abraham — pierwszy misjonarz

Lekcja II — 11 lipca
ABRAHAM —
PIERWSZY MISJONARZ
STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rdz 12,1-3; 14,8-24; Hbr 11,8-19; Ga 3,6;
Rdz 12,6-7; 18,18-19.
TEKST PAMIĘCIOWY: „Tak Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu to
ku usprawiedliwieniu. Z tego możecie poznać, że ci, którzy są z wiary,
są synami Abrahama. A Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary
usprawiedliwia pogan, uprzednio zapowiedziało Abrahamowi: W tobie
będą błogosławione wszystkie narody” (Ga 3,6-8).
To nie przypadek, że trzy wielkie światowe religie — judaizm, chrześcijaństwo i islam — są nazywane religiami abrahamowymi. Jest tak dlatego, że
wszystkie trzy w jakiś sposób wywodzą swoje pochodzenie od tego wielkiego
męża Bożego.
Choć Abraham jest podziwiany jako wzór wierności, to jednak w lekcji tego
tygodnia zbadamy tę wierność z nieco innego punktu widzenia. Przyjrzymy się
powołanemu przez Pana Abrahamowi jako misjonarzowi, by udał się do obcego kraju i świadczył ludziom o prawdziwym Bogu — Stwórcy i Odkupicielu.
Wszechmogący wskazał Abrahamowi i jego potomkom (zob. Ga 3,29) trzy
cele: (1) być odbiorcami i strażnikami Bożej prawdy o królestwie Bożym utraconym na początku istnienia ludzkości; (2) stać się narodem, w którym przyjdzie na świat Odkupiciel; (3) być wiernymi sługami Najwyższego i światłem
dla narodów, które powinny poznać Pana.
16
Powołanie Abrahama
NIEDZIELA — 5 lipca
„I rzekł Pan do Abrama:
— Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi,
którą ci wskażę. A uczynię z ciebie naród wielki i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem. I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą
w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi” (Rdz 12,1-3).
Abram, którego imię znaczy wielki ojciec, otrzymał nowe imię — Abraham (ojciec mnóstwa). Pochodził on z miasta Ur, które znajdowało się na terenie obecnego
Iraku. Bóg wezwał go, by opuścił swoje środowisko społeczne i religijne i wyruszył
do obcego kraju, gdzie Wszechmogący zmienił go duchowo i uczynił ojcem wierzących. Wśród osobistych i rodzinnych zmagań Abraham stał się wzorem misjonarza wśród niewierzących i szanowanym przywódcą głoszącym swą wiarę w Boga.
Przeczytaj Rdz 12,1-3. Jakie zasady są zawarte w tych wersetach i jak możesz je zastosować do siebie i swojej życiowej sytuacji? Czego doświadczył
Abraham i czego możemy doświadczyć również my? Zob. także Hbr 11,8-10.
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Patriarcha został powołany, by pozostawić za sobą przeszłość i pójść naprzód
z wiarą — uwierzyć w coś pozornie niewiarygodnego i czynić to, co Bóg mu polecił.
Dzięki jego wierności wszystkie narody świata miały otrzymać błogosławieństwo.
Wielu z nas jest poddawanych próbie podobnie jak Abraham. Oczywiście
nie wszyscy słyszymy głos Pana przemawiającego wprost do nas, ale On wszystkich nas wzywa przez nauki zawarte w Jego Słowie i swoje opatrznościowe działania. Być może zostaliśmy wezwani do porzucenia kariery obiecującej bogactwo i zaszczyty. Być może musieliśmy opuścić środowisko, w którym mieliśmy
zagwarantowane korzyści. Może musieliśmy się rozstać z naszymi krewnymi
i zostaliśmy powołani do wkroczenia na ścieżkę, która wydawała się nieść nam
tylko wyrzeczenia, trudności i ofiary. Ale skoro takie było powołanie Wiekuistego, to czy mogliśmy odmówić?
Boże polecenie skierowane do Abrahama w języku hebrajskim brzmi dosłownie następująco: „Powiedział Bóg do Awrama:
— Idź dla siebie z twojego kraju…” (Rdz 12,1 PSP).
Abraham miał iść dla siebie, to znaczy ze względu na siebie. Jak mamy to
rozumieć i jak odnosi się to do nas?
17
Świadectwo Abrahama
przed królami
PONIEDZIAŁEK — 6 lipca
Lot był bratankiem Abrahama i towarzyszył mu w niektórych jego wędrówkach. Ponieważ wybrał jako miejsce osiedlenia żyzną dolinę Jordanu, znalazł
się w środowisku nikczemnych mieszkańców Sodomy i jej okolic (zob. Rdz
13,1-13). Następnie został uratowany — najpierw przez Abrahama (zob. Rdz
14,11-16), a następnie przez dwóch aniołów (zob. 19. rozdział Księgi Rodzaju).
