Podsumowując: korzenie misyjnego zrywu Kościoła tkwią w

Podsumowując: korzenie misyjnego zrywu Kościoła tkwią
w przykazaniu Pana Jezusa; ten impuls stale wyrastał z komunii
z Tym, który jest prawdziwie obecny w Eucharystii. Z tego powodu z całą pewnością możemy powiedzieć, że Eucharystia jest
źródłem i szczytem misji Kościoła.
Rozmyślając, postawmy sobie następujące pytania:
o Jako członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego jesteśmy naprawdę świadomi, że nie możemy być apostołami
nowej ewangelizacji, jeśli nie będziemy stale karmić się Eucharystią?
o Czy nasza relacja z Jezusem Eucharystycznym ogranicza się do
udziału we Mszy Świętej? Czy może jednak wiemy, jak czerpać
siłę i mądrość także podczas adoracji Najświętszego Sakramentu?
o W jaki sposób wyrażamy naszą relację z Jezusem Eucharystycznym w codziennym życiu, w apostolstwie? Czy naprawdę
miłość Chrystusa przynagla nas do wychodzenia poza siebie,
aby być solidarnymi z ludźmi duchowo i materialnie potrzebującymi?
MODLITWA
Panie Jezu, który uczyniłeś Sakrament Twego Ciała
i Twojej Krwi źródłem Ducha dającego życie, uczyń swój Kościół,
który dzieli się chlebem na Twoją pamiątkę, ziarnami odnowionej ludzkości, ku chwale Boga Ojca. Który żyjesz i królujesz na
wieki wieków. Amen.
Siostry Eucharystki św. Wincetego Pallottiego
_______________________________________________
Segretariato Generale, Unione dell’Apostolato Cattolico
Piazza San Vincenzo Pallotti 204, Roma, [email protected]
4
e
Eucharystia źródłem Nowej Ewangelizacji
Myśl, by Eucharystię określić mianem źródła w powyższym tytule, została zaczerpnięta z dokumentu Soboru Watykańskiego II pt. „Dekret o posłudze i życiu prezbiterów” –
„Presbyterorum ordinis”, nr 5. Wypowiedzi o podobnym charakterze i treści można znaleźć także w innych dokumentach, np.:
Ofiara eucharystyczna, źródło i zarazem szczyt całego życia chrześcijańskiego („Konstytucja Dogmatyczna o Kościele” – „Lumen
Gentium”, nr 11) lub: Eucharystia stanowi źródło i szczyt życia Kościoła (Encyklika „Ecclessia de Eucharistia”, nr 31).
Aby zrozumieć teologiczną podstawę tych twierdzeń,
wystarczy zapytać, co stanowi istotę ewangelizacji i co jest jej
celem. Sobór Watykański II (LG 7) odpowiada, że głównym celem jest upodobnienie się wiernych do Chrystusa, aż ukształtuje
się w nich Chrystus. Ponadto Jezus polecił Apostołom: Idźcie więc
i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca
i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam
przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do
skończenia świata (Mt 28,19-20).
Misja Kościoła jest zatem kontynuacją misji Chrystusa,
ponieważ Jezus wysyła swych uczniów na świat, aby dalej prowadzili dzieło zbawienia dokonane przez Niego. Chrześcijanie
każdego pokolenia są więc wezwani do niesienia orędzia Chrystusa swoim rówieśnikom i do doprowadzania ich do osobistego
spotkania ze Zbawicielem, który jest obecny w swoim Kościele –
w głoszeniu Ewangelii oraz w sakramentach świętych, szczególnie w Eucharystii – aż do końca świata.
Sobór Watykański II chciał przypomnieć nam to wyraźnie:
Jako członki Ciała żyjącego Chrystusa, włączeni w Niego i na Jego
podobieństwo ukształtowani przez chrzest, a także bierzmowanie
i Eucharystię, wszyscy wierni są związani obowiązkiem powiększania Jego Ciała i rozszerzania współpracy w tym celu, aby jak najszybciej doprowadzić je do pełni („Dekret o misyjnej działalności
Kościoła” – „Ad gentes”, nr 36). Kościół nieustannie czerpie siłę
do wypełniania tej misji z Eucharystii oraz z doświadczenia komunii z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Chrystusem. W rzeczywistości każde spotkanie z Jezusem w Najświętszym Sakramencie umacnia w wiernych ich zobowiązanie do współpracy ze
zbawczym planem Boga. Św. Paweł naucza, że udział w Eucharystii oznacza zaangażowanie w głoszenie zbawienia dokonanego przez Chrystusa: Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie (1 Kor, 11,26).
