do Boga.
Dlatego, jeśli chcecie zapanować nad przyrodą, będziecie mogli to osiągnąć tylko po
uzyskaniu łaski Boga. Gdy, po zdobyciu tej łaski, przystąpicie do podboju przyrody, ona sama wam
ustąpi. Dzisiaj, zaniedbując i zapominając Pana Boga oraz wierząc, że przyroda jest jedyną ważną
rzeczą, bez powodzenia próbujemy wykorzystywać przyrodę dla egoistycznych celów.
Ramajana daje najlepszą ilustrację pozwalającą zrozumieć tę sytuację. Rawana posiadał
wszystkie moce i odprawił wiele jadźń i jag; poznał wszystkie gałęzie wiedzy i wiele potrafił. Mimo
całych tych umiejętności, nie przejmował sie on Ramą, Panem, i chciał posiąść Sitę. Podążając za tym
pragnieniem, stracił królestwo, swoich ludzi i ostatecznie sam zginął. Sita narodziła się z ziemi i jest
dzieckiem ziemi. Rama jest Panem, który urodził się na ziemi jako awatar i pojął Sitę za żonę. Nie ma
sensu myśleć, że można dostać Sitę bez wiedzy i pozwolenia Ramy. To samo dotyczy nadziei na
1|St ron a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 26/1973
eksploatację przyrody, czyli prakriti, bez łaski Pana, czyli Puruszy.
Kiedy Rama wyruszał do lasu, powiedział Sicie, aby została na miejscu i służyła jego rodzicom.
Oznajmił jej, że wróci za czternaście lat. Ale Sita porzuciła wszystkie wygody, by towarzyszyć Ramie
na wygnaniu. Ponieważ poświęciła wszystko, mogła cieszyć się towarzystwem Ramy. Dlaczego tak się
stało? Sita myślała, wierzyła i wcielała w życie ideał, że dla żony sprawą najwyższej wagi jest jej mąż.
Jest to esencja kultury naszego kraju.
Jednakże, niekiedy kuszenie maji jest nieodparte. Tak się zdarzyło, że Sita, mimo iż wcześniej
w swoim życiu porzuciła rzeczy o znacznie większej wartości, w lesie uległa powabowi złotego jelenia.
Rama poszedł za jeleniem, aby złapać go dla niej. Końcowy skutek był taki, że Sita musiała opuścić
Ramę i odejść. Musiała stracić święte towarzystwo swojego męża i została zabrana na Lankę. Wynika
z tego, że gdy porzuciła kamę, czyli pragnienia, Rama był przy niej, ale z chwilą, gdy uległa
pragnieniom, Rama stał się dla niej daleki. Jeśli chcecie, by Rama był przy was, musicie porzucić
kamę. Jeśli są w was doczesne pragnienia, Ramy przy was nie będzie. Musicie wybrać między Ramą i
kamą, tj. albo trzymacie się Boga, albo Jego maji.
Wedanta wskazuje cztery różne ścieżki rozwijania nieprzywiązania. Nazywa się je: salokja,
samipja, sarupja i sajudźja (przebywanie w sferze boskości, bliskość boskości, podporządkowanie się
boskości i zjednoczenie z boskością). W starożytnych tekstach mówi się, że salokja jest jak ciało
grube, samipja – jak ciało subtelne, a sarupja – jak ciało przyczynowe. Do właściwego rozumienia
różnych aspektów ciała i w końcu do świętego stanu sajudźji, czyli stanu nad-przyczynowego, w
którym atma jaśnieje jako sakszi, czyli świadek, możecie dojść jedynie przez rozwijanie
nieprzywiązania do świata i zdobywanie mądrości.
Brahma tattwa, czyli bezpostaciowa rzeczywistość, promienieje bez żadnego zewnętrznego
nośnika. Aby utożsamić dźiwa tattwę, cielesny aspekt, z Brahma tattwą, która jest wolna od ciała,
trzeba podążać tymi czterema ścieżkami. Aby na drodze do tego bytu bez formy urzeczywistnić
Brahma tattwę, należy najpierw obrać jakąś formę. Gdy patrzycie na taką formę z mądrością,
mądrość i forma stopniowo zlewają się ze sobą. Do przejścia z ciemności do światła, od śmiertelności
do nieśmiertelności trzeba mieć jakieś wsparcie lub wskazówki. Konkretna, materialna forma jako
tymczasowy obiekt jest pomocna w przejściu przez ciało subtelne i przyczynowe. Możemy wtedy
dojść do przedmiotu dhjany. Kiedy już osiągniecie ten cel, możecie się nim cieszyć cały czas.