Gdy Abraham dowiedział się, że jego bratanek, Lot, ma kłopoty, ruszył mu
z pomocą. Ratując Lota, patriarcha dowodził oddziałem zbrojnym złożonym
z 318 wojowników, którzy należeli do jego domu. Aż czterech królów uczestniczyło w bitwie o Sodomę, ale wkrótce po tym wydarzeniu Abraham pokonał ich wszystkich.
Przeczytaj Rdz 14,8-24. Co czyny Abrahama mówią o Jego charakterze,
a pośrednio także o jego wierze i jego Bogu?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Wobec pokonanych królów Abraham wydał świadectwo o mocy Bożej.
Podczas tej misji ratunkowej ojciec wierzących nie porzucił swego powołania,
by być błogosławieństwem dla narodów.
„Czciciel Jahwe oddał nie tylko wielką przysługę krajowi, ale dowiódł również, że jest walecznym mężem. Okazało się, że sprawiedliwość nie jest tchórzostwem i że religia Abrahama uczyniła go odważnym w popieraniu prawa i obronie uciskanych. Jego heroiczny czyn sprawił, że zyskał ogromny wpływ na okoliczne ludy. Gdy powracał, wyszedł mu naprzeciw król Sodomy ze swoją świtą, by uczcić zwycięzcę. Zaofiarował mu zatrzymanie łupów, prosząc tylko, by
uwolnił jeńców. Według wojennego zwyczaju łupy należały do zwycięzcy, ale
Abraham nie podjął się tej wyprawy w celu osiągnięcia zysku, więc odrzucił
ofertę czerpania korzyści z nieszczęśliwego zdarzenia, a jedynie zażądał, by
jego sprzymierzeńcy otrzymali należną im część”1.
Pomyśl o swoim postępowaniu wobec ludzi. Jakie świadectwo wydajesz
bliźnim o swej wierze?
1
Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, Warszawa 2014, wyd. VI, s. 89.
18
Ideał wiary
WTOREK — 7 lipca
Choć Abrahamowi było daleko do doskonałości, to jednak był on mężem
Bożym, a więc wielokrotnie w Biblii, w tym także w Nowym Testamencie, jest
przedstawiany jako przykład wierności oraz wzór tego, czym jest bycie zbawionym z łaski przez wiarę (zob. Rdz 15,6; Ga 3,6).
Przeczytaj Hbr 11,8-19. Co ten fragment listu mówi o Abrahamie i jego
wierze? Dlaczego jest to ważne dla każdego, kto chce być misjonarzem Boga?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Pan pragnął posłużyć się Abrahamem, ale pierwszą rzeczą, jakiej musiał
zażądać od niego, było pozostawienie dotychczasowego życia. Płynie z tego
oczywista nauka dla każdego z nas, a zwłaszcza tych z nas, którzy w przeszłości
nie żyli zgodnie z wolą i prawem Boga (co właściwie dotyczy każdego z nas).
Zdumiewające jest także to, że Abraham opuścił swoją ojczyznę, „nie wiedząc, dokąd idzie” (Hbr 11,8). Choć większość misjonarzy wie, dokąd się udaje
— przynajmniej w sensie geograficznym — to jednak każdy z nas robi wielki krok
wiary i oddaje swoje serce całkowicie Zbawicielowi, nie wiedząc (przynajmniej
do pewnego czasu), dokąd zmierzamy (choć na dłuższą metę znamy nasze przeznaczenie). Gdybyśmy to wiedzieli, nie potrzebowaliśmy zbyt dużo wiary, a zatem niewiedza jest nieodzownym składnikiem prawdziwego życia przez wiarę.
Kolejnym ważnym faktem jest to, iż Abraham „oczekiwał (…) miasta mającego mocne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” (Hbr 11,10).
Patriarcha miał szerszą perspektywę. Wiedział, że cokolwiek spotka go w doczesności oraz jakiekolwiek trudy i zmagania przyjdzie mu znosić, cel jest tego wart.
Abraham wiedział także, iż nie jest jedynym przybyszem w Ziemi Obiecanej, ale jednym z wielu gości i pielgrzymów „na ziemi” (Hbr 11,13). Ten świat
i nasze życie na nim, niezależnie od tego, jak cenne jawią się nam obecnie (jako
że są wszystkim, co na razie mamy), to nie wszystko, co możemy mieć w perspektywie dłuższego okresu.
Oczywiście najważniejszym wzorem wiary w całym Starym Testamencie jest
to, co zgodnie z Bożym rozkazem patriarcha był gotowy uczynić ze swoim synem na górze Moria.