Jednak Eucharystia nie tylko przynagla Kościół i wszystkich chrześcijan do głoszenia tego zbawczego wydarzenia słowem i czynem wszystkim narodom (Mt 28,19) i wszelkiemu stworzeniu (Mk 16,15), ale także włącza Kościół, a przez Niego całe
stworzenie, w celebrowane misterium. W komunii z Chrystusem
i Jego odkupieńczą ofiarą każdy chrześcijanin jest powołany do
ofiarowania swego życia: ciała, krwi i każdej chwili dnia – modlitwy, pracy, radości i cierpień, uczynków miłosierdzia, apostolstwa, służby innym i społeczeństwu – z Nim i tak jak On, dla
zbawienia całej ludzkości (por. Mt 26,28; Mk 14,24; Łk 22,20;
1 Kor 11,24; por. Angel Garcia Ibañez, „L’Eucaristia, dono
e mistero”, ss. 659-660). Zatem jasne jest, że musimy uświadomić sobie głeboki i nierozerwalny związek pomiędzy tymi dwoma istotnymi rzeczywistościami Kościoła: misyjną i eucharystyczno-sakramentalną. Moc tkwiąca w ewangelizacji w pełni
wykorzystuje niezwykłą moc pochodzącą ze Słowa Bożego, które znajduje swą pełną realizację w Eucharystii. Słowo Boże jest
bowiem przepowiadane podczas ewangelizacji, a podczas Eucharystii się wypełnia. Każda czynność liturgiczna, a w szczegól2
ności Msza Święta, przypomina historię zbawienia i uobecnia
w życiu wiernych cały trynitarny plan zbawienia. Ten aspekt
w Ewangelizacji jest bardzo uwypuklony, a podczas Eucharystii
wierni mogą go doświadczyć, odczuć i napełnić się jego duchowymi owocami, jednocześnie życie nim wymaga od wiernych
świadectwa.
Jasne jest, że dla sporej liczby tych, którzy uważają się za
chrześcijan udział w niedzielnej Eucharystii jest jedyną okazją
bycia ewangelizowanym. W tym momencie przypominamy, co
św. Justyn mówi w „Apologii pierwszej”: […] w dzień nazywany
niedzielą wszyscy […] razem zgromadzeni, […] a wspomnienia
Apostołów i pisma proroków są odczytywane; […] następnie, […]
ten, który przewodniczy zgromadzeniu, wygłasza mowę wzywającą do naśladowania tych dobrych przykładów. Oby każdy
ochrzczony, chcąc być apostołem i ewangelizatorem, do czego
zapraszał św. Wincenty Pallotti, słuchał Słowa Bożego z pokorą
i prostotą, przyjmując je z radosną wdzięcznością, i żył nim ze
stale odnawiającym się zapałem. Oby każdy chrześcijanin pogłębiał świadomość obowiązku głoszenia Słowa Bożego, który
wynika z sakramentu chrztu, Słowa które otrzymał ze względu
na swoich braci i siostry, żyjących blisko i daleko. A wszystko po
to, aby doprowadzić ich do Stołu Eucharystycznego stanowiącego centrum, istotę i niewyczerpane źródło życia i misji Kościoła.
Z Eucharystii, z zażyłego spotkania ze Zmartwychwstałym Chrystusem, wypływa zobowiązanie do tego, by być prawdziwym ewangelizatorem: pamiętamy, jak otworzyły się oczy
uczniów wędrujących do Emaus i rozpoznali Jezusa dopiero
wtedy, kiedy On wziął do rąk chleb, połamał go i podał im. Dopiero po tym spotkaniu dwaj uczniowie byli zdolni szybko i radośnie powrócić do Jerozolimy, aby opowiedzieć pozostałym
uczniom, co im się przydarzyło i jak rozpoznali Go przy łamaniu
chleba. Eucharystia dała im siłę, by stali się ewangelizatorami
(por. Łk 24,30-35).
3