D - Sąd Okręgowy w Tarnowie

Sygn. akt II Ka 358/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 października 2013 roku
Sąd Okręgowy w Tarnowie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący:
SSO Kinga Braty
Sędziowie:
SO Tomasz Kozioł
SO Jacek Satko (spr.)
Protokolant:
st. sekr. Urszula Molczyk
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janusza Jakubasa
po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013r.
sprawy M. F.
oskarżonego o przestępstwo z art. 178a §4 kk w zw. z art. 64 §1 kk i inne
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego i obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 3 czerwca 2013 roku, sygn. akt II K 471/12
na podstawie art. 437 § 2 kpk, art. 438 pkt 3 i 4 kpk i art. 624 § 1 kpk:
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. w ustępie XIII w ramach czynu zarzuconego w ustępie V (akt oskarżenia w sprawie 1 Ds. 507/12 VII K 1193/12)
uznaje oskarżonego M. F. za winnego, że w nieustalonym dniu w okresie od 23 marca 2012r. do 2 kwietnia 2012r. w
K. przywłaszczył znalezione trzy sztuki stalowych larensów, powodując straty w wysokości 5.387,20 zł na szkodę C.
T., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne
przestępstwo podobne wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 24 sierpnia 2005r. sygn. IIK
477/05 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą
odbył w okresie od 27 października 2005 r. do dnia 08 lipca 2007r. na poczet której zaliczono okres rzeczywistego
pozbawienia wolności od dnia 5 maja 2005r. do dnia 24 sierpnia 2005 r. tj. o przestępstwa z art. 284 § 3 kk w zw. z
art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 284 § 3 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,
2. uchyla ustęp XV w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności i na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar
pozbawienia wolności wymierzonych za zbiegające się przestępstwa orzeka karę łączną 1(jednego) roku i 6 (sześciu)
miesięcy pozbawienia wolności,
II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy i zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów
sądowych za postępowanie odwoławcze,
III. na podstawie art. 29 ust. 1 Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 516,60 zł
(pięćset szesnaście złotych 60/100) tytułem kosztów obrony z urzędu w II instancji.
Sygn. II Ka 358/13
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Tarnowie wyrokiem z dnia 3 czerwca 2013r. sygn. II K 471/12 uznał oskarżonego M. F. za winnego
popełnienia 4 przestępstw za 178 § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, za które wymierzył mu m.in. kary od 10 miesięcy do 1 roku
i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto tymże wyrokiem uznał oskarżonego za winnego tego, że w nieustalonym
dniu w okresie od 23 marca 2012 r. do 2 kwietnia 2012 r. w K., po uprzednim przecięciu siatki ogrodzenia, dostał się
na teren firmy (...), skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia trzech sztuk stalowych larensów, powodując straty
w wysokości 5.387,20 zł na szkodę C. T., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym w
warunkach art. 64§2 kk, wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 24 sierpnia 2005 r. sygn. IIK 477/05 m.in. za
przestępstwo z art. 279§1 kk w zw. z art.64§2 kk na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od
27 października 2005 r. do dnia 08 lipca 2007 r. na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności
od dnia 5 maja 2005 r. do dnia 24 sierpnia 2005 r. a więc dokonując ponownie przestępstwa kradzieży z włamaniem
w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności tj. przestępstwa z art. 279§1 kk w zw. z
art. 64§2 kk za które na mocy art. 279 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (ust. XIII)
oraz orzekł środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty
3.481,70 zł. W miejsce kar pozbawienia wolności wymierzonych za zbiegające się przestępstwa orzekł kare łączną
3 lat pozbawienia wolności (ust. XV). Na rzecz obrońcy z urzędu zasądził koszty obrony a oskarżonego zwolnił od
ponoszenia kosztów sądowych.
Od powyższego wyroku apelację wnieśli oskarżeni i jego obrońca, którzy zaskarżyli go w części dotyczącej przypisania
mu przestępstwa kradzieży z włamaniem.