W jaki sposób doświadczyłeś tego, co to znaczy kroczyć naprzód w wierze? Jakie trudności napotkałeś? Jakich doświadczyłeś radości? Co zrobiłbyś
inaczej, wiedząc to, co wiesz obecnie?
19
Wędrowiec Abraham
ŚRODA — 8 lipca
Studium życia Abrahama poświadcza, że jego wiara obejmowała także
trudne zmagania z wątpliwościami i niedowierzaniem w moc Boga. Przodkowie patriarchy byli bałwochwalcami (zob. Joz 24,2). Najprawdopodobniej pochodzenie Abrahama tłumaczy, dlaczego nie zawsze w pełni ufał Wszechmogącemu. Dwukrotnie okazał tchórzostwo do tego stopnia, iż był gotów oddać
Sarę, namawiając ją przy tym do kłamstwa (zob. Rdz 12,11-13; 20,2). Abraham zareagował śmiechem (zob. Rdz 17,17), gdy usłyszał, że w wieku 100 lat
będzie miał potomka — i to z 99-letnią Sarą. Jednak pomimo swoich oczywistych wad Abraham został powołany przez Pana, ponieważ pragnął tego powołania i był gotowy postępować zgodnie z nim, a zatem Bóg mógł kształtować jego charakter.
Jednym ze środków, jakim Najwyższy posłużył się, by zmienić Abrahama
w reformatora i misjonarza, były jego liczne wędrówki. Podróżowanie jest samo
w sobie pouczające. Otwiera człowieka na nowe poglądy i daje możliwość zmian.
Pielgrzymowanie do Jerozolimy było ważnym wymogiem związanym z dorocznymi nabożeństwami Izraelitów. Zmiany i doświadczenia związane z podróżowaniem
polegającym na pieszym przemierzaniu sporych odległości, nocowaniu w obcych
miejscach, zmianie sposobu odżywiania, zapoznawaniu się z innym klimatem i spotykaniu nieznanych dotąd ludzi sprzyjało rozwijaniu wiary. Izraelskie nabożeństwo
z jego ofiarami i darami oraz świętymi obrzędami i śpiewaniem psalmów pomagało
ludowi Bożemu utwierdzić się w swej tożsamości i religijnej tradycji.
Podczas swoich wędrówek — począwszy od rodzinnego Ur do miejsca pochówku w Hebronie — Abraham odwiedził przynajmniej 15 różnych regionów
geograficznych. Większość ważnych wydarzeń reformatorskich i misyjnych w życiu patriarchy była związana z jego podróżami.
Jakie duchowe lekcje wynikają z doświadczeń, które przeżył Abraham w wymienionych poniżej miejscach?
Dąb More w Sychem (zob. Rdz 12,6-7) .............................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Miasto Hebron (zob. Rdz 13,18-14,20) ..............................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Dąbrowa Mamre (zob. Rdz 18,1.20-33) .............................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Góra Moria (zob. Rdz 22,1-14) .......................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
20
Abraham — misjonarz w swoim domu
CZWARTEK — 9 lipca
„Wszak z Abrahama na pewno wywodzić się będzie wielki i potężny naród,
i przez niego będą błogosławione wszystkie narody ziemi. Wybrałem go bowiem,
aby nakazał synom swoim i domowi swemu po sobie strzec drogi Pana, aby zachowywali sprawiedliwość i prawo, tak iżby Pan mógł wypełnić względem Abrahama to, co o nim powiedział” (Rdz 18,18-19). Jakie ważne lekcje dotyczące
wierności i służby Najwyższemu znajdujemy w tych wersetach?
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
„Bóg powołał Abrahama, by rozpowszechniał Jego słowo. Wybrał go na ojca
wielkiego narodu, wiedząc, że patriarcha wychowa swoje dzieci i domowników
w myśl zasad Bożych. Największym jednak argumentem wychowawczym było
jego własne przykładne życie, które odpowiednio wpływało na otoczenie. Ponad tysiąc dusz składało się na domowników Abrahama. Wielu z nich miało
własne rodziny i wielu było nawróconych z pogan”1.
Działania misyjne są skuteczniejsze, gdy są poparte życiem rodzinnym zgodnym z Bożym planem. Historia biblijna i historia Kościoła mówią nam, że większość pierwszych zborów chrześcijańskich była zborami domowymi i rodzinnymi. Jednym z powodów, dla których Wiekuisty wybrał Abrahama, była jego
zdolność do kierowania swoimi potomkami i domownikami zgodnie z drogą
Pańską. Zamierzenia Boga względem rodziny są zbieżne z Jego zamierzeniami
wobec misji, a mianowicie wykonywaniem „sprawiedliwości i prawa” (Prz 21,3).
