Drogocenna Perła

Drogocenna Perła
Dzielić się darem, zawiązując nową grupę
Laurence Freeman OSB
14. Poznaj istotę nauczania
Chociaż regularne nauczanie podczas cotygodniowych spotkań jest bardzo istotne, najważniejsze jest
doświadczanie i doświadczenie wspólnego trwania w ciszy. Ważne jest jednak, aby opiekunowie grup umieli
przekazywać podstawy nauczania Medytacji swoimi własnymi słowami i na swój indywidualny sposób. Wiele
będzie metod nauczania tej samej prawdy, tak długo, jak długo będzie zachowywana i podkreślana podstawowa
prostota Medytacji.
Medytacja jest równie naturalna rzeczą dla ducha, jak oddech dla ciała.
Głęboko zakorzeniona w chrześcijańskiej tradycji, jest wielowiekową dyscypliną duchową, prostą drogą do
jedności z Duchem Chrystusa. Tradycja ta nie twierdzi, że Medytacja jest jedynym, czy też najlepszym,
sposobem modlenia się. Przekazuje tylko mądrość tkwiącą w codziennej milczącej modlitwie. Mądrość ta jest
zarówno praktyczna, jak i święta. Podaje nam ona zasady modlitwy kontemplacyjnej, po raz pierwszy wyrażone
w nauczaniu Ojców Pustyni, a dziś przekazane nam z nową głębią i jasnością przez Johna Maina.
Tradycja ta zaleca następujące proste zasady praktyki:
– znajdź ciche miejsce,
– usiądź wygodnie z wyprostowanym kręgosłupem,
– przymknij lekko oczy,
– siedź tak spokojnie, jak to tylko możliwe,
– oddychaj głęboko, będąc jednocześnie zrelaksowanym i czujnym,
– wolno w duchu zacznij powtarzać swą mantrę,
– powtarzaj ją nieprzerwanie podczas całego okresu Medytacji,
– wróć do jej powtarzania, gdy tylko uświadomisz sobie, że jej już nie powtarzasz,
– trzymaj się tej samej mantry dzień w dzień.
Pamiętaj, że podstawą wszelkich rozproszeń jest samoświadomość. W Medytacji mamy w sposób prawdziwy i
nieustanny „zapierać się samego siebie”. Mantra, którą polecamy, to Maranatha, modlitwa wczesnych
chrześcijan w języku aramejskim, którym posługiwał się Chrystus. Znaczy ona: „Przyjdź, Panie!” Powtarzaj to
słowo jako cztery równe sylaby: ma-ra-na-tha. Wsłuchuj się w nie w miarę powtarzania i skup na nich swoją
całkowitą uwagę, choć nie analizuj znaczenia. Gdy pojawią się rozproszenia, nie próbuj ich wypierać, czy też z
nimi walczyć. Pozwól im po prostu odejść. Gdy spostrzeżesz, że jakaś myśl zupełnie cię zaabsorbowała, powróć
z prostotą do powtarzania twego słowa. To jest to, co nazywamy „pracą słowa”. Medytuj tak dwa razy dziennie,
najlepiej wcześnie rano i wczesnym wieczorem. Idealnym czasem Medytacji jest 30 minut, lecz zacznij od 20
minut i stopniowo wydłuż czas do pół godziny.
Jeśli rozpocząłeś już tę prostą praktykę, poniższe uwagi pomogą ci się w niej utwierdzić i wejść głębiej.
Po pierwsze, nie osądzaj swojego postępu. Poczucie porażki — czy sukcesu — to największe z możliwych
rozproszeń.
Nie wyczekuj żadnych „doznań” podczas Medytacji. Nie myśl, że coś musi się w tym czasie wydarzyć. Trwanie
w ciszy może wydawać się dziwne, bo jest to coś nieznanego, czy też wręcz obcego naszej kulturze. Nie
jesteśmy przyzwyczajeni do prostoty. Jednak zarówno cisza, jak i spokój oraz prostota mają swój cel.
W jednej z przypowieści Chrystus
porównuje Królestwo Boże do ziarna
zasianego w polu. Siewca wraca do domu i
do swego zwyczajnego życia, podczas gdy
ziarno rośnie w ciszy ziemi. On nie wie,
jak ten wzrost sie odbywa. To samo dzieje
się w nas, w miarę jak nasze słowo
zakorzenia się coraz bardziej w naszym
sercu. I tak jak w tej przypowieści, z
czasem ukażą się oznaki wzrostu.
Szukaj ich niekoniecznie podczas Medytacji, a raczej w swoim życiu.
Zaczniesz wydawać plony w postaci owoców Ducha Świętego: dostrzeżesz, że wzrastasz w miłości.
Gdyby zdarzyło ci się zaprzestać Medytacji — na dzień, na miesiąc lub rok, powróć do niej z ufnością w
nieskończoną szczodrość Ducha, który przebywa w nas i pośród nas.