Oskarżony wyrokowi zarzucił błędną ocenę dowodów jak też błąd w ustaleniach faktycznych, że dopuścił się kradzieży z
włamaniem, a to uprzednio przeciął siatkę ogrodzeniową, gdy tymczasem ta, jak zeznał mieszkający w pobliżu świadek
K. terenu firmy (...), była przecięta o wiele wcześniej. Skarżący stwierdził, że on co najwyżej przywłaszczył sobie
larensy, ale wchodząc w ich posiadanie nie dopuścił się włamania.
W konkluzji, w kontekście zarzutów domaga się apelujący zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uznanie go za
winnego przywłaszczenia, a nie kradzieży z włamaniem.
Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:
1. obrazę przepisów postepowania tj. art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości, co
miało wpływ na treść wyroku,
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu
oskarżonego winnym popełnienia zarzuconego mu czynu, mimo, że nie przyznawał się do stawianego mu zarzutu, a
błędy postępowania przygotowawczego i nie dające się usunąć wątpliwości zostały tłumaczone na jego niekorzyść.
W uzasadnieniu rozwinął podniesione zarzuty dodając nadto, iż wątpliwe jest, by larensy stanowiły własność firmy
(...), gdyż otwory jakie miały są typowe i stosowane przez innych, którzy użytkują tego rodzaju przedmioty.
W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia
zarzuconego mu przestępstwa kradzieży z włamaniem.
Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:
apelacje zasługują na uwzględnienie z tym, że nie sposób podzielić zarzutu wyrażonego w uzasadnieniu apelacji
obrońcy, że brak jest pewności, iż larensy stanowiły własność pokrzywdzonego.
Zwraca uwagę, że początkowo postępowanie toczyło się o kradzież zwykłą. O takie to przestępstwo umorzono w
dniu 16 kwietnia 2012r. postępowanie i co znamienne przyjmując, że czyn nie zawiera znamion przestępstwa (k. 16),
które podjęto (k.30) i przedstawiono oskarżonemu zarzut kradzieży zwykłej (k.47). Prokurator przedstawił później
zarzut kradzieży z włamaniem (k.146) i jak wynika z uzasadnienia aktu oskarżenia, związane było to z tym, że tegoż
telefon komórkowy logował się w okresie zarzutu kilka razy w zasięgu nadajnika obejmującego K.(k.181 w zw. z
informacją co do miejsca logowania (k.98). Sąd Rejonowy w ustaleniach faktycznych przyjął, że przed zabraniem
wspólnie zK.(1) larensów, oskarżony dokonał przecięcia siatki ogrodzenia terenu należącego do firmy (...)na którym
były te przedmioty składowane (k.177, s.5 uzasadnienia), ale nie wskazał dlaczego przyjmuje, iż to uczynił, bo przecież
odwołanie się do zeznań trzech świadków wskazanych w uzasadnieniu (s.7), nie tłumaczy takiego stanowiska, skoro
ci nie mieli wiedzy nade wszystko kto dokonał rozcięcia siatki. W sprawie proces miał charakter poszlakowy. Przepisy
kpk nie zabraniają opierania ustaleń w kwestii rozstrzyganych przez sąd na dowodzie poszlak, jednakże dowód ten
jako tylko pośredni może stanowić podstawę wyroku skazującego jedynie wtedy, gdy wypływa z niego z logiczną
konsekwencją wniosek, że oskarżony popełnił zarzucony mu czyn. Jeżeli natomiast zebrane poszlaki nie pozwalają na
wysunięcie takiego wniosku, a tylko prawdopodobnego, że oskarżony dopuścił się tego przestępstwa, nie może ono
mu być przypisane. Odnosząc się do dowodów zebranych w sprawie zwraca uwagę, że larensy były cięte palnikiem na
miejscu, gdzie były składowane tj. na terenie firmy pokrzywdzonego. Tymczasem oskarżony utrzymuje, że nie potrafi
spawać ani obsługiwać palnika (k.47), a w żaden sposób oskarżyciel nie wykazał, że jest to nieprawda, na co mogłoby
wskazywać, to że ukończył on kurs mechanika samochodowego. M. F.jest bezrobotny i zabrał larensy traktując je