Jakie przykłady z życia rodziny Abrahama świadczą, iż była ona wierna
Panu? Zob. np. Hbr 11,11.20.
...................................................................................................................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................................................................................................................
Oczywiście w Biblii możemy znaleźć także przykłady pobożnych ludzi, których rodziny nie podążały drogą Bożą. Jednak przesłanie Rdz 18,18-19 jest jasne: wiara i przykład Abrahama były wystarczająco silne, by jego domownicy
nauczyli się „strzec drogi Pana” (Rdz 18,19).
Co dla ciebie oznacza wyrażenie strzec drogi Pana? Jak mamy to czynić?
1
Ellen G. White, Wychowanie, Warszawa 2010, wyd. II, s. 131.
21
PIĄTEK — 10 lipca
DO DALSZEGO STUDIUM
„Bóg powołał Abrahama, obdarzył go zaszczytami i zapewnił mu powodzenie, a wierność patriarchy była światłem dla ludzi we wszystkich krajach, w których przebywał. Abraham nie unikał ludzi ani nie uciekał przed nimi. Utrzymywał przyjazne stosunki z królami sąsiednich narodów, a przez wielu z nich
traktowany był z wielkim szacunkiem. Jego prawość i zupełny brak egoizmu,
męstwo oraz życzliwość odzwierciedlały charakter Boży. W Mezopotamii, Kanaanie, Egipcie, a nawet i mieszkańcom Sodomy Niebiański Bóg objawiał się
przez swoich posłańców”1.
PYTANIA DO DYSKUSJI
1.Przez tysiące lat historia Abrahama i Izaaka na górze Moria poruszała i pobudzała do wiary wierzących oraz wywoływała szyderstwa i kpiny wśród
tych, którzy postrzegali ją jako przejaw okrucieństwa i barbarzyństwa.
Przeczytaj jeszcze raz opis tego wydarzenia zamieszczony w 22. rozdziale
Księgi Rodzaju. Jakiej ważnej prawdy możemy się z niego nauczyć? Czego
uczy ta historia o ofiarowaniu Chrystusa i ogromnej cenie grzechu? Czego uczy nas o wierze? Dlaczego ta historia jest tak trudna do zrozumienia
dla wielu ludzi?
2.Przeczytaj Rdz 12,11-13; 20,2 — dwa opisy sytuacji, gdy Abraham, mąż
Boży, okazał brak wiary. Czego możemy się nauczyć z tych zdarzeń?
3.Jednym z najsłynniejszych wersetów Biblii jest Rdz 15,6. Jaka jest jego
treść? W jakim kontekście padły te słowa? Jak werset ten jest przytaczany
w Nowym Testamencie (zob. Rdz 4,3; Ga 3,6; Jk 2,23)? Czego uczy on nas
o wierze, uczynkach i zbawieniu?
4.Rodziny których wielkich przywódców religijnych nie podążały drogą Pańską? Czego możemy się nauczyć na tych przykładach i jak może to pomóc
tym z nas, którzy usiłują wspierać swoich bliskich w kroczeniu drogą wiary?
Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, Warszawa 2014, wyd. VI, s. 261.
1
22
polecamy
Dr Ben Carson
opowiada
o inspirującej
drodze od trudnego
dzieciństwa
do stanowiska
dyrektora oddziału
neurochirurgii.
Dokonując
medycznych cudów,
przenosi nas do sali
operacyjnej, gdzie
uratował setki
pacjentów. Pełna
fascynujących
wydarzeń książka
stanowi zapis jego
dramatycznych
zmagań z życiowymi
przeciwnościami.
To historia wiary
i geniuszu,
które uczyniły
autora jednym z największych neurochirurgów XX wieku. Książka zawiera
niepublikowane wcześniej zdjęcia z życia autora. Stron 247. Oprawa miękka.
Powiedzieli o Carsonie:
„Dziecko Detroit, które kiedyś widziało rozpaczliwą przyszłość, zostało
naukowcem, lekarzem i przywódcą” (Jerzy Bush, były prezydent Stanów
Zjednoczonych). „Jest on współczesnym wzorem dla wszystkich młodych
ludzi” (Isaj Jackson, działacz społeczny i były kandydat na prezydenta Stanów
Zjednoczonych).
„Tym, co czyni go wyjątkowym, są jego współczucie, skromność i wrażliwość.
(...). Jest on wspaniałym przykładem dla młodych ludzi” (prof. Stefan Muller,
rektor Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa). „Długa droga chirurga od ulicznego
nożownika do mistrza skalpela” (miesięcznik „Reader’s Digest”).
sklep.znakiczasu.pl