Tylna stabilizacja potyliczno-szyjna pod wyciągiem czaszkowo

Tylna stabilizacja potyliczno-szyjna pod wyciągiem czaszkowo-udowym do
leczenia wgniecenia podstawy czaszki u dzieci z zepołem Kippel - Fiela
T. Dokai, H. Nagashima, Y. Nanjo, A. Tanida, R. Teshima
From Tottori University Hospital, Tottori, Japan
J Bone Joint Surg [Br] 2011;93-B:1571–1574.
Przedstawiamy przypadek 15-letniego chłopca z objawami spowodowanymi
zespołem Klippel-Feila. Zdjęcia rentgenowskie i badanie KT wykazały wgniecenie
podstawy czaszki, okcypitalizację kręgu C1 i zrost na poziomie C2/C3. MRI
wykazało brzuszną kompresję połączenia rdzeniowo-szyjnego. Wyciąg czaszkowy
został założony przed operacją aby określić, czy wgniecenie podstawy czaszki może
zostać zredukowane w sposób bezpieczny. Podczas wyciągu połączenie C3/C4
przemieściło się 12 mm doogonowo i spastyczność ustąpiła. Okołooperacyjny wyciąg
czaszkowo-udowy umożliwił tylną potyliczno-szyjną stabilizację bez dekompresji. Po
operacji przywrócono ustawienie odcinka szyjnego i spastyczność nie wystąpiła. Rok
po zabiegu pacjent nie miał ograniczonego zakresu ruchów. Strategia chirurgiczna u
pacjentów z wgnieceniem podstawy czaszki i wadami wrodzonymi pozostaje
kontrowersyjna. Dostęp przedni z dekompresją jest często zalecany u pacjentów z
brzusznym uciskiem okolicy rdzeniowo-szyjnej, lecz takie procedury są wymagające
technicznie i niosą ze sobą duże ryzyko powikłań. Nasza strategia chirurgiczna była
alternatywnym rozwiązaniem. Przed zabiegiem tylnej stabilizacji szyjnej bez
dekompresji, wyciągu szyjnego użyto w celu potwierdzenia,że deformacja była
redukowalna i skuteczna w rozwiązywaniu towarzyszących mielopatii.