jako złom. W tej sytuacji trudno oczekiwać, by dysponował specjalistycznym sprzętem spawalniczym pozwalającym
na pocięcie tychże przedmiotów. Nie wiadomo też w jakich okolicznościach doszło do przecięcia siatki, bo zeznania
K., że miało to mieć miejsce jakieś pół roku po tym, jak teren miała użytkować firma (...), nie sposób odrzucić, skoro
nie ma pewności, że uczynił to (przecięcie) oskarżony wobec wspomnianego braku sprzętu do przecięcia metalowych
elementów. Fakt logowania się na stacji obejmującej K., na który powołuje się prokurator jest poszlaką, ale niewiele
znaczącą, skoro oskarżony nie krył, że te rzeczy zabrał z okolicy mostu kolejowego na rzece D., a to w pobliżu terenu
użytkowanego przez pokrzywdzoną firmę. Zresztą na rozprawie apelacyjnej oskarżony oświadczył, że mieszka w T.w
M.i dzwoniąc zapewne jest obsługiwany przez wspomnianą stację. W tej sytuacji ma rację obrońca twierdząc, że w
sprawie występują wątpliwości, których usunąć się nie da, co do tego, że to oskarżony rozciął siatkę. Te wątpliwości
muszą być interpretowane na korzyść tego ostatniego, co nie pozwala na przypisanie mu kradzieży z włamaniem, a
tylko na przyjęcie, że dopuścił się jak sam utrzymuje przywłaszczenia znalezionych rzeczy, a to przestępstwa z art.
284 § 3 kk. Skoro bowiem nie da się przypisać kradzieży z włamaniem, to odpada logiczna konsekwencja z tegoż
wypływająca, że przedmioty te zostały zabrane z terenu należącego do pokrzywdzonego, co uzasadniałoby przyjęcie
kradzieży zwykłej a tylko z miejsca opisanego przez oskarżonego, co nakazuje traktować zabranie tych przedmiotów
jako przywłaszczenie rzeczy znalezionych.
Odnosząc się w tym momencie do zarzutu obrońcy, że larensy nie musiały należeć do pokrzywdzonego, bo otwór w
nich był typowy, podzielić należy stanowisko wyrażone przez prokuratora na rozprawie apelacyjnej, iż pokrzywdzony
w sposób pewny rozpoznał te przedmioty (np. zeznania W.k. 38), zwracając uwagę, że w trakcie poszukiwań
pokrzywdzonego jeden z potencjalnych, właśnie po otworach zanegował, by należały one do jego firmy (k.12- stosują
otwory prostokątne). Pozwala to na przyjęcie, że istotnie larensy stanowiły własność pokrzywdzonego, bo miały
charakterystyczne otwory, po których zostały rozpoznane. Nadto były one cięte, co wspominał także pomagający
oskarżonemu K.(1) (k.46), a ślady tej czynności pozostały na terenie skąd zostały w firmie (...)zabrane.
Z uwagi, że przestępstwo przywłaszczenia nie jest wymienione w art. 64 § 2 kk należało przyjąć recydywę z art. 64 § 1
kk, a zatem przypisano oskarżonemu przestępstwo z art. 284 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.
Mając na względzie okoliczności czynu, jak też wartość szkody oraz karalność oskarżonego, wymierzono mu za to
przestępstwo karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Skutkowało to uchyleniem rozstrzygnięcia o karze łącznej w
zakresie pozbawienia wolności i orzeczenia jej na nawo. Między czteroma przestępstwami, które były tego samego
rodzaju (art. 178a § 4 kk) zachodził związek czasowy, a różnica rodzajowa pomiędzy nimi a przypisanym przez Sąd
Okręgowy przestępstwem przywłaszczenia, uzasadnia zasadę asperacji, co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu
kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W pozostałym zakresie Sąd Odwoławczy wyrok utrzymał w
mocy, a zatem m.in. co do kary łącznej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, jak i środka karnego obowiązku
naprawienia szkody.
Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze z uwagi na jego sytuację
majątkową, a na rzecz obrońcy z urzędu zasądził koszty tej obrony za II instancję.