Możecie na to spojrzeć inaczej. W tej chwili siedzicie tak licznie zebrani w tym pandalu
(zadaszeniu) i słuchacie Swamiego. Każdy z was przeżywa bezpośrednie doświadczenie, które trwa
2|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 26/1973
określony czas. Jednak, po pewnym czasie będziecie pamiętać to szczególne przeżycie. Oznacza to, że
wasze wcześniejsze przeżycie o ograniczonym czasie trwania zostawiło stały obraz w umyśle, który
można wywołać w dowolnym czasie. Przeżycie zawsze zostawia swoje trwałe piętno w umyśle.
To samo wyrażono w trzech różnych aspektach, mianowicie: znajdujesz się w świetle, światło
jest w tobie i jesteś światłem. Oznacza to też, że najpierw musicie stać się częścią świata, potem, jako
drugi krok, musicie wziąć świat w siebie i na koniec stajecie się tożsami ze światem. Zatem,
powinniśmy rozumieć, że jeśli tutaj nie ma nas, prakriti, czyli przyroda, nie istnieje.
Niektórzy mówią, że człowiek potrzebuje pożywienia. To niewłaściwe. Człowiek nie przyszedł
dla jedzenia. Gdy człowiek się urodzi, jedzenie staje się koniecznością. Dlatego, pożywienie przyszło
dla człowieka. Powinniśmy jeść, aby żyć, a nie żyć, aby jeść. Przyszliśmy, aby głosić prawdę i
podtrzymywać dharmę. O tym musimy pamiętać i taki jest nasz cel na tym świecie. Tak jak
potrzebujecie benzyny, jeśli macie samochód, tak samo potrzebujecie pożywienia dla swojego ciała.
Samochodu używa się do transportu i dlatego powinien być utrzymywany w czystości i sprawności.
Podobnie, ciało należy utrzymywać w zdrowiu, gdyż dzięki niemu osiąga się cztery puruszarthy (cele
życia człowieka), mianowicie: dharmę, arthę, kamę i mokszę (prawość, dostatek, zaspokojenie
pragnień i wyzwolenie). Ciało umożliwia nam poznanie prawdziwej podstawy przejawionego świata,
faktów kryjących się za wyobrażeniami.
Człowiek, zrozumiawszy jedność boskości, powinien służyć bliźniemu w sposób
bezinteresowny. Naturę świata można właściwie zrozumieć przez służbę innym. W tym stwierdzeniu
przywołuje się chwilowo koncepcję dwoistości, co ostatecznie doprowadzi do zrozumienia aspektu
niedwoistości. Na samym początku trudno jest wejść w krąg adwajty. Gdy chcecie nauczyć się
pływać, uciekacie się do takich pomocy jak pływak czy dętka wokół ciała. Gdy już nauczycie się
pływać, porzucacie te pomoce. Bez nich nie możecie nauczyć się pływać.
Podobnie, na początku musicie mieć jakiś obiekt przed sobą, na przykład zdjęcie lub światło.
Stopniowo przechodzicie do bytu bez formy – do najwyższej atmy. Na końcu możecie porzucić obiekt.
Swoje odbicie można zobaczyć tylko w lustrze. Jak zobaczycie je bez lustra? Dopóki istnieje poczucie,
że są dwie rzeczy, to znaczy wy i wasze odbicie, występuje poczucie dwoistości. Między obiektem i
jego odbiciem znajduje się lustro. Gdy usuniecie lustro, nie ma ani odbicia ani lustra. Pozostajecie
tylko wy, obiekt. Taka jest esencja adwajty. Analogicznie, macie jakiś obiekt i za jego pomocą widzicie
siebie i swój obraz. Zatem, wy (jednostka), prakriti (otaczający świat) i Iśwara (Stwórca) to jedno i to
samo.
3|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 26/1973
Nikt nie może być odizolowany od strumienia życia. Każdy jest nieodłączną częścią
społeczeństwa. Należy starać się połączyć z Wszechobecnym. Przez obecność na tym świecie
otrzymujecie szansę na duchowy postęp. Dlatego człowiek odczuwa pewne zobowiązanie w stosunku
do społeczeństwa wypływające z jego społecznego sumienia. Wiadomo też, że kiedy opuszcza się ten
świat, trzeba zostawić wszystko. Gdy się umiera, nie można zabrać ze sobą nawet źdźbła trawy.
Nawet Śri Rama i Śri Kriszna, gdy porzucali swoje śmiertelne ciała, nie mogli niczego ze sobą zabrać.
Jednakże tego rodzaju wielkie postacie pozostawiają za sobą dla potomności pewne święte ideały.
Dobre czyny i dojrzałość duchową takich istot pamięta się po wsze czasy.
❋❋❋❋❋
Tłum. Kazik Borkowski
Źródło: http://www.sssbpt.info/english/sum1973.htm
(wersja robocza, 14.05.2013 r.)
4